Dormitorium Chłopców 1

Teraz to naprawdę jej nie rozumiałem. Miała podjąć decyzję i podjeła taką, że zostanie w dormitorium, ale nie ze mną w pokoju.
Już naprawdę nie zamierzałem latać za nią w tą i z powrotem.
Nadal leżałem na łózku i patrzyłem w baldachim.

Zaczęło mi burczec w brzuchu. Skoro ja byłam głodna to Tyler był głodny juz jak tylko sie obudził.
Przywołałam jedzenie z kuchni do dormitorium, wiedząc ze chłopak i tak nie ruszy sie z lozka.
— Kocham Cie wiesz?!— krzyknęłam głośno.

Gdy jedzenie znalazło się w moim pokoju, trochę się zdziwiłem, ale mimo to wiedziałem przez kogo zostały przysłane. A skoro jej nie było obok mnie, to nie tknę tego jedzenia, co z tego, że zaczyna mnie boleć brzuch. Nie zważając na ból, poszedłem do drzwi od łazienki i pchnąłem je tak, że uderzyły z hukiem o ścianę.
- Zaczynam się nad tym zastanawiać - mruknąłem - skoro już przywołałaś śniadanie to może przyszłabyś chociaż je zjeść - dodałem, opierając się bokiem o framugę.

Podskoczyłam zsuwając sie z parapetu na podloge gdy drzwi walnęły o sciane. Zdusiłam jęk, patrzac na Tylera.
— Jestes na mnie zły?— zapytałam cicho.

- Tak, nawet nie wiesz jak bardzo - odparłem powoli do niej podchodząc.
- Jestem zły na ciebie jak nigdy - mruknąłem niezadowolony.

— Chciałabym przeprosić ale mi nie pozwalasz..— powiedziałam patrzac na niego.
— Powinnam była wyjsć?— zapytałam cofając sie lekko.

- Masz rację nie pozwalam i nie pozwolę - mruknąłem, przybliżając się z każdym krokiem do niej.
- Powinnaś była wyjść dla swojego dobra - dodałem.

— Przeciez nie robię nic złego. A jak robię to chce za to przeprosić... a ty traktujesz moje przeprosiny jak gowno...– mruknelam nie patrzac na niego i cofając sie po podłodze do tylu.
— Dlaczego?

- Bo zbyt wiele razy to mówisz. Mówisz te słowa w ogóle bez potrzeby - mruknąłem, cały czas idąc w jej stronę.
Za dziewczyną była już tylko ściana i nic jej nie mogło obronić przede mną.

— Tobie wcale jie chodzi o to ze mowie je bez potrzeby...— powiedziałam dotykając plecami ściany. Znalazłam wie w kacie pomieszczenia, bez wyjścia.
— Tobie... Ty po prostu w to nie wierzysz. — dodałam nie patrzac na niego.
— Nadal jestes zły?

- Nadal jestem wkurwiony - mruknąłem, kładąc dłonie po obu stronach jej głowy, gdy tylko podszedłem do niej najbliżej jak się dało.
- Wierzę, ale niedługo mogę przestać - odparłem.

— Dlaczego? Nic nie zrobiłam. — wymamrotalam pod nosem, wbijając wzrok w jego klatkę piersiowa gdy sie zbliżył.
— Nie wierzysz. Nigdy mi nie wierzysz...

- Odeszłaś ode mnie - mruknąłem - odsunęłaś się - dodałem.
- Czyli twierdzisz, że znasz mnie lepiej niż ja siebie, tak? - dopytałem.

— Nie odeszłam... Dopoki sam mnie nie wygonisz to nie odejdę. — odparlam.
— Nie. Nie twierdze. Mowie tylko jak sie czuje...— powiedziałam.
— Przepuscisz mnie?

- Nie odeszłaś, ale się oddaliłaś - mruknąłem.
- To, źle czujesz. Wierzę Ci, że niekiedy żałujesz tego co powiedziałaś, ale jednym z wielu słów które powtarzasz jest właśnie to słowo - odparłem.
- Nie Rian, nie przepuszczę - dodałem, zamykając oczy, ze względu na ból brzucha.

— No to co mam poradzic na to ze moje zycie jest jedna wielka pomyłka za ktora powinnam przepraszać. — powiedziałam nim zdążyłam sie powstrzymac.
— Dlaczego? I dlaczego jestes na mnie zły?

- Wszystko w twoim życiu jest pomyłką? - spytałem, chwytając za jej podbródek i unosząc, tak by nasze oczy się spotkały.
- Wiesz już dlaczego jestem zły, powiedziałem to, a nie puszczę Cię bo jestem zły - odparłem z lekkim uśmiechem.

— Nie wszystko. Tylko ja. — odparlam patrzac na niego.
— Aha... Moze naprawde lepiej bedzie jesli dam ci spokoj? Dzisiaj. Odpoczniesz przed podróżą...— powiedziałam lekko zestresowana.
— Kiedy przestaniesz byc na mnie zły?

- Chyba mamy inne znaczenie "pomyłki" - mruknąłem, oblatując spojrzeniem jej ciało, a następnie oblizując usta.
- Teraz przestanę być na ciebie zły bo muszę się na kimś wyżyć - odparłem, wpijając się natychmiast w jej wargi. Boleśnie i zachłannie.

— Pewnie tak....— odparlam obserwując go.
Pisnelam krótko kiedy gwałtownie mnie pocałował przez co rozcielam sobie kawałek wargi o zeby.
Delikatnie oddałam pocałunek, kładąc dłonie na jego torsie by lekko go przyhamować.

Mimo, że poczułem krew nie zwolniłem nie umiałem. Odsunąłem się jedynie trochę od ściany, by jej nie przygnieść, a następnie mocno przyciągnąłem do siebie. Nadal bolesnie wpity w jej wargi, mimo iż ona pragnęła delikatnego pocałunku.

Poczułam jak jego ramiona owijają sie wokół mnie gdy odsunął mnie od ściany.
Nie mogłam nie oddać pocałunku. Za bardzo go pragnęłam. Byłam gotowa zawsze stanąć przed nim tarcza. Wariowalam na jego punkcie. To fakt.
Próbowałam sie od niego odsunąć ale wyglądało na to ze nie zamierza mi odpuścić.

Napierałem mocno na jej wargi, jednak czując, że krew nadal płynie z jej wargi, odsunąłem się.
- Mógłbym, nawet powinienem Cię przeprosić, ale powiedziałaś, że będę mógł się na Tobie wyżyć - odparłem, łapiąc ją w talii.

Gdy sie odsunął, nabrałam powietrza i zassalam wargę.
Spojrzałam na niego z dołu i przytaknelam grzecznie głowa.
— No tak..

- Więc teraz idziemy zjeść - mruknąłem ciągnąc ją za rękę.
- Jednak nie - powiedziałem cicho do siebie i podszedłem do umywalki.
- Przepłucz usta - odparłem.

— Nie jestem głodna. — powiedziałam idąc za nim.
Spojrzałam na niego kiedy zaciągnął mnie do umywalki i zrobiłam to co mi kazał. Następnie wytarłam usta wierzchem dłoni i spojrzałam na niego ostrożnie.

- Chcesz plaster? - spytałem łagodnie, patrzą na nią.
- Nie oszukuj, wiem, że jesteś - dodałem.

— Nie chce. — mruknelam. Pokręciłam głowa.
— Nie jestem. — dodałam. — Ty musisz zjeść.

Złapałem ją za rękę i poprowadziłem do pokoju.
Gdy zajęła miejsce na łóżku, kleknąłem między jej nogami i popatrzyłem w jej oczy.
- Jeżeli jesteś na mnie zła, to mi to powiedz, albo daj mi w twarz - mruknąłem.

Bez słowa szlam za nim i wykonywałam to co chciał.
— Co? Co ty wygadujesz? Nie jestem na ciebie zła. Nie mam powodu... Dlaczego tak mówisz?

- Boisz się mnie teraz prawda? - spytałem patrząc na nią.
- Nie wiem jak mam odczytać twoje zachowanie - mruknąłem.

— Nie boje sie ciebie. — powiedziałam szybko.
— Nie odczytuj nic. Nie rób tego. Mozesz juz zjeść?— zapytałam wzdychając.
— Wiem ze zle sie zachowuje ale przez ten miesiąc postaram sie doprowadzić do porządku. Obiecuje Tyler.

- Rian - odsunąłem się od niej - wyjdź stąd - mruknąłem, patrząc w podłogę.
- Po prostu wyjdź - dodałem.

— Co?— zapytałam rozchylając usta z zaskoczenia.
— Co?— powtorzylam tępo. Zamrugałam kilkakrotnie patrzac na niego jakbym go widziała po raz pierwszy w zyciu.

- Wyjdź stąd - mruknąłem po raz kolejny, omijając ją szerokim łukiem.
Teraz tylko to mi przychodziło na myśl, by została sama i uporządkowała sobie wszystko bez mojego nacisku.

Gdy powtórzył to po raz kolejny, zeskoczyłam z lozka jak oparzona.
Stanęłam w miejscu lekko zdezorientowana jakbym nie wiedziała co mam ze sobą zrobic.
Rozejrzałam siei moj wzrok padł na poduszke leżąca na podłodze ktora miałam zabrac. Rzuciłam ja tu wczoraj jak wróciliśmy z pomostu. Podniosłam ją powoli i wahając sie lekko, odłożyłam na lozko, wygładzając niepotrzebnie.
Poduszke znalazłam ale nie znalazłam reszty swoich rzeczy. Nieważne.
— To...— chrząknęłam. — Mm... Miłej podróży Tyler. — powiedziałam. — I... I miłej zabawy.. Gdziekolwiek bedziesz. — dodałam następnie szybko przechodzac przez pokoj i praktycznie wybiegając przez drzwi które zamknęłam cicho.

Całe jedzenie które leżało przede mną odesłałem do kuchni, zdając sobie sprawę, że do mnie nie przyjedzie. Byłem pewien, że nawet jeśli teraz powiem jej by posiedziała w pokoju, nie będzie to złe i przyjedzie do mnie. Mogłem z całą pewnością stwierdzić, że schrzaniłem.
Zastanawiałem się tylko czy gdy tam pojadę, nie będzie lepiej tam zostać, przez wzgląd na to co się dziś dowiedziałem. A nie chciałem, by ktoś ją kiedykolwiek atakował przeze mnie.
Podszedłem do łóżka i położyłem się na nim, mając nadzieję, że rozwiązanie samo przyjdzie mi do głowy.

Przez moment stałam pod drzwiami, oddychając ciezko. Czułam jakby cos blokowało mi drogi oddechowe. Przywołałam do siebie Magnusa oraz kartkę papieru i zwykły, praktyczny długopis. Napisałam na kartce lekko "wibrującymi" literami "A ja nadal cie kocham. " Wyglądało na to ze moja ręka nie wydobrzala zbytnio i pisanie jeszcze nie było takie łatwe. Płacz mi w tym nie pomógł.
Gdy skoczyłam, ukucnelam i drżąca dłonią włożyłam rulonik za obroże Magnusa. Starałam sie mowic najciszej jak mogłam ale ciagle wracająca szloch mi na go nie pozwalał.
– Masz... Masz tu sie-siedzieć. Dopoki t-tego nie przeczyta. A jak to zro-zrobi, idz sobie. Nie cze-kaj na odpowiedz. — polecilam kociakowi ktory usiadł przodem do drzwi i czekał. Wyprostowalam sie i powolnym krokiem ruszyłam w głąb korytarza, stąpając bosymi stopami po kamiennej posadzce.


Next: PW Puchonow.

Słysząc drapanie u drzwi, wiedziałem kto za nimi był, nie odwracając się nawet , chwyciłem za różdżkę i otworzyłem kociakowi drzwi.
Czując, że Magnus wszedł i usiadł na łóżku, odwróciłem się w jego stronę, głaszcząc go za uchem, dopiero po chwili przestałem, widząc przyczepiony pergamin do jego obroży.
- Jeżeli kazała mi to przeczytać to możesz od razu stąd wyjść - mruknąłem, odwracając się od kota. Nie zamierzałem niczego czytać, nie wiedziałem co to jest, ale w tym momencie mnie nie interesowało.

Super już wiedziałem, że miał za zadanie donieść mi ten list.
- Naprawdę jesteś chłopcem na posyłki? - spytałem kota, wiedząc, że i tak mi nic nie odpowie.
Chyba powinienem założyć związek z jakimś zwierzakiem, było by idealnie. Zero kłótni, tylko jedzenie.
Złapałem za pergamin, a następnie położyłem na szafce obok łóżka. Nie przeczytałem listu, bo naprawdę nie miałem ochoty, czytać czegokolwiek.
Życzyła mi dobrej zabawy i miłej podróży i to koniec, zakończyła swą wypowiedź wraz z wyjściem.
Zamknąłem oczy, myśląc że kot już może odejść, bo miał otwarte drzwi.

Miałem już dość tego kota, seryjnie. Nie dał mi nawet spać.
Odwróciłem się i złapałem za liścik, a drugą rękę za różdżkę i podpaliłem go.
- Teraz nie mam co przeczytać, a ty jesteś wolny, więc daj mi spać - mruknąłem, odkładając różdżkę i przewracając się na bok, jednocześnie strącając kota z torsu.

- Dobra zróbmy inaczej kocie - jęknąłem, wstając i biorąc mały pergamin.
Położyłem pergamin na stole i sięgnąłem po pióro pisząc "Nie przeczytałem listu, tylko go spaliłem. Nie wiń kota". Taki liścik przyczepiłem do obroży Magnusa, a następnie go podniosłem i wypuściłem dopiero za drzwiami.
- Możesz tu stać ponad 12 godzin i tak Ci nie otworzę, więc lepiej żebyś nie siedział tu - dodałem, zamykając drzwi