Dormitorium Chłopców 1

Odchyliłam sie i spojrzałam na niego.
— Nie? Mowilam o tobie...Bałwanku. — mruknelam.
— Nie mam do siebie słabości. I nie jestem malutka.

- Znowu ten bałwanek? - uniosłem brew przechylając głowę w bok, by lepiej widzieć twarz dziewczyny.
- No ja malutki też nie jestem - mruknąłem.

— "Bałwanek"... Z ciebie to bałwan nad bałwanami!— fuknelam.
— Dlaczego juz mnie nie głaszczesz nooo...— jeknelam wiercąc tyłkiem.

- Odezwała się najmądrzejsza - mruknąłem.
- Bo się uspokoiłaś - odparłem.
- I przestań się wiercić dziecko drogie - westchnąłem, kładąc dłonie na jej biodrach, by zablokować jej ruchy.

— Dziecko? Nazywasz dzieckiem laske ktora jeszcze godzinę temu robiła ci... laske w potem pieprzyla sie z toba jak króliczek?— zapytałam kręcąc głowa.

- To było godzinę temu, a ja nazywam Cię teraz dzieckiem - mruknąłem.
- A co nie podoba Ci się to? - spytałem z udawanym przejęciem.

— A chcesz kopa w dupe czy w jajka?— zapytałam niewinnie.
— Nazwij mnie jeszcze raz dzieckiem a nie odezwę sie przez dwa dni.

- Ale jesteś dzieciakiem, a przynajmniej nim byłaś przy naszym pierwszym spotkaniu - odparłem i zacząłem całować jej szyję, nie zostawiając na niej, jak na razie, żadnego śladu.

No i koniec. Przestałam go przytulać i skrzyzowalam rece na piersi, przechylając głowę tak, by nie mógł mnie całować po szyi.

Westchnąłem głośno, widząc jak się obraża.
- Jeżeli myślisz, że zmienię zdanie, to się mylisz, a przez kolejne dni będę Cię tak nazywać - mruknąłem, zabierając dłonie z jej bioder.

Cudownie. Jestem dzieckiem w oczach mojego faceta. Yay! No posram sie ze szczęścia zaraz. Zsunelam sie z jego kolan i przeszłam na fotel stojący przy biurku. No to sobie nie pogadamy. Nachylilam sie i zwinelam ostatnia babeczkę z talerzyka po czym zaczelam ja jeść małymi kęsami.

- Rian - mruknąłem, gdy tylko zeszła mi z kolan i poszła usiąść na fotel.
- Nie obrażaj się - dodałem, podchodząc do niej.
Gdy byłem już przy fotelu na którym siedziała, ukucnąłem przy jej nogach.

Za pozno. Baw sie teraz sam. Albo badz sobie dorosły...
Na głos jednak nie powiedziałam nic.
Spojrzałam tylko na niego krótko gdy ukucnal po czym zwróciłam wzrok na babeczkę, zjadając krem z wierzchu.

- Jak wolisz - mruknąłem i wstałem z kucek.
Podszedłem do biurka i rozsunąłem książki wyjmując schowane tam pudełko.
Wraz z nim udałem się na łóżko, na którym się położyłem na boku, a pudełko postawiłem przed sobą.

Miałam ochotę pokazać mu jezyk ale sie powstrzymałam. Idz... Nie bede za toba latać przeciez... Moze pozniej.
Wędrowałam za nim wzrokiem kiedy szedł z pudełkiem w stronę lozka a następnie na nim usiadł. No i co? Bedzie sie teraz modlił do tego pudełka?

Otworzyłem pudełko i od razu wyjąłem z niej pewne pudełko.
Rozerwałem pudełko i szybko złapałem w palce czekoladową żabę, którą wsadziłem do ust.
Zacząłem się się rozkoszować jej smakiem i chwyciłem za drugie opakowanie.

Czekoladowe żaby? Serio? I kto tu jest dzieckiem?!
— Sam jestes dzieciak!— wrzasnęłam po chwili, pakując babeczkę do ust i patrzac na chłopaka spod byka.

Tym razem postanowiłem się zachowywać tak jak ona i nie zareagowałem na jej uwagę, tylko otworzyłem kolejną żabę.
Później z dna pudełka wyjąłem najlepsze - według mnie - słodycze na świecie. Co dziwne były to mugolskie słodycze, ale jak widać w tym mają gust.
Chwyciłem za pomarańczowe opakowanie i otworzyłem je, wyciągając małe ciasteczko, a mianowicie reese's.

Jedz jedz tyle cukru...
— Jak sie roztyjesz to cie zostawię. — ostrzegłam i założyłam nogi na biurko, zsuwając sie na fotelu.
To on jest dzieckiem.

Gdy wypowiedziała kolejne słowa, popatrzyłem się na nią.
Naprawdę miałem zamiar w tym momencie powiedzieć o wielu rzeczach, ale na szczęście ugryzłem się w język, a raczej wgryzłem się w ciastko, które trzymałem. Połączenie masła orzechowego i czekolady było jak strzał w dziesiątkę.

— No co? No powiedz. Smialo. Chętnie posłucham. — powiedziałam widzac ze sie zawahał na moment.
— I tak raczej nie mam nic do roboty a jako dziecko lubie sluchac historyjek

Przewróciłem oczami na jej kolejną wypowiedź.
Teraz to ja nie mam zamiaru z nią rozmawiać.
Położyłem się na plecach, a pudełko ze słodyczami postawiłem sobie na brzuchu, zastanawiając się na co mam jeszcze ochotę.

— Chyba nic nam nie wyjdzie juz z dzisiejszych zabaw. — odparlam wzdychając i podnoszac sie z fotela.
Podeszłam do niego i pocałowałam go w policzek, następnie zgarniając swoje ciuchy i resztę rzeczy.

- Chyba nie - mruknąłem, w końcu się odzywając.
Gdy do mnie podeszła, liczyłem, na coś innego niż tylko pocałunek w policzek, no ale cóż...
Podniosłem na nią wzrok, gdy zaczęła zbierać swoje rzeczy i musiałem przyznać, że było ich sporo.
- Idziesz już? - spytałem, zamykając pudełko.

— No... Bezsensu jak mam tu siedzieć i mamy sie do siebie nie odzywać. To lepiej zobaczymy sie jutro i moze nam przejdzie. — odparlam z lekkim uśmiechem.
— Myślałam ze chociaz dzisiaj bedzie normalnie skoro to ostatni dzien przed czyms dużym. — dodałam schylając sie po jednego z kilku butów.
— Kurwa pół dormitorium tu wyniosłam...

- Przecież się odzywamy - odparłem, odstawiając pudełko na bok i podnosząc się do siadu.
- Jak na nas Rian, to jest normalnie. Powinnaś się cieszyć z tego, że się nie pokłóciliśmy - mruknąłem, wpatrując się jak zbiera swoje ciuchy po całym pokoju.
- Lepiej wezwij jakąś torbę - doradziłem, widząc jak wiele rzeczy ma do zabrania.

— Cieszę sie bardzo.— odparlam beznamiętnie.
— Poradze sobie. Ostatnio ciagle muszę sobie ze wszystkim radzić sama. — odparlam rzucając wszystko na kanape i zmniejszając odrobine do wielkości torebkę szkolnej. Poszłam do łazienki zeby i stamtąd wszystko zabrac.

- Widać - mruknąłem.
Wstałem z łóżka, dopiero gdy weszła do łazienki.
- Możesz przestać być zła, nie wiadomo za co - odparłem, gdy tylko wyszła z łazienki.
- I co to miało znaczyć, to twoje ostatnie zdanie? - spytałem.

— Nie jestem zła. Widzisz? Nie potrafisz odczytywać nawet najprostszych reakcji. — odparlam smutno, kiedy wyszłam z łazienki.
— Nie nazywaj mnie dzieckiem bo dzieckiem kurwa nie jestem. Kiedy ty ruchales pół świata, ja juz pracowałam na własne konto. — mruknelam.
— Wiec zastanów sie czasami nad tym co mówisz.

- No właśnie potrafię - odparłem - Jesteś zła - dodałem.
- To ty się Rian zastanów co robisz. Gdy nazwałaś mnie bałwanem, neandertalczykiem jakoś nie robiłem Ci takich akcji - mruknąłem, opierając się o kolumnę łóżka.
- A jeżeli masz jakiś problem z tym co robiłem przed Tobą, to trudno - stwierdziłem - Ale o ile dobrze pamiętam, to wcale lepsza nie byłaś - dodałem.

— To przypomnij sobie kiedy to mowilam. Bałwanem nazywam cie kiedy nie kumasz najprostszych rzeczy.— odparlam. — Neandertalczykiem nazwałam cie dla żartu kiedy rozmawialiśmy o zdaje sie moich cyckach? Nie wiem. Nie zwróciłam na to uwagi nawet. — powiedziałam kręcąc głowa.
— Tak... Masz racje. — dodałam zatrzymując sie na chwile ze zbieraniem rzeczy.
— Najgorsze jest to ze nawet nie byłam na równi. Nie chodzi o to zebym była lepsza. Ale chociaz na równi. Najgorsza jest świadomość ze byłam gorsza. I nadal jestem. Czesc. — rzuciłam zgarniając wszystko w ramiona

- Nie Rian - zaśmiałem się, bez cienia radości - Nie rozmawialiśmy o twoich cyckach, tylko o tym jak nazwałaś mnie misiem, a ja Ci powiedziałem jaki miś jest, i że raczej nic mnie z nim nie łączy. Wtedy nazwałaś mnie Neandertalczykiem - mruknąłem.
- Już dawno przestałaś być tą gorszą - odparłem, nie ruszając się z miejsca.

— O. No widzisz. To była taka głupota ze nawet nie zapamiętałam. O misia tez był foszek. Od dzisiaj bede mowic do ciebie po nazwisku, ewentualnie uwzględniając twoj dom. — odparlam.
— Nie Tyler. Ja ciagle jestem ta gorsza. I z dnia na dzien jestem jeszcze gorsza. Baw sie dobrze. — powiedziałam otwierając drzwi noga.
— Pa Puchonie. — rzuciłam, wychodząc z dormitorium.

- Nie było żadnego focha - odparłem - I nie mów do mnie poprzez te kategorie - dodałem.
- Nie wiem w jakim sensie ty możesz być ta gorsza. Nie wiem jak się oceniasz, ale powinnaś to zmienić. Bo już nie jesteś tą samą osobą - mruknąłem.
Gdy usłyszałem, jak się ze mną żegna, przypomniało mi się gdy mnie tak nazywała i z jak wielką niechęcią to mówiła.
- Mam też imię - szepnąłem, nadal nie mogąc uwierzyć w to co usłyszałem, a może nawet nie chcąc w to uwierzyć.
- Pa Rian - powiedziałem już głośniej.

Gdy tylko drzwi sie za mna zamknęły, rozpłakałam sie. Jak cholerne dziecko. Za każdym razem kiedy sie tak sprzeczalismy a ja mowilam mu wszystkie okropne rzeczy, czułam sie podle. Jak cholera. Przycisnelam mocniej rzeczy do ciała i schowałam w nich twarz zeby nie było mnie słychać po czym zwiałam do siebie.


Next: Dorm Slizgonek

Teraz nie wiedziałem co mam z sobą zrobić.
Miałem dwie opcje, tak by nie wpaść na Rian. Siłownia albo dwór.
Wybrałem to drugie mając nadzieję, że znajdę tam psa.
Wychodząc z pokoju, zabrałem frisbee i patyk owinięty miękkim materiałem.

Next > Łąka niedaleko szkoły

Wchodząc do pokoju od razu zdjąłem bluzę, w której zaczęło mi być gorąco.
Damon od razu skierował się na łóżko, ale odwiodłem go od tego pomysłu i zaprowadziłem do łazienki, by go umyć.
Wsadziłem go do wanny, a następnie zacząłem go myć.

Po długiej kąpieli, wyciągnąłem psa z wanny, na rozłożony na podłodze ręcznik. Chwyciłem za kolejny ręcznik, który znajdował się na półce i zacząłem wycierać Damona.
Wiedziałem, że i tak się otrzepie, ale wtedy będzie już suchy, a moja łazienka nie będzie całą w wodzie.
Gdy tylko go wytarłem i odłożyłem ręcznik, psiak od razu się otrzepał, przez co jego sierść stała się puszysta.
Wiedząc, ze jak na razie nie ma sensu go czesać wypuściłem go z łazienki, a sam zdjąłem wszystkie ubrania i wszedłem pod prysznic.

Gdy już spłukałem się z całej piany będącej na moim ciele, zacząłem myć włosy.
Po maksimum 10 minutach od czasu kiedy wszedłem do prysznica, owinąłem się ręcznikiem i zacząłem się cały wycierać, wychodząc z kabiny.
Kiedy całe moje ciało było już suche owinąłem ręcznik w okół bioder i wyszedłem z łazienki.

Gdzieś grubo po północy widząc, że Damon już śpi na łóżku, otulony kocem, który sam sobie przyniósł i się nim owinął, wskoczyłem do łóżka, uprzednio zdejmując ręcznik.
Położyłem się pod kołdrą i opatulając w kołdrę, natychmiast zasnąłem.

Obudziłem się kilka minut po dziewiątej. Choć nie wiem czy można to nazwać "obudzeniem się", bo jedyne co zrobiłem to otworzyłem oczy.
W sumie miałem nadzieję, że prześpię cały dzień, a nie tylko 9 godzin.

Gdzieś około dziesiątej zwlekłem się z łóżka. Od razu podszedłem do szafy i wyciągnąłem wszystko co najważniejsze. Dziś postawiłem na białą bluzę z kapturem i czarne spodnie.

Gdy już się ubrałem, poczekałem aż Damon się obudzi i razem zanim, ruszyłem do Wielkiej Sali by coś zjeść.


Next > WS

Wszedłem do pokoju i zacząłem się rozbierać z dzisiejszych ubrań, by założyć bardziej luźne, nadające się do ćwiczeń. Założyłem 3/4 spodenki i bokserkę, a następnie glebnąłem na łózko czekając na dziewczynę.

Gdy stanęłam pod drzwiami Tylera, poprawiłam bluzę i wydobylam rękę z długiego rękawa by następnie zapukać do drzwi.