Dormitorium Dziewcząt

— A czy ja zamierzam wychodzić z niego by sie w ogole ubierać?— zapytałam przejeżdżając paznokciami po jego plecach.

- No w sumie nie - mruknąłem, przejeżdżając palcem po jej sutkach, które zaczęły twardnieć, z każdym ruchem moich palców.

Zadrżałam gdy tylko mnie dotknął.
— Nie skarżę się ale w razie gdybym dzisiaj dostała zawału no to mnie ratuj bo muszę ci cos jeszcze kiedys powiedziec. — odparlam cicho.

- A dlaczego masz niby dostać zawału? - spytałem, unosząc na nią wzrok.
- Może powiedz mi to teraz - stwierdziłem.
- A uratować i tak Cię uratuję - dodałem.

— Z wrażenia skarbie. Z wrazenia. — zasmialam sie.
— Nie. Nie teraz. — powiedziałam. — Pocałujesz mnie?

- No dobrze, niech Ci będzie - mruknąłem - Powiesz kiedy będzie czas - dodałem.
Uniosłem się lekko na łokciach i złączyłem nasze dłonie.

— Powiem. Na pewno powiem. — odparlam z uśmiechem.
Oddałam pocałunek nadal sie uśmiechając.
— Jestes facetem moich marzeń, wiesz?

- Skarbie, chyba nie masz zbyt dużych wymagań wiesz - stwierdziłem.
- Bo z takim charakterem nie mogę być facetem twoich marzeń - mruknąłem.
- Możesz stwierdzić, że wyglądam jak facet twoich marzeń - odparłem.

— Wręcz przeciwnie. Mam dosyc spore wymagania. Ale jestem tez całkiem ugodowa. — odparlam.
— Nie. Ja wiem lepiej co mowie. To ty pleciesz jakies pierdoly.

- A jakie masz wymagania? - spytałem bez ogródek.
- Bo skoro je spełniam to nie mogą być skarbie wygórowane - mruknąłem.
- Bo okey, przystojny jestem, umiem się pieprzyć, a Tobie robi się mokro na mój widok, a dalsze?

— Serio myślisz ze jak potrafisz mnie dobrze wypieprzyc to juz jestes ideałem?— zapytałam.
— No to cie uświadomię moj drogi kolego że dobra palcówka nie czyni z ciebie Playboya. — mruknelam.
— Po prostu. Jestes w moim typie. I koniec tematu. Nie muszę ci mowic wszystkiego. — odparlam po chwili i pocałowałam go w nos.

- Masz rację placówka, nie czyni ze mnie Playboya, ale już wielokrotne pieprzenie robi - mruknąłem.
- Z resztą skarbie sama mówiłaś, że nim jestem - stwierdziłem.
- Ale nie musisz mówić wszystkiego tylko większość odparłem, uśmiechając się.

— O jeju... No bo jestes Playboyem. Ale ja nie jestem z toba dla pieprzenia. — powiedziałam patrzac mu w oczy.
— Jeśli tak myślisz to możemy sie nie kochac juz do konca zycia ze sobą.

- Wiem to skarbie - mruknąłem - To ja byłem z Tobą dla pieprzenia - stwierdziłem.
- Zdajesz sobie sprawę, że nie wytrzymam - odparłem - Więc musiałabyś mi kupować jakieś leki - dodałem.

— Byłeś?— zapytałam wyłapując to słowo w jego wypowiedzi.
— Po prostu byś posuwał inne. To byłby dowód na to ze nie jestem z toba dla twojego penisa.

- No tak byłem - mruknąłem.
- Rian, ja wiem, że nie jesteś dla mnie ze względu na seks - stwierdziłem.

— A teraz?— zapytałam nie odrywając od niego wzroku.
— Dlaczego jestes ze mna teraz?

- A teraz nie jestem z Tobą dla seksu - mruknąłem.
- Teraz seks to dodatek, no dla mnie bardzo potrzebny, ale nadal dodatek - odparłem.
- Bo chcę - stwierdziłem.

— A dlaczego chcesz?— zapytałam.
— Z jakiego względu chcesz byc ze mna? Co cie do mnie ciągnie?

- Cała ty mnie do siebie przyciągasz - stwierdziłem i ponownie ją pocałowałem.
- Chcę by inni wieszieli że jesteś moja, bym ja to wiedział i byś wiedziała to ty - mruknąłem

— Ja wiem. Ja to wiem. I chce tego samego co ty. Zeby kazdy. Duży czy mały o tym wiedział. Ze mnie kochasz i ze jeste... Że JA cie kocham. JA CIE KOCHAM i że należę do ciebie. — poprawiłam sie szybko, płonąc rumieńcem i zawstydzeniem.

- Że Cię kocham tak? - spytałem, przekrzywiając głowę.
Najpierw odsunąłem się od niej, a następnie położyłem obok Ciebie.
- Dlaczego tak bardzo chciałabyś to ode mnie usłyszeć? - mruknąłem, zakładając włosy za jej ucho.

— Nie nie nie. — powiedziałam szybko, czujac jak serce mi przyspiesza.
— Nie ze ty mnie kochasz i należysz do mnie tylko ze ja kocham ciebie i należę do ciebie...— wyjaśniłam.
— Nie chce tego od ciebie usłyszeć. — dodałam nie patrzac na niego.
— Tylko sie nie wkurzaj...— powiedziałam powoli.

- Skarbie nie wkurzam się - mruknąłem z uśmiechem.
- To prawda, nie kocham Cię, ale należę do Ciebie -stwierdziłem.
- Jakoś Ci nie wierzę, że nie chcesz - odparłem.

— Dlaczego mi nie wierzysz?— zapytałam w koncu patrzac na niego.
— Moge mieć do ciebie prośbę? Wiem ze to akurat wyniknęło przeze mnie ale ..

- Bo gdy na mnie nie patrzysz to nie mówisz całkowitej prawdy - stwierdziłem.
- Możesz mieć do mnie prośbę - mruknąłem.

— Patrze na ciebie teraz. — obroniłam sie.
— Już kiedys cie o to prosiłam... Nie mow tego na głos dobrze? Przynajmniej przy mnie. Nawet jesli po tym mówisz cos dobrego. Nie mow "nie kocham Cię". Ja wiem ze tak jest... I ze to sie nigdy nie zmieni. Ale nie mow głośno... Prosze Cię.

- Dobrze - mruknąłem.
- Ale wyjaśnij mi dlaczego - stwierdziłem - Dlaczego nie mam tego nie mówić, skoro to wiesz i wiesz to, że się nie zmieni ? - spytałem.

Obróciłam sie na brzuch i odwrocilam głowę w jego stronę, przygryzajac koniuszek kciuka. Pp chwili podniosłam wzrok na chłopaka.
— Bo mnie to boli. Jakby ktos wyrywał mi kawałek serca za każdym razem gdy to słyszę. Po prostu mnie to boli.

- W takim razie nie powiem tego już nigdy - stwierdziłem.
- Tylko proszę Cię, nie żyj nadzieją czy nawet marzeniem, że Ci to powiem - mruknąłem.

Schowałam twarz w poduszce, następnie odwracając ja w druga stronę.
— Dobrze. — powiedziałam. No to juz nie mam marzeń.

- Zrozum, że nie możesz żyć marzeniami związanymi ze mną - mruknąłem, kładąc głowę na jej plecach i całując ją w ramię.

— Więc po co żyć?— powiedziałam niby żartobliwie z wymuszonym śmiechem.
— Podaj mi powód.

- Chociażby dla twojego brata czy nawet fanów - mruknąłem, gładząc ją po plecach.
- A po co żyłaś przed tym jak mnie spotkałaś? - spytałem.

— Fanów? Tyler ja nie jestem gwiazda porno..— mruknelam.
— Z braku wyjścia. Dla kariery...

- Wiesz, a myślałem, że jesteś - mruknąłem z sarkazmem.
- A dlaczego nie możesz żyć tym dalej? By pokazać rodzinie, że nie jesteś najgorsza - odparłem.

— Bo moja rodzina i tak ma mnie za najgorsza. Nie zrobiłam tego co rodzeństwo. Poszłam w jakis modeling. Czy jakkolwiek to nazwiesz. — odparlam.
— Nie moge. Nie moge bo nie chce. Juz mi na tym nie zalezy.

- I dobrze, że poszłaś - mruknąłem.
- Skarbie idź na sesję zobacz znowu jak to jest być w świetle fleszy - odparłem.
- Musi Ci jeszcze zależeć ma czymś oprócz mnie - dodałem.

— Ale ja doskonale wiem jak to jest. Jakbym chciała to mogłabym godzinami oglądać te zasrane albumy spod lozka. — mruknelam.
— Moze i musi. Ale tak nie jest.

- Nie wiesz - mruknąłem - dawno nie byłaś ns wybiegu - stwierdziłem.
- Na pewno jest, ale jesteś skupiona tylko na mnie - dodałem.

— Nie tak dawno. — odparlam. — Poza tym ja nie chodzę po wybiegu... Moze czasami. — powiedziałam. — Ulzzang to cos innego niz typowa modelka. — wyjaśniłam.
— No bo nareszcie skupiam sie na tym do czego mam serce.

- To zostań modelką, może to Ci się spodoba - mruknąłem.
- Ale zrozum, że ja nie uczynię twego życia bardziej szczęśliwym, tylko będzie to niestety na odwrót. A nie chcę byś potem nie wiedziała co chcesz zrobić, byś myślała o samobójstwie czy innym głównie - stwierdziłem.
- Żyj dla siebie - dodałem.

— Zyje zyje. — odparlam na odczepnego zamilklam nie chcac juz o tym rozmawiać. Ja wiedziałam swoje. Zycie po rozstaniu z nim nie miało dla mnie większego znaczenia. Jego tok.

- Dlaczego tak bardzo Ci na mnie zależy i kreujesz całe swoje życie po to by być przy moim boku, nieważne jak, skoro traktowałem Cię tak okropnie? - spytałem.

Westchnęłam cicho i zastanowiłam sie chwile.
— Skup sie przez chwile. — poprosiłam i zrobiłam to samo. Wiedziałam ze jesli pozwolę mu odczuć swoja milosc, jakby przekazując mu wszystkie moje uczucia, poczuje tez pragnienie, bol, cierpienie, smutek i tęsknotę ktora we mnie jest.
Powoli "skleilam" nasze magiczne moce i jak po sznureczku, oddałam mu na chwile wszystkie swoje uczucia, tym samym odpowiadając na jego pytanie. Pozwoliłam zeby uczucie miłości wypełniło każda czesc jego ciała.