Pokój spotkań

Byłam akurat odwrócona w stronę drzwi, więc na odgłos skrzypiących zawiasów, chciałam się oderwać od chłopaka, ale on był chyba zbyt mną oczarowany. Bałam się, że mogłaby to być nauczycielka lub co najgorsze dyrektorka... Nagle usłyszałam trzask czegoś na ziemię, co momentalnie mną wstrząsneło i wyrwałam się od razu z jego objęć.

Zdążyłem zobaczyć Chris, ze łzami w oczach. Zacisnąłem zęby. - To nie Diana, nie dyrka, zaraz będę - powiedziałem i pobiegłem za puchonką.
NP: Wieża Astronomiczna

Zostałam sama, lekko wystraszona. Podniosłam jedynie książkę, którą ułożyłam na stole, poprawiając jej wygiętą okładkę.

Leżąc na sofie, usłyszałam zgrzytanie ząbkami jakiegoś małego stworzenia. Wychyliłam się znad rogu kanapy, a moim oczom ukazał się Shawn. Mały gryzoń, wolno żyjący w Hogwarcie. Wskoczył na mnie, wplątując się w moje włosy. Zagnieździł się właśnie w nich, wychylając łebek na moje ramię. Podgryzał mój obojczyk, co było nawet kojące. Ułożyłam tył glowy na oparciu i zamknęłam oczy, coś nucąc pod nosem.

Wszedłem zdyszany do pokoju, usiadłem obok Annabelle, spojrzałem na nią z uśmiechem, zmarszyczyłem zaskoczony brwi, widząc na niej gryzonia.

Usłyszałam tylko głośny i szybki oddech Azazela, wstałam jak oblana lodowatą wodą, niepostrzeżenie zrzucając z ramienia szynszyla.
- C-co się stało? - zająknęłam się, pozwalając gryzoniowi zeskoczyć z sofy.

- Nic. Byłem na chwilę w pokoju życzeń, trochę mi zeszło, wybacz że musiałaś czekać - powiedziałem z uśmiechem.

- Na Ciebie czekałam całe życie, ale za tak długie spóźnienie nie przeprosiłeś. - uśmiechnęłam się szeroko, przypadkiem rozdrapując zaschniętą krew na wewnętrznej stronie dłoni - Co jest z Chris? To ona tu weszła, prawda?

Zaśmiałem się, na wspomnienie o Chris mina mi zrzedła. - Tak, to ona tu weszła.

Patrzyłam na niego z pełnym skupieniem.
- O co poszło? - bawiłam się kosmykami jego włosów

- Wciąż coś do mnie czuje - westchnąłem ciężko z przekąsem.

- Chwila... łączę wątki. - udawałam skupienie, gwałcąc wzrokiem ten majestatyczny dywan i spruchniałą podłogę - Zaliczyłeś tu każdą? - skomentowałam z sarkastycznym tonem.

- Nie... - westchnąłem. - Pierwszego dnia od razu upolowała mnie Diana. Chciała tylko seksu, żadnych uczuć, no to stwierdziłem, że czemu nie. Potem Chris coś do mnie poczuła, a ja do niej. Gdy ta pierwsza się dowiedziała, wyznała mi że coś do mnie czuje. Zastanawiałem się, jak sobie z tym poradzić, wyznałem prawdę Chris i dostałem w twarz. Potem byłem z Dianą, dopóki Cię nie poznałem. Tyle - powiedziałem i spojrzałem na nią. Szykowałem się na oberwanie w twarz, nie zdziwiłoby mnie takie coś.

- No to miałeś ubaw, w szczególności kiedy oberwałeś w twarz. Należało Ci się. - przyznałam - Nieźle się bawisz w Hogwarcie. - zaśmiałam się cicho.

- Wolę oberwanie w twarz niż siostrę atakującą mnie nożem... - mruknąłem.

- A to dlaczego? - zaśmiałam się na myśl o rudej dziewczynce z nożem większym od jej ręki.

- Myślisz, że żartuję? Isobel naprawdę chciała mnie zabić - powiedziałem poważnie patrząc w okno, z bólem przypominając sobie tamte wydarzenia.

- Nie myślę tak, tylko poważnie pytam się dlaczego. - dotknęłam palcem jego brody i zmusiłam go by na mnie spojrzał.

- Bo była zakochana w Dianie i poznała prawdę - odpowiedziałem patrząc na nią.

Zamilkłam na myśl o swojej homfobii... Trafiłam chyba najgorzej jak tylko mogło się trafić. No nic, zamyślona, nieco zbłąkana patrzyłam w oczy chłopaka, nie odzywając się, w powietrzu czując gęstą ciszę.

Objąłem ją i pocałowałem. Była dla mnie jak narkotyk, potrzebowałem odskoczni. Zresztą, to na Ann mi zależało teraz najbardziej.

Czyli jego siostra jest... lesbijką?
- A jak teraz z Isobel? Ma teraz kogoś? - zapytałam spokojnym głosem.

- Wygląda na to, że Nelly - odpowiedziałem jej. Oparłem się wygodniej o kanapę, prawie że leżąc na meblu.

Westchnęłam, opierając głowę o Azazela, który zaraz miał się rozłożyć na sofie.

Zacząłem bawić się jej pięknymi, zadbanymi włosami. - Mimo tego, co Ci powiedziałem, nie zmieniają się Twoje uczucia do mnie? - zapytałem.

- Zgupiałeś? - spojrzałam na niego - Sama miałam nieciekawą przeszłość. - zaśmiałam się pozornie, patrząc mu w oczy.

- Co takiego nabroiłaś? Chętnie posłucham - odpowiedziałem i odwzajemniłem spojrzenie.

- Długo by opowiadać... - przeciągnęłam się i poprawiłam bluzkę - Naprawdę chcesz słuchać o mojej przeszłości? - uśmiech powoli schodził mi z twarzy.

- Naprawdę. Poza tym, mamy czas. No chyba, że jesteś śpiąca - odpowiedziałem i zauważyłem, jak jej uśmiech znikał. Chciałem ją poznać jak najlepiej.

- Nie jestem śpiąca. - zapewniłam go, przechodząc do rzeczy - Wiele razy próbowałam popełnić samobójstwo. - zaczęłam prosto z mostu, uśmiechając się przy tym jak gdyby nigdy nic.

- Czemu? - zapytałem wciąż spokojnie na nią patrząc.

- Nikt mnie nie chciał, nikomu nie byłam potrzebna, miałam problemy w szkole. Bijatyki, szarpaniny, kłótnie, policja, wywalenie ze szkoły. Od 18 roku życia grozili mi poprawczakiem. - zaczęłam wyrzucać z siebie te słowa niczym naboje z karabinu maszynowego.

Słuchałem jej uważnie, coraz bardziej będąc zaskoczony jej przeszłością. Nic nie odpowiedziałem, jedynie ją objąłem mocniej. - Zostaw to wszystko za sobą. Teraz masz mnie i nie pozwolę, by coś Ci się stało - szepnąłem jej do ucha.

- Mi się nic nie stanie, chyba że z własnej, nieprzymuszonej woli. - zmieniłam swój ton i mówiłam trochę ciszej - Boję się, że komuś w obrębie mojego otoczenia może się coś stać. Przeze mnie.

- Skąd taka obawa? - zapytałem marszcząc brwi.

- Jestem bardzo niecierpliwą osobą. - uśmiechnęłam się niepozornie - Szybko popadam w furię i jestem agresywna, i nerwowa - pokazałam mu dłonie - A tak wczoraj powstrzymywałam się by nie zacząć krzyczeć i bić wszystkich dookoła. Tylko proszę o jedno.

- O co prosisz? - zapytałem, nie przestając jej obejmować. Chciałem by czuła moje wsparcie i mnie przy niej.

- Nie zmieniaj o mnie zdania, skoro wiesz o mnie teraz tak wiele. - spojrzałam mu w oczy, w moich był jakiś cień niepewności.

- Żartujesz sobie? Nie jestem kimś, kto z byle powodu zmienia zdanie o kimś. Bez znaczenia jest Twoje pochodzenie, ważne jest tu i teraz jaka jesteś i kim jesteś dla mnie, oraz co dla mnie robisz - powiedziałem w jej oczy z uczuciem, odgarnąłem jej włosy za ucho wpatrując się.

Odetchnęłam rozluźniona, padając całkowicie w jego ramiona.
- Dziękuję. - szepnęłam - Nawet nie wiesz jakie to było dla mnie ważne, w sensie... zaakceptowanie mnie przez Twoją osobę. - zamilkłam.

- Ann... Jak mógłbym Cię nie zaakceptować? - uśmiechnąłem się do niej szeroko. Objąłem ją ciepło i czule, prawie że totalnie chowając tą małą uroczą istotę w swoich ramionach.

Wtuliłam się na tyle ile było to możliwe, rozkochując swoje nozdrza ponownie w zapachu jego nieziemskich perfum.
- Coraz bardziej Cię lubię. - wydusiłam ledwo z siebie, ewidentnie ćpając jego zapach.

- Mam nadzieję, że nie dostaniesz zaraz złotego strzału - zaśmiałem się.

- Jeszcze trochę i wydaję mi się, że umrę. - rozmarzyłam się, fajnie byłoby umrzeć w rękach ukochanego.
Podniosłam się lekko i zacisnęłam zęby na jego szyi, pozostawiając po sobie odcisk mojego zgryzu. Śmiejąc się, wróciłam do wcześniejszej pozycji, w jego ramionach.

- O Ty... - zaśmiałem się i celowo przejechałem palcem znów po jej ręce, obserwując jej reakcję na to.