Klasa eliksirów

Stanęłam tuż przy biblioteczce i przejechalam palcami po grzbietach książek z przepisami eliksirów. W sali zaraz miała pojawić się Isobel, a ja dalej się zastanawiałam, cóż powinnam zrobić i co powinnam jej powiedzieć. Sytuacja nie była fajna, a ona nawet nie była z mojego domu, abym wiedziała, że mogę jej zaufać w tym, że nic nikomu nie powie...

- Opowiedz mi, jakim cudem trafiłaś na pijącego krew Davona. Eh. Idiota. Jakby nie mógł tego zrobić w swoim pokoju, gdzie mogą goznaleźć tylko nauczyciele... Mniejsza jednak o to. Muszę wiedzieć, jakim cudem do tego doszło i co to za głupi układ...

- Nie licząc lekcji, masz nie spędzać czasu z Davonem. Zero krwi, zero magii, zero rozmów. On ma praktycznie przestać dla Ciebie istnieć. Jeśli dowiem się, że jest inaczej, to oboje stąd wylecicie szybciej niż zdążysz zaprotestować. Jasne?

- W tym momencie nie ma żadnej dyskusji. Jeśli chcesz kiedyś zająć się nekromancją, to zgodnie z prawem możesz to zacząć robić dopiero za rok. Chociaż większość z naszych nauczycieli ma odpowiednią wiedzę, to jednak mało kto chce ją wykorzystywać. Nawet wśród Ślizgonów...

- Nie mogę aż tak pozwalać na łamanie regulaminu. Praktyka i teoria to dwie różne sprawy. Przepisy obowiązują każdego. Nawet mnie. Masz wybór. Albo wypijesz teraz odpowiedni eliksir i zapomnisz cały dzisiejszy dzień, albo się z tym pogodzisz i za rok będziesz spotykała się ze mną w celu zdobywania wiedzy z tej dziedziny, którą chcesz.

- Wobec tego... możesz już iść. Czeka mnie dziś jeszcze rozmowa z wampirem. Przynajmniej z tobą jakoś się dogadałam.

Następny post w sypialniach nauczycieli

Sięgnęłam do biblioteczki po jedną z najbardziej obszernych ksiąg i położyłam ją tuż przed sobą. Po chwili zaczęłam ją kartkować, szukając odpowiedniej strony. Strona dziesiąta. Eliksir Słodkiego Snu. Wydawał się dosyć łatwy jak na pierwszą rzecz, którą uczniowie mieli przygotować w tym roku, a co najważniejsze - od razu można było sprawdzić, czy eliksir ten jest wykonany poprawnie. Wyciągnęłam różdżkę i machnęłam nią kilka razy, sprawiając, że wszystkie potrzebne składniki wylądowały na odpowiednich ławkach. Jeszcze tylko chwila i zabawa się rozpocznie...

Przepis:
2 krople śluzu gumochłona
4 gałązki lawendy
4 gałązki waleriany
6 miarek standardowego składnika

- Dzień dobry - odpowiadałam wszystkim. Powtarzałam to wręcz jak mantrę, a w sali nie było jeszcze nawet połowy uczniów! Wiedziałam jednak, że wszyscy zaraz się zjawią - spóźnieni... lub nie. Miałam jednak nadzieję, że na nikogo nie będę musiała czekać zbyt długo.

- Powiem wam o wszystkim, kiedy w końcu zacznie się lekcja. Dajmy jeszcze pięć minut spóźnialskim. W końcu być w tyle już od pierwszych zajęć... Nie jest to zbyt dobre dla młodych umysłów i rozwijających się talentów.

Klasnęłam w dłonie. Chyba nikt więcej się już dziś nie pojawi. Wszystkie spojrzenia zatrzymały się na mojej osobie.
- Pierwsza lekcja eliksirów dla wielu z was będzie pewnie koszmarem. Dla niektórych z was wszystkie lekcje eliksirów będą koszmarem. - Uśmiechnęłam się. - Jeśli jednak będziecie stosować się do reguł i przepisów, odmierzając wszystko w odpowiednich proporcjach i wszystko dodając powoli... Wtedy i efekty będą zadowalające. Będziemy dziś robić Eliksir Słodkiego Snu. Strona dziesiąta w waszych podręcznikach. Macie na to godzinę. To bardzo proste zadanie. Wystarczy dodawać wszystko po kolei, zgodnie z rozpiską i po każdym dodanym składniku mieszać to, co ma się już w kotle. Odpowiedni eliksir ma mieć barwę fioletową. Jeśli ktoś uzyska inną, sam będzie musiał go spróbować i zobaczyć, co mu wyszło. Wiąże się to oczywiście z tym, że mogą wam wypaść włosy, możecie zmienić kolor, czy chociażby możecie przeobrazić się w jakiegoś gryzonia. Co jak co, ale z eliksirami nigdy nic nie wiadomo... Czas start!

Podeszłam do niego i spojrzałam na kolor substancji, który był w kotle chłopaka.
- Nawet nieźle. Następnym razem rób to jednak wolniej i staranniej. Po to macie aż całą godzinę. Wasz eliksir ma być perfekcyjny. Twojemu jest do tego blisko, ale barwa jest odrobinę ciemniejsza niż powinna być. Zadziałałby, w to nie wątpię, ale czy następnym razem nie warto pokusić się o dążenie do perfekcji?
Po chwili podeszłam do drugiego chłopaka.
- Standardowy składnik to mieszanka ziół. Macie już je sproszkowane w drewnianych pudełeczkach. Co do mieszania... wystarczy kilka sekund, aż zobaczysz, że eliksir zaczyna zmieniać kolorek.

Zaczęłam chodzić po sali i odpowiadać uczniom na ich pytania. Kątem oka zauważyłam, że najpierw do sali wślizguje się spóźniona dziewczyna, a później chłopak, który był tuż przed pełnią.
- Taylor, jesteś Ślizgonem. Dla nas liczy się tylko perfekcja, nie zapominaj o tym.
Podeszłam do kolejnej osoby.
- Kurt, cieszę się, że posłuchałeś się przepisu. Wyszło całkiem nieźle. Nie jest idealnie, ale nie jest też źle. Więcej praktyki w eliksirach i będziesz w tym całkiem dobry.
Ruszyłam dalej.
- Isobel, moja nowa ulubienica. - Machnęłam różdżką i wszystkie składniki pojawiły się tuż przed nią. - Ty i pan Lyros chyba bardzo chcecie spędzać ze mną więcej czasu. Mylę się?

- Isobel, Isobel... Lepiej byś sobie radziła, gdybyś się nie spóźniała na lekcje. Zdecydowanie lepiej. Czy nie uważasz, że zasługujesz w tym momencie na minusowe punkty? Zresztą. Nie będę się przejmować. Za tydzień zrobię trudniejszy eliksir. Taka sama zasada - kto go zrobi źle, ten musi go wypić. W tym tygodniu padło na Miyafuji. Przelej sobie eliksir do buteleczki, którą masz po swojej lewej stronie i do dna!