Pub pod Trzema Miotłami

- Twoja reakcja już była odpowiedzią, grunt to umieć czytać mowę ciała - odparł z rozbawieniem i przebiegł wzrokiem po osobach w lokalu.
- Nelly, w czym jak w czym, ale w mowie niewerbalnej mam spore doświadczenie.

Weszliśmy do Trzech Mioteł obsypani śniegiem. Zrzuciłam kaptur z głowy i poprawiłam włosy, wyjmując je spod kurtki.
—Moze tam? — zapytałam wskazując stolik przy krętych schodach.
Usiedliśmy przy nim.

- Tak jak we wszystkim. - mruknęłam sarkastycznie, przewracając oczami.
Zaczynał mnie irytować, wielki pan myśli, że pozjadał wszystkie rozumy. Upiłam łyka mojego drinka, piorunując go spojrzeniem.

- Zwłaszcza w rozwalaniu miednic śnieżnowłosym deskom - dodał i upił łyk swojej whisky jak gdyby nigdy nic. Cóż, nic sobie nie robił ani z reakcji Nelly, ani z jej piorunowania wzrokiem.

Otworzyłem przed dziewczyną drzwi, po czym sam wszedłem. Skierowaliśmy się do wolnego stolika, przy którym usiedliśmy. -Przyjemnie tu. -przyznałem

- Ja pierdole... - podrapałem się w czoło - Jak nisko upadłam, że poszłam z Tobą do kurwa pubu i piję z Tobą trunki. - westchnęłam ciężko, opierając swój policzek o dłoń i patrząc gdzieś w głąb klubu.

— Też tak sądzę. — uśmiechnęłam sie ciepło.
— Co chcesz do picia? — zapytałam.
—Ja chce karmelowe piwo kremowe. Oo... Jakie rymy. To przez tą naszą Julię i jej Romea. — pokiwalam głowa.

- Miałaś do tej pory kilka okazji, by mnie opuścić, a mimo to wciąż tu siedzisz i chcesz się ze mną męczyć. Albo ci się podobam, albo jesteś masochistką, albo nie wiem co - odpowiedział wyraźnie dobrze się bawiąc. Już widział jaki miał na nią wpływ, nie zamierzał się powstrzymywać od okrutnego wykorzystywania tego.

-W sumie nie wiem, może whiskey z colą. -odparłem z zastanowieniem.
-No dokładnie. -zaśmiałem się. -to kiedy umieramy? -zaśmiałem się głośniej

Po złożeniu zamówienia zdjęłam z siebie kurtke i powiesiłam na oparciu krzesła.
—Czekaj... Musiałabym sprawdzić w kalendarzu...— parsknelam śmiechem.
—A cały dramat? Wiesz. Te jęki miłości... Zle to zabrzmiało. — wybuchnelam dźwięcznym śmiechem.
—Juz druga wpadka... Trzecia...

-Oh god -Uśmiechnąłem się słysząc piękny śmiech Mii i zdjąłem kurtkę. -jęki miłości, wpadki, kuuuurde, szybka jesteś. -zaśmiałem się głośno.

— Okropny jestes! — znow sie zasmialam i rzuciłam w niego płatkiem kwiatka który stał w wazonie.
—Zostawiłam róże na wieży! O nie...— jęknelam.

-Ja? To Ty to powiedziałaś. -zaśmiałem się. -Nic nie szkodzi, można to powtórzyć. -Nim Mia zdążyła zareagować już przed nią klęczał, znów wyczarował różę i podarował kobiecie.

— Ale ty zapamiętałeś...— mruknelam.
—O mamo! — wzięłam od niego róże. — Zakochałam sie. Jest śliczna o moj Boże! — zapiszczałam.
—Amm Max.. Nie padaj tak przede mna na kolana... Nie zeby mi to przeszkadzało.. Ale ludzie dziwnie sie gapia...

Zaczął się śmiać. -Niech patrzą, niech oślepi ich Twój blask. -uniosłem zalotnie jedną brew i uśmiechnąłem się. Po chwili na stole stały nasze zamówione napoje.

- Odpowiedziałabym Ci na to pytanie gdybym tylko znała odpowiedź. - wyprostowałam się, kończąc trunek.
Mimo tego wszystkiego wiedziałam, że jeżeli nie odczepię się od jego osoby teraz może się to źle skończyć. Nie wiadomo czy tym razem ta... energia mi pomoże albo z braku siły ulegnę mu. Nie. Nie ma nawet takiej opcji.

—Jezu... Co ty gadasz...—schowałam twarz w dłoniach. Pojawiły sie zamówienia. Dzięki Bogu. Odetchnęłam z ulga.
—Dawno tego nie piłam. — podniosłam kufel i upiłam łyk brudząc sie pianka.
—Ooo tak. To taki... Smakowy orgazm.. NIE SŁYSZAŁEŚ TEGO

-Mówię prawdę. -uśmiechnąłem się i zalotnie poprawiłem grzywkę. Słysząc co mówi Mia prawie się oplułem drinkiem ze śmiechu.

—Przestan... —napiłam sie piwa akurat kiedy ten omal nie polał sie swoim drinkiem. Na moje nieszczęście ja parsknelam w kufel, ochlapujac sobie twarz.
Odstawiłam kufel na stół.
—Nie gadam z Toba..—udawałam obrażona. Wyciągnęłam różdżkę i oczyściłem sie. Z kieszeni kurtki wydobylam lusterko i przejrzałam się.
—Nadal piękna...

-No weeeź, bo narobię Ci jeszcze większej siary... hmmm... naprzykład Ci się oświadczę. -zaśmiał się
-No pewnie, normalka. -uśmiechnąłem się

—Co? Nie! Nie rób tego!— powiedziałam szybko.
—Wiesz.. Nie jestem odpowiednio ubrana i uczesana...—zatrzepotalam rzęsami śmiejąc sie.
—Nie kombinuj. —ostrzegłam.

Zaśmiał się głośno po czym upił łyka trunku. -Kiedyś to zrobię. Co? Nic. -zaśmiał się pod nosem

—Ty turbośmieszku...—powiedziałam.
—Nie widziałam cie w Hogarcie. —dodałam.
—W sumie to ja tu nikogo nie znam... Ale No nic... Ciebie teraz znam.

-Normalnie. -zasmialem sie cicho.
-Jestem nowy. -westchnalem.
-No wlasnie! -usmiechnalem sie milo

—Nowy i do tego go dorwałam. Jestem geniuszem. —zasmialam sie. Przyglądałam sie róży leżącej na stole.
—Nauczę sie je czarować i codziennie bede tworzyć sobie bukiet w wazonie przy łożku.

-No widzisz jaki z Ciebie podrywacz? -uśmiechnąłem się zadziornie.
-Moge codziennie Ci je przynosić jeśli chcesz.

Mała słodka koreanka nawet nie spodziewała się że będą mogli przyjść w to cudowne miejsce. Oczywiście już sklepy ze słodyczami została wykupione przez nią. Obładowana torbami ze słodkościami ,weszła do pubu usiadła w kącie zamawiając piwo kremowe. Czy może być lepszy dzień?

Co mnie podkusiło, co mnie przywiodło do pubu? Nie miałam zielonego pojęcia. Może pragnęłam zobaczyć Marceline? Złudzenia, nie było jej już w Hogwarcie, dobrze o tym wiedziała. Przełknęłam ślinę tuż po wejściu, zamurowało mnie od ilości osób. Owszem, bywało więcej, ale... Z trudem zebrałam się na krok w przód, a potem kolejny i kolejny, aż do lady.
- Wino jakieś poproszę - wydusiłam z siebie. Młody wygląd, ton głosu, co ja się łudziłam. Oczywiście od razu zapytano mnie o pełnoletność, którą chwilę później udowodniłam. Usiadłam przy jakimś stoliku i siedziałam, czekając na swoje zamówienie. Przyszło dopiero po dwóch minutach, a ja zaczęłam sobie popijać, starając się na nikogo nie patrzyć.

Max momentalnie pojawił się przy Mii, ze strachem w oczach przytulił ją do siebie uspokajająco. -Wszystko gra? Wracamy do szkoły.

— Wcale Cię nie podrywam! — zaśmiałam się.
—Ooo tak! Chce! — zapiszczałam.
Drzwi do pubu co chwila sie otwierały i ktos wchodził i wychodził. Jednak cos sie zmieniło. Szyby w oknach zaczęły pękać. Cos zaczęło sie dziać. Nie byłam w stanie określić co, ponieważ nie widziałam nawet konturów postaci.
— Max! — krzyknęłam wstając z krzesła, jednak w tej chwili jeden z osobników rzucił sie na mnie. Uderzyłam o podloge. Poczułam ból w biodrze kiedy... Cos, bo to tylko wyglądało jak człowiek, mnie ugryzło.
Krzyknęłam z bólu. Jednak nim zdążyłam zrobic cokolowek, napastnik sie zwinął. W pubie słychać było inne krzyki. Ktos cos mówił o aurorach. Słyszałam tez głos dyrektora.
— Co... To było..— zapytałam kiedy Max objął mnie i zaczął mowić o powrocie do szkoły.
— Nic ci nie jest?

Zaraz...co ?! Co tu się właściwie stało?! Kim były "czerwone płaszcze" i dlaczego nas zaatakowały? Nauczyciel miał coś z tym wspólnego?- To właśnie podejrzewałam, jest jakiś dziwny, a no i nowy! Nowi nauczyciele zawsze mają coś do ukrycia. Wstałam i ruszyłam w stronę wyjścia nie odrywając wzroku od Lykona.

-Mi nic nie jest, a Tobie? -zapytałęm z troską w głosie. -Już dobrze, spokojnie, jestem tu.

Owszem, Lykon zrobił tak, jak to napisał Mistrz Gry. Nie żałował, a jakoś wampiryzm mu nie pasował, bo lubił być na słońcu, dlatego zrobił to co zrobił i tylko się zastanawiał jak Nelly zareaguje na to, że to przez niego jej była dziewczyna będzie toczyła życie przeklętej, nieumarłej wręcz.
Po ostatnim zaklęciu, obserwował jak Aurorzy zabierają wampira, a nauczyciel usiadł z powrotem naprzeciwko śnieżnowłosej.
- Nie ma wampirów ani wilkołaków? Właśnie miałaś najlepszy tego dowód, że są i że istnieją, skarbie - aż jej puścił oczko i się uśmiechnął bezczelnie. - A teraz będą cię otaczać na co dzień, dwa wilkołaki i wampirzyca. O ile to nie są jedyne ofiary - ze stoickim spokojem upił kolejny łyk whisky. Widząc na sobie wzrok puchonki, jej podejrzliwy wzrok, tylko posłał jej ręką buziaka.

— Nie wiem... On... Mnie ugryzł...— powiedziałam.
— Wracajmy do szkoły. — poprosiłam wstając.
— Chodz juz. — wstałam z jego pomocą i założyłam kurtke. Wyszliśmy z pubu. Tak prędko tam nie wroce.

NeXT: Ss

Buziak? Serio, buziak?? Jak na nauczyciela to dość dziecinne ale teatralnie go złapała i tą samą dłoń przyłożyła do serca i westchnęła niczym zakochana nastolatka. Oczywiście wszystko było przesiąknięte sarkazmem. Uśmiechnęła się na koniec złośliwie i postanowiła jednak zostać, kto wie może coś zauważy. Wróciła na miejsce i dopiła resztę whisky ze szklanki.

Isobel usiadła z Evie i posłała jej szeroki uśmiech. Widząc jej uroczy pyszczek, po prostu nie mogła się nie uśmiechać, jak taki odruch bezwarunkowy. Nie spodziewała się, że coś się stanie za chwilę. Nagle trzask szyb, zamieszanie, ogólna panika. Rozejrzała się w histerii i zaledwie po chwili poczuła ból w szyi. O ile wampir normalnie zrobiłby to z wprawą, to przez Lykona zrobił to tak chaotycznie, że o wiele bardziej boleśnie. Wrzasnęła głośno, poczuła przez chwilę, że nie może się poruszyć. Kiedy w końcu wampir został odsunięty dość brutalnie, Tokisaki poczuła się osłabiona. Mimo to, szybko zasłoniła ugryzienie kołnierzem płaszcza.
- Nic nie widziałaś - powiedziała szybko i cicho do Evie, po czym wstała i spojrzała jeszcze na chwilę na rudą, widać było w oczach blondynki panikę, którą starała się opanować. Ona wiedziała już o co chodzi i co się stanie z jej życiem przez ten dzień. - Będę w dormitorium - dodała i pospiesznie wyszła, uważając by nikt nie dostrzegł ugryzienia na jej szyi.
/zt

Chwyciłem kurtkę i wybiegłem za dziewczyną.
NEXT. SS

Minęłam jedną dziewczynę w drzwiach i zdyszana weszłam do środka. Co się tu właśnie stało? Podeszłam do przypadkowo spotkanej osoby, której jak widać nie udało się uciec. Po wypytaniu o całą sytuację usiadłam przy jednym ze stolików z piwem kremowym w ręku i zaczęłam pić olewając wszystko, co ty zaszło.

Siedziałam tak jak sparaliżowana, przerażona patrzyłam na to wszystko ze łzami w oczach. Dopiero po chwili ogarnęłam kim są napastnicy, strach mnie sparaliżował, błagałam w myślach by nikt mnie nie zaatakował. Moje błagania zostały w końcu wysłuchane, oni wyszli, a do mnie jak przez mgłę docierał głos dyrektora. Mimo to wszystko wciąż nie potrafiłam się poruszyć, czułam że zaraz wybuchnę płaczem, całe moje ciało się trzęsło.

Po jakimś czasie zauważyłam Sophie, która była okropnie roztrzęsiona. Wzięłam swoją torbę z zakupami i piwo kremowe, a potem usiadłam obok niej.
- Soph, wszystko w porządku? - zapytałam. Tak, Chris, na pewno wszystko dobrze. Wcale nie było tu grupy wampirów i wilkołaków, która atakowała ludzi. No błagam, zastanów się zanim o coś zapytasz.

- T-t-tak... Znaczy, n-nie, z-n-naczy... - wyjąkałam z trudem, ale cóż, w pewnym momencie schowałam twarz w dłoniach i się rozpłakałam. Nie mogłam znieść tego stresu, zwłaszcza przez złamane serce.
- Nic nie jest okej - powiedziałam łamiącym się głosem.

- Opowiadaj - powiedziałam stanowczo obejmując ją ramieniem - Nie jestem psychiatrą ... psychoterapeutą ... psychologiem czy innym psychopatą. No dobra, tym ostatnim jestem. Ale może mogę ci jakoś pomóc.

Obserwowałam wszystko co się działo, wstrzymując oddech. Gdybym tylko nie była wtedy sparaliżowana rzuciłabym się w stronę wampira, który zaatakował Isobel. Krzyknęłam w jego stronę, gdy wpadł na dziewczynę.
Uniosłam się chaotycznie, łapiąc za bluzkę nauczyciela.
- Jak kurwa śmiałeś? - uniosłam go do pozycji stojącej, a w moich oczach pojawił się istny gniew - Czemu odepchnąłeś go w jej stronę skurwysynie?! - zawarczałam niekontrolowanie.
Byłam na skraju furii. Nikt nie będzie krzywdził moich bliskich, a na pewno nie ten śmieć, który myśli, że jest pępkiem świata.
- Mogłeś go rzucić w moją stronę! - uniosłam się, wywołując ponowny zamęt w pubie - Gdyby tylko cokolwiek Cię obchodziło. - spojrzałam na niego z zażenowaniem, warcząc, strasząc przy tym kłami, które były chyba jedynie moją wyobraźnią.

Wyszczerzył się do Evans, na swój bezczelny irytujący sposób, a zaraz potem zrobił to samo w stronę Nelly gdy go podniosła.
- Wątpię, by Isobel wtedy wnerwiła się tak jak ty teraz - odpowiedział zadowolony z siebie.