Pub pod Trzema Miotłami

- Po prostu się bałam, myślałam że mnie zabiją... - wyznałam wystraszona, poczułam słony smak swoich łez. Wtuliłam się mocno w Chris, chociaż dzięki temu poczułam się jakoś bezpieczniej i lepiej.

- Ha. - odpowiedziałam mocno sarkastycznym uśmiechem, moja ręka z koszuli przeszła na szyję, podduszając go - Zrobiłeś to z taką premedytacją. - ścisnęła mocniej, warcząc przy tym.
Nie wiem co we mnie wstąpiło, byłam cholernie wściekła. Zobojętniały, zapatrzony w siebie sukinsyn.

- W ogóle ktoś zginął? Albo jakoś specjalnie ucierpiał? - zapytałam cicho - No i dobrze, że nic ci nie zrobili.
Wzięłam kilka łyków piwa kremowego z butelki i delikatnie odstawiłam ją na stolik.

- Wszystko wolę przemyśleć zanim to zrobię - odparł ze spokojem, mimo że w jego oczach było widać gniew. Nie lubił kiedy ktoś go traktował tak jak teraz Nelly, złapał ją za rękę i wykręcił.
- Łapy przy sobie, de Violine. Nie powinno się podnosić ręki na nauczyciela - zauważył jadowicie.

Jestem na tel i mi niewygodnie, więc napiszę tak:
Dla Sophie było to po prostu za dużo i zemdlała.

- Soph - mruknęłam kiedy dziewczyna przestała się odzywać - Soph, żyjesz?
Po krótkiej chwili zrozumiałam, że zemdlała. Nie miałam pojęcia co z nią zrobić, więc po prostu wstałam, położyłam ją na trzech krzesłach postawionych obok siebie, po czym wzięłam swoje rzeczy i wyszłam. Brawo, Chris, brawo.
np : poszłam turlać się w trawie na błoniach xDD

- Przypomnieć Ci co niedawno robiłeś uczennicy? - wykrzyczałam mu w twarz, masując swoją rękę - Hipokryta. - stwiardzilam, zaciskając pięści.
Z nadmiaru złości, moja pięść potraktowała ostro jego policzek. Warknęłam na niego, gdy tylko na mnie spojrzał. Wbiłam swoje tępe spojrzenie w jego twarz.
- Już mi lepiej. - syknęłam przez zęby, posyłając mu zawadiacki uśmieszek.

Nieco przekręciła mu się głowa przez uderzenie, jakie mu posłała. Zresztą, teraz się już ostro zdenerwował. Tak? Tak? Rozejrzał się krótko, po czym złapał ją za szyję i deportował się.
/zt x2 do Zakazanego Lasu

Obudziłam się i usiadłam, przez chwilę nie wiedziałam co się dzieje, czułam się totalnie zdezorientowana. Dopóki nie skojarzyłam sobie faktów. Ile ja tu tak leżałam? Długo byłam nieprzytomna? A co jeśli wróciłam i... Panicznie obejrzałam całe swoje ciało w obawie, że mogłam zostać w tym czasie ugryziona. Wyjęłam szybko z torebki lusterko i obejrzałam dokładnie swoją szyję, coraz bardziej wystraszona, że zobaczę dwie dziurki po kłach. Gdy się jednak tak nie stało, odetchnęłam z ulgą i wybiegłam z pubu.
/zt

Podobno po ostatnich wydarzeniach poprzednia sprzedawczyni zrezygnowała z pracy, jako że nie czuła się tu bezpiecznie. Słabo. Ja się tym nie przejmowałam, poza tym to zawsze jakieś urozmaicenie! Nie rozumiem, jak mogła zrezygnować.
Jednak kiedy tak stałam za ladą, zaczynałam się nudzić. Mierny ruch, nikogo do rozmowy, bo z nikim się nie znałam. Cóż, pierwszy dzień pracy.

Dzień jak dzień, praca jak praca. Właśnie szykowałam się do mojej zmiany, od razu kiedy weszłam do pomieszczenia dla kelnerek doszły mnie słuchy o nowej osobie. To w sumie miła wiadomość, po ostatnich wydarzeniach wiele osób nas opuściło.
Jeszcze tylko umyć ręce i biorę się do pracy.
Wyszłam z wcześniej wspomnianego pokoju i już zaraz stanęłam za ladą. Od razu zauważyłam nową pracownicę pubu.
-Hej, nowa? Już się o tobie nasłuchałam- Zaśmiałam się cicho, dobrze, że były to same dobre rzeczy.

Stałam oparta o ladę, z dłonią wspartą o rękę, patrząc znudzonym wzrokiem na wnętrze pubu i klientów. W końcu, cóż miałam lepszego do robienia? Popijałam sobie także przy okazji wodę ze szklanki. Aż w końcu moich uszu dobiegł czyjś głos. Odwróciłam się i zauważyłam pewną kobietę, pewnie pracownica pubu. W końcu jakaś znajomość w pracy i szansa na choć częściowe zabicie nudy.
— Witam. Tak, nowa, to mój pierwszy dzień - odparłam z uśmiechem. - Mam nadzieję, że dobrych rzeczy się nasłuchałaś.

-Słyszałam, że jesteś całkiem niezła, ale jeśli pracujesz tu pierwszy dzień, to nie wiem co mogli mieć na myśli-Parsknęłam śmiechem, kto by się nie domyślił o czym mogli mówić ci zboczeńcy. Czasem zachowują się jak totalne dzieciaki. Wyciągnęłam dłoń w kierunku ciemnowłosej.
-Jestem Eveline, ale mów mi Ev-Posłałam jej delikatny uśmiech i czekałam aż odpowie.

— A... Aha... Miło. Powtórka z poprzedniej pracy - wywróciłam oczami i oparłam się tyłem o ladę, by stać już w pełni odwrócona do, o Morgano, jakże atrakcyjnej kobiety. Uścisnęłam jej dłoń z uśmiechem. Eeee... Jak się oddycha? Te włosy, rysy twarzy, sylwetka. No i poczucie winy, że jestem tak jak tamci zboczeńcy, co się mną zachwycali.
— Chiara, ale mów mi... Ugh, dwadzieścia cztery lata i wciąż nie pamiętam, że do mojego imienia nie ma skrótu. Choć jakby się uprzeć, to można mówić Chia - odparłam, odwzajemniając uśmiech. Wydała się nawet sympatyczna.

-Nie przejmuj się, oni tak zawsze, oceniają ludzi po wyglądzie, a to przecież najmniej ważna rzez w jakiejkolwiek znajomości.- Pokiwałam głową oceniając ich zachowanie, faktycznie nowa dziewczyna była bardzo atrakcyjna, ale nie mogę ocenić jej charaktery tylko zmysłem wzroku. Gdy dziewczyna uścisnęła moją dłoń i się przedstawiła, posłałam jej delikatny uśmiech.
-Piękne imię- Skomentowałam i zabrałam dłoń. O proszę, ledwo zdążyłam pozna nową pracownicę i już zebrało się paru klientów do obsłużenia, w końcu przychodzą tu z reguły o tej porze. Już na dzień dobry muszę wydawać dwa grzane miody z korzeniami i trzy piwa kremowe, nienawidzę alkoholu, nie wiem dlaczego tu jeszcze pracuje. Wszystko wydałam jak najszybciej i przyjęłam zapłatę.

— W końcu ktoś ze zdolnością myślenia - odparłam ucieszona, widząc, że kobieta z którą będę pracowała jest dość ogarnięta.
Oczywiście, gdy zebrali się klienci, zabrałam się od razu za pomoc Eveline by ich obsłużyć. Nie zostawię jej z tym samej, to raz. Dwa, pracowałam tu, a dobre wrażenie na początku jest wyjątkowo ważne.

Zaśmiałam się cicho- Chyba dzięki-Umyłam dłonie od pozostałości piwnej piany, jakie zostały na moich dłoniach i wytarłam je ręcznikiem papierowym. Fartuszek lekko poluźnił się na linii bioder, więc szybko go zacisnęłam i ponownie zawiązałam.Na szczęście dzisiaj nie widać zbyt wielu klientów, spokojny dzień w pracy, idealnie... Rozmarzyłam się.

- Zawsze jest tu tak mały ruch czy to jest po prostu norma? - zapytałam się, opierając się plecami o ladę i spojrzałam z zaciekawieniem na Eveline. Śliczna, bystra, pojętna... Czułam, że świetnie nam się będzie razem pracowało. Polubiłam ją, nie była taka zła. Tak samo jak i praca nie wydała mi się najgorsza. Poczekajmy na dzień, aż będzie większy ruch...

-To taka godzina, poczekaj jeszcze z godzinę, a tłumów nie będzie końca. Mniej więcej o tej porze ludzie kończą pracę, a dzieci czasem mają wycieczki i z chęcią kupują u nas napoje. -Spojrzałam na dziewczynę z delikatnym uśmiechem. Hmmm jednak rada innych mi się przyda, trzeba sprawdzić nową.
-Dzisiejszy tłum będzie twój, a jak będziesz potrzebowała pomocy, to będę się gdzieś krzątać. Mam nadzieję, że sobie poradzisz, ostatnia dziewczyna nie wytrzymała i sama się zwolniła.- Puściłam jej oczko i odeszłam od lady.

- To w sumie juz niedługo... - stwierdziłam, zerkając na zegarek, a potem na coraz więcej ludzi w pubie. - Odwzajemniłam uśmiech Eveline. Nie wiedziałam jednak co się szykuje.
Uniosłam brwi kiedy ją usłyszałam, z pewnym zaskoczeniem. Chwilę później się uśmiechnęłam.
- Lubię wyzwania. A jeszcze bardziej czuć się lepsza od innych - odpowiedziałam jej i się odwrociłam. Zabrałam się za rosnące z godziny godzinę tłumy w pocie czoła.

-Jak chcesz, powodzenia- Posłałam jej delikatny uśmiech i wyszłam do pomieszczenia z szafkami. Stało tam dwóch chłopaków, którzy oczywiście gdy mnie zobaczyli zaczęli wypytywać o Chiarę. Nie miałam zamiaru rozmawiać o jej ciele czy pięknej buzi, nienawidzę takiego spojrzenia na kobiety. Faceci traktują nas jak jakieś piękne przedmioty, w które można się wpatrywać i dotykać, a nam powinno się to podobać. Ugh. Nie wytrzymałam i weszłam ponownie za ladę jednak widząc jak nowa sobie radzi usiadłam na jednym z taboretów.
-Może Ci pomóc, hę?- Zapytałam szybko gdy ludzi zbierało się coraz więcej. Biedna trafiła na największy tłum w tym miesiącu.

Jakoś to szło. Nie pomyślałabym, że w tym miejscu może być aż tylu ludzi. Nawet przestałam zwracać już uwagę na to, że ręce mam mokre od alkoholu. Grunt, że dłonie zachowałam suche i nic mi się nie wyślizgnęło. Traciłam rachubę w tym, ile już klientów obsłużyłam.
Kiedy wróciła, akurat ocierałam pot z czoła.
- Z trudem to przyznaję, ale przyda się pomoc.

-Wiedziałam, ale nie martw się i tak radzisz sobie lepiej niż każdy inny nowy pracownik.- Uśmiechnęłam się lekko i ponownie zawiązałam fartuszek w pasie po czym zaczęłam przygotowywać napoje. Z uroczym uśmiechem i wielką gracją szło mi wydawanie zamówień i zbieranie pustych kufli ze stołów. Robiłam to jednocześnie pomagając sobie trochę magią, ale przecież ona jest właśnie do tego, czyż nie? Gdyby nie różdżka, musiałaby krążyć po pubie z dwadzieścia razy, a tak wszystkie naczynia migiem trafiły na zmywak.
Po mojej akcji ratunkowej ostatni klienci zadowoleni odchodzili i zajmowali stoliki wraz z partnerami. Westchnęłam, umyłam ręce i oparłam się o ladę.
-Nie jest tak łatwo jak myślałaś, hę?

— Och, no ja bym sobie nie poradziła? - zaśmiałam sie i z dumą zadarłam głowę do góry. Popatrzyłam chwilę na Eveline, po czym kontynuowałam branie się za obsługę klientów. I tak aż w końcu skończyłyśmy swoją robotę i był spokój na jakiś czas.
— No to fakt, myślałam, że jest choć trochę łatwiej - zaśmiałam się lekko.

-Przecież ja nic takiego nie mówię- Zaśmiałam się i przeniosłam swój wzrok na dziewczynę wycierając gładkie dłonie w ręcznik papierowy, który po chwili już stał na swoim dawnym miejscu. Przez myśl przeszła mi dziewczyna, która dzisiaj miała stać na zmywaku i aż zrobiło mi się smutno, biedna duszyczka będzie miała sporo roboty z tymi pijakami.
-To taka godzina, resztę dnia spędzimy na noszeniu naczyń na zmywak lub obijaniu się, najgorsze już prze dnami- Zaśmiałam się cicho i usiadłam na stołku przy barze.

Cóż, może miałam więcej w sobie z siostry bliźniaczki niż sam wygląd i przez pewne braki w empatii nie czułam nic na myśl o tamtej dziewczynie? Niestety no taka praca i czasem człowiek nie ma innego wyjścia jak ją znosić.
— Jeśli nie będzie mi się dziś śnił ani alkohol ani naczynia to będzie to cud — wywróciłam oczami i oparłam się obok Eveline o ladę, jako że nie widziałam, by był jeszcze jakiś stołek na jakim mogłabym usiąść. — Ogólnie zauważyłam, że paru ludzi się na mnie patrzy dziwnie. Jakby mnie znało i było zaskoczonych — powiedziałam, opierając głowę na ręce. No ale faktycznie tak było.