Pub pod Trzema Miotłami

- Nie miałam z kim, teraz na szczęście mam - uśmiechnęłam się do niej i poprosiłem kelnerkę o kieliszek. Polałam nam. - Więc... Pijemy za ten domek bez morderców?

- Denerwują mnie. - warknęłam, podczas stanu nietrzeźwości mogłam powiedzieć wszystko co leżało mi na sercu.

- Czemu? - zapytałem zaskoczony. Miała na myśli również i moją siostrę. Wypiłem kieliszek.

- I za mój pierwszy w życiu kieliszek! - uniosłam go, stukając lekko w jej.
Wlałam w siebie kilka mililitrów trunku i skrzywiłam się i odkrztuszając.

-O mnie?- unoszę brwi.- Ja nie jestem postacią kluczową. -Obserwuję. Wszystkich i wszystko. Gdybyśmy byli w bodajże książce, byłbym tą dziwną osobą, o której nikt nie pamięta. Ale nie przeszkadza mi to, lubię obserwować.

- Tak! - wypiłam całą zawartość bez śladu skrzywienia. - I jak? - zapytałam uśmiechnięta od ucha do ucha.

- Po prostu, nie rozumiem tego. - pewność w głosie malała.
Wypiłam kolejny kieliszek, który dodał mi odwagi na rozmowę z Azazelem.

-Skoro ty nią nie jesteś, to kto nią jest? Podczas rozmowy ze mną jesteś. Jesteś pierwszym Ślizgonem. . W sumie pierwsza osobą, w której oczach jeszcze nie widziałam nienawiści do mnie. Chociaż w sumie.. Za krótko mnie znasz hahahah jeszcze wieeele przed nami.-parsknelam śmiechem i wypiłam drugi kieliszek.-Paskudne to... a czuje jakby mnie wyzeralo od środka...Może to dobrze. Znowu pierdole od rzeczy. Przepraszam

- Uhh. - westchnęłam ciężko - Drapie w gardło. - kaszlnęłam krótko i odwzajemniłam uśmiech, tak samo szeroki.

-Wiesz, że po raz pierwszy się upijam?-uniosłem głowę patrząc na nią. Miałem wrażenie, że jest trochę dalej. Zamrugałem kilkakrotnie. Ciężko było mi coś jeszcze powiedzieć. Położyłem się na stole zakrywając głowę rękoma.

- Tego, że są razem i są szczęśliwe? My przecież też jesteśmy - pogłaskałem ją po włosach. Polałem sobie znów i wypiłem. Zamrugałem oczami dopiero teraz czując jakikolwiek stan nietrzeźwości.

- Więc powinnam czuć się wyjątkowa? - zapytałam z rozbawieniem i znów nam polałam. Aż nie myślałam o Dianie, ale znalazłam idealne słowo. Od razu jak wrócę pójdę do niej i jej to oznajmię. I obie dostaniemy tego, czego chcemy.

-A więc dlaczego ty pijesz?-spytałem po chwili.

- Bo... Chcę o czymś zapomnieć. O czymś na czym się cholernie zawiodłam. Ale chyba znalazłam rozwiązanie, poza tym zawsze piję ile wlezie gdy mam okazje. A takie nie są często - odpowiedziałam śmiejąc się.

Westchnęłam ciężko, nie odzywając się. Nie rozumiałam tego jak dziewczyna z dziewczyną może być szczęśliwa. Naśladowałam Azazela, mój organizm już zaczynał się bronić przed kolejnymi dawkami.

Piłem dalej, bawiąc się jej włosami.

Nie odpowiedziałem dalej leżąc na stoliku. Miałem wrażenie, że przed oczami biegną małe puszyste owieczki.-Letycja ty też widzisz owieczki?-spytałem poważnym tonem mówiąc dość niewyraźnie.

- Z zasady staram się nie uprzedzać do ludzi, bo pozory mylą- patrzę na nią wymownie. Sama widzisz. Twój eks umiera na stole- wskazuję na chłopaka pokazać ego się na blacie. Zabawny jest.

Wyprostowałam się ledwo. Czuć od nas było alkohol. Wyciągnęłam z kieszeni opakowanie z czekoladową żabą i zjadłam ją zanim zdążyła uciec. Czekolada rozpływała się w moich ustach, dając kojące uczucie. Odwróciłam się na chwilè do Azazela, pozostawiając na jego ustach ciepły, a zarazem krótki pocałunek.

-Nareszcie. Sam powiedziałeś ze powinnam zamykać rozdziały.  Ten juz zamknęłam. Wiec nie obchodzi mnie on już.  Trudno. Było,  minęło.  Czas otworzyć nowy rozdział. Jeszcze nie wiem jak ale kiedyś się dowiem prawda? Czy ja jestem brzydka?

- Ja? Nie... Tylko chomiki w garniturach w kołowrotkach... - znów nam polałam i wypiłam.

Odwzajemniłem ten pocałunek, poczułem czekoladę. - Jak się trzymasz? - zapytałem.

Parskam śmiechem.
-Nie, nie jesteś. Czemu tak nagle pytasz?

- Ze mną szybko się przyzwyczaisz - zaśmiałam się i objęłam Nelly ciepło. Wdychałam zapach jej perfum.

-Więcej już nie wypiję-powiedziałem śmiejąc się.

-Bo się zastanawiam co ze mną nie tak. To znaczy wiem ze chodząca wredota ale wiesz... Być może jestem jakąś paskudą do tego, to się pytam. Nie zwracaj na mnie uwagi..-wyprostowałam się I rozejrzałam. -Tu jest gorzej niż w tej kawiarni dla zakochanych debili..-westchnęłam bawiąc się kuflem z piwem kremowym. -No cóż... To może powiesz mi chociaż skąd jesteś. .. cokolwiek żeby zabić cisze

- No ze mną się nie napijesz? - zapytałam z miną zbitego psa.

-Już się napiłem-powiedziałem rozbawiony

- Za mało nooo! - przysunęłam jego kieliszek bliżej do niego.

Pokręciłem głową odsuwając kieliszek cicho się śmejąc

- Pffff... Ale jesteeeeeś... - oparłam brodę o blat stołu patrząc na niego. - Jest jedyna, taka epicka, niezapomniana, chwila porywu młodości, jedna jedyna! Sam naczelny chomik z niebios Januszowić ją docenia! - zaczęłam swój epicki monolog godny Obamy. - Co z tego, że raz na tydzień czyli często - dodałam mrucząc cicho do siebie. - Ale no! Dziś jest wolneeee... Jutro spokojnie dojdziesz do siebie... Co Ci szkodzi? Zabaw się, zaimprezuj! Disco manhattan new york weeeeelcooooooome! Nie daj się prosić!... Pamiętaj - wskazałam palcem w górę. - Wielki chomik wszystko widzi!

-Z Nowego Yorku, z Bronxu. Południowego- dopowiadam od razu.
Wiem, że SooAh jest koreanką, więc może nie wiedzieć wile o tej dzielnicy.
-To takie miejsce, w które raczej nie wraca się, żeby powspominać- śmieję się gorzko- Tam się urodziłem, ale większość życia przed Hogwartem spędziłem w Londynie. Bez porównania. Ty jesteś z Korei, prawda?

-Trudno się mówi-powiedziałem śmiejąc się-Więcej nie piję-powtórzyłem prostując się.

- Kiedyś niespokojny chomik Cię odwiedzi w nocy i wspomnisz moje słowa. Ludzie lajkują tego chomikeła i myślą, że nie ma swojej negatywnej złej strony jak z horrorów - zagroziłam mu palcem. - Tu Ci nawet lajki nic nie dadzą! Wielki chomik jest bezliiiiitosny.

-Jasne. Boję się bardzo tegooo okropneeeegoo złeeeego chomikaa-roześmiałem się.

Przysunęłam się do niego łapiąc go za jego bluzkę patrząc mu w oczy z przerażeniem i powagą niczym z horrorów gdy ktoś w coś nie wierzy. - Śmiej się śmiej... On istnieje i kiedyś się o tym dowiesz... - odsunęłam się i się roześmiałam razem z nim.

-Tak. Konkretnie z Seulu. Stolica... Ale i tak większość czasu spędzałam albo w domu albo w Incheon.-powiedziałam wzruszając ramieniem. -Jak się żyje w Londynie? Jestem ciekawa bo Korea to zupełnie co innego i w sumie nigdy nie byłam w Londynie na tyle długo, żeby posmakować tego życia.

- Jak się trzymam? - mówiłam mniej wyraźnie niż przed momentem, delektując się kolejnym i ostatnim kieliszkiem, odkaszlnęłam spirytusowy smak, który drapał moje gardło - W Twoich ramionach jedynie. - odpowiedziałam - Jedynie się trzymam. - dodałam po chwili.

- Widać. Oj Ann... Co by z Tobą było gdyby nie ja - zerknąłem na flaszkę. Była już końcówka. - Serio... Już druga obalona i mało co po tym czuję... Słabe to - pokręciłem głową i nalałem sobie ostatni, siedemnasty już, kieliszek. Wypiłem go.

Weszłam do trzech mioteł, które były przepełnione uczniami. Po drodze chyba zgubiłam Charliego. Miejmy nadzieję, że tutaj trafi. Zamówiłam piwo kremowe z imbirem i usiadłam przy jakimś wolnym stoliku pod oknem.

-- Nic by nie było. - wymamrotałam - Nie pochwalaj sobie, to ja wypiłam większość wódki. - westchnęłam i zadrżałam na myśl o kolejnym kieliszku. - Azazeeel?

- Tak? - zapytałem unosząc z rozbawieniem brew.

- Chodźmy gdzieeś. - patrzyłam na niego z nadzieją - Wiesz o co mi chodzi. - spojrzałam w górę, gdzie napotkałam jego oczy pełne rozbawienia.

-Londyńczycy są... wredni. Nie wszyscy, oczywiście, ale jest w nich coś mocno irytującego- kręcę głową.- A jeśli chodzi o same miasto,  to jest przepiękne. Czas go nie zniszczył, jest tyle pięknych kamienic... W Nowym Yorku było zza głośno. I za ciasno.
Znowu się śmieję. Dopijam piwo i zeskakuję z krzesła.
-Mialem jeszcze wpaść do Miodowego Królestwa, więc będę się zbierał. Miło się gadało, Soo.
NP: Pewnie już gdzieś w Hogwarcie

- No dobrze - wstałem i zostawiłem kasę dla Isobel. - To za naszą Sherry jak coś. Do zobaczenia w szkole - ruszyłem z Annabelle do wyjścia.
NP: Gospoda pod świńskimi łbami.