Dormitorium Chłopców 1

- No pewnie - zaśmiałam się przytulając się do niego - Jesteś taki milusi do przytulania.

-Oj weź, bo też się zarumienię-powiedziałem śmiejąc się.

- Chętnie bym to zobaczyła - powiedziałam patrząc na niego - Całkiem dobrze byś wyglądał w rumieńcach.

-Jasne, jasne-zaśmiałem się-We wszystkim mi dobrze-wyszczerzyłem się.

- No nie powiedziałabym - zaśmiałam się.

-Jak to nie?-powiedziałem unosząc brwi

- Te włosy mi nie pasują - powiedziałam przyglądając mu się przez chwilę, a potem poczochrałam go - Teraz lepiej.

-Masz chyba muchę na włosach-powiedziałem, a widząc jej zdezorientowaną minę poczochrałem ją uśmiechając się-Lepiej.

- O nie - powiedziałam klękając przed nim i czochrając go bardziej - Jeszcze tutaj nie poprawiłam.

Złapałem ją za rękę i przytrzymałem-Wydaje mi się, że wystarczająco-powiedziałem parząc jej w oczy i dla pewności złapałem ją za drugą krzyżując je.

- Eeeeeej - powiedziałam śmiejąc się - Puść! Jeszcze nie skończyłam!

-Nie-powiedziałem uśmiechając się.

- No ale czemuuuu - zrobiłam minę kota ze Shreka - Tak będzie lepieeej.

-Nie ruszy mnie to-powiedziałem wyszczerzając się

- Jesteś okropnie nieczuły - prychnęłam próbując wyrwać ręce z jego uścisku.

-Najgorszy z najgorszych-zaśmiałem się, dalej ją trzymając. Nachyliłem się-A tacy są najlepsi-powiedziałem cicho do ucha Chris, a potem odchyliłem się, ale za bardzo. Przez, co upadłem na plecy ciągnąc za sobą Chris. Gdy zauważyłem jak blisko jesteśmy...za blisko. Puściłem jej ręce i spojrzałem na nią.

- Co to miało być - zaśmiałam się patrząc na niego - Ładnie to tak ciągnąć za sobą ludzi?

-Oczywiście-zaśmiałem się

- Oczywiście. Bardzo kreatywna odpowiedź, wiesz? - zaśmiałam się.

-No bardzo-powiedziałem śmiejąc się.

- Kolejna kreatywna odpowiedź. Postarałbyś się bardziej - mruknęłam odsuwając się.

-No przykro mi Chris. Nie moja wina, że przy tobie nie myślę-zaśmiałem się.

- Co ty mi tak komplementami sypiesz? Pewnie ci nie mówiłam, ale nie za bardzo za nimi przepadam.

-Cóż zrobić-westchnąłem śmiejąc się.

- Zacznij się wysławiać jakoś normalnie, a nie tylko po dwa słowa.

-Bo co mi zrobisz? Nie boję się ciebie, Christopher.

- Powinieneś zacząć - mruknęłam - Jestem okropnie brutalnym człowiekiem. A jak znajdę patelnię, to będzie po tobie.

-Ja nieczuły, a ty brutalna. Widzisz jak do siebie pasujemy?-zażartowałem patrząc na Chris.

- Nie mówisz poważnie, prawda? - zaśmiałam się lekko zakłopotana. Nie lubię gdy ktoś mówi, że do niego pasuję. Podobno pasowałam do Azazela i paru innych ... eh.

-A czy ja kiedykolwiek powiedziałem cokolwiek poważnie?-uniosłem brew patrząc na nią.

- No wiesz co - prychnęłam - Milutki jesteś. Jeżeli nic nie mówisz na poważnie, to jestem złą przyjaciółką, tak?

-Nieee jesteś Chris. Jesteś dobrą przyjaciółką. Baaardzo dobrą. Uwieerz.

- To chyba dobrze, nie? - zaśmiałam się.

-Bardzo dobrze-powiedziałem uśmiechając się.

- Nie uśmiechaj się tak. To przerażające. Nie dość, że boję się spać u siebie, to jeszcze będę miała koszmary. Dzięki, wiesz?

-Jak, jak się uśmiecham, że się boisz? Uśmiecham się przecież normalnie-wzruszyłem ramionami dalej na nią patrząc-Niegroźny jestem. Nie masz się czego bać...Chyba.

- No właśnie tego "chyba" się najbardziej boję - zaśmiałam się.

-Aa tam Chris nie bój żaby-machnąłem ręką-Co najwyżej będziesz słyszeć jak śpiewam przez sen-zaśmiałem się

- Ty śpiewasz? - zaśmiałam się - Zaśpiewaj mi cooooś. Prooooooszeeeeee.

-Oke, okej-zaśmiałem się i podniosłem z miejsca. Podszedłem do swojego kufra i otworzyłem go. Zacząłem w nim szperać i w końcu wyciągnąłem z niego ukulele. Po chwili strojenia zacząłem grać i śpiewać.

Patrzyłam na niego z ustami otwartymi z wrażenia. Nie spodziewałabym się, że potrafi śpiewać. Lepiej żeby mnie o to nie prosił, bo nie mam wielkiego talentu.
- Eee nie wiem co powiedzieć.

Gdy skończyłem usiadłem obok Chris-Uważaj, bo mucha ci wleci-roześmiałem się odkładając ukulele na bok.

- Ja eeeee no tyyy alee co? Jakim cudem ... ten głos ... i jak ty zmieściłeś ukulele ze szkolnymi rzeczami? I no ten ... tylko nie każ mi śpiewać, bo nie umiem.

Ponownie się zaśmiałem patrząc na jej reakcję-Nie spodziewałaś się, że twój materac śpiewa?-powiedziałem uśmiechając się-Wcześniej użyłem zaklęcia i zmniejszyłem je, aby się zmieściło, a potem powiększyłem i tak oto jest-wzruszyłem ramionami-Nie musisz śpiewać-zaśmiałem się poprawiając włosy.

- O jezu, to dobrze ... Nie poradziłabym sobie. Ale ty możeszśpiewać dalej. Chętnie posłucham.