Dormitorium Chłopców 1

Westchnąłem lekko słysząc jej słowa
- Sama jak celnie stwierdziłaś, nie mam serca -mruknąłem - a obawiam się, że kiedyś możesz coś do mnie poczuć, wiec lepiej dla ciebie, gdybyś miała kogoś innego - wytłumaczyłem
- To nie tak, że mi na nim nie zależy - powiedziałem, przejeżdżając dłonią od jej żeber aż do uda - ale lepiej chyba żebyś zrobiła to co chciałaś - stwierdziłem, patrząc jej w oczy

— Obawiasz się ze mogłabym cos poczuć do kogos takiego jak ty? Jestes śmieszny...— prychnelam.
— Od kiedy to interesuje cie to czego ja chce? ?— zapytałam rowniez wbijając w niego wzrok.

- Aha, czyli co jakiś gorszy jestem? - spytałem retotycznie, nie chcąc nawet znać jej odpowiedzi
- Nie mam zamiaru się z tobą kłócić - mruknąłem -idź sobie do tego faceta i róbcie co chcecie - odparłem i odsunąłem się od niej. Wymknąłem ją i wyszedłem do pokoju, opadając na łóżko.

— Wręcz przeciwnie. — odpowiedziałam powoli.
— Zrozum. Żadnego innego nie bedzie. — odparlam gdy mnie mijał. Spojrzałam na niego gdy walnął się na lozko. Powoli i cicho zamknęłam drzwi następnie odchodząc od dormitorium i skręcając w główny korytarz którym dotarlabym do ich pokoju wspólnego. Zastanowiłam się czy tam isc, ostatecznie decydując się na zostanie w korytarzu. Usiadłam ja ziemii, opierając sie o chłodna sciane.
Wyciagnelam lekko jedna dlon przed siebie, nie prostując ręki w łokciu. Nad dłonią pojawił się jakby... Świecący śnieg. Cos w podobie jak w bajkach kiedy dzieje się magia wymyślona przez autorów. W korytarzu było dosyc ciemno a moja odrobina magii dawała urocze i ciepłe światło.

Lezac na łóżku zastanawiałem się co mówiła mi w korytarzu, ponieważ nie usłyszałem nie czego przez nerwy? Sam już nie wiem. Szczerze miałem już dosyć tego wszystkiego, dlatego postanowiłem, że dziś nie ruszę się z pokoju, bo nazwyczajniej w świecie nie chciałem jej widzieć z innym. Ale jednak ja jak to ja nie umiałem usiedzieć w miejscu, więc szybko wstałem i podszedłem do szafy ubierając na siebie bluzę. Zbliżał się wieczór, więc zarządziłem eksploatację zakazanego lasu.

Next > Zakazany las

Wyszedłem z Rian na rękach i widząc, że nikogo nie ma w pokoju od razu skierowałem się do pustej łazienki. Posadziłem dziewczynę na krawędzi wanny i położyłem dłonie na jej udach, które nie były pokaleczone
- Uspokój się, obmyje ci rany - westchnąłem

— Jestem spokojna. Nie dotykaj mnie. — powiedziałam dając mu po łapach.
— Chce cie znienawidzić. Nie mieszaj mi w głowie... Nie mieszaj!

- Chce tylko ci pomóc - stwierdziłem - Później mnie znienawidzisz - odparłem, odsuwając się od niej.
- Pozwól mi sobie tylko pomóc - westchnąłem

— Nie potrafie cie nienawidzić...— powiedziałam.
— Nie chce twojej pomocy... Jesli boli wewnątrz... To usunięcie bólu zewnetrznego nic nie da... Zakończyłeś to. Definitywnie. — podniosłam się i wyprostowalam.
— Zrozumiałam... Życzę... Życzę ci wszystkiego dobrego..

Złapałem ją za nadgarstki i posadziłem na wannie.
- Bez ciebie będzie beznadziejnie - stwierdziłem i powoli zaklęciem zacząłem wyjmować kawałki szkła

— O co ci chodzi?!— krzyknęłam zabierając mu różdżkę i rzucając w kąt pomieszczenia.
— Hę?! Sam kończysz a potem mówisz ze nigdy mnie nie zostawisz... Mówisz ze beze mnie bedzie beznadziejnie... Dlaczego to robisz?

- Bo mi na tobie zależy - odparłem spuszczając głowę - Tylko przy tobie nie czuje się jak totalny chuj. Nie chcę cię zranić, a robię to na każdym kroku - mruknąłem, odsuwając się
- Nie jesteś suką, jak inne dziewczyny, nie traktujesz mnie jak swojego Pana i władcę

Podeszłam do niego i tym razem wymierzyłam mu policzek na jaki zasłużył.
— Zdecyduj się! Czujesz się przy mnie dobrze ale mimo to mnie wyrzucasz ze swojego zycia! — krzyknęłam czujac jak ciśnienie próbuje rozsadzić mi głowę. Zrobiłam się czerwona na twarzy.
— Nie traktuje cie tak bo nie zalezy mi tylko na tym żebyś mnie rżnął!

Złapałem się po raz kolejny dzisiejszego dnia za policzek i popatrzyłem na nią z góry.
- Zdecydowałem już, czyż nie? - spytałem - Decyzji niestety nie można cofnąć - dodałem i wstałem z podłogi podchodząc po różdżkę.
- A nie jestem tylko od tego? Przecież nie mam serca

— Tak... Nie mozna...— powiedziałam. — Bo jesli to zrobisz to przeciez oboje umrzemy...— dodałam wycierając policzki i pociągając nosem.
— Ty moze nie masz. Chociaz w to nie wierze. — mruknelam.
— Ale ja mam. I ono, bije juz w twoj rytm. I za cholerę nie chce przestać. — powiedziałam po koreańsku i wyszłam z łazienki. Chyba właśnie mu się przyznałam... Mam nadzieje ze nie usłyszał.. Albo nie zrozumiał... albo.. Nic.

Poszedłem za nią i będąc w pokoju, zablokowałem drzwi, tak bym tylko ja mógł je otworzyć. Miałem nadzieję, że choć to zaklęcie przetrzyma ją tu.
- Dlaczego oboje umrzemy? - zapytałem
- I co do cholery znaczą te ostatnie słowa, wiem jak brzmią po angielsku, ale nie wiem o co ci chodziło

— To był sarkazm... Ale dobrze. Widocznie nie chcesz tego cofnąć. Nie zmuszam. To Twoje zycie. — odparlam.
— Nic... Nieważne... Otwórz drzwi... Muszę się spakować

- Chcę - odparłem natychmiastowo - ale nie chce cię zabić - mruknąłem zdezorientowany
- Nie chcę byś wyjechała, chce byś była tu, szczęśliwa - odparłem

Strzeliłam mu palcami w czoło. — Najpierw ci to wyjaśnię bo jestes jakis mało inteligentny dzisiaj. "Nie mozna tego cofnąć bo oboje umrzemy" to był sarkazm. Oczywiscie ze nic nam się nie stanie...— przewróciłam oczami.
— Musisz zdecydować. Albo bede tu albo bede szczęśliwa. Jesli bede tu, albo umre bo pęknie mi serce albo sama sie zabije. — powiedziałam.
– Jesli wyjadę to nie bedziesz tęsknił.

- Auuu - syknąłem - Czy dziś jest dzień pt " Pobij Tylera"? - spytałem
- A jak będziesz tu ze mną? - spytałem
- Teraz to ty jesteś jakąś głupia - trzepnąłem ją w ramię - Jak mógłbym za tobą nie tęsknić?

— Jesli bede z toba to bede najszczęśliwsza osoba na świecie. — powiedziałam i odwrocilam się do niego plecami, chwytając za klamkę.
— Bo to nie ty mnie kochasz. Otwórz. — powiedziałam zaciskajac powieki.

Podszedłem do niej i zabrałem jej rękę z klamki, odwracając ją do siebie
- Chce cofnąć moją pojebaną decyzję - odparłem patrząc jej w oczy - Chce znów być z tobą w takiej relacji jak byliśmy - dodałem
- Jest nas dwoje - stwierdziłem - Ja nie kocham ciebie, a ty nie kochasz mnie

Otworzyłam oczy patrzac na jego dlon ktora zdjęła moja z klamki.
— Jest nas dwoje...A do ciebie nadal nic nie dociera...— westchnęłam.
— Cofniesz decyzje a potem co? Znowu zrobisz mi to? Znowu sprawisz ze jedyne czego bede chciała to zniknięcia? Bo bedzie bolało?

- A nie możesz mówić bardziej jasno? - spytałem - Kochasz mnie? Przecież wiadomo, że nie, bo w Wielkiej Sali mówiłaś inaczej, wiec o Co chodzi?
- Nie, nie zrobię tego - odparłem - Nigdy więcej

Nie odpowiedziałam na jego pytanie. Juz nie...
— Biewazne. Juz nic nie mowie bo mnie to poniża. — powiedziałam przełykając ślinę.
— Nie znasz mnie... Wiec dopoki nie poznasz, moe decyduj za mnie.... Dobrze?

- Nie poniższ - stwierdziłem - to bardziej mnie poniża, wiec dokończ
- Okej, jeżeli będziesz patrzyła też na swoje potrzeby, będąc niekiedy egoistką, jakich mało

Pokręciłam głowa.
— Jesli nie rozumiesz tak prostych aluzji... Nic nie dokończę. — westchnęłam zjeżdżając po drzwiach na podloge.
— Jestem przeciez egoistka...

- A co to wszystko znaczy? - zapytałem - Gdyby nie to co mówiłaś w sali, pomyślałbym, że chcesz mi powiedzieć, że coś do mnie głębszego czujesz, ale tak to nie wiem
- Wydaje mi się, że jednak nie - odparłem wystawiając do niej rękę

— Po prostu jestes typem ślepca... Któremu trzeba mowic wprost...— westchnęłam.
Chwyciłam jego rękę i wstałam.
— Otworz drzwi... Pojde juz do siebie...

- To mi powiedz - odparłem i chwyciłem ją za nadgarstek, ciągnąc do łóżka
- Spokojnie nie będę się z tobą pierzył, idziesz tylko spać - odparłem, usadzając ją na łóżku

Pokręciłam głowa.
— Nie. Nie chce znowu cie stracić. — powiedziałam siadając na lozku.
— Wiem... Obiecałeś ze mnie nie tkniesz...— prychnelam.
— Nie chce spac.

- Nie stracisz - odparłem, klękając przy niej
- To z tym nietykaniem ciebie... To łamie to - odparłem - dłużej bez ciebie nie wytrzymam
- To na razie zajmiemu się twoimi nogami - odparłem i przywołałem apteczke, następnie jeszcze dokończyłem wyjmowania odłamków szkła z jej nóg

— Stracę. Bo ty jestes wolnym duchem. — odparlam.
— Wytrzymasz... Masz silna wole... Skoro byłeś w stanie powiedziec ze to kończysz... Jestes silniejszy ode mnie. Ja wpadłam juz po kilku dniach....— chrząknęłam.
— Nic... Im nie jest...— powiedziałam i syknelam gdy zaczął mnie opatrywać.

- Z inną owszem, wytrzymam - odparłem - z tobą...już na Sali byłem na skraju - westchnąłem
- Widać, że nic im nie jest - zaśmiałem się i po wyjęciu wszystkich odłamków popatrzyłem jej w oczy - Teraz zrób coś, co cię odpręża - odparłem i wziąłem do reki wodę utlenioną

– Tyler.... Możemy porozmawiać? Ale tak naprawde?— zapytałam.
— Co? Dlaczego.... Nawet sie nie waż. — powiedziałam widzac wodę utleniona. Bedzie bolec.
— Zostaw to...

- Możemy - stwierdziłem, patrząc jej w oczy - ale jak odkazimy twoje rany - odparłem
- Zrób coś co cię odpręża, albo przez co przestajesz myśleć

— Nie... Nie rób tego... Naklei plasterek i juz..— powiedziałam.
— Moje nogi sa teraz takie brzydkie..

- Nie dyskutuje i spełnij prośbę starszego - odparłem
- Nie są brzydkie, nadal są piękne

— Ale... Nic się nie stało... Wystarczy zwykła woda..— jeknelam.
— Nieprawda...

- Czyli wolisz patrzeć - spytałem i wylałem kropelke na jej nogę
- Po prostu zrób coś co cię odpręży, np. Pobij mnie, no nie wiem - westchnąłem
- Są piękne

— Tyler...— jeknelam i syknelam gdy woda utleniona zaczela się pienić na mojej nodze.
— Jestes okropny...— powiedziałam zaciskałam dłonie na materacu.

- Wiem - odparłem z uśmiechem - To ci pomoże? - spytałem, wskazując na łóżko

— Nie! Ale wyobrażam sobie ze to ty i ze powoli dusze!– warknelam.
— Dibra juz jest dobrze... zaklejaj i schowaj wodeeee... Prosze..

- Okej - westchnąłem i położyłem dłoń na jej udzie, by nie ruszała nogą, a potem wylałem dużą ilość wody, aby ta spłynęła po jej nodze. Zaraz jak wylałem wodę, zacząłem dmuchać na jej nogę zimnym powietrzem, później powtórzyłem ten proces z jej drugą nogą
- Nie zabijaj mnie - mruknąłem i usiadłem obok niekj

Gdy obficie polewał nogi woda, zacisnelam zeby. Moze i byłam nadwrażliwa na pewne rzeczy...
– Prędzej zabiłabym siebie niz ciebie. — powiedziałam cicho.
– Dziekuje...