Dormitorium Chłopców 1

- Nie wyganiam - szepnąłem cicho. Gdy wyszła podparłem się na łokciach, patrząc na drzwi za którymi wyszła. Wstałem z łóżka i włożyłem ręce do kieszeni, jednak czując jakiś materiał, wyciągnąłem go. Widząc co to jest, usmiechnąłem się i wyszedłem za drzwi
- Tego nie zamierzasz założyć? - spytałem i uniosłem jej majteczki na palcu wskazującym

Zatrzymałam się i odwrocilam slyszac jego głos na ktorego dźwięk, moje serce za każdym razem zaczynało wariowac. Nawet gdy bardzo dosadnie powtarzał ze nigdy mnie nie pokocha..
— Nie. A dlaczego miałabym?— zapytałam.

- A nie będą ci potrzebne? - spytałem - idziemy chyba na dwór, a ty nie lubisz robaków - odparłem, uśmiechając się

— Eee... Ja ide do dormitorium...— powiedziałam wzruszając ramieniem.
— Po śmierci robale i tak mnie zjedzą... Teraz czy pozniej... Co za różnica..

- Odprowadzić cię? - spytałem i schowałem materiał do spodni
- Chyba że idziemy na spacer.? - bardziej stwierdziłem niż zapytałem

— No... Juz sama nie wiem... Chcesz isc na gen spacer?— zapytałam lekko zrezygnowana. Szczerze mowiac byłam juz zmeczona tym dniem. Raz tak raz inaczej... Czułam ze moja słaba strona się poddaje. Miałam ochotę wziąć po prostu kilka pigułek na sen i zakopać się pod kołdra. A najlepiej pod łóżkiem.

- To zależy - odparłem - chcesz czy nie? - spytałem, lustrując ją
- Jak nie to idź się prześpij, tylko później zjedz kolacje - westchnąłem

Wzruszyłam ramieniem.
— Chciałabym.. Ale nic na sile. — uśmiechnelam się słabo. — Majteczki sobie zatrzymaj... tylko nie sadze zeby na ciebie pasowały. — zażartowalam i posłałam mu buziaka w powietrzu.

- A ty nie jesteś śpiącą? - spytałem
- Ja się z chęcią przejdę się gdzieś - odparłem
- A majteczki zatrzymań, może kiedyś się przydadzą

— Jestem... Jestem zmeczona po prostu... ale.. Tak fizycznie...Psychicznie..— powiedziałam nie patrzac na niego.
— Równie dobrze mogłabym nie wracać do dormitorium...— westchnęłam i odwrocilam się na pięcie.
— Chcesz to Chodz...

Next: Błonia

Gdy tylko powiedziała, że idziemy na spacer, na moją twarz wypłynął uśmiech i od razu ruszyłrm za nią. W sumie z nią zawsze było ciekawie.

Next > Błonia

Wyszedłem do pokoju i od razu glebnąłem na łóżko, rzucając gdzieś w kąt koc. Zsunąłem z siebie buty i spodnie, a potem koszulkę, wsuwając się pod kołdrę i od razu zasypiając

Wstałem około południa i wiedząc, że już nie zasnę, postanowiłem ruszyć się z łóżka. Podszedłem do szafy, zabierając czyste ciuchy i wchodząc do łazienki. Zdjąłem z siebie bieliznę i wskoczyłem pod prysznic, biorąc orzeźwiającą kąpiel. Po skończonym prysznicu wyszedłem z kabiny, a następnie już na suche ciało włożyłem nowy zestaw ubrań. Podszedłem do umywalki, gdzie umyłem zęby i popsikałem się perfumami. Następnie upewniając się, że wszystko mam w kieszeniach poprawiłem włosy i wyszedłem z pokoju

Next > Dormitorium Ślizgonek

Wszedłem do pokoju, zamykając za sobą drzwi. Zrezygnowany i wyczerpany podszedłem do łóżka, spoglądając, na zegar przy komodzie, stwierdziłem że pora iść się odświeżyć po treningu, a następnie wypocząć. Wszedłem, od razu ściągając z siebie wszystkie ciuchy i wrzucając je do kosza na brudne rzeczy. Wziąłem szybki prysznic, od nowa przypominając sobie wydarzenia dzisiejszego ranka i zastanawiając się jak się miewa Rian. Wyszedłem z kabiny, owijając ręcznik wokół pasa, podszedłem jeszcze do umywalki i umyłem zęby. Wchodząc do pokoju, zahaczyłem o szafę ubierając na siebie spodnie. Mimo iż czułem lekkie zmęczenie moje oczy nie miały zamiaru opaść, westchnąłem zrezygnowany i usiadłem na łóżku, przykrywając się kołdrą. Wyjąłem z kufra książę, którą zacząłem studiować. Postanowiłem że jutro zapytam się chociaż Rudej, w jakim stanie jest Ślizgonka.

W połowie drogi do podziemi dołączył do mnie Magnus ktory ocierał się o moje nogi i mruczał niezadowolony. Nic mi nie jest kociaku. Pogłaskałam go za uchem i podążyłam dalej a puchata kulka za mna.
Gdy dotarłam pod drzwi odpowiedniego dormitorium, stanęłam pod drzwiami i wydobylam dlon z przydługiego rękawa i ciuchutko zapukałam do ciężkich drzwi. Opuściłam rękę i dmuchnelam w grzywke. Miałam ja skrócić...

Słysząc ciche pukanie do drzwi, wstałem z łóżka, odrzucając kołdrę i odkładając książkę na półkę. Podszedłem do drzwi i otworzyłem szybko drzwi. Jednak osoby, która stała za nimi, dziś się kompletnie nie spodziewałem. Otworzyłem więc szerzej oczy i skanowałem jej sylwetkę
- Rian - mruknąłem, jakby do siebie, niedowierzając że to właśnie ona się przede mną znajduje

Gdy drzwi się otworzyły spojrzałam w gore. Teraz wydawał się jeszcze większy. Mruknelam wielkimi oczyma i pomachalam mu rękawkiem.
— Obudziłam cie?— zapytałam cicho.

- A wyglądam jakbym się obudził? - odpowiedziałem na pytanie
Popatrzyłem jeszcze na nią, a następnie się odsunął na bok
- Wchodź uciekiniero - zaśmiałem się, przepuszczając ją w drzwiach
- Nawet nie wiesz jak dobrze jest cię znów widzieć - usmiechnąłem się

— Przepraszam...— powiedziałam czujac jakby był na mnie zły.
Podniosłam na niego wzrok gdy zaprosił mnie do srodka. Weszłam szybko wraz z kotem ktorego następnie wzięłam na rece, stając w miejscu. Uśmiechnelam się lekko.
— Nie uciekłam. Przyszłam...

Zamknąłem za nią drzwi i podszedłem do niej. Ponownie na nią spojrzałem i zobaczyłem, że ma kota w rękach
- No nie miałaś być dzisiaj moja - jęknąłem. Jednak gdy wpadł mi szybko pomysł od razu przysunąłem się do niej bliżej z uśmiechem na ustach.
- Najwyżej moja klatą ucierpiał - mruknąłem, a następnie wziąłem dziewczynę w ramiona i mocno przytulałem
- Wiem, że nie chcesz tego słuchać, ale...martwiłem się o ciebie - dodałem

Gdy tylko mnie uściskał, Magnus najeżył się i wbił pazury w klatkę piersiowa. Ale nir Tylera... Zdusiłam jęk i oparłam policzek o piers chłopaka.
— Nigdy nie powiedziałam ze nie chce tego sluchac... Chce żebyś się martwił... juz mowilam... To znaczy nir o to żebyś się zamartwiał... Ale... To dla mnie pewien znak ze zalezy ci na mnie...— powiedziałam cicho.
— Nic mi nie jest juz. Wyzdrowiałam

Odsunąłem się od niej i spojrzałem na kota, widziałem, że wbił w nią pazury, co mnie zmartwiło
- Przepraszam - powiedziałem cicho - nie spodziewałem się, że cię zaatakuje - odparłem smutno - Chciałem po prostu... Ah nieważne, chodź - mruknąłem i pociągnąłem ją do łóżka
- Zależy mi Rian - odparłem - dlatego też wiem, że nie jesteś zdrowa...Zresztą Ruda...tzn. pielęgniarka, stwierdziła, że najlepiej nie jest - westchnąłem

— Nie zaatakował. Często to robi. Tez sie martwił. Kociaki zreszta nie tylko one, wyczuwają jak cos się dzieje z właścicielem. — odparlam odczepiają od siebie kota i pocierając klatkę piersiowa. Odstawiłam zwierze na podloge i ruszyłam za chłopakiem.
— Nie było... Ale teraz jest juz dobrze...— powiedziałam powoli. — Przyszłam tylko na chwile...

- Wiem - odparłem - dlatego cieszę się że przyszłaś do mnie - mruknąłem z uśmiechem
- Zjadłaś coś, skarbie? - spytałem spodziewając się odpowiedzi - Spokojnie nie zamierzam ci dawać jedzenia - dodałem, wpatrując się w nią.

— Zaraz wracam do dormitorium. — powiedziałam przysuwajac się i kładąc dłonie zakryte rękawami na jego biodrach. Czułam się jak dziecko...
Dopiero po chwili uniosłam wzrok na niego.
— Nie... Nie jadłam...

- Chyba do skrzydła szpitalnego - odparłem i usmiechnąłem się
- Tak myślałem - mruknąłem - Niedługo będę się bał, że będziesz zbyt słaba, by cokolwiek ze mną robić - stwierdziłem

— Dlaczego miałabym tam wracać?— zapytałam.
— Nieprawda. Jestem silna dziewczynka.... Ktora czasami musi naładować baterie. Tyle. — powiedziałam i polozylam mu dłonie na piersi.
— Czyż nie wyglądam seksownie w tym worku?

- Ponieważ zdaje sobie sprawę, iż pielęgniarka cię nie wypuściła - wyjaśniłem, patrząc jej w oczy
- Szczerze - otaksowałem ją wzrokiem - seksowniej ci bez niego - dodałem i puściłem jej oczko

— A czy to ważne?— mruknelam.
— Przyszłam do ciebie bo nie było cie tam kiedy się obudziłam...— powiedziałam.
— bez powiadasz...— zamruczalam, wydobywając dłonie ma wierzch i powoli rozpinając gore pizamy.

- Nie byłem z Tobą, bo sama przed straceniem przytomności, powiedziałaś mi, żebym wyszedł z pokoju, więc myślałem, że na razie nie chcesz się ze mną widzieć - odparłem spokojnie
- Pytałaś się czy wyglądasz w tym seksownie - wskazałem na piżamę, to ci odpowiedziałem, że o wiele seksowniej wyglądasz bez niej - dodałem z szerokim uśmiechem

— To zapamiętałeś.. A jak mowilam ze chce byc ciagle przy tobie to juz nie...— powiedziałam i jednak poprawiłam koszule na ramionach ktora zaczelam zsuwać.
— Nieważne...— mruknelam zapinając się.

- Kochanie, wolę ci się nie narażać - odparłem
- Więc gdy tak powiedziałaś stwierdziłem, że wypadałoby tego wykonać - mruknąłem i podniosłem się z łóżka, by następnie wsunąć się pod kołdrę.
- Chodź do mnie - powiedziałem z uśmiechem i poklepałem miejsce przy sobie

Zrobiłam mine zbitego psa i wspielam się na lozko, siadając obok niego tak, zeby byc do niego przodem.
— Od kiedy robisz to co wypada?

Przykryłem nas kołdrą i spojrzałem z uśmiechem na dziewczynę
- Zazwyczaj tak robię - stwierdziłem, obejmując ją w talii
- Długo byłaś nieprzytomna? - spytałem

— Nieprawda..— powiedziałam kładąc łokcie na jego klacie.
— Kilka godzin... obudziłam się po 21 i nadal chce spac. — mruknelam.

- Prawda, prawda - zaśmiałem się.
- To idź spać - mruknąłem - zaniosę cię do Skrzydła rano - odparłem - ewentualnie jak tylko zaśniesz to cię tam przeniosę

— Nie wracam do skrzydła. — powiedziałam siadając.
— Nie moge tu spac.— dodałam patrzac na niego przez ramie.

- Mógłbym zadać dwa pytania, ale żeby cię nie przemęczać zadam jedno pytanie do dwóch twoich zdań: Dlaczego - odparłem, cały czas przyglądając się dziewczynie.

— Bo... Tam jest cicho, strasznie i ciemno.. — odparlam. — I... Nie lubisz ze mna spac. Dlatego. Wiec wroce do siebie i bede spała z Chrupkiem, Rożkiem, Kimchi i Magnusem.

- Ale musisz tam wrócić, bo muszą cię wyleczyć - dopowiedziałem cicho
- Z kim będziesz spać? - spytałem, unosząc brew, słysząc dziwne imiona

— Jestem. Zdrowa. — powiedziałam patrzac juz przed siebie.
— Przeciez słyszałeś...

- Rian, miałaś anemię - odparłem szybko - zostań tam chociaż do jutra - poprosiłem
- A kim oni są? - spytałem, spoglądając kątem oka na dziewczynę

Otworzyłam usta i zamknęłam je od razu zaskoczona jego słowami.
— Skad o tym wiesz?— zapytałam patrzac na niego przez ramie.

Popatrzyłem na nią czule, myślałem że może jednak rudowłosa się myli i Brian nic nie dolegało
- Mam swoje źródła - odparłem smutno
- Odpowiesz mi kim jest ten Chrupek i cała reszta? - spytałem, przekraczając się tak by siedzieć z nią twarzą w twarz.

— To... Pluszaki.— powiedziałam. Patrzyłam mu w oczy przez długa chwile.
— Skad to wiesz? Zreszta... Co z tego ze miałam... Juz nie mam