Dormitorium Chłopców 1

Usmiechnąłem się na jej odpowiedź
- Jesteś urocza - stwierdziłem - Naprawdę urocza - dodałem
- Może powrócić - odparłem - Choroby są takie, wracają jak boomerang - dodałem

Urocza... Na pewno.
— No to wroci. I co? Z tego co wiem to od tego się nie umiera.

Popatrzyłem na nią z szeroko otwartymi oczami
- Nic - odparłem tylko, bo nie chciałem się z nią kłócić. Zwłaszcza dziś, gdy była bardziej osłabiona niż wcześniej.

— Nie martw się. — zaczelam, domyślając się o co chodzi.
— Nie zostawię tego na twojej głowie... Zakończę nasza "umowę" i nie bedziesz miał z tym nic wspólnego...— powiedziałam cicho.

- Posłuchaj, wcale nie o to mi chodzi - odparłem - nie uważasz, że masz już niektóre jej objawy - dodałem spoglądając na jej ciało
- Poza tym nie sądzę byś zakończyła, jak to stwierdziłaś naszą "umowę" - dodałem

— Tyler Prosze cie...— powiedziałam błagalnym tonem.
— Nie? Dlaczego sadzisz ze nie?— prychnelam chociaz wiedziałam ze ma racje...

- O co mnie prosisz? - spytałem - Bym przestał mówić ci prawdę?
- Nie potrafisz ode mnie odejść - dodałem - Sama stwierdziłaś, że pragniesz mojej bliskości - dodałem

Spuscilam wzrok. Tak. Zeby przestał mowic mi prawdę... — To wcale nie jest prawda...— powiedziałam. Na jego kolejne słowa, kompletnie odwrocilam wzrok. Miał racje. Dobrze wiedział ze go bie zostawię bez względu na wszystko...

- A jaka jest prawda? - spytałem i chwyciłem ją za podbródek, przekręcając tak bym mógł spojrzeć w jej piękne oczy
- Wcale nie wzięło cię przeziębienie, prawda? - spytałem, mając nadzieję że mi odpowie

— Nie wiem. — odpowiedziałam gdy zmusił mnie zebym na niego spojrzała.
— Nie wiem...— powiedzialam szczerze. — Raczej przeziębienie. Nic innego nie mogło się pojawić. Naprawde nie wiem....

- Rian - mruknąłem i wziąłem jej twarz w swoje dłonie - osłabienie to też objaw anemii - dodałem - nie wspominając o jedzeniu - odparłem.
- Musisz zostać choć do jutra, by mogli cię porządnie zbadać i bym nie musiał się martwić, że nie dojdziesz o własnych siłach do Wielkiej Sali - wyjaśniłem

— Tyler.. Ale ja wiem ze nic mi nie jest...— powiedziałam błagalnym tonem. — To nie tak miało byc... Nie chce tam zostawać...

- Nie możesz wiedzieć, że nic ci nie jest - odparłem - poza tym nie nasz na to wpływu, więc nie wiesz kiedy co się dzieje - dodałem
- To tylko jedna noc, weź ze sobą i Magnusa, i przytulanki ale idź tam - westchnąłem

— Chyba znam swoj organizm... Tak jakby od jakiegoś czasu go mam..— mruknelam.
— Dobrze. Jesli chcesz to bede siedziała w tym więzieniu.
— powiedziałam wyplatowywujac się z kołdry.

- To tylko jedna noc, poza tym będziesz miała wszystko co w swoim dormitorium - dodałem, łapiąc ją za nadgarstek
- Nie jest tam aż tak źle - odparłem - nie są to może luksusy, ale...

— A leżałeś tam?— warknelam. — Spałeś tam,— zapytałam. – Nie i dzięki Bogu. Ide juz sobie skoro nnie nie chcesz...— powiedziałam smutno.

- Nie miałem potrzeby tam leżeć - mruknąłem, patrząc jej w oczy
- Chcę ciebie - odparłem - Dobrze o tym wiesz - dodałem - ale bardziej chcę byś była zdrowa

— Jestem zdrowa...— mruknelam rozglądając się za kotem ktory mi gdzies zniknal. Zabrałam rękę od chłopaka ktory mnie za nia trzymał i włożyłam obie do kieszeni pizamy.
— Nieważne zreszta... I tak wiesz swoje.

- Rian po prostu chcę być pewny, że to tylko przeziębienie - mruknąłem - i tak zresztą zrobisz co chcesz - dodałem
- Tylko nie chcę byś później żałowała tych decyzji - odparłem
- Jeżeli chcesz zostać tu albo iść do swojego pokoju zamiast do "więzienia", to i tak to zrobisz, nieważne co bym powiedział - stwierdziłem

Westchnęłam ciezko w koncu podnoszac kota ktory się pojawił pod moimi nogami.
— Pojde do skrzydła..— mruknelam. — Koch...Kochanie. — dodałam szybko. Podeszłam do niego i pocałowałam go lekko w policzek i ruszyłam do drzwi. Gdy je otworzyłam, odwrocilam się i spojrzałam na niego.
– Ja... Wiem ze nie musisz... I w ogole to nie twoj obowiązek.. ani przymus... ale... Przyjdziesz do mnie jutro na chwilke?

- Już idziesz? - spytałem, patrząc na dziewczynę stojącą w drzwiach
- Myślałem już wcześniej, żeby chociaż jutro spytać się o twój stan, - odparłem - ale skoro chcesz mnie widzieć to przyjdę - dodałem z uśmiechem

— No tak... Jest juz pozno a chce żebyś się wyspał. — powiedzialam z lekkim uśmiechem.
— Wiesz...Ciekawi mnie kiedy do ciebie dotrze....— powiedziałam lekko kręcąc głowa.

- Ja się zawsze wysypiam - odparłem, cały czas na nią patrząc.
- Co do mnie dotrze? - spytałem i wstałem z łóżka, podchodząc powoli do niej.

— Juz nic. — powiedziałam widzac jak wstaje i idzie w moja stronę.
— Nieważne.... Spij dobrze. Na pewno jutro przyjdziesz?

- Na pewno - odparłem z uśmiechem - przyjdę zaraz jak ziem śniadanie - mruknąłem i położyłem dłoń na dole jej pleców
- Więc co ma do mnie dotrzeć? - spytałem ponownie

Przytaknelam głowa. Bede czekać. Gdy znow zapytał, podniosłam na niego wzrok.
— Że cie kocham. I nawet jesli ci powiem żebyś zszedł mi z oczu bo nie moge na ciebie patrzeć.. to tak naprawde jedynie czego bede chciała to mieć cie przed oczami całe zycie. Spij dobrze Tyler.

- Będę pamiętał - odparłem krótko i pocałowałem ją w czoło.
- Miłych snów Rian - dodałem.
Jednak szybko uświadomiłem sobie gdzie ma iść, więc usmiechnąłem się lekko.
- Odprowadzić cię? - spytałem, spoglądając na Magnusa w jej ramionach.

— Nie... — powiedziałam starając się ukryc lekkie zawahanie.
— Trafie. Przeciez nie ucieknę.... Pojde tam gdzie powinnam. — obiecałam i wyszłam z dormitorium. — Do jutra. Tylko przyjdziesz na pewno?

- Nie boję się o to byś trafiła - zaśmiałem się i stanąłem w drzwiach - tylko byś nie czuła się samotna - odparłem - wiem, że masz Magnusa, ale on ci raczej nie odpowie - mruknąłem, patrząc na kociaka.
Pochyliłem się nad nią i cmoknąłem swoimi ustami jej
- Na pewno przyjdę. Tyle, że po śniadaniu, bo wiem że ty i tak nic nie zjesz, a nie zamierzam cię ponownie namawiać na jedzenie - wyjaśniłem

— Bede czekać. — powiedziałam patrzac na niego.
— Dobranoc. — dodałam poprawiając kociaka u odwracając się. Nim zrobiłam to do konca rzuciłam jeszcze przez ramie.
— Zawsze czuje się samotna. — powiedziałam i ruszyłam dalej, szurajac króliczymi kapciami.

Next: Skrzydło Szpitalne

- Dobranoc - odparłem szybko widząc, że ma zamiar zaraz odejść
- Szkoda - dodałem jeszcze zanim odeszła i zamknąłem za nią drzwi.
Czując się spokojniej po wizycie już nieco zdrowszej Ślizgonki, opadłem zmęczony na łóżko, od razu zasypiając.

Cieszyłem się, że słońce do nas nie dochodziło, przynajmniej mogłem pospać dłużej. Obudziłem się dopiero, gdy wiedziałem, że do śniadania zostało 30 minut. Wstałem szybko się ogarnąłem i ruszyłem do Wielkiej Sali, by po posiłku iść od razu do skrzydła szpitalnego.
Next > Wielka Sala

Wszedłem do pokoju i nie rozbierając się padłem na łóżko. Jednak cztery nieprzespane noce dały o sobie znać. Zasnąłem tak szybko, jak rzuciłem się na łóżko. Nie myślałem tej nocy o niczym i nikim, bo wiedziałem, że każda myśl zacznie się przekształcać w zamartwianie o Ślizgonkę, dlatego tej nocy kompletnie wyłączyłem mózg.


Następnego dnia obudziłem się po 15, przynajmniej tak wskazywał zegar na stoliku. Poleżałem jeszcze tak do 16 i dopiero wtedy wstałem z łóżka i poszedłem ogarnąć się do łazienki. Gdy już się oporządziłem, założyłem czyste ciuchy i zawołałem sowę, która nie miała dla mnie żadnych wiadomości, wzruszyłem tylko ramionami, odsyłając ją do sowiarni. Podszedłem do sofy, wygodnie się na niej kładąc postanowiłem, że poczytam trochę, więc przywołałem książkę, zaczynając zapamiętywać już pierwsze zaklęcia.
Pod wieczór gdy już przeczytałem i zapamiętałem połowę książki, a nadal nie przyleciała do mnie żadna sowa, postanowiłem się przejść i zobaczyć co ją zatrzymało że nie napisała do mnie

Next > Skrzydło szpitalne

Wszedłem do pokoju i od razu rzuciłem się na łóżko, w ręce cały czas trzymając fiolkę z eliksirem. Gdy tak leżałem, zrozumiałem jak bardzo mi brakuje Rian, jak jestem od niej uzależniony, nawet, żeby z nią pogadać, wystarczyłaby jej sama obecność, ale nawet tego nie miałem. Unikałem jej tylko przez wygląd na to co powiedziała ostatniego dnia, gdy się widzieliśmy. Nie chciałem by przy mnie czuła się tak okropnie, więc nie zamierzałem jej odwiedzać. Jedynie słowa Kate mnie podbudowały, gdy powiedziała, że Rian mnie wcale nie nienawidzi.
Otorzyłem fiolkę i połowę jej zawartości, nie zdążyłem się nawet dobrze przykryć, a już spałem. Miałem jedynie nadzieję, że nie obudzę się za szybko.

Gdy już napisałem wiadomość i dałem ją Shadow, poszedłem się wyłapać. Ten sen naprawdę dobrze mi zrobił, a prysznic otrzeźwił moje ciało z tymczasowego letargu. Wychodząc z łazienki, zwyczajnie się ubrałem i wiedząc, że Shadow już jest, wiedziałem, że wiadomość została dostarczona do Kate. Podszedłem do sowy i dałem jej przysmak, głaszcząc po głowie, a nastepnie zabrałem z krzesła bluzę i wyszedłem.

Next > Dormitorium Ślizgonek

Gdy tylko przekroczyłem próg mojego dormitorium od razu udałem się do łazienki, gdzie ściągnąłem ciuchy i wszedłem pod prysznic, by się umyć. Gdy już to zrobiłem, wziąłem z szafy wygodne dresy, a następnie wypiłem eliksir słodkiego snu i od razu zasnąłem. Nie mając nic na sumieniu.

Wyspany obudziłem się i od razu poszedłem do łazienki oporządzić się.
Kiedy to zrobiłem, ubrałem się w czyste ciuchy i wyszedłem, uprzednio sprawdzając czy nie dostałem żadnego listu.

Next > Dormitorium Ślizgonek

Wszedłem do pokoju i pierwsze co to zobaczyłem czy nikogo u mnie nie ma. Na szczęście byłem sam.
Kopnięciem zamknąłem drzwi, a następnie kilka razy prawą pięścią, walnąłem w ścianę. Przestałem dopiero gdy zobaczyłem, zee moja ręka jest cała w krwi.

Dopiero gdy ochłonąłem, poszedłem do łazienki umyć rękę, a następnie owinąłem ją bandażem. Gdy już to zrobiłem, ściągnąłem ciuchy i poszedłem do łóżka. Ten dzień jeszcze bardziej mnie wymęczył niż wczorajszy.
Postanowiłem, że jutro dam sobie z tym wszystkim spokój, choć jeden dzień by to wszystko na spokojnie przemyśleć.
Zastanawiałem się czy nie wrócić do swojego poprzedniego zachowania.
Właśnie z tą myślą usunąłem.

Dopiero po paru dniach mogłem na spokojnie pogadać z Rian.
Został akurat dzień do wyjazdu, a ja nie chciałem zostawiać niewyjaśnionych kwestii.
Dopiero teraz zrozumiałem, że dobrze zrobiłem zamykając się w pokoju i myśląc nad sprawą.
Teraz jednak chciałem znaleźć Rian i wszystko wytłumaczyć, jednak miałem nadzieję, że spotkam ją gdzieś na dworzu.
Z tą myślą opuściłem pokój.

Next > Błonia Hogwartu

Wszedłem z dziewczyną na rękach i od razu położyłem się na łóżku.
- Fajnie się patrzy z góry? - zaśmiałem się, patrząc na dziewczynę z dołu, gdyż na mnie siedziała.
- Powiem Ci, że ta pozycja w twoim wykonaniu, jest najbardziej zajebista i seksowna - dodałem.

— Bardzo. — odparlam zadowolona kiedy sie położył. Przekrecilam czapkę daszkiem do tylu i wyszczerzylam sie.
Pochyliłam sie go jego ucha w zmysłowy sposób i przygryzlam jego płatek.
— I nawet wiem czemu...— odparlam.

- Rian - jęknąłem, gdy była blisko mnie.
- Mieliśmy przyjść tu na chwilę, ale z takim twoim zachowaniem znajdziemy do tego, że będziesz tak zmęczona, że nie wyjdziesz z dormitorium - dodałem, z uśmiechem.

— To zle?— zapytałam lekko zasysając płatek jego ucha, następnie lekko w niego dmuchając i schodząc pocałunkami na jego szyje, zatrzymując sie przy każdym momencie kiedy moje usta spotykały sie z jego rozgrzana skóra.

- Dla mnie nie - odparłem.
Jej gorące usta na moim uchu doprowadzały mnie do szaleństwa, dlatego zaciskałem na jej pośladkach dłonie.
- Rian przepraszam - odparłem w końcu, odchylając głowę - ale dziś i jutro nie będę delikatny, zapewne będziesz miała tyle silników przeze mnie, że zaczniesz płakać, jak zobaczysz się w lustrze - dodałem - ale nie umiem się przy Tobie wstrzymać z takimi reakcjami...przynajmniej nie dziś i nie jutro...mam nadzieję że mi wybaczysz - powiedziałrm, patrząc na nią z dołu.