Dormitorium Chłopców 1

— Teraz nie?— zapytałam analizując to co powiedział. Teraz mnie nie zostawi ale kiedy sie uspokoję, odejdzie.
Zaczelam z trudem łapać powietrze.
— N-nie... Nie chce.. Prosz-Prosze... Błagam nie zostawiaj mnie...

Oparłem się o kant wanny i westchnąłem.
- Nie powiedziałem, że teraz. Powiedziałem, że Cię bie zostawię - mruknąłem.
- Choćbyś mnie nie chciała, zostanę przy Tobie, póki mogę Cię chociaż widzieć - odparłem.

— Nie zostawiaj mnie. — powiedziałam nie słuchając jego slow.
— Przysięgam ze bede grzeczna! Naprawde! Uwierz mi chociaz raz... Nigdy mi nie wierzysz... Nie chcesz mi wierzyć... Błagam..

- Rian - westchnąłem.
Widziałem, że dziewczyna miała w dupie to co mówiłem. Odwróciłem się od niej i oparłem głowę o kant wanny. Zostanę z nią choćby nie wiem co.

— Umre bez ciebie. — powiedziałam cicho, zaciskajac dłonie na krawędzi wanny.
— Naprawde umre...

Słuchałem tego, ale wiedziałem, że dopiero jak się uspokoi to mnie wysłucha.
Więc siedziałem przy wannie i czekałem, a moje oczy zamykaly się.

— Dlaczego sie nie odzywasz?— zapytałam zaczynajac juz poważnie panikować i układając w głowie niestworzone scenariusze.
— Masz mnie dość prawda? Wolałbyś zeby mnie nie było...

- Nie - odparłem cicho.
- Ale mam dość tego, że mnie olewasz jakbym był powietrzem - mruknąłem.
- Już wolałbym się z Tobą kłócić, niż nie być słuchanym jak teraz - stwierdziłem.

— Nie olewam. —powiedziałam szybko, wychodząc z wanny i naciągając na siebie koszulke leżąca na podłodze. Założyłam ja na lewa stronę ale nawet mi to nie przeszkadzało.
Ukleknelam przy nim i dotknelm jego ramienia lekko drżącą dłonią.
— Przepraszam za wszystko. Jesli tylko zechcesz, wyrwę sobie serce i ci je dam.... Teraz. W tej chwili. Jesli tylko chcesz. Bedziesz mógł je rozdeptać... Wyrzucić... Przepraszam ja... ja..

- Przestań gadać proszę - mruknąłem, podnosząc głowę.
- Nie chcę byś wyrwała sobie serce, chcę byś mnie pocałowała, jezeli nie teraz to później, alw tego chce, a nie twojego serca na dłoni, by je rozdepatać, bo tego bym nie zrobił - westchnąłem.
- Naprawdę, tak dużo oczekuję? - spytałem.

Zaprzeczyłam głowa przełykając ślinę. Kolejne łzy wypłynęły z moich oczu.
Zacisnelam obie dłonie na krawędzi koszulki na udach po czym pochyliłam sie powoli i pocałowałam lekko jego usta.

Czułem jej łzy na policzkach, więc nawet nie odwzajemniłem pocałunku.
Odepchnąłem ją lekko od siebie.
- Nie chcę byś robiła mi łaskę tym, że mnie pocałujesz - odparłem, spuszczając wzrok.
- Jeżeli masz robić coś na przymus to przestań, bo to widać - mruknąłem, patrząc w drugą stronę.
- Przepraszam - dodałem, przejeżdżając dłonią po włosach.

Spojrzałam na niego zaskoczona kiedy mnie odepchnął od siebie.
— Myślisz... Myślisz ze robię łaske?— zapytałam rozchylając usta.
— Z.. Z przymusu?— powtorzylam. Zaczelam zastanawiać sie skad chłopak bierze te wszystkie wymysły. Jeszcze nigdy w zyciu, nigdy, odkąd go poznałam, nie robiłam niczego z przymusu.
— Nie wierze ze tak myślisz...— powiedziałam w totalnym szoku.
— Szkoda ze mylisz niepewność z przymusem... Chyba powinnam juz isc. Baw sie dobrze w Brazylii..— powiedziałam a moj głos lekko zadrżał. Czułam suchość w gardle ktora drapała niemiłosiernie.
Nie wiedząc jak moge sie z nim pożegnać, lekko poklepalam go po ramieniu.

- To dlaczego zaczełaś mocniej płakać gdy mnie pocałowałaś? - spytałam.
- Nie chcę byś szła - odparłem, łapiąc ją za nadgarstek.
- Dlaczego chcesz mnie zostawić? - spytałem, patrząc na nią.
- Jeżeli robię coś źle to mi powiedz - mruknąłem, spuszczając głowę.

— Bo to co powiedziałeś... Zrobiło mi sie smutno. Po prostu. — powiedziałam cicho.
— A co? Mam tu siedzieć i wysłuchiwać? Za moment powiesz mi ze rucham sie z toba z litości...— dodałam.
— Robisz. Zaczynajac od tego ze mówisz o sobie zle. I to kompletne bzdury wyssane z palca. Drugie to uważanie ze całuje cie czy dotykam z łaski... Ze robię to z przymusu. — powiedziałam.
— Wiesz czego ci życze? Żebyś sie zakochał. Ale nie we mnie. To byłoby zbyt łatwe i piękne. W kims innym. I zeby ten ktos powiedział ci to co ty mi. Wolałabym żebyś dał mi w twarz. Nie moge zrozumiec dlaczego mówisz mi takie przykre rzeczy, kiedy wiesz ze jesyem w stanie oddać dla ciebie zycie. I jesli chcesz to ci to udowodnię. Tylko mnie puść.

Puściłem jej rękę, gdy tylko powiedziała.
- Masz rację, lepiej wyjść - odparłem.
- Mam już dosyć mówienia, że nie chcę byś wychodziła, ale ty i tak chcesz to zrobić - mruknąłem.
- Więc zrób to i nie żałuj swoich decyzji - westchnąłem, pochylając się i całując w policzek.

Uśmiechnęłam sie lekko, kręcąc głowa z niedowierzaniem.
— Nie powiedziałam żebyś mnie puścił bo chce wyjsć. — odparlam. — Nie słuchasz mnie Tyler. I to jest twoj największy problem. Nasz największy problem. Ze ty nie słuchasz. Nie przyswajasz. Podświadomie traktujesz mnie jak każda...

Zacisnąem mocno zęby, gdy chciała wypowiedzieć ostatnie słowo.
Agresja we mnie narastała, a ja już nie wytrzymywałem, tego napięcia.
- Jak każdą inną? - spytałem, nie patrząc na nią - to chciałaś powiedzieć - mruknąłem spokojnie, chocrw sśrodku się gotowałem.

— Tyler...— powiedziałam biorac jego twarz w dłonie.
— Mieliśmy sie nie kłócić... Tak. Jak każda inna. Nie jestem w żadnym stopniu wyjątkowa. Każda cie kochała. Każda oddałaby za ciebie zycie. I każda... Została zastąpiona. Nie chce twojej miłości. Chce zrozumienia i szczerości. Pełnej szczerości. Ale wiesz co mnie różni od tych innych? Ze one mówiły ze oddadzą za ciebie zycie. A ja to zrobie. Jesli tylko to sprawi ze uwierzysz w moje uczucia i wszystko co sie z nimi wiąże.

Zaśmiałem się bez krzty wesołości i wstałem.
- Rian, wyjdź stąd, bo naprawdę nie wiesz co mówisz - odparłem.
- Mogę Cię traktować jak każdą inną, na twoje życzenie, możesz się od nich nie różnić niczym i wtedy będziesz mówiła takie rzeczy - mruknąłem.
- Żałuję, że zacząłem się starać być normalny, jak widać to nie w moim stylu - westchnąłem.
- Dzięki, że mi o tym przypomniałaś - odparłem, wychodząc z łazienki.

Zacisnelam zęby na jego słowa. Podniosłam sie z podłogi kiedy wyszedł z łazienki po czym zrobiłam to samo.
Podeszłam do niego i uderzyłam go dłonmi w plecy.
– Wiec mnie tak traktuj! Traktuj mnie tylko jak panienkę do posuwania! Niech to bedzie moja kara za to ze ja i moje uczucia ci ciążą. Traktuj mnie tak! Dlaczego ty mnie tak nienawidzisz co?! Co ja ci zrobiłam?!

Odwróciłem się do nie i zatrzymałem jej nadgarstki w powietrzu.
- Porównujesz się do innych nie znając sytuacji, ale już mam to gdzieś, nie będę Cię po raz setny przekonywał, że jest inaczej - odparłem.
- Nie nienawidzę Cię - mruknęłam.

— Wiec dlaczego mi jej nie wyjaśnisz?!— krzyknęłam probujac uwolnić nadgarstki.
— Nienawidzisz...— powiedziałam. — Bez ciebie nie chce zyc. Ale ty z kolei nie chcesz zyc ze mna.

- Skoro sama wiesz lepiej to super - mruknąłem, odsuwając się od niej i podchodząc do szafy.
Ubrałem się już w piżamę, która składała się tylko z dresowych spodni.
Nie myślałam, że ten dzień będzie inaczej wyglądał, ale po co...Już naprawdę chciałem aby było jutro i koniec tego wszystkiego.

Kiedy tylko mnie puścił, kolana sie pode mna ugięły i opadłam na podloge, kulac sie tak ze dotykałam czołem podłogi, zasłaniając głowę rękoma. Ch e umrzec. Teraz. Mam juz tego dość. Nie chce zyc ze świadomością ze jest blisko a ja nie moge byc blizej niz kazdy inny.
Wyciszyłam sie, zaczynajac używać swojej magii na samej sobie. Czułam jak moje ciało które pulsowało szybko w rytm bicia serca, zaczyna powoli odpowiednio zwalniać. Moze o byłam głupia. I naiwna. Ale to nie zmieniło faktu ze nigdy w zyciu nie kochałam tak bardzo. I juz niestety nie bede.

Chciaabyć jak każda inna, ja już bie zamierzałem nic mówić. Dobijało mnie to z dnia na dzień, ale skoro jutro miał być ostatnim to mogłem to zrobić.
Widząc jak się kuli, wszedłem pod kołdrę i odwróciłem się w drugą stronę, by na nią popatrzeć.
Zanim zasnąłem powtarzałem sobie jedynie "bądź dla niej jak dla każdej" myśląc, że to pomoże.

Mogłam to zrobic w inny sposób. Ale dlaczego? Dlaczego mam to robic jak jakis pielrzony mugol bez magii skoro mam moc ktorej nie ma prawie nikt?
Kiedy poczułam ze moja moc, jakby weszła na właściwy tor, przestraszyłam sie odrobine samej siebie. Ale to było niepotrzebne. Juz nic z tego nie bedzie. Tyler mnie nie chce a ja nie dam rady dłużej tak zyc. Wiem tez ze nie zniosę widoku innej z nim. Starałam sie opanować drżenie na całym ciele i skupiłam moc w mentalnej kuli ktora zaczelam umieszczać na odpowiedniej drodze, powodujac ze zaczela odbierać mi zycie, wysuszając ciało które stopniowo zaczęło zmieniać kolory na jeszcze bledszy niz zwykle po delikatne szarości. Temperatura zaczela stopniowo spadać a we włosach pojawiły sie zupełnie białe pasma. Zaczęło mi się robic niedobrze ale za nic w świecie nie chciałam przerwać.
Chciałam. Chciałam ale widziałam ze to bezsensu. Nigdy nie miałam planu na zycie. Kiedy pojawił sie Tyler, to on stał sie planem. I życiem. A skoro juz tego nie mam.. W dormitorium zapanowała cisza co zmniejszyło ryzyko rozproszenia i przerwania czaru.

Skupiłem się na ciszy wokół mnie, by usnąć.
Wcale się nie dziwiłem, że dziewczyna nawet do mnie nie podeszła, bo zawsze było tak, że to ja do niej podchodziłem i przytulałem, ani razu nie było odwrotnie, a ja naprawdę chciałem ją teraz przytulić, chciałem poczuć jej ciepło. Jednak nie było mi to dane, no wbrew temu, że dziewczyna zaprzeczała moim słowom, byłem nic nie warty, jak widać nawet ona uważała mnie za potwora bez uczuć, a jedyne co mi pozostało to przespać tą noc, by już jutro wyjechać. Już wolałem tam jechać wcześnie rano niż wieczorem, bo i tak wiedziałem, że nic się miedzy nami nie zmieni. Zawsze było dziwinie, zawsze to ja lgnąłem do niej i zawsze to ja byłem tym gorszym.
Jeszcze dziś rano sądziłem, że mój wyjazd do Brazylii, tylko wzmocni więź między nami, ale tak nie było. Wszystko było jak zwykle, Rian nadal uważała się za nic nie wartą, a ja już miałem dość tego, że się poniża.
Jednak jak widać nawet nie wiedziałem do czego jest zdolna dziewczyna, na której tak bardzo mi zależało.

Miałam wrazenie jakby moja własna magia nie pozwalała mi na to. Po jakichś 10 minutach walczenia ze sobą, poddałam sie.
Oddychając szybciej, wyprostowalam sie rozglądając sie ze łzami w oczach. Tyler chyba juz spał. Miał zamknięte oczy. Nie podnoszac sie z kolan, podeszłam do niego i powoli chwyciłam go za dlon, przytulając do niej policzek.
— Nawet moja magia nie pozwala mi sie zabic... miałeś racje ze jest do niczego. — szepnelam cicho.
— Przepraszam za wszystko Tyler. Nie chciałam cie zranić. Po twoim powrocie mnie tu juz nie bedzie. Obiecuje ze nie bedziesz musiał mnie oglądać.. Tylko.. Napisz do mnie... Chociaz raz. Nie zrobisz tego...— dodałam po chwili. — Nawet tego nie słyszysz..

Czując, że Rian przytuliła policzek do mojej dłoni, siegnąłem do jej tali i zacisnąłem na niej dłoń, by następnie przeżucić ją przez ramię.
Gdy dziewczyna wylądowała na łóżku, otworzyłem oczy, w których było widać złość.
- Chciałaś mi to zrobić? Zabić się, tak? - spytałem.
- Skoro Cię nie zabiła to nie jest do nieczego, ale czy ty widzisz jak wyglądasz?! Miałaś nabrać kształtów, a jedyne co zrobiłaś to to - mruknąłem, ciągnąc za jedno z białych pasemek.
- Nie chcesz mnie ranić, ale to robisz, teraz najbardziej - dodałem.
- Swoimi słowami, które przed chwilą powiedziałaś - mruknąłem - jak chcesz to mnie zostaw, nie bronię Ci tego, choć wolałbym...zresztą czy to ważne i tak mnie nie słuchasz..

Wstrzymałam oddech kiedy nagle mnie chwycił w talii. Przeraziło mnie jego spojrzenie.
— A co innego mam zrobic? Spójrz na to co sie dzieje przeze mnie...— powiedziałam cicho.
— Nie chce. Ale chce żebyś był szczęśliwy. Zadowolony. Ze mna nie jestes. I ważne. Słucham cie. Twoje zdanie jest dla mnie bardzo ważne.

- A czy ty nie rozumiesz, że czuję coś do Ciebie...zależy mi na Tobie - mruknąłem.
- Przestań podejmować decyzję, bez mojego zdania, jeżeli w grę wchodzimy my - dodałem.
- Jestem zadowolony z tego co mi dajesz i więcej nie potrzebuje. Mam swój ideał przy sobie, który sam z siebie się niszczy. Czy ty wiesz jak to dla mnie wygląda? - spytałem.
- Wygląda na to, że nie chcesz ze mną być, chcesz być jak najdalej ode mnie, ale boisz się mi tego powiedzieć - powiedziałem z łagodnym spojrzeniem.

— Przepraszam...— powiedziałam.
— Nie wiem co mam powiedziec..— dodałam.
— Nie boje sie ciebie. Przysięgam. Nigdy sie nie bałam i nie chce byc daleko... Ale cos ze mna jest nie tak i nie chce cie krzywdzić.

- Poza twoją magią jesteś taka sama jak ja - odparłem.
- Krzywdzisz odchodząc - mruknąłem i przyciągnąłrm ją do siebie. Przykryłem nas oboje kołdrą i wtuliłem ją w siebie.

— Nieprawda. Mieliśmy sie nie kłócić... i co..— powiedziałam.
— I znowu...— mruknelam wtulajac sie w niego.
— Przepraszam.

- I jak widać kłótnie ze sobą nawzajem jest wpisane u nas w krwi, nie możemy się nie kłócić - mruknąłem.
- Nie przepraszaj, proszę - westchnąłem.
- Naprawdę za dużo tego słowa w naszym słowniku - mruknąłem.

— Dlatego chyba nie powinnismy byc razem....Za bardzo sie ranimy. — powiedziałam jeszcze ciszej.
— Zawsze to ty mówisz mi ze powinnam znaleźć innego... A dlaczego ty kogos nie znajdziesz na moje miejsce?

- Pewnie nie powinniśmy - odparłem.
- Jeżeli chcesz to skończyć to powiedz mi to dziś lub jutro. Przynajmniej już mnie nie zobaczysz - mruknąłem.
- Bo mam Ciebie, więc nie muszę nikogo znajdować - dodałem.

— Nie chce... Nigdy nie chciałam...— powiedziałam pociągając nosem.
— Ale spójrz co sie dzieje... Jestem najgorszym typem człowieka...— burknelam. — Obiecaj mi... cos dobrze? Ze jak tam bedziesz... To spróbujesz z innymi..— poprosiłam z trudem.

- Nie jesteś Rian - odparłem.
Jej następne słowa mnie zabolały, już nie mogłem. Wstałem z łóżka i odwróciłem się do niej.
- Dla Ciebie wszystko, może jeszcze mam przelecieć cały Hogwart - odparłem z sarkazmem i usiadłem na kanapie, łapiąc się za głowę.

— Skarbie...— jeknelam siadając.
— Kochanie...— dodałam podchodząc do niego i klękając przed nim, następnie wciskając sie miedzy jego uda by objac go w pasie.
— Chce dla ciebie dobrze... Nie wiem co robic. Chciałabym zeby ktos mi powiedział. Co i jak mam zrobic...

- Dobrze Rian zrobię to o czym mówiłaś - odparłem, patrząc, przed siebie.
- Ale przestań mnie dotykać - mruknąłem, patrząc tępo przed siebie.

Na jego słowa odskoczylam jak oparzona.
— Dlaczego nie wolno mi cie dotykać?— zapytałam patrzac na niego z drżącą warga.
— Mam... Mam wyjsć?

- Skoro chcesz bym spróbował z inną, to owszem, wyjść i nie wracać - mruknąłem, patrząc tempo przed siebie.
- Tak bardzo tego chcesz, że aż przykro Ci odmówić - mruknąłem.

Zacisnelam dłonie na udach, chcac opanować drżenie.
– Wyjsć i nie wracać...— powtorzylam parząc w ziemie. — Nie bede ci sie juz naprzykrzać. Wybacz mi. Wszystko. Od momentu kiedy cos do ciebie poczułam, az do teraz. Tylko o to Prosze..— powiedziałam z trudem podnoszac sie z podłogi.