Dormitorium Chłopców 1

- Oj nawet szybciej niż myślisz - odparłem.
- Nie wiem czy można mnie zbokiem nazwać, ale dla ciebie mogę nim byc - dodałem.

— I jestes...— zasmialam sie.
— Ale i tak cie kocham i bede o ciebie walczyć jesli bede musiała.

- Uwielbiam Cię i nie oddam innemu - odparłem - Jesteś moja i tylko moja - mruknąłem z uśmiechem.
- Rian skarbie, pamiętaj o tym - dodałem.

— Zaczekam az powtórzysz to po ukończeniu szkoły. Albo.. po powrocie z wyjazdu. — powiedziałam odsuwając sie i bez trudu odwracając w wannie tak, ze oparłam sie o przeciwległą ściankę wanny.
– Tak lepiej..— powiedziałam układając stopy blisko jego krocza.

- Lepiej to jak jesteś blisko mnie - odparłem z uśmiechem.
Ta pozycja też mi odpowiadała, a ciepła woda pozwalała się rozluźnić.

Zsunelam sie niżej w wannie by woda sięgała mi do brody.
— Nie wiem czy ci to juz mowilam ale całkiem niezły jestes. — powiedziałam przygryzajac kciuk.

- W czym skarbie ? - spytałem, patrząc na nią z pożądaniem.
- Wyglądałasz seksownie, we wszystkim i w niczym, ja naprawdę, nie ogarniam jak ty to robisz - mruknąłem, przyciągając się jej.

— No właśnie w niczym. — powiedziałam poruszając brwiami dwuznacznie.
— We wszystkim Tyler. Po prostu. W byciu fuck boyem, w byciu seks bomba, po prostu w byciu...— odparlam.
— Moj drogi... Ja po prostu taka jestem.

Gdy zaczęła wymieniać dlaczego jestem niezły, zagryzłem wargę.
- W takim razie, idealnie do mnie pasujesz, nic dodać nic ująć - odparłem i przyciągnąłem ją do siebie, tak, że znów była blisko mnie.
- Chcę Ciebie Rian - jęknąłem - już widzę jak będę jęczał, ze nie jesteś przy mnie - mruknąłem.

— Mam nadzieje. — powiedziałam całując go krótko w usta.
— Mam nadzieje ze bedziesz skomlał z tęsknoty...

Uśmiechnąłem się do niej promiennie.
- Aż tak okrutnie mi życzysz? - spytałem, patrząc na jej usta.

— Tak. — powiedziałam leniwie cmokajac jego usta.
— Okropna jestem co?— zamruczalam.
— Mam nadzieje ze bedziesz tak tęsknić ze sie pochorujesz. A wtedy wywala cie z zebrania i przyślą do mnie a ja juz sie toba zajme

Oddałem jej pocałunek, przyciągając do jeszcze jednego.
- Nawet nie wiesz jak bardzo - odparłem z uśmiechem.
- Gdyby chorego wysyłali mnie do Hogwartu już po tygidniu bym zachorował, by tylko móc Cię znów zobaczyć, poczuć - mruknąłem, zaczynając gładzić jej policzek.

— Rozumiem ze to nie wchodzi w grę...— powiedziałam lekko rozczarowana.
— Juz naprawde nie wiem co mam wymyślić żebyś został albo chociaz wrócił wcześniej..

- Rian - wymruczałem.
- Już ja coś wymyślę, by wrócić wsześniej - dodałem.
- Naprawdę nie wiem czego oni się spodziewają...przecież ani ja ani Whitemore, nie wytrzymamy tyle w odizolowaniu - mruknąłem.

— Nie puszcza cie....— powiedziałam kręcąc głowa. To naprawde było do dupy.
— Boje sie ze cos sie tam stanie i juz nie wrócisz do mnie. Do Hogwartu ale nie do mnie...

- Co miałoby się stać, że nie wróciłbym do Ciebie, skarbie? - spytałem
- Jak mógłbym wrócić do Hogwatu, a nie wrócić do Ciebie - zaśmiałem się.

— Nie wiem Tyler. Ale boje sie ze znowu dojdziesz to jakichś idiotycznych wniosków ze niby lepiej mi bez ciebie. — powiedziałam.
— Normalnie. Do szkoły ale nie do mnie...

- Nie będzie tak - mruknąłem.
- Chyba już za dużo się nasłuchałem, że beze mnie nie jest Ci lepiej - odparłem.
- Nie tak na pewno, nie będzie - stwierdziłem.

— Mam nadzieje ze mówisz prawdę. — powiedziałam patrzac mu w oczy.
— Kocham Cie. — dodałam muskając jego usta.
— Bardzo. — zamruczalam.

- Mówię Rian, że wrócę. Prędzej nie wrócę do szkoły, ale wrócę do Ciebie - odparłem z uśmiechem.
- Wiem, skarbie - mruknąłem cicho - wiem - powtórzyłem.
- Wiesz, że Cię uwielbiam? - spytałem, patrząc jej w oczy.

— Chyba wiem...— powiedziałam.
— A wiesz ze... Nieświadomie mimo wszystko uratowałeś mnie?

- Kiedy Rian, kiedy? - spytałem.
- Mi się zdaje, że ja Cię niszczę - odparłem poważnie.

— A jak myślisz co robiłabym teraz gdybyśmy sie nie spotkali albo... Gdybys mnie porzucił?— zapytałam.
— I z kim...

- Nie wiem Rian, nie wiem co byś zrobiła - mruknąłem.
- Może byś się bawiła z Magnusem - dodałem.
- Naprawdę nie mam pojęcia - odparłem.

— Wiesz Tyler. — powiedziałam wpatrując sie w niego.
— Ile trwało od naszego spotkania do momentu az sie z toba przespałam? Myślisz ze trwałoby to dłużej albo wyglądałoby to inaczej gdybym spotkała kogos innego? Albo... Jego? Wtedy dopiero byłabym niszczona. Traktowana jedynie jak dziwka do posuwania...

- Rian, a myślisz że z nim byłoby za twoją zgodą? - spytałem, przejeżdżając po jej policzku.
- Szczerze, myślę że przypadłem Ci do gustu i dlatego też się ze mną przespałaś - odparłem
- Poza tym byłaś już z innymi i jakoś do stosunku nie doszło - mruknąłem.
- A raczej nie powiedziałaś sobie przed naszym spotkaniem...oddam się pierwszemu którego spotkam.

— Nie wiem... Przy naszym pierwszym spotkaniu był miły...— odparlam.
— Mpglo byc zle. Ale jesy dobrze wiec nieświadomie mnie uratowałeś.

- Myślę, że byś inaczej funkcjonowała - odparłem.
- Nie wiem skarbie, ale raczej nie tak - mruknąłem - Może się mylę, ale mam o Tobie inne zdanie - dodałem, patrząc jej w oczy.

— Jakie?— zapytałam. — Jakie masz o mnie zdanie?— zapytałam ciszej.
— Chce wiedziec.

- Zdecydowanie lepsze niż ty o sobie - mruknąłem, patrząc jej w oczy.
- Nie sądzę byś mogła być dziwką...Ty taka nie jesteś - odparłem, gładząc ją po plecach.
- Może nie mogę też przyjąć do wiadomości tego, że mogłabyś robić to z kimś innym niż ze mną - stwierdziłem.

— Nie wiem Tyler... Ale wiem ze... Jesli kiedykolwiek sie rozstaniemy... Nie bedzie mi zależało na tym co sie ze mna stanie...— powiedziałam.
— Naprawde.

- Rian, a czy ty nie rozumiesz, że jak będziesz pieprzyła się z każdym to w końcu będzie Ci wszystko jedno i stwierdzisz, że lepiej umrzeć niż żyć? - spytałem.
- Zrozum, nie ważne co się między nami stanie, zawsze, ale to zawsze bedziesz moja - mruknąłem.

— A czy ty rozumiesz ze nie o to mi chodziło? Nie chodziło mi o to ze jak odejdziesz to nie bedzie mi zależało kto bedzie mnie posuwał... Bo noe pozwolę zeby ktokolwiek inny niz ty mnie dotknal... Chodiz mi o to ze nie bedzie mnie obchodziło czy bede zyc czy nie. Czy bede zyc jak człowiek czy nie...

- Co masz na myśli, że nie będziesz żyć jak człowiek? - spytałem.
- Szczerze czesto się Tobie dziwię...bo powinnaś się czuć przy mnie źle, w końcu jestem męska dziwką, ale ty wcale źle się przy mnie nie czujesz - westchnąłem.

— Dlaczego tak o sobie mówisz?— zapytałam odsuwając sie od niego i siadając w wannie.
— Mam ci przedstawić definicje męskiej dziwki?! Czy ty w ogole wiesz co to jest męska dziwka?!

- Bo do takiej kategorii można mnie zaliczyć - odparłem, zanurzając się w wannie.
- Wiem Rian, i nie możesz zaprzeczyć, że nią nie jestem, nie znałaś mnie, dopóki się nie spotkaliśmy i póki razem nie wylądowaliśmy w moim łóżku - odparłem.

— Nie nie mozna. — powiedziałam.
— Brałeś pieniadze za to ze kogos posuwales?! Byłeś na czyjś telefon czy wezwanie?! Robiłeś to co chciały?!

- Skarbie, męska dziwka to też określenie, dla osoby, która posuwa dużą ilość kobiet - mruknąłem.
- Ale wiesz...robiłem to co chiały - odparłem.

— W takim razie ja tez jestem dziwką. I nie mow ze nie bo to prawda. — powiedziałam odwracając sie do niego tyłem.
— Jesli chciałeś sprawić mi przykrość to ci sie udało. Gratulacje mistrzu.

- Nie Rian, nie jesteś, bo o ole dobrzeNydahl pamiętam, oprócz mnie nikogo w Tobie nie było - westchnąłem.
- Jak zwykle, prawda? - odparłem, zaciskając zęby.

Wpatrywałam sie w swoje kolana bez słowa. Nie chciałam zeby tak o sobie mowil bo mnie to bolało. Nie zdawał sobie sprawy z tego ze nazywając tak siebie, poniża tez mnie.
Slyszac ton z jakim wypowiedział kolejne słowa, schowałam twarz w dłoniach i rozpłakałam sie bezgłośnie, kuląc sie. Znowu sie zaczyna.

Znowu doprowadziłem ją do płaczu, jestem jebanym skurwysynem, cały czas coś źle robię, ale inaczej nie umiem.
Odsunąłem się od niej, a następnie wstałem z wanny, wychodząc z niej. Wiedziałem, że przegiąłem i wiedziałem, że dziś seksu nie będzie. Już teraz najchętniej bym stąd zniknął.
Owinąłem się recznikiem w pasie i kucnąłem przy wannie.
- Przepraszam - powiedziałem, patrząc na nią - wiem, że to nie wystarczy - dodałem.

Gdy poczułam jak bez słowa wstaje i wychodzi z wanny, rozpłakałam sie jeszcze bardziej.
— Prosze nie zostawiaj mnie. — zalkałam nie ruszając sie. — Bede już grzeczna. Przysięgam. Ale nie zostawiaj mnie. — powiedziałam czujac narastająca panikę. Za każdym razem kiedy zaczynaliśmy sie kłócić, miałam wrazenie ze mnie zostawi. Znowu. Po raz kolejny. Chyba byłam przewrażliwiona na tym punkcie ale nic nie mogłam na to poradzic.
— Przepraszam. Przepraszam Tyler.

- Rian, nie zostawię Cię - odparłem spokojnie, biorąc jej twarz w dłonie.
- Nie zostawię Cię już, przynajmniej nie w takiej chwili, gdy najbardziej potrzebujesz pocieszenia - odparłem.