Błonia Hogwartu

- A co miało by mi być? No błagam, to tylko śliwa.

-Mhhm-mruknąłem i spojrzałem na nią-Długo będziesz tak wisieć na tej miotle?-zaśmiałem się i złapałem jej rękę.

- A no będę. Nie wiedziałeś, że jestem pół leniwcem?

-Teraz już wiem-powiedziałem śmiejąc się

- Głowa mnie zaczyna boleć. Dobra, schodzę. Łap mnie - zaśmiałam się i puściłam miotłę.

Poczułem jak Chris na mnie upada i objąłem ją.

- Milusio - mruknęłam przytulając się do niego.

-Dokładnie-powiedziałem śmiejąc się.

- Kocham cię, wiesz? - mruknęłam zamykając oczy.

-Wiem, ja ciebie też-odparłem uśmiechając się-Cieszę się, że mogę to mówić.

- Ile razy powiedziałeś to tamtej dziewczynie z Nowego Jorku? - zaśmiałam się - Zaraz ... przepraszam.

-Emhh, nie rozmawiajmy o niej okej?-powiedziałem

- Przepraszam. Nie chciałam - szepnęłam mocniej się w niego wtulając.

-Ale to zrobiłaś-westchnąłem-Nic się nie stało-dodałem patrząc w niebo.

- Wszystko potrafię zepsuć - mruknęłam odsuwając się - Jestem okropna.

-Nie jesteś-powiedziałem gładząc ją delikatnie po plecach.

- Jak to nie? Krzywdzę wszystkich swoim zachowaniem - mruknęłam.

-Nie mów tak-mruknąłem patrząc na nią.

- Ja już nieeeeee wieeeeem - powiedziałam kładąc się na trawie.

-Czego nieeee wieeeesz?-powiedziałem obracając się na brzuch i spoglądając na dziewczynę.

- A nie wiem - zaśmiałam się - Życie jest ciężkie.

-No ja też nie wiem-powiedziałem śmiejąc się- Życie materacy jest cięższe-stwierdziłem bez namysłu.

- Oj no nie narzekaj. Nie każdy może zostać moim materacem.

-Nie narzekam-zaśmiałem się i oparłem głowę o jej brzuch.

- Ej ej ej ej - zaśmiałam się - To ty masz rolę materaca, a nie ja.

-Daj chociaż chwilę być poduszką ok?-powiedziałem śmiejąc się.

- No dobra - prychnęłam - Jeden jedyny raz.

-Yaaaaaaay!-zaśmiałem się-Dobra, więcej nie będę.

- Heeeeeeeeej! - zawołałam lecąc na nich na miotle. Zeskoczyłam z niej i opadłam na Chris przytulając ją. - Co tam mordeczki?

- Hej misiek - powiedziałam śmiejąc się - Wygodnie wam tak na mnie leżeć?

- Oczywiście, jesteś taka mięciutka - położyłam głowę na jej piersiach. - Yay, poduszki!

-Ej-parsknąłem patrząc na nią-A mi to nie pozwalasz Chris, gdzie tu sprawiedliwość-zaśmiałem się.

- Ale nie muszę ci pozwalać, bo sam to robisz - mruknęłam - Ale tak dwoje na jedną? To nie fair.

- Wiesz czemu, Charlie? - zapytałam. - Bo ja to ja, Isobel którą Chris mocno kc i nie mogłaby bez niej żyć! Phi! - zaśmiałam się i zamknęłam oczy. Leżałam tak.

- Spadasz na drugie miejsce, bo bez niego nie mogę żyć bardziej - zaśmiałam się.

- Ojjjj... Przecież wiem. Cóż, taki los najlepszej przyjaciółki, nie? - zaśmiałam się i podniosłam głowę. Złapałam Chris za policzki i zaczęłam tarmosić. - Addididiiddidi!

- Ejejejejejjejej - powiedziałam podrywając się z ziemi zrzucając przy tym Charliego - Co to ma być?

-Au-jęknąłem mając twarz w trawie-Spoko mi nic nie jest-zapewniłem leżąc dalej w trawie.

- Wyraz... Mojej przyjacielskiej miłości! - zaśmiałam się i nie przejęłam tym, że zleciałam na ziemię.

- To dobrze, że żyjesz - zaśmiałam się czochrając włosy Charliego - Co ja bym bez ciebie zrobiła?

- Łiiiiiiiiiiii - zaczęłam się turlać w tą i z powrotem po trawie.

- Ćpałaś coś? Czemu nie powiedziałaś i się nie podzieliłaś.

- Nic nie ćpałaaaaam, po prostu mi się nudziiii - turlałam się dalej.

-Mhhm, w takim razie ja sobie polatam-mruknąłem wstając. Wziąłem miotłę, która leżała na ziemi i usiadłem na niej po czym wzbiłem się w powietrze.

- Nieźle ci idzie! - krzyknęłam do Charliego - Tylko błagam, nie spadnij!