Błonia Hogwartu

- Nie wiem. Źle się czuję. I też się boję. Wszystko na raz.

-Jestem przy tobie, nie bój się-powiedziałem łapiąc ją za rękę.

- Ja ... ja się do tego nie nadaję - mruknęłam odsuwając rękę - To nie jest dla mnie. Przepraszam.
Naprawdę go kocham, ale nie czuję się z tym dobrze. Nie jestem stworzona do związków. Wszystko było ok, gdy byłam sama.

NP gdzie mnie nogi poniosą

Patrzyłem jak odchodzi. Ale...Co? Jak? Dlaczego. Wziąłem głęboki wdech i skierowałem się do zamku.

Westchnęłam, widziałam, że coś między nimi było nie tak. Zastanowiłam się, czy w ogóle pasuję do tego miejsca, było mi smutno, nie tylko dlatego, że moja przyjaciółka się pokłóciła ze swoim chłopakiem. Widziałam chmury zapowiadające deszcz, ale nie przejmowałam się tym. Wstałam i poszłam nad jezioro.

Wbiegłam na błonia. Czułam się jak Zac Efron w High School Musical 2. Zupełnie przemoknięta chodziłam w kółko, aż w pewnym momencie wydarłam się najgłośniej jak potrafiłam. Prawdopodobnie słyszeli mnie na Antarktydzie. Co ja najlepszego zrobiłam.

Chodziłam w kółko, kopałam kamienie, rwałam trawę, od czasu do czasu krzyczałam. Co jest ze mną nie tak? Zaczęłam śpiewać. Tak po prostu.

-Cholera jasna Sowo! -krzyknęłam kiedy wyszłyśmy na błonia. Prawie nic nie widziałam i nie za bardzo słyszałam ale ptak ciągle ciągnął mnie za włosy. Nawet drapnela mnie w policzek, z którego poleciała krew, kiedy nie chciałam wyjść na deszcz. Byłam już cała mokra. Zauważyłam Chris. Kiedy do niej podeszłam Sowa odleciała. -Christine! -krzyknęłam krzyżując ramiona na piersi, tym samym zakrywajac biustonosz. -Chris! Co się dzieje?!

- Nic się nie dzieje, co ma się dziać? Po prostu biegam sobie w kółko, śpiewam i krzywdzę przyrodę. Nigdy tego nie robiłaś?

-Nie widzisz ze leje?! Ja juz nawet majtki mam more! Nikt normalny nie biega po deszczu!

- Czy ja kiedykolwiek byłam normalna? Nie przypominam sobie.

-Co się stało? Powiedz mi. -krzyknęłam bo przez ulewe nic nie było słychać.

- Nie uwierzysz w to co zrobiłam - zaśmiałam się - Zerwałam z Charliem. Zerwałam z nim. Zerwałam.
Mój śmiech obrócił się w płacz.

-Co?! Jak to zerwalas? ! Kiedy?!

- Jak sobie poszłaś. Zrobiłam to. Tak po prostu. Ja nie umiem, Soo, nie umiem.

-Czego znowu nie umiesz?! -zlapałam ja za rękę i zaczęłam ciągnąć w stronę zamku.

- Nie umiem z nikim być. To mnie przerasta. Czuję się najlepiej jako singiel. Wszystko jest wtedy dobrze. A co jak wyjdzie tak, jak z Azazelem?

Odwróciłam sie do niej i strzeliłam ja w policzek. -Przestań. Przestań kurwa. Bycie samemu wcale nie jest takie fajne! Tez mi się tak wydawało dopóki nie poczułam jak to jest kiedy się z kimś jest, i ten ktoś cię kocha i zależy mu ba tonie! -wykrzyczałam jej w twarz. Znów zaczęłam ja ciagnac do zamku.

- Czy ty serio to zrobiłaś? Czy ty poważnie? Dlaczego mi to zrobiłaś? I DOKĄD MNIE CIĄGNIESZ? DAJ MI ŻYĆ!

-Tak! Zrobiłam! Zamknij się. Ufasz mi? -zapytałam stając i odwracając sie do niej. -Daj mi swoją różdżkę

- Głupia jesteś? Po co ci moja różdżka? Masz swoją!

-Proszę cię. . ZAUFAJ MI RAZ!

- Bierz - mruknęłam podając jej różdżkę - Co chcesz z nią zrobić?

Scisnelam różdżkę i ruszyłam w stronę zamku.
Next: Parter

Przyszedłem na błonia trzymając w ręce miotłę. Usiadłem na niej, tak jak mówiła Chris. Dam radę. Po chwili uniosłem się na miotle i poszybowałem w górę.

Już miałam wyjść na błonia, ale nagle zobaczyłam Charliego ... na miotle? Przecież on się zabije! Ale jeszcze nic się nie stało. 
Schowałam się za jakimś filarem przy murze i obserwowałam.

Zniżyłem się na miotle, chyba za bardzo i prawie w ostatniej chwili uniosłem się.

Myślałam, że spadnie. Na brodę Merlina, prawie dostałam zawału. Oddychając szybko złapałam się za głowę i oparłam o ścianę.

Spokojnie wylądowałem. Udało mi się! Położyłem się na trawie i westchnąłem. To było świeeetne.

Gdy zobaczyłam jak Charlie kładzie się na ziemi pstryknęłam palcami i przywołałam jego miotłę do siebie. Uczenie się niewerbalnych zaklęć czasem się przydaje. Poleciałam do chłopaka i zawisłam nad nim do góry nogami.

-O hej, złodziejko mioteł-powiedziałem podnosząc się i pocałowałem ją krótko w usta, uśmiechając się przy tym.

- Jak się latało? O mały włos zawału przez ciebie nie dostałam!

-Było nieźle-powiedziałem patrząc na nią-To ty to widziałaś?

- A no widziałam - powiedziałam z uśmiechem - Masz talent.

-Miałem po prostu farta-zaśmiałem się patrząc na nią.

- Fart czy nie, odważyłeś się wsiąść na miotłę. Jestem z ciebie dumna - powiedziałam i uśmiechnęłam się ciepło.

-Ja właściwie, też się tego nie spodziewałem-wyznałem siadając na trawie.

- Ale przynajmniej jeszcze żyjesz - zaśmiałam się - Jak ci się coś stanie na tej miotle, to cię zabiję.

-I tak będę trupem-stwierdziłem śmiejąc się.

- Prędzej ja umrę patrząc jak lądujesz w skrzydle szpitalnym, niż ty spadając z miotły.

-Ewentualnie ożywią mnie i stanę się zombiakem-powiedziałem w zamyśleniu łapiąc się za brodę-Wtedy zaczęłaby się apokalipsa w Hogwarcie!

- Jak chcesz zginąć to mogę ci to załatwić od razu. Gorzej z ożywieniem - zaśmiałam się - Nie wiem do kogo się z tym zgłosić.

-Tak ogółem to kto ci to zrobił?-spytałem patrząc na jej podbite oko.

- Ja - parsknęłam śmiechem - Wywaliłam się pod prysznicem.

-Na pewno nic ci nie jest?