Błonia Hogwartu

-Co jest niby we mnie takiego strasznego?- zapytałem patrząc na nią badawczo. Ona raczej żartowała. Wyglądała bardziej jakby miała w tym momencie wybuchnąć śmiechem niż jeżeli uciec z piskiem. Chociaż, czy ja mogę znać się na uczuciach? Tym bardziej gdy chodzi o dziewczyny. Oba tematy nie są tymi z którymi można się do mnie zwrócić.
Dzięki uczuciom żyjemy, ale to one często kontrolują nas, niż jeżeli my ich. A ludzie? Są ludźmi, przychodzą, odchodzą..

- Wszystko - powiedziałam patrząc na Kaia - Szczególnie to badawcze spojrzenie. Od razu czujesz, jak wierci dziurę w twojej duszy.
To była stuprocentowa prawda. Miałam okazję spotkać się z kilkoma takimi osobami i mimo przeraźliwego spojrzenia, które mogłoby cię zabić, były one bardzo miłe. Z tego co widzę, Kai też nie jest taki zły na jakiego się wydaje.

-Ale, że ja? Przerażający?-zapytałem unosząc brew. Czekałem aż dziewczyna w końcu wybuchnie śmiechem-Skąd wiesz, czy w ten sposób nie szukam idealnej duszy na obiad dla niego?- powiedziałem, a zauważając, że River się oddala, poszedłem za nim- Gdzie się wybierasz?- spytałem podnosząc go. Patrzyłem w jego ciemne oczy. Królik nie zareagował i ze spokojem odwzajemnił spojrzenie. Zwierzęta czasem są dziwniejsze niż ludzie. Gdzie więc wybrać się teraz? Wrócić do rozmowy z Maddie, czy może pójść do zamku?

- To maleństwo nie będzie miało się czym najeść, jeżeli ja bym była tym obiadem - zaśmiałam się.
Po chwili Kai wstał i poszedł za królikiem. No ... to miło było. Podejrzewam, że już tu nie wróci. Wyrwałam kartkę z "opowiadaniem" ze swojego notesu, podarłam na małe kawałeczki i rzuciłam wysoko, żeby wiatr rozniósł je jak najdalej od siebie. Żadnych więcej dennych opowiastek. Nie umiem pisać, nie będę się do tego kleić.

Kątem oka zauważyłem jak Maddie podarła kartkę, zapewne tamtą z opowiadaniem. Westchnąłem kręcąc głową- Szkoda-krzyknąłem kierując się do zamku. To co robiłem dzisiaj, już i tak było niepodobne do mojego normalnego zachowania. Nawet nie wiedziałem, czym było to spowodowane. Czy na pewno sprawcą tego został River? Może po prostu przez dłuższe bycie zamkniętym w sobie, plus spotkanie z Aiden, sprawiło, że miałem wewnętrzną potrzebę pogadania z kimś? Przypomniałem sobie, że wciąż miałem jej bluzę. Podrzucę dziewczynie, ewentualnie jak gdzieś zauważę jej białą głowę to rzucę. Coś się wymyśli. Nic tu po mnie. Wraz z River poszedłem w kierunku zamku, tym samym zostawiając Mad samą.
/zt/

Znowu sama. Miałam ochotę zacząć się chaotycznie śmiać i tarzać po ziemi. No, raz na jakiś czas można, skoro nikt nie patrzy. Przeturlałam się po trawie dobre 10 metrów i wylądowałam twarzą w dół.
Ta szkoła na prawdę dziwnie na mnie działa.
/np : biblioteka/

Znowu wyszłam na Błonia, żeby zaczerpnąć trochę świeżego powietrza i przy okazji kontynuować pisanie wcześniej zaczętej powieści ... o ile mogę to tak nazwać. A no tak, podarłam to. Trzeba zacząć od nowa.
Ale jakby to nazwać. O czym miałoby to być. Za mało pomysłów, za dużo do zrobienia.
Położyłam się na trawie i wgapiłam w niebo.

"Zastanawiałeś się kiedyś ..." Nie. "Myślałeś może o tym, jak ..." Nie. "Chcę umrzeć". NIE NIE NIE.
Kartka za kartką wyrwane z mojego zeszytu były rzucane na trawę po ich doszczętnym zniszczeniu przez zgniecenie, podarcie, a nawet spalenie. Wszystko się kiedyś kończy. Dokładnie tak, jak moja wena. Położyłam się na brzuchu z twarzą skierowaną do ziemii. Wciągałam zapach świeżej, wilgotnej trawy. Potrzebowałabym kogoś do rozmowy, może ktoś by mi pomógł. Nie wiem. Ja już nie wiem.

Gdy przyszedłem na błonia od razu w oczy rzuciła mi się blondynka. Dziewczyna, którą poznałem w Wielkiej Sali. Była w porządku. Przynajmniej nie rzucała we mnie jabłkami jak niektórzy, ale nie żebym kogoś sugerował... Postanowiłem do niej podejść. W końcu, co może pójść nie tak? Jak pomyślałem tak zrobiłem- Hej Mad- rzuciłem w jej stronę siadając na trawie. Obok leżącej dziewczyny leżały sterty kartek- Co skrobałaś?-zapytałem spoglądając na pognieciony papier. Chociaż bardzo mnie ciekawiło co jest tam napisane, preferowałbym gdyby Maddie powiedziała sama.

- Sama nie wiem - mruknęłam rozpoznając głos chłopaka, który rozmawiał ze mną w Wielkiej Sali - Nawet jakbyś próbował to przeczytać, to nic z tego nie wyciągniesz. Pojedyncze słowa be ładu i składu, początki zdań albo fragmenty papieru, który wcześniej płonął.
Obróciłam się na plecy, a potem usiadłam.

-Ekologicznie-mruknąłem zbierając pognieciony papier z trawy. Dziewczyna miała rację, na kartkach nie było zbyt wiele-Więc bardzo ci się nudzi i nie wiesz, co z tym zrobić, huh?-powiedziałem zerkając na blondynkę-Myślę, że moja obecność nie będzie ci aż tak przeszkadzać-dodałem. Gdy zebrałem kartki, wyprostowałem je aby ułożyć je w miarę równy stos-Szczerze powiedziawszy ja nigdy nie pisałem czegokolwiek. Znaczy, wiesz pomijając wypracowania do szkoły. Jestem mało kreatywny, więc zwykle kończyło się to spisywaniem-wzruszyłem ramionami. Wtedy naszła mnie myśl. W czym ja jestem dobry? W tym momencie nie potrafiłem wskazać jakiejkolwiek mojej zalety...Mam takie? Potrząsnąłem głową, to są bzdury. Na pewno jest coś, co potrafię, prawda? Na pewno nie jest to pływanie.

- Przez długi czas też miałam problem z pisaniem. Wszystko przepisywałam z internetu, co było ciężkie w przypadku szukania prawdziwych informacji o wilkołakach czy mantykorach na Google. Jakaś masakra - westchnęłam - Ale potem napisałam jakieś tam fanfiction i w sumie było całkiem dobre. Ale pisanie to nie wszystko! Masz jakąś pasję albo hobby? Bo z tym u mnie ciężko.

-U mnie nie jest lepiej- odparłem patrząc na zieloną, bujną trawę- W sumie po tym, jak zostałem pobity przez Azazela i wróciłem do rodzinnego domu jedyne, co robiłem to czytałem książki, oglądałem filmy i grałem w gry-dodałem- Typowe zainteresowania przegrywa, którym jestem- pomyślałem.

- Dobra, po pierwsze, co to za Azazel i czemu cię pobił - powiedziałam patrząc z niedowierzaniem na Matta - I po drugie, nie jesteś przegrywem. Nie znam cię zbyt długo, no ale proszę cię, nie może być aż tak źle.

-Taki jeden z Gryffindoru. Wysoki, umięśniony, zazwyczaj chodzi wściekły- powiedziałem mając przed twarzą postać Tokisakiego- A za co mnie pobił? Właśnie w tym pewien problem, bo nie wiem z jakiego powodu. Pamiętam, że na wieży astronomicznej kłóciłem się z Soo i wtedy on przyszedł, rzucił na mnie jak zwierzę- dodałem-Nie może być tak źle? Z tego, co się dowiedziałem, popełniłem samobójstwo wskakując do jeziora z powodu dziewczyny. Brzmi ultra żałośnie- skwitowałem kładąc się na plecach.

- Nie będę tolerować takiego zachowania na mojej zmianie - prychnęłam - Gdzie go mogę znaleźć? Temu gościowi należy się mocne przywalenie kijem baseballowym w ryj i nie tylko. Na brodę Merlina, ale się wściekłam.
- A ta dziewczyna co się przez nią zabiłeś, to kto? - dodałam po chwilii - I w sumie jakim cudem z tobą rozmawiam.

-Bez obrazy, ale nie wydaje mi się abyś coś mu zrobiła- odparłem patrząc jak dziewczynę aż nosi z gniewu. Czy ja też powinienem być wściekły?
-To Soo, o której mówiłem wcześniej-wyjaśniłem spoglądając na niebo. SooAh Kwon, welcome to your tape. You one of the reasons why.
-Z tego co wiem, zostałem "ożywiony"- zrobiłem cudzysłów w powietrzu tonem jakbym sam w to nie bardzo wierzył- przez nauczycielkę eliksirów, kosztem moich wspomnień od początku roku.

- Woah - mruknęłam - To tak się da? No i, czy ty wątpisz w moje umiejętności? Hej, byłabym zdolna uciąć komuś stopę, wsadzić mu ją w tyłek i wyjąć ustami. Samo pizgnięcie jakiegoś gościa w twarz nie byłoby takie trudne. Jestem zadziwiona, że ty jeszcze tego nie zrobiłeś.

-Bo gdybym chociaż się do niego zbliżył, to udusiłby mnie gołymi rękoma- odparłem-Za pobicie został zawieszony, ale jak widzisz już wrócił- dodałem po chwili wzruszając ramionami-Pozostało mi jedynie spisać testament, bo z tego, co wiem ta nauczycielka, która mnie używiła, nie uczy już w tej szkole.

- Nie ma co pisać testamentu - zaśmiałam się - Póki jestem w tej szkole, nic ci się nie stanie. Już z jednej mnie wywalili za nienawiść do pewnej ciekawe osóbki, więc możesz mi wierzyć, wszystko będzie w porządku

-Okej, więc ci zaufam Mad- zaśmiałem się- Czyli mogę tobie nadać tytuł rycerza?-zapytałem spoglądając na dziewczynę z rozbawieniem.

- Nie wiem czy się nadaję, ale czemu nie - zaśmiałam się - Sir Maddilyn Miller. Pasuje mi.
Ten Matt to fajny człowiek. No ja nie wiem, czemu ten Azor czy inny Azalulo go nie lubi

-Jak najbardziej- odpowiedziałem z uśmiechem na twarzy. Chwilę potem zapadło milczenie. Zacząłem się zastanawiać, dlaczego jestem taki. Czemu nie czuję złości gdy widzę Tokisakiego, nie czuję frustracji, z tego powodu, że nie pamiętam co robiłem przed utopieniem się. Jakbym nie czuł kompletnie niczego. Pusta skorupa zwana Mattem Clawsem. Nawet się tak naprawdę nie nazywam.

No i trafiliśmy na ten moment spotkania, jakim jest niezręczna cisza. Nienawidzę tego uczucia, ale nie mam pojęcia co powiedzieć. Mad, kurwiu, myśl. Nie możesz siedzieć w takiej ciszy, bo tu umrzesz.
- Ładna pogoda - mruknęłam patrząc na niebo. Brawo. Tylko na tyle cię stać?

-Tak. Grunt, że nie ma spadających samolotów- rozejrzałem się z zastanowieniem na twarzy-Na szczęście nie widzę żadnej brzozy ani wieżowca- wzruszyłem ramionami. Lepsze to niż nic, prawda? Splotłem dłonie zakładając je za głową i przeglądałem się pojedynczej chmurze.

Parsknęłam śmiechem słysząc co Matt właśnie powiedział.
- Brutalne, ale prawdziwe. Chociaż czasami przydałby się taki drapacz chmur ... albo dwa ... żebym sama mogła w nie wlecieć.

-Dwa drapacze chmur, a wokół nich brzozy- zamyśliłem się- To pułapka!- krzyknąłem i przeturlałem się w jedną stronę, uciekając od "miejsca zdarzenia". Po chwili jednak wybuchnąłem śmiechem. Nie wiem czy było to przez wdychanie trawy, czy może mi coś odbijało...Czy to ma znaczenie? Oczywiście, że nie!

Gdy tylko usłyszałam "To pułapka" wykonałam zwinny przewrót w przód, po czym spojrzałam na Matta, który również uciekł na bok.
- Jesteśmy idiotami - zaśmiałam się - Wiesz co? Jeszcze kilka dni temu nie spodziewałam się, że będę się turlać po trawie w czasie śmieszkowania z jakimś nie do końca znajomym chłopakiem.
- I jeszcze jedna sprawa - dodałam po chwili - THE FLOOR IS LAVA!!!

-Jesteśmy idiotami- zgodziłem się ze śmiechem. Chciałem coś dodać gdy dziewczyna ponownie coś powiedziała, jednak wtedy Mad krzyknęła, a ja zareagowałem natychmiastowo.
Obróciłem się twarzą do trawy, wyglądało to jakbym miał ją przytulić. Po chwili obróciłem się na plecy- Idealnie wysmażony po obu stronach-parsknąłem.

- Liczyłam na reakcję typu "O nie, nie chcę płonąć, wejdę na to drzewo", a nie "Chcę umrzeć, zjedz mnie" - prychnęłam patrząc na Matta turlającego się po ziemi - No cóż, przegrałeś.
Szturchnęłam go w ramię śmiejąc się.

-Do trzech razy sztuka- pomyślałem patrząc w niebo. Leżałem w ten sposób przez dłuższy czas.
-Masz może wrażenie jakbyś...Nie była sobą? Że spoglądasz w lustro i nie wiesz kto jest w odbiciu. A kolejnego dnia, już wiesz. Jakby w środku siedziały dwie istoty, które są swoimi kompletnymi przeciwieństwami i chcą się wydostać za wszelką cenę. A ty, nie potrafisz rozróżnić, kiedy co i jak. Idziesz po ciemku łapiąc rzeczy, poznać po kształcie, fakturze, temperaturze...Jednak wszystko jest obce- mówiłem. Chciałem w końcu powiedzieć komukolwiek o swoich przemyśleniach i uznałem, że Mad jest odpowiednią osobą-Albo wariuję. Wiecie to może być możliwe, prawda?- zaśmiałem się odgarniając włosy.

- Śmieszkowanie nagle przerodziło się z głęboki dół bez wyjścia - mruknęłam - Tak szczerze, to nie. Nie mam takiego wrażenia. A ty nie masz przez przypadek rozdwojenia jaźni? Bo po tym długim monologu na to wygląda. Chociaż też tak nie do końca ... W każdym razie ze mną nie jest aż tak źle. Ale jeżeli serio wariujesz, to nie zamień się w psychopatę i nie zabij mnie, okay? Chciałabym jeszcze trochę pożyć.

-Prędzej zabiłbym siebie niż ciebie-powiedziałem po chwili zastanowienia. Czy w tym momencie Mad ma  mnie za wariata?-A co jeśli dalej to są śmieszki, zabarwione poważną nutą? Które miałyby wprawić cię melancholijny nastrój, aby następnie rzucić beznadziejnym żartem i podnieść jego poziom?-stwierdziłem co jakiś czas gestykulując w powietrzu-A może to działa w inny sposób? Hmmmm-potarłem brodę w zamyśleniu-Albo po prostu próbuje udawać kogoś kim nie jestem-parsknąłem odgarniając włosy.

- Aaaaalbooooooooo może faktycznie potrzebujesz pomocy, bo jesteś psychopatą i do tego jeszcze nie spotkałam, która nie chciałaby mnie zabić? - powiedziałam unosząc brwi - A jeżeli to miał być żart, to tym bardziej przyda ci się psycholog, psychiatra, neurolog, weterynarz czy inne gówno.
- Co jak twój mózg wyłączył się do tego stopnia, że już nie odróżniasz rzeczy śmiesznych od nieśmiesznych? - zapytałam z udawaną powagą. Przysunęłam się do Matta i zaczęłam pukać go w głowę, niczym zupełnie nieprofesjonalny lekarz.

-Ewentualnie wkręcam ludzi w to czego nie ma...Hmm brzmi jak jakaś religia- powiedziałem wzruszając ramionami. Patrzyłem na Mad z uniesionymi brwiami- Nie nudzi ci się to?- w niedługim czasie złapałem ją za nadgarstek odsuwając jej rękę od czoła-Uspokuj się- stwierdziłem patrząc na Miller- Nic mi nie jest. Tylko się wydurniałem.

- Trochę ci się pogorszyło - mruknęłam obserwując go uważnie - Może to niedotlenienie mózgu? Chociaż nie ... tasiemiec? Lekarz ze mnie marny i praktycznie na niczym się nie znam, ale może powinieneś zejść ze słońca, bo jeszcze udaru dostaniesz.

-Maddie spokojnie, nic mi nie jest-powiedziałem odwzajemniając jej uważny wzrok-Wszystko jest w porządku, tylko się zgrywałem-dodałem wzruszając ramionami. Przeczesałem włosy-Albo może to przez trawę?-zaśmiałem się-Kto wie?-oparłem dłonie o ziemię, przechylając głowę w bok-NAprawdę uważasz, że jestem chory?-zapytałem spoglądając na Miller z uniesioną brwią-Tak na sto procent?

- Oczywiście, że tak uważam - prychnęłam - Nie będąc do końca zdrową psychicznie potrafię rozpoznać swoich współ-cierpiących. Chociaż nie wszyscy cierpią z powodu psychozy.
- A teraz wybacz - dodałam po chwili - Moja psychoza właśnie mnie wzywa.
Położyłam się na ziemi twarzą w dół, wciągając do płuc zapach świeżej trawy.

-Zostawić cię samą, z tą psy...W sumie nie powinno się zostawiać chorych-stwierdziłem po chwili, również obracając się i kładąc się twarzą do trawy. Po dłuższej chwili podniosłem się-Cieszę się, że wspólnie współ-cierpimy-zaśmiałem się. Wróciłem do wciągania zapachu trawy. Ma taki świetny zapach. Ta w Hogwarcie jest inna...Taka świeższa? Bardziej świeża? Nieważne. Kto na to zwróci uwagę? Dwójka uczniów, która jedynie co robią to śmieją się i wąchają trawnik.

- Ile czasu już tu leżymy? - zapytałam po dłuższej chwili. Nie chciałam wstawać, ale mimo tego kiedyś trzebaby było to zrobić. Moja chęć skoku z Wieży Astronomicznej malała z każdą chwilą, ale raz po raz przypominał mi się Kai i tamta tępa ślizgonka, co tylko podnosiło ciśnienie i wskaźnik chęci skoku znowu wzrastał.

-Gdybym miał zegarek, to bym ci powiedział-odparłem wzruszając ramionami-Ale długo, chyba-dodałem. Obróciłem się i spojrzałem w niebo-A co, śpieszy ci się gdzieś?-zapytałem spoglądając na blondynkę z zainteresowaniem. Szczerze Maddie mnie zaciekawiła...W przeciwieństwie do niektórych nie chce mnie zrzucić na dół pełen szpikulców, a jest po prostu przyjazna, co jest tak dla mnie obce.

- Nigdzie mi się nie śpieszy - powiedziałam bardzo wolno - Ale jak tak leżę, to powoli zaczyna mi się nudzić. Mam stwierdzony jakiś tam dziki podtyp adhd, więc normalnie masakra.

Szłam tutaj z Rose, oczywiście za rękę. W drugiej trzymałam swoją ulubioną, kochaną sportową miotłę. Krukonce zaś użyczyłam równie dobrą miotłę siostry. Isobel nie musiała o niej wiedzieć.
- Dziś ze mną zaczniesz swą przygodę z miotłą, Rose - wyszczerzyłam śnieżnobiałe zęby w uśmiechu.

- W sensie ja? - zaśmiałam się, szczerząc się jak głupia - To może być super. - złapałam w dłoń miotłę godną podziwu - Pokaż mi jak się to robi. - uśmiechnęłam się do niej w pewnym sensie zalotnie.

Ten śmiech, te śliczne zęby, ten uśmiech. Czy ja zaczynam mieć na nią krasza?
- Tak, w sensie ty - odparłam rozbawiona i odstawiłam na chwilę swoją miotłę, by podejść do Rose.
- Najpierw weź ją między swoje nogi. Nie tak, by była w poziomie, a po skosie, zadarta trzonem do góry.