Błonia Hogwartu

Skinęłam głową z uśmiechem-Dzięki...-powiedziałam z lekkim zakłopotaniem. Ja nie wyszłam na zbyt miłą ale on wciąż taki jest. Nie wiem czy ja bym tak potrafiła.
-Jest bardzo ładna-powiedziałam wpatrując się w bawiącą się w śniegu wilczycę

— Wiem. Jest najlepszym zwierzakiem jakiego w życiu miałem. — powiedziałem patrząc na Mię która nadal zachowywała się jak mała, puchata kulka którą kiedyś była.

-Dużo waś łączy co? Wiem co czujesz-Uśmiechnęłam się pod nosem. Nie wybaczyłabym tego, gdyby ktoś odłączył ode mnie Roya. Pomimo tego, że na razie nie moge z nim być, jest moim oczkiem w głowie...

— Wiele razy uratowała mi życie. — powiedziałem. Zerknąłem na dziewczynę.
— Masz jakiegoś zwierzaka?

-Mam pieska ale aktualnie walczy o życie-Uśmiechnęłam się na wspomnienie Roya. Choroby to suki ale nie takie pieskie, te takie niefajne. Pies z chorobą nerek to prawie wyrok śmierci. Miejmy nadzieję, że z tego wyjdzie. Zaufałam Jasonowi więc bez skrępowania powiedziałam mu k Royu. Zaufać komuś... To dziwne uczucie.

— Rozumiem. Przykro mi. — powiedziałem zatrzymując na niej wzrok. — Mam nadzieję że nic mu nie będzie i szybko do ciebie wróci

-Lekarze robią co mogą-uśmiechnęłam się, tak, miesjmy nadzieję. Tylko ona mi została-Jednak czuję, że wszytsko będzie dobrze, a Roy wyzdrowieje.

— Jeśli będziesz w to wierzyć, myśle że to możliwe. — powiedziałem.
— Mia! — wrzasnąłem gwiżdżąc głośno, kiedy zauważyłem że zbliża się do jeziora. Zawróciła i znów zaczęła bawić się śniegiem. — Zachowuje się jak głupi szczeniak no...

-Daj jej sie wyszaleć-Zaśmiałam się, cały czas byłam wpatrzona w Mię aż zauważyłam, że oparłam głowęna chlopaku
-Przepraszam..-Zaśmiałam się z własnej głupoty-Zapatrzyłam się

— Ona zawsze szaleje. Z dormitorium zrobiła sobie plac zabaw..— zaśmiałem sie. Poczułem ze dziewczyna kładzie głowę na moim ramieniu. Westchnalem.
— Nie szkodzi. — powiedziałem bawiąc sie różdżki.

-To w sumie urocze, noo takie zabawy-Uśmiechnęłam się prosyując i opierając się tym razem o drzeweo za mną. Odetchnęłam.

— Mogłaś tak siedzieć. Nie powiedziałem ze mi to przeszkadza. — powiedziałem. — Bardzo urocze... Szczególnie jaka taka mała krowa wskakuje na ciebie o piątej rano...

-Oh to musi być bolesne ale myślę, że widząc ją o poranu od razu się uśmiechasz- Cicho się zaśmiałam gdy wyobraziłamsobięe tę dwójkę w takiej właśnie sytuacji. Spojrzałam na niego lekko zdziwiona tym, co powiedział na początku. Nie przeszkadza? Jednak wolałam zostać w takiej pozycji.

— Jak juz przestane bluzgać...— zaśmiałem sie.
— Nie jest ci zimno?— zapytałem patrząc na dziewczynę.

Zawtórowałam mu, po zadanym pytaniu rzeczywiście poczułam lekki chłód. Nawet nie zwróciłam na niego wcześniej uwagi. Wzruszyłam ramionkami
-Może trochę-Odpowiedziałam, niedługo po tym moje ciało jednak zaczynało odczuwać zimno coraz bardziej i parę razy zadrżałam. Nie lubię pokazywać słabości, a w tym momencie było nią zimno więc nawet o tym nie wspomniałam.

— Moze wróć do zamku?— zaproponowałem.
— Rozchorujesz sie i dopiero bedzie.

-Nic mi nie będzie-machnęłam różdżką, a prosto z okna dormitorium dziewczyn z Hufflepuff wyleciała bordowa bluza z kapturem, oczywiście była moja. Założyłam ją i uśmiechnięta spojrzałam na chłopaka.
-I po sprawie- To prawda, poczułam jak ciepły pluszowy materiał otula moje ciało. Znów spojrzałam na Mię, nie lubię zbyt długo na kogoś patrzeć, to dla nie zbyt krępujące.

— Bardzo dobrze. — powiedziałem. Viktoria odwróciła wzrok, patrząc na Mię. Po chwili sam na nia spojrzałem po czym zacząłem bawić sie różdżka, unoszac śnieg w gore.

-bardzo dobrze?-Zaśmiała się, troche go nie rozumiałam. Wzruszyłam ramionami i wtuliłam się w plusz bordowej bluzy.

— No. Ja bym wolał sie poprzytulać. — poruszyłem brwiami patrząc na nia.

Zaśmiałam się, zaraz zaraz co? Poprzytulać się?-Serio?-Mówiłam rozbawiona i spojrzałm na niego. O nie, te brwi rozśmieszyły mnie jeszcze bardziej.
-Przepraszam ale te brwi mnie rozwaliły-parsknęłam.

— No wiesz co...— prychnalem.
— Jak tam chcesz. Dziesięć razy nie bede proponował. — wzruszyłem ramieniem.
— Mia! Do zamku!— krzyknąłem. Wilczyca zatrzymała sie i spojrzała na mnie. Zawyla i wywaliła jęzor jakby sie ze mnie śmiała i dalej biegała.
— Usluchana...

-A co zimno sie zrobiło panu Jasonowi? -Zaśmiałam się ale położyłam głowę na ramieniu chłopaka. Wilczyca jest na prawdę urocza. Ciekawe dlavzego warczała.
-Dlaczego nie dał się pogłaskać?-zapytałam

— Nie. Ale mojemu przyjacielowi owszem. — powiedziałem.
— Ehhh.. To jest ona. I nie wiem. Wszystkich lubi. Dzisiaj nawet poszła pokazać SooAh moje prezerwatywy... Urocze nie? Po czym zaczela sie do niej merdac jak pojebana. Ja i pies Soo mieliśmy takie same miny...

-Przyjacielowi?-Spojrzałam na niego z miną "rly?". No tak mia, ona.
-Jestem głupia, przecież wiedziałam że to "ona"-zaśmiałam się cicho.-Urocze. Może czuje psa albo po prostu mnie nie lubi-wzruszyłam ranionami.

— Wolisz "węża"? "Pytona"? "Bestie z głębin"? — zapytałem. — Na pewno wiedziałaś... Nie wiem.. Psy lubi. Tego husky lubi. Nie pamietam jak sie psisko nazywa bo... Tak dziwnie. — zaśmiałem sie. — Widocznie cos jej sie nie podoba. Kapryśna jest

-Okej, przyjaciel jest spoko-Parsknęłam śmiechem.
-Rozumiem, każdy ma gorsze dni-uśmiechnęłam się.

— A nie mówiłem...— zaśmiałem sie.
— Moze jej przejdzie

-Mam nadzieję....że się do mnie przekona-uśmiechnęłam się delikatnie znów rozbawiona patrząc na Mię.

— Cos za bardzo ci na tym zależy...— powiedziałem. Miałem wrazenie jakby dziewczyna miała jakis cel w tym zeby Mia ja polubiła. Powodzenia.

-Lubie zwierzęta, to dziwne?-Dziwnie się zachowywał. Nir mam pojęcia o co mu chodzi, no cóż trudno. Mam nadzieję, że o nic mnie nie podejrzewa, bo ja serio nie cgce zrobić niczego złego.

— Nie. Ani troche. —powiedziałem. — Musze ją zabrać do zamku. — westchnąłem wysuwając się spod głowy dziewczyny i wstając.— Do zobaczenia. — powiedziałem posyłając Viktorii uśmiech. Gwizdnąłem na Mię i ruszyłem do zamku.


NP: A kogo to obchodzi?

Wybiegłam na błonia trzymając miotłę w ręku. Usiadłam na niej i wzbiłam się w powietrze z prędkością światła, krzycząc przy tym jak opętana. Jak ja dawno tego nie robiłam! Gdy już byłam wysoko położyłam się na plecach wzdłuż miotły i patrzyłam w chmury.

Świeże powietrze to właśnie to, czego potrzebowałam. Zupełnie jakbym nie spędziła praktycznie całego dnia na wieży. Jednak stanie do mnie nie przemawia, więc po prostu musiałam się przespacerować. Tajemniczość tego miejsca jest zadziwiająca. Aż chciałoby się pewnego dnia usiąść gdzieś pod drzewem i zacząć pisać powieść. Może ... może o morderstwie? Tak, morderstwo w Hogwarcie. I grupa ludzi próbująca rozwikłać całą zagadkę w ukryciu przed nauczycielami i Ministerstwem. To jest na prawdę świetny pomysł tylko, że ja nie umiem pisać.
Usiadłam gdzieś na trawie i zamknęłam oczy. Ruszyłam wyobraźnią, która pokazała mi cały przebieg historii morderstwa pewnej ślizgonki.

Siedziałam tak w samotności przez dłuższy czas, aż wreszcie do głowy wpadł mi pomysł. Natychmiast zaczęłam zapisywać wszystko w swoim zeszycie.
Jedno słowo może zmienić wszystko. Jeden gwałtowny ruch może nas zniszczyć. Jedno spojrzenie pocieszy albo zabije. Jeden uśmiech może wyrazić więcej, niż słowo, ruch i spojrzenie razem. Taki uśmiech nie został mi nigdy posłany i nigdy posłany nie będzie.
Tego dnia tych kilka zdań przechodziło przez moją głowę w tę i z powrotem. Może i to była prawda tylko, że nigdy wcześniej nie byłam nią tak przejęta.
Moje rozmyślania przerwał krótki dotyk w ramię, przez który podskoczyłam z przerażeniem.
- Nie żyje - ktoś powiedział drżącym głosem.
- Co? Kto? - mruknęłam z zaciekawieniem.
- Jedna ze ślizgonek. Znaleźli jej ciało w zakazanym lesie - odparła tajemnicza osoba - Mogą chcieć cię przesłuchać, bo jesteś jedną z ostatnich osób, które ją widziały.
Na mojej twarzy przez ułamek sekundy gościł uśmiech, ale dopiero po chwili zdałam sobie sprawę z tego, że nie powinnam się uśmiechać.
- Kurwa nie - wrzasnęłam rzucając notesem daleko przed siebie - Jesteś beznadziejna!
Teraz nawet nie chciałam po niego iść. Niech to cholerstwo tam leży, tylko żeby nikt go nie znalazł.

/po zakazanym lesie/
Planowałem wrócić do zamku, aby zająć się River, przechodząc zauważyłem zeszyt, a jeszcze dalej widziałem Maddie. Chwyciłem zeszyt wolną ręką i zacząłem czytać zapiski. Uśmiechnąłem się pod nosem. Chyba wiem, kto był inspiracją do tej historii. Po raz kolejny królik wyrwał się i zaczął biec. Usiadł przy Maddie- Chyba coś zostawiłaś- powiedziałem kładąc zeszyt na trawie, przy okazji zabierając królika do siebie.

Znikąd koło mnie pojawił się mały, puszysty króliczek.
- Cześć maleństwo - powiedziałam uśmiechając się lekko - Skąd się tu wziąłeś?
Pogłaskałam stworzonko po głowie, gdy nagle usłyszałam kroki i czyjś głos. Podniosłam wzrok na osobę, która właśnie podeszła.
- A, no tak - mruknęłam patrząc na zeszyt - Chyba tego nie czytałeś, co?
Moje serce zaczęło mocno walić. Jeżeli to przeczytał, to albo mam przewalone, albo mam przewalone. W skrócie mówiąc : na prawdę mam przewalone. Teraz poczekam, aż postanowi mnie wyśmiać.

-Jeśli to twój pamiętnik, gdzie opisujesz morderstwo ślizgonki, to uważam, że nie byłoby zaskoczeniem, gdyby się okazało, że narrator z zimną krwią zabił ją w zakazanym lesie. Czy to będą dopiero twoje plany?- zapytałem obserwując ją- Minę masz, jakbyś zobaczyła trupa- stwierdziłem poprawiając czapkę-Ale mogę jedynie powiedzieć, że ciekawie się zapowiada. Pytaniem jest, czy zamierzasz...Znaczy narrator zamierza zabić ślizgona z czarnym królikiem na błoniach?- uniosłem brew.- W końcu znam za dużo poufnych informacji, ale nie martw się o pogrzeb. Ciało najprościej będzie wrzucić do rzeki. Właśnie. Jest jakaś rzeka?- dodałem po chwili. Jedynie czekałem na jej reakcję.

- Narrator chętnie zabiłby tę ślizgonkę, ale ktoś go już wyprzedził - powiedziałam patrząc na zeszyt - I nie martw się. Ślizgon z czarnym królikiem zostanie oszczędzony. Nie mam zamiaru tego kontynuować, bo jest zupełnie beznadziejne. A co do rzeki, to chyba nic takiego tu nie ma. Słyszałam o jeziorze, ale nie o rzece.
Dziwnie było z nim rozmawiać tak zupełnie na luzie. Może wtedy na wieży całe to napięcie było powodowane przez wkurzającą ślizgonkę, którą tak bardzo chciałam poćwiartować plastikowym widelcem? A może po prostu wszystko zostało "naprawione" przez tę puchatą kuleczkę w rękach Kaia.

-Buuu, spoiler- mruknąłem-W sumie zabójca mógłby oszczędzić królika. Potem duch by go opętał, czy coś w tym stylu. Nie wiedziałaś, że najlepsze jest gdy urocze zwierzątka są opętane i mordują całą szkołę?-parsknąłem lekko uśmiechając się-Eh, a już myślałem, że jest. Wtedy mógłbym...-urwałem gryząc się w język.- Niewaaażne-powiedziałem patrząc w inną stronę. Poprawiłem River i zaciągnąłem się świeżym powietrzem.

- Nie mów, że chciałeś się utopić - powiedziałam unosząc brwi pytająco - Albo kogoś innego. Ale ... nie wiem czy wiesz, ale kiedyś była taka bajka, w której facet zmienił się w królika mordercę. Okropnie się tego bałam, lecz to tylko zdeterminowało mnie do oglądania horrorów w przyszłości.
Och tak, ta bajka była na prawdę cudowna. Tylko czy ja powinnam aż tak bardzo otwierać się przed nieznajomym? To nie jest do mnie podobne.

-Ja? Utopić? Jest tutaj jeden z lepszych pływaków- parsknąłem i pomyślałem, że River powinien pobiegać. Położyłem królika na ziemi, a on zaczął radośnie chodzić wokół-Z resztą nie miałbym kogo utopić. Chyba- wzruszyłem obojętnie ramionami. W ostatnim momencie powstrzymałem się od śmiechu dotyczącego horroru- Jego się chyba nie boisz, co?-wskazałem kciukiem na River. Chociaż każdy się czegoś bał. Nadal boi. Zawsze obawiałem się, że jeśli o godzinie szesnastej pięć Dein nie będzie przy domku na drzewie, to coś jej się stało. Albo gdy wracała, a Harrisona nie było... Starałem się odpędzić od siebie tę myśl. W końcu wszystko jest już okej.

- Miałabym się bać tego małego, puchatego stworzonka? No błagam cię - zaśmiałam się - Tylko powiedz mi, że ten uśmiech na twojej twarzy nie ma na celu sprawienia, że będę jeszcze bardziej zażenowana, niż gdy mówiłam o moim strachu przed królikami mordercami.
Powinnam się czasem przymknąć, bo jeżeli to wyjdzie na światło dzienne, to nie będę miała życia w tej szkole. I co wtedy się ze mną stanie? Do Beauxbatons na pewno nie mam zamiaru się przenosić.

-Wyglądasz na przerażoną- parsknąłem. Nachyliłem się nad dziewczyną i popatrzyłem na jej twarz- Ale nie masz czemu. To tylko królik-ponownie wyprostowałem się patrząc na to co robi River. On dalej niewinnie hasał niczego nieświadomy-A ten uśmiech sprawia, że jesteś?- zapytałem uśmiechając się szerzej. Działałem wbrew sobie, bo jednak naśmiewanie się z czyjegoś lęku, nie było w moim stylu, ale mówiłem to, choć wciąż nie jestem pewien czemu. Czy fo jest na pewno to co ja chcę osiągnąć? Czy może jednak to jest to co on chce abym robił. Czemu zawsze w takich momentach myślę o kimś takim. Skup się. Na tym co ważne.

- Wyglądam na przerażoną, bo tak się teraz czuję - powiedziałam unosząc jeden kącik ust do góry - Ale bardziej niż królika boję się ciebie.
No muszę powiedzieć, że Kai nie jest taki zły, jaki się wydawał. Całkiem miło się z nim rozmawiało.
- Tak właściwie, to skąd go wziąłeś? - zapytałam z ciekawością. To do ciebie niepodobne, Madilyn. Od kiedy jesteś tak towarzyska w stosunku do ludzi, z którymi jeszcze przed chwilą nie chciałaś mieć wiele wspólnego? Coś musi w nim być, że nie mam problemu z siedzeniem obok i gadaniem o królikach i topieniu zwłok.