Wielka Sala

- Jest bardziej skomplikowana niż ci się wydaje - zaśmiałam się - Jak już będziesz wiedziała, gdzie jest wejście, to twoim następnym problemem jest dostanie się do środka. Bez pomocy osoby doświadczonej raczej nie wejdziesz do dormitoriów.

-A więc nie dam rady sama- parsknęłam, zastanawiając się o co mogło chodzić dziewczynie.

- Zawsze możesz spróbować - mruknęłam stukając widelcem w stół - A jak nie, to ci pomożemy.

-Skoro twierdzisz, że wejście do dormitorium jest skomplikowane, próba ogarnięcia tego samej będzie stratą czasu.-powiedziałam wzruszając ramionami.

- Jeżeli nie masz zamiaru spać w dormitorium, to polecam pokój spotkań albo pokój życzeń. Nigdy, ale to przenigdy nie zasypiaj na dworze, a tym bardziej tutaj czy na korytarzu. Raczej nie chcesz być budzona przez grupkę skrzatów domowych - powiedziałam odkładając widelec na talerz.

-Dzięki za radę-odparłam-To w sumie, mogę iść pozwiedzać. W razie czego, jakoś postaram się znaleźć dormitorium-powiedziałam wzruszając ramionami. Zabrałam swoje rzeczy i udałam się do wyjścia.

/zt/

Weszliśmy do Wielkiej Sali, zajmując standardowe miejsce przy stole Ślizgonów. Na małej karteczce pisałam zamowienie na kigurumi dla Tyczki.

Usiadłem obok Soo i wzrokiem zacząłem szukać czegokolwiek do picia. Trafiło akurat na wodę. Upiłem łyka i spojrzałem na Soo jak na karteczce coś zapisuje.

— Widzę ze sie gapisz. - mruknelam gwizdając na palcach. Sowa zjawiła sie w WS. Przywiązałam do jej nóżki liścik.
— Cong Cong dostanie nowa obroże taaaak.- powiedziałam słodko do psiaka który usiadł usiadł na krześle z mojej drugiej strony. Wyjątkowo go za to nie skrzyczalam. Raz moze. Rozejrzałam sie po stole i zaczelam nakładać sobie randomowe potrawy na talerz.

-Chyba nie tylko Cong Cong, jest mega głodny- skomentowałem patrząc na ilość potraw na talerzu Soo. Nawet ja tyle nie jem.

Spojrzałam na Natha a potem na swój talerz. Nie było tego aż tal dużo... Mlasnęłam i odsunęłam od siebie talerz.
— Bo... To dla niego....- zdjęłam talerz i polozylam go na ziemi. Pies po chwili sie nim zajął a ja nalałam sobie herbaty. Trzeba bedzie sie pozbyć tego talerza pozniej.

-W takim razie, zwracam honor- powiedziałem unosząc dłonie w geście poddania się-Absolutnie nic nie mówiłem.

— Ta... Ale pomyślałeś "Jak przytyje to ją zostawię". - mruknelam pijąc z kubka.

-Uważasz, że rzuciłbym cię z tego powodu, że przytyłaś? Serio?-uniosłem brew.

— Tak. - powiedziałam nalewając sobie kolejna porcje herbaty.
- Nie mow ze nie bo zabije cie śmiechem.

-W takim razie będzie nagrobek "Nathan Collins, zabity przez śmiech Soo"- parsknąłem.

— Nie bawi mnie to..- mruknelam.
- Nie dzisiaj...- dodałam. Oparłam czoło o stol, zastygając w bezruchu.

-Prawda jest taka, że można żartować ze wszystkiego, ale żart nie trafi do każdego- wzruszyłem ramionami i spojrzałem na jej twarz. Minę miała nieobecną, trwała w bezruchu.-Soo?-spytałem patrząc na dziewczynę. Chciałem wiedzieć co jej się dzieje, bo to nie była normalna reakcja. Nawet Cong Cong podniósł głowę znad jedzenia i patrzył na swoją właścicielkę, badawczo.

Bezgłośnie zaczelam płakać patrząc w podloge i będąc wdzięczna za to ze włosy mnie zakrywaja. Zasłoniłam usta dłonią zeby żaden głupi szloch nie wymknął sie spomiędzy warg. Druga dlon zwinelam w pieść na udzie. Bezwiednie zaczelam sie trząść. Unioslam dlon i pomachalam lekko w stronę Natha na znak ze nic sie nie dzieje.

Zachowanie Soo nie należało do tych normalnych. Objąłem ją ramieniem.-Hej Soo, już. Już.-mówiłem delikatnie po plecach. Dziewczyna cała drżała, a głowę miała pochyloną w dół.-Jeśli źle się czujesz, pójdziemy do skrzydła szpitalnego. Tylko proszę, powiedz co się dzieje.

Drgnelam gwałtownie kiedy mnie objął. Było mi niedobrze a głowa znow zaczela pulsować. Znowu sie zaczęło. On nie moze mnie teraz dotykać. Jesli go stracę, nie dam sobie rady sama.
— Nie dotykaj mnie Collins... Nie teraz. - warknelam. Nie zareagował, zapewne martwiąc sie o mnie ale to tylko szkodziło. Nie chciałam go ani stracić ani "zabłysnąć" w historii Hogwartu jako ktos kto zabił swojego chłopaka przez cudowny "dar". Nie mając wyjścia, wyjęłam różdżkę i zaklęciem odetchnęłam chłopaka który wyładował po drugiej stronie stołu.
Znow przeszły mnie deszcze by za chwile ustąpić miejsce gorączce. Zaczęło mnie boleć w klatce piersiowej. Cong Cong doskoczył do mnie szczękając, tym samym alarmując wszystkich dookoła. Wobec niego tez użyłam zaklęcia ale poczułam jak dotyka mnie łapa. Nim straciłam przytomność i wylądowałam na zimnej posadzce, modliłam sie o to zeby psu nic sie nie stało przez to ze mnie dotknął.

Słysząc jak Soo, mówi abym jej nie dotykał, oczywiste, że dalej trzymałem ją w objęciach, zostawienie w takim stanie własnej dziewczyny byłoby idiotyzmem. Jednak za pomocą czaru poleciałem na drugi koniec stołu. To był moment i widziałem jak dziewczyna osuwa się na podłogę. Prędko poderwałem się z miejsca bo nie mam spowolnionych reakcji jak pewien Carl, była nieprzytomna, co nie było jakimś ogromnym odkryciem. Dotknąłem jej czoła, które było rozgrzane.-Niech ktoś przyjdzie po nauczyciela!-wykrzyczałem, a po sali poszło echo.-Soo? Soo! Wróć, proszę-dostrzegłem, że pies też leży nieruchomo. Jest bardzo niedobrze. Przypominając sobie jedną z wskazówek, co do osób nieprzytomnych, to poluzowanie ubrania. Zdjąłem jej krawat i odpiąłem guzik przy szyi. Gdy jacyś uczniowie podchodzili, mówiłem im, że mają iść po nauczyciela, od czegokolwiek. Jeśli ktoś upadł nie powinniśmy na siłę stawiać go na nogi.

/Po seksach z Ilarią która mi nie odpisuje, ale nie przeszkadza mi to bo jestem silną i niezależną kobietą która idzie ratować biedną Soo bo każdy ma ją gdzieś.

Weszłam do Wielkiej Sali, zaalarmowana przez uczniów. Podeszłam do chłopaka który klęczał przy kimś.
- Co się stało? - zapytałam klęcząc z drugiej strony Azjatki.Nie wyglądała za dobrze. Do tego ten pies który wygądał na martwego. Oby nie.

Miałem wrażenie, że czas się zatrzymał. Wszyscy, jakby byli zamrożeni. Czas nie istniał. Na szczęście pojawiła się nauczycielka. Cieszyłem się, że to nie Blake. W sumie. Dobra, nieważne co się z nią teraz dzieje-Soo, nagle źle się poczuła i zemdlała. Kazała mi, abym jej nie dotykał, a potem za pomocą czaru mnie odepchnęła. Również użyła go na nim- wskazałem palcem na Cong Conga- Jednak on dotknął ją łapą. Od tego czasu jest nieprzytomna.

— Cos sie wcześniej działo? Mdlała wcześniej? — zapytałam oglądając dziewczynę. Z jej nosa wyleciały strużki krwi. Wyciagnelam z kieszeni szaty chusteczkę i przyłożyłam do jej nosa.
— Długo tak leży? Czy oprócz tego żebyś jej nie dotykał, mówiła cos jeszcze? — musiałam sie dowiedzieć wszystkiego nim podejmę decyzje co robic.

-Nic nie mówiła- odpowiedziałem dalej patrząc na kamienny wyraz twarzy Soo-Nie mdlała wcześniej-czy leżała tu długo? Tylko trzy dni.-Wydaje mi się, że mogło minąć z piętnaście minut.

— Dobra. — powiedziałam wstając.
— Zabieramy ją do skrzydła szpitalnego. — machnęłam różdżka i pojawiły sie nosze na które przelewitowałam uczennice. Z psem zrobiłam to samo.
— Idziemy do Skrzydła. — oznajmiłam ruszając do wykscia. Oba nosze wyleciały zaraz za mna.


NeXT: Skrzydło szpitalne

Pokiwałem głową, wtedy pojawiły się nosze. Przepchnąłem się przez uczniów, którzy stali mi na drodze. Po samej minie można było wywnioskować, że lepiej teraz mnie nie zaczepiać. Niektórzy sami się usunęli z drogo, niektórych musiałem ja. Ignorując kompletnie komentarze rzucane w moja stronę wyszedłem z sali.

NP: skrzydło szpitalne

Dopiero teraz skapnęłam się, co właśnie się wydarzyło. Jak ja mogłam być tak głupia i nie podejść, żeby pomóc? Halo, Chris, gdzie jest twój ekstremalny puchonizm?
Wyszłam z sali, ale nie do skrzydła szpitalnego. Wzięłam swoją miotłę ze składziku i poszłam na błonia.
NP błonia co nie

O tak. Wielka Sala. Jedzenie, jedzenie, jedzenie. Nie mam pojęcia jak się tu dostałam, ale no ... jakoś poszło.
Usiadłam przy stole puchonów i zaczęłam pić herbatę litrami. Co innego mam do roboty? Pewnie potem i tak wrócę na tamtą wieżę.

W drodzę na dół, zliczyłam każdy stopień. Co do jednego, całe setki schodów były w mojej głowie. Czułam się coraz bardziej zrelaksowana, a stres całkowicie mnie opuścił - magiczne zastosowanie dragów... Gdyby nie to, zwyzywałabym chyba każdy obraz, który stanąłby mi na drodze, a tymczasem zatrzymałam się przy kilkunastu i kulturalnie się przywitałam po roku nieobecności. Jak szacunek, to szacunek.
Z oporem otworzyłam drzwi do wielkiej sali, kierując się chwiejnych krokiem do swojego stołu.
Chwila, do którego domu byłam przydzielona? Zresztą, teraz to najmniej istotna rzecz.
Skierowałam się w stronę blondynki, której raczej nie kojarzyłam. Na pewno jej nie znałam.
Usiadłam obok niej, czekając aż mój wzrok przestanie się dwoić i skupi się na dłoniach, które splotłam na stole.
- Cześć. - zaczęłam rozmowę, odzyskując jasne spojrzenie - Jestem Annabelle, nie znamy się. Prawda? Jeżeli tak to wybacz mi, ale ostatnio nie czuję się dobrze. - strzeliłam niektórymi kostkami w rękach.

Ktoś powoli otworzył drzwi, na które zwróciłam swój wzrok właśnie w tym momencie. Do Wielkiej Sali weszła jakaś dziewczyna. Chwiejnym krokiem szła w stronę stołów. Wyglądała na co najmniej zjaraną.
Błagam, nie podchodź tu. Nie chcę mieć z tobą do czynienia. No oczywiście, usiadła obok i do tego się przedstawiła. Świetnie.
- Mad - mruknęłam niechętnie - Nie, nie znamy się.

Mruknęłam widocznie niezadowolona tonem nowo poznanej. Czy naprawdę prezentowałam się aż tak źle... czy ludzie wolą mnie jako kompletnie nieczułą istotę? Westchnęłam ciężko, poprawiając włosy, które w falach spływały po moich plecach.
- Od kiedy chodzisz do Hogwartu? - zapytałam nieco opanowanym głosem - Nie widziałam Cię nigdy, dlatego pytam.

- Przyjechałam dzisiaj rano - powiedziałam patrząc na stół i wzięłam łyka herbaty - Tyle szczęścia.
Mogłaby się odczepić. Proszę. Bardzo proszę. Bo jedyne czego potrzebuję w tym momencie to zaprzyjaźniać się z naćpaną gryfonką. Przecudownie prawda? Niżej spaść nie mogłam.

- Tyle szczęścia? - parsknęłam śmiechem, odwracając się w jej stronę - Co masz na myśli? - mój uśmiech zszedł z twarzy jednocześnie kiedy napotkałam jej wzrok.
Relaks, Annabelle, niemożliwe by leki przestały działać tak szybko. Cztery - to dawka, która powinna starczyć na cały dzień, a nie na zejście po schodach.

- Mam na myśli to, że baaaaardzo się cieszę, że tu jestem - powiedziałam uśmiechając się najsztuczniej jak mogłam.
Prawdopodobnie byłabym teraz w Stanach, gdyby nie to, że postanowili mnie wywalić.

- Ah ten cudowny sarkazm... - przewróciłam oczami, nie odwzajemniając jakiegokolwiek uśmiechu. - Powinni używać go tylko ludzie kompetentni i pojmujący pojęcie sarkazmu.
Odwróciłam się w stronę stołu, nalewając dla siebie zbożową kawę. Upijając łyk, zacisnęłam mimowolnie pięść pod stołem, aby w razie czego opanować emocje, które po raz kolejny odpłyneły, a w zamian wkradł się całkowity spokój. Oby tak już zostało.

Nie myślałam, że poznawanie ludzi będzie takie ciężkie. No ale cóż, na moją sympatię trzeba zasłużyć. Nic nie przychodzi od razu, prawda?
A to o sarkazmie miało mnie obrazić? Bo jak tak, to ta laska właśnie straciła szansę na jakąkolwiek znajomość.

- No cóż. Duszą towarzystwa to ty nie jesteś. - powiedziałam najwyraźniej rozbawiona całą sytuacją.
Upiłam łyk napoju, który rozgrzał mój organizm, dawno nie piłam czegoś gorącego. W Skandynawii piłam jedynie zimne soki, koktajle czy mrożoną kawę... Czy to mogło sprawić, że mój charakter zdecydowanie się ochłodził? Ah... Te zabawne zagwostki.

- Na moją "towarzyskość" trzeba zarobić - mruknęłam - Nie pałam płomiennymi uczuciami do nowopoznanych osób.
Dziewczyna wyglądała na rozbawioną tym, co mówiłam. Co ją tak śmieszyło? Na prawdę nie jest ciężko zrozumieć, że niektórzy nie są skłonni do otwierania się na nieznajomych.

- Uuu... Trzeba zarobić? - zaśmiałam się wrednie - Chyba się przeceniasz złotko. - przekręciłam głową mimochodem.

- Może i tak, ale przynajmniej dzięki temu oszczędzam sobie przyjaźni z ćpunami, idiotami, wrednymi ludźmi, albo po prostu kimś, kto mi nie pasuje - powiedziałam krzyżując ręce na wysokości piersi - Powinnaś spróbować, na prawdę.

- Wolałabym się przyjaźnić z ćpunką niż z osobą, która znacznie zawyża swoją wartość. - prychnęłam, upijając końcowy łyk kawy. - Ktoś Ci to musiał powiedzieć w końcu, bo jak mniemam, nikt się nie odważył lub obcujesz z samymi fałszywcami. - wyegzekwowałam.
Z minuty na minutę coraz mniej myślałam nad tym jakie słowa wydobywają się z moich ust, z minuty na minutę coraz mniej... myślałam. To normalny skutek, chyba.

- Jak mniemam nie masz wielu przyjaciół jeżeli mówisz ludziom takie rzeczy - prychnęłam - Tak poza tym, skoro moje zawyżanie własnej wartości tak ci przeszkadza, to co tu jeszcze robisz? Idź zaprzyjaźniać się z ćpunami i daj mi święty spokój.

- Nie mam przyjaciół. - zgodziłam się z nią ze złośliwym uśmieszkiem - Nie mam nikogo u kogo mogłabym teraz czegokolwiek szukać. - parsknęłam śmiechem - Jak znajdziesz mi jakiegoś ćpuna, to się z nim bardzo chętnie zaprzyjaźnię.