Dziedziniec Wieży Zegarowej

-Jesteś bardzo lekka, chudzielcu-zaśmiałam się szturchając ją lekko w bok.

- I często się wywalam - podniosłam spódniczkę i opuściłam lekko zakolanówkę, by pokazać kilka siniaków. - Przewróciłam się na błoniach.

-Niezdaro-mruknęłam lekko czochrając ją po włosach.

- Aaaa! - opuściłam głowę w dół i w odwecie lekko ją połaskotałam.

Zaśmiałam się, czując jak dziewczyna mnie łaskocze. Podciągnęłam ją lekko aby nie spadła.

Wtuliłam się po tym jak mnie podciągnęła. - Od dziś jesteś moim eukaliptusem - zaśmiałam się lekko, zaczęło mnie coś zastanawiać, ale stwierdziłam, że zapytam później trochę.

-Okeej-mruknęłam opierając się o ramię Sophie.

- Raven, masz... chłopaka? - zapytałam niepewnie.

-Nie, kto by mnie chciał-parsknęłam śmiejąc się

- Czemu miałby ktoś Cię nie chcieć? - spojrzałam na nią z nieukrywanym zaskoczeniem. - Jesteś przecież świetna, i piękna i fajnie się z Tobą spędza czas.

-Nie znasz mnie od tej złej strony-odparłam cicho.

- Kiedyś pewnie poznam, prawda? - spojrzałam jej w oczy. - Każdy ma wady i zalety, trzeba je akceptować, nie ma ludzi idealnych. Też ktoś kiedyś powiedział, że innych kochamy wady, a nie zalety - westchnęłam.

-Nie wiem czy chciałabyś tego-odparłam patrząc jej w oczy.

- To nieuniknione, Raven - westchnęłam i spuściłam wzrok. - Jesteś naprawdę świetna, silna, niezależna...

-Robi się trochę zimno-stwierdziłam cicho. To nie tak, że chciałam zmienić temat. Skąd taki pomysł-Chodźmy-mruknęłam.

- Zmieniasz tematem - powiedziałam z wyrzutem, ale wstałam. - Dokąd pójdziemy?

-Do zamku, zimno tu i jestem trochę śpiąca-powiedziałam i również wstałam.

- Może chodźmy do... Pokoju Astronomicznego, o! - złapałam ją za rękę i poszłam z nią tam gdzie planowałam.
NP: Pokój Spotkań.

Przyszedłem na dziedziniec i się rozejrzałem, wciąż trzymając rękę Sam. - Ładnie tu nawet, odetchnąć świeżym powietrzem można.

Rozejrzałam się i zerknęłam na swoją rękę, którą trzymał Val. Zaraz potem zabrałam rękę i schowałam ją w kieszenie. Zadarłam głowę wpatrując się w niebo.

- Najpierw zwiedzamy dolną część czy od razu porywamy się na wyższe piętra?

-Chyba po kolei. Od dolnej części do najwyższego piętra-powiedziałam odgarniając włosy.

- No dobrze... Co Ty na piwnice hogwartu teraz?

-Może lepiej nie-powiedziałam patrząc na niego. Nie chciałabym się tam zgubić.

- Ze mną się zgubisz? - zmarszczyłem brwi.

-To ja to powiedziałam?-zaśmiałam się patrząc na niego- Wybacz, ale minę masz zabawną-powiedziałam uśmiechając się

- Wiesz, o wiele zabawniejsze są Twoje rumieńce - odpowiedziałem wiedząc, jak to w nią trafi.

-Ja tam nie wiem, co jest w nich tak zabawnego, ale okeej-wzruszyłam ramionami i ziewnęłam.

- Miałaś być teraz zarumieniona - mruknąłem niezadowolony.

-Cóż, nie wyszło ci-stwierdziłam-Prowadź. Gdzie mamy iść?-spytałam.

- Może do izby pamięci? - zapytałem z zamyśleniem. - Słyszałem kiedyś o niej, ale nigdy tam nie byłem jeszcze.

-Okej-powiedziałam uśmiechając się-No to prowadź.

Westchnęłam i usiadłam na jednej z kamiennych ławek. Było dość zimno, więc szczelniej opatuliłam się szalikiem w barwach mojego domu. Wpatrywałam się w ciemne chmury kłębiące się na niebie i nuciłam cicho jakąś piosenkę.

Nie mając czego ze sobą zrobić, przechadzałam się po różnych miejscach. Myślałam o przeszłości, o Raven. Czułam wściekłość na nią, chciałam o niej zapomnieć. Pogrążyłam się w rozmyślaniach, po czym jednak zatrzymałam na chwilę gdy usłyszałam jak ktoś coś nuci. Zobaczyłam jakąś czerwonowłosą. Jeju... Piękne te włosy! - Hej - przywitałam się z uśmiechem.

- Och, Cześć. - Spojrzałam na brozwowłosą dziewczynę, która do mnie zagadała. Była... Bardzo ładna. Miała też piękny uśmiech. Gdybym się uśmiechała, również bym to zrobiła. Pewnie odstraszę ją moją poważnością.
- Nazywam się Marceline, a ty? - Spytałam.

- Sophie, miło mi Cię poznać - podałam jej rękę. - Nowa zapewne? Nie widziałam Cię tu wcześniej, zwłaszcza kiedy jeszcze byłam w Hufflepuff - kiwnęłam głową w stronę jej naszywki. - Mogę? - spytałam mając na myśli miejsce obok niej.

- Mi również. Tak, jestem nowa. - Uścisnęłam jej rękę. - Oczywiście, że możesz. - Na mojej twarzy pojawił się cień uśmiechu. - Czemu "byłaś"? - Spytałam, zanim ugryzłam się w język. - Oczywiście jeśli nie chcesz to nie mów. - Dodałam szybko.

Usiadłam obok niej. - Cóż, dyrektor zgodził się, bym na okres próbny byłam w Hufflepuff i potem zdecydowała, czy chcę na stałe w nim zostać. Robiłam to dla swojej byłej dziewczyny, jednak, jak widać, wróciłam do Gryffondoru - odparłam i przygryzłam wargę. Uśmiechnęłam się do niej, starając się zakopać pod tą maskę ból po stracie Raven.

- Rozumiem. Przykro mi. - Odwróciłam wzrok. Wiedziałam, że zwykłe "przykro mi" nic nie da, jednak nie wiedziałam, co więcej mogłabym jej powiedzieć. Nie zna tej dziewczyny na tyle, żeby wtrącać się w jej prywatne sprawy.
- Hm... Może powiesz mi, czym się interesujesz? - Zmiana tematu wydała mi się najodpowiedniejsza. Pewnie nie chce rozmawiać o tej sprawie.

- Hmmm... - zamyśliłam się chwilę. - Fotografią. Pisarstwem, takim wiesz... Amatorskim oczywiście. Bardzo też lubię pływać oraz podróżować. Czy coś pominęłam... A, jeszcze aktorstwo. To chyba tyle. A Ty? - spojrzałam na nią.

- Również interesuję się amatorskim pisarstwem i fotografią... Czasami projektuję ubrania... Trochę maluję... Myślę, że to wszystko.- Odgarnęłam parę kosmyków opadających mi na twarz i ponownie na nią spojrzałam. Wydawała się naprawdę miła.
- Napisałaś jakieś opowiadania na przykład? Albo czy wymyśliłaś sama jakąś sztukę? No wiesz, chodzi o rzeczy związane z twoimi zainteresowaniami.

- ooooo... A co najczęściej piszesz? Ubrania, ciekawie - odpowiedziałam zaskoczona, tego się nie spodziewałam. - Hmmm... Owszem, pisałam, najczęściej fanfiction, ale zdarzy się też trochę horrorów - uśmiechnęłam się.

- Różnie. Czasami fantasy, czasami coś na faktach, a horrory też się znajdzie. Czy dasz mi kiedyś przeczytać coś twojego? - Spytałam. Sama w to nie wierzyłam, ale na moich ustach pojawił się uśmiech. Szczery uśmiech. Cieszyłam się, że ktoś ma takie same zainteresowania.

- Oczy...wiście... - odparłam pod wrażeniem jej uśmiechu, totalnie... On był piękny. Odwzajemniłam go, rzecz oczywista. - Nawet... mam w torbie - dodałam niepewnie i wskazałam na torbę na swoim ramieniu. - Czasem podczas lekcji mi się nudzi i piszę.

- O, to świetnie. Ja też mam parę swoich projektów i opowiadań, jeśli masz ochotę się "wymienić". - Odparłam. Bardzo podobał mi się jej uśmiech. Na moje policzki wkradł się lekki rumieniec. "Jak małe dziecko", stwierdziłam w myślach.