Dziedziniec Wieży Zegarowej

Zamyśliłam się chwilę. - W sumie nie mam ulubionej... Czytałam ich dużo i wiele było takich, które naprawdę przypadło mi do gustu... Ale może ty masz ulubioną?

- Owszem, mam. Znasz może "Czarodzieje Skrzydła Nocy"? - zerknęłam na nią pytająco.

- Hm... Gdzieś widziałam ten tytuł, ale nie czytałam jej... O czym jest? - Zaciekawiona znowu wbiłam w nią swój wzrok.

- Jest o chłopaku, który dowiaduje się, że należy do bractwa skrzydła nocy i musi walczyć z demonami - odpowiedziałam z uśmiechem i zamknęłam oczy, napawałam się jej zapachem i ciepłem.

- Musi być ciekawa. Lubię takie klimaty. - Znowu zaczęłam gładzić dziewczynę po włosach. Gdy zamknęła oczy, mogłam bezkarnie się jej przyglądać, z czego oczywiście skorzystałam.

- Ja zawsze mam słabość do złych postaci, tych czarnych charakterów. W drugiej części była taka Isobel Apostata. Jeju, ona była świetna, zazwyczaj moje oc w fanfiction jak piszę mają tak na imię - westchnęłam i poprawiłam sobie włosy, wciąż jednak miałam zamknięte oczy.

- Szczerze mówiąc, ja też. Byli bardziej ciekawi, niż "ci dobrzy". A Isobel to ładne imię. Jak będę czytać twoje opowiadania, pewnie na nie trafię. - Zaśmiałam się cicho.

- Oj i to często - spojrzałam jej w oczy dłuższą chwilę, czas jakby zwolnił na kilka sekund. - I... No... Racja, zazwyczaj są ciekawsi - odwróciłam na chwilę spojrzenie w bok. - Z horrorów moim zdaniem Masterton świetnie pisze, nie zawiodłam się na nim do dziś.

- Czytałam parę jego książek. Są bardzo dobre. - Zauważyłam jej wzrok. Moja twarz była cała czerwona, kiedy go odwróciła.

- Genialne wręcz. Chcesz może iść coś zjeść? - zapytałam gdy zaburczało mi w brzuchu.

- Z chęcią. - Uśmiechnęłam się i wstałam, spoglądając na nią wyczekująco.

Również wstałam i poprawiłam spódniczkę, która lekko się podciągnęła ukazując za dużo. - No to lećmy - uśmiechnęłam się i ruszyłam w stronę szkoły.
NP: Wielka Sala

- Jasne. - Zaśmiałam się i ruszyłam za nią.
NP: Wielka Sala

Nie wiedziałam gdzie się podziać. Ostatnio wiecznie siedziałam w dormitorium na czytaniu książek. Biblioteka, pokój, wielka sala, biblioteka, pokój i tak w kółko. Czas, jakby nie miał jakiegokolwiek znaczenia. Usiadłam na niewielkiej ławce.

Wszedł powoli, wpatrując się w podłogę

Usłyszałam czyjś ciężki chód. Ciężko byłoby nie dostrzec również cień chłopaka, który przechodził po dziedzińcu. Wydawał mi się bardzo przygnębiony. Zastanawiałam się kim jest i z jakiego jest domu. Coś w środku mówiło mi, że powinnam spytać, go czy wszystko jest w porządku. Jak pomyślałam, tak zrobiłam. Podniosłam się z ławki i podeszłam do chłopaka. Stałam do niego plecami, więc lekko szturchnęłam go powyżej łopatki, po czym odsunęłam się o krok-Cześć, wydajesz mi się smutny, wszystko w porządku?- wypaliłam zanim chłopak się obrócił. Ehh, od kiedy ja zaczynam w ten sposób.

Przestraszony lekko odskoczył. Gdy usłyszał pytanie, odwrócił się i sztucznie uśmiechnął. -A... t... tak, dzięki, że pytasz. -Odpowiedział lekko zakłopotany, podrapał się nerwowo po karku. -Czemu siedzisz tu tak sama?

-W sumie to nie wiem... Uznałam, że dla odmiany wyjdę na zewnątrz-powiedziałam wzruszając ramionami. Potem spojrzałam na niego.-Jeśli chcesz pobyć sam, to powiedz. Nie chcę ci przeszkadzać- dodałam po chwili.-Samotność czasem się przydaje, pomaga zebrać myśli- nie byłam pewna, czy powiedziałam to do tego chłopaka, czy bardziej do siebie.

-Od dłuższego czasu spaceruję sam, myślę, że czas trochę po przebywać z ludźmi. -zaśmiałem się cicho

-Uhm. Zapomniałam się przedstawić- mruknęłam wyciągając w stronę chłopaka rękę- Samantha Drought, Ravenclaw. Jeśli chcesz możesz mi mówić Sam- powiedziałam.-A ty?

Uśmiechnął się miło, rozluźniony. -Alesandro Mirror, Hufflepuff. -Uścisnąłem delikatnie jej dłoń. -Usiądziemy?

-W takim razie miło mi cię poznać Alessandro- powiedziałam patrząc chłopakowi w oczy-Jasne, lepiej się rozmawia gdy się siedzi, niż stoi- odpowiedziałam i skierowałam się w stronę ławki.

Ruszył za dziewczyną. -Nie będzie Ci przeszkadzało jeśli zapalę? -Zapytał siadając obok.

-Jeśli chcesz to proszę- skinęłam głową- Wydaję mi się, jednak, że istnieje zakaz, że nie można używać używek, trochę masło maślane, ale nieważne- powiedziałam wpatrując się w jeden punkt.

-Tak, zapomniałem, że to nie wieża, to miejsce jest bardziej widoczne. -westchnął cicho. Spojrzał na dziewczynę, po czym pstryknął jej palcami przed oczami. -Żyj. -powiedział ze śmiechem

-Żyję!-zaśmiałam się i spojrzałam na Alessandro- Co jest takiego w palenoi, że to robisz?- zapytałam-Zawsze mnie to zastanawiało.

W sumie... nie wiem, lubię palić. Lubię to uczucie kiedy dym wypełnia płuca i to gdy wypuszczam go z ust razem z moim oddechem. Lubię kiedy z samego rana parzyłem sobie kawę, brałem książkę, odpalałem papierosa i siadałem na balkonie swojego pokoju. Lubię również to, że gdy umrę, to umrę przez coś o czym sam zadecydowałem. -Uśmiechnął się pod nosem

Weszłam na dziedziniec i zaczęłam wodzić wzrokiem za zadowolonym psiakiem. Był cudowny, gdy biegał, widziałam w nim siebie, gdy byłam mała też pełna wigoru, jednak to już się dawno zmieniło. Niestety wydarzenia z życia bardzo mnie zmieniły.

Dziewczyna poleciła swojemu psu znalezienie jakiegoś przyjemnego miejsca do poczytania książki. Aktualnie miała zamiar czytać małego księcia, oczywiście nie była to zwykła książka, a taka przeznaczona specjalnie dla osób niewidomych. Właśnie tak, Miriam jest niewidoma od dwóch lat, jednak już całkiem dobrze radzi sobie ze wszystkimi czynnościami, chociaż gdyby nie czarny lablador pewnie zamknęłaby się w swoim pokoju i już nigdy nie wyszła na świeże powietrze....
Miriam wałaśnie weszła na dziedziniec trzymając smycz psa napiętą.

Popatrzyłam na dziewczynę, która właśnie weszła na dziedziniec z czarnym labladorem. Pies był prześliczny, zawsze chciałam takiego mieć, ale za nic w świecie nie oddałabym Jordana. Podeszłam do dziewczyny i popatrzyłam na nią, a następnie na psa.
- Nie chcesz go wypuścić? - zapytałam

Miriam lekko podskoczyła gdy tak gwałtownie usłyszała czyiś głos, jednak zaraz po tym delikatnie uniosła oba kąciki ust w górę i pokiwała przecząco głową. Jej wzrok był pusty, tak jak u wszystkich niewidomych, mogło się zdawać, że wypatruje czegoś w dali...
-Niestety nie mogę jej wypuścić- Zacisnęła w dłoni książkę wypełnioną wypukłymi kropkami.

Popatrzyłam na psa i lekko się zdziwiłam, przecież chodził normalnie, więc dlaczego.
- Nie ucieknie ci, widać, że jest bardzo mądry - mruknęłam i pogłaskałam psa po głowie. Jednak słysząc, że Jordan szczeka postanowiłam odsunąć dłoń od psa. Wiedziałam, że czasami był zazdrosny o inne psy.

-Jest mądry masz rację, to dlatego został moim psem przewodnikiem- Zaśmiała się cicho, to zawsze ją bawiło, czy jej oczy na prawdę nie mówiły nic szczególnego o jej osobie? No cóż ludzie chyba są ślepi nawet gdy mają możliwość korzystania ze zmysłu wzroku.
-Najpierw usiałabym gdzieś usiąść, potem mogę go puścić- Uśmiechnęła się delikatnie.

- Jesteś niewidoma? - spytałam, słysząc o psie przewodniku. To dlatego miała tak pusty wzrok, wcale mnie nie olewała.
- Wiesz to zależy gdzie chcesz usiąść? - odparłam szybko, patrząc na miejsce.

- To obojętne, Onyks miał znaleźć tylko miejsce na czytanie książki, jakaś ławka, cokolwiek.- Powiedziała nie czując potrzeby odpowiadania na pierwsze pytanie. Dziewczyna na pewno już załapała jaka jest sytuacja, więc tylko niepotrzebnie otwierałaby usta.

- To niech cię prowadzi, a ja pójdę za wami, jeśli ci to nie przeszkadza - odparłam, patrząc na psa, który zrozumiał, wszystko co mówiła dziewczyna i zaczął ją prowadzić we wskazane miejsce. Poszłam za nimi, będąc ciekawa jakie miejsce wybierze Onyks.

-Jasne, będzie okej- Dziewczyna zacisnęła smycz Onyksa i powoli szła za prowadzącym ją psem. Lablador zaprowadził ją na drewnianą ławkę i pomógł jej nawet usiąść. Dziewczyna po całej sytuacji wyjęła dosyć dużą paczkę psich kostek, jak mogła poczuć obracając je w dłoniach i podała psu jedną z nich w nagrodę.

Usiadłam przy dziewczynie i patrzyłam jak daje psu przysmak.
- Ma z Tobą dobrze - odparłam
Gdy tylko to powiedziałam przy dziewczynie zjawił się mój pies, no jasne jak jedzenie to on zawsze jest.

-Staram się najlepiej jak potrafię, w końcu zawdzięczam mu moją funkcjonalność- Dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie, a kiedy usłyszała szczek innego psa, a po chwili nowy pyszczek na jej dłoni, sięgnęła po kolejny przysmak i podała go psiakowi.
-Jakiej jest rasy?-Zainteresowała się głaszcząc psa nowo poznanej dziewczyny.

- Oj źle zrobiłaś dając przysmak Jordanowi, teraz się od ciebie nie odczepi - zaśmiałem się
- To owczarek niemiecki - odpowiedziałam na pytanie dziewczyny.

-To nie problem, uwielbiam psy- Zaśmiała się cicho i kontynuowała głaskanie psa jednocześnie puszczając Onyksa ze smyczy, która opadła na ziemię. Pie od razu pobiegł zaczepiając owczarka. Dziewczyna uśmiechnęła się, kiedy usłyszła radosne szczekanie swojego psa i odłożyła książkę obok siebie na ławkę.

- Raczej gdybyś ich nie lubiła, nie miałabyś jednego z nich - zaśmiałam się szczerze - On sam cię wybrał, czy ty jego? - spytałam, zainteresowana tym jakim cudem akurat lablador jest jej przewodnikiem. Dziewczyna była bardzo miła, choć niekiedy takie osoby są strasznie opryskliwe.

-Onyksa przyprowadził do mnie tata, a on od razu się na mnie rzucił z językiem. Sama od początku go kochałam, ale nigdy go nie widziałam. Jest ładny?-Zainteresowała się w pewnym momencie, w końcu fajnie by było zobaczyć swojego psa, ale to i tak nic by nie zmieniło. Kochałaby go tak samo mocno jak teraz, nawet jakby okazałoby się, ze jest najbrzydszym psem świata, tak właśnie działa miłość i przywiązanie.

- Gdybym ci powiedziała, że jest brzydki, nie uwierzyłabyś mi - odparłam i spojrzałam na Onyksa i Jordana
- Czasami lepiej patrzeć na wszystko sercem, a nie wzrokiem - dodałam, uśmiechając się do psów, które zaczęły się przygniatać
- Ale tak, Onyks jest śliczny, taki ciemny jak noc, ma duże słodkie oczy i widać, że jest do Ciebie bardzo przywiązany - odpowiedziałam na jej pytanie

-Masz rację, nie uwierzyłabym ci- Uśmiechnęła się delikatnie i oparła się łokciem o barierkę
-Tak samo jak ja do niego- Stwierdziła chowając przysmaki do kieszeni spodni. Dziewczyna zamknęła oczy i wyobraziła sobie swojego psa.