Dziedziniec Wieży Zegarowej

-Spokojnie. Jestem przy tobie. Mm..-mruknęłam nadal głaszcząc dziewczynę po włosach, -Chcesz się wygadac?

- Myślę, że wszystko wtedy powiedziałam w Wielkiej Sali - powiedziałam cicho.

-Na pewno? -zapytałam. -Wiesz że jak coś to możesz mi powiedzieć wszystko?

- Po prostu... Nie mam co robić ze sobą. Każdy kogoś zna, każdy kogoś ma, a ja właśnie nie. Cały czas samotna, nigdzie nie potrzebna, nie mam do kogo się odezwać - wbiłam wzrok w ziemię.

-A ja to co? Ziemniak? Albo powietrze?

- Tego nie mówiłam. Miałam na myśli zanim mnie zapytałaś o to - przygryzłam wargę.

-Hej.. -odsunęłam się i spojrzałam jej w oczy. -Jestem tu. Od dzisiaj już nie będziesz sama

Spojrzałam na nią, w jej oczy jak ocean. - Dziękuję - wtuliłam się w nią mocno z wdzięcznością.

-Nie masz za co.. Naprawdę. To nic takiego.

- Jest. Myślę, że nie zaznałaś tego uczucia nigdy - zamknęłam oczy. - Masz dziewczynę, znajomych i tak dalej...

-No bo.. Ja nie potrafię żyć bez ludzi. Po prostu nie i juz... Musisz pokonać swoją nieśmiałość. .. Będzie ci łatwiej

- Myślisz, że to takie łatwe?

-Mm, myślę że tak. Tylko musisz chcieć

- Chciałam, próbowałam, nie potrafiłam - sięgnęłam po kawę. Odwróciłam się od niej na chwilę i kichnęłam.

-Na zdrowie! -krzyknęłam kiedy kichnela. -Jak probowalas? Nie zauważyłam postępow..

- Bo Cię przy tym nie było - usiadłam znów przy niej.

-Załóżmy. Jak próbowałaś?

- No... Częściej gadać, chodzić przez zatłumione pomieszczenian z pewnością siebie i uniesioną głową. Nic nie pomogło - przygryzłam wargę.

-Hmm... Coś cie hamuje czy tak po prostu?

- Taka po prostu jestem - westchnęłam ciężko.

-Już sama nie wiem... Może po prostu..Postaraj się przebywać bardziej z ludźmi. Patrz. Jedna przyjaciółkę juz masz.. to już coś. Z czasem pójdzie ci lepiej

- Może tak. Lepiej się czuję przy osobach, które znam. Gorzej z nieznajomymi - przygryzłam wargę.

-W taki razie, musisz się postarać szybko o to żeby nieznajomi stali się znajomymi

- Boję się nowych znajomości - wbiłam znów wzrok w ziemię.

-No wiem. Ale jeśli nie przełamiesz się to nigdy nie będziesz miała znajomych i zawsze będziesz smutna bo będziesz sama

Miała rację, ale co mogłam zrobić? Nie potrafiłam... Westchnęłam tylko ciężko.

-Nie przejmuj się. Damy rade. -objęłam ją w pasie.-No.. Rozchmurz się trochę!

- Dobrze, może się uda - uśmiechnęłam się lekko i przytuliłam do blondynki.

-Bardzo ładnie. ..-powiedziałam uśmiechając się. -Trzeba ci znaleźć jakiego fajnego chłopaka. Taką seksbombe

Pokręciłam szybko głową - nie nie nie.

-Dlaczego? No mówiłaś ze jesteś sama. .. druga połówka to taki w sumie sens życia. .. Przynajmniej u niektórych

- Ale... - zacisnęłam usta w wąską linię. Muszę się przyznać, wzięłam oddech. - Wolę dziewczyny.

-Aaaa! No to trzeba było tak od razu! No to w takim razie trzeba ci znaleźć super dziewczynę. Sex bombę! Będzie ci łatwiej żyć słonko

Pokiwałam tylko głową niepewnie, ale lekko się uśmiechnęłam.

--No! I uśmiechaj się częściej bo wyglądasz ślicznie kiedy to robisz

- Emmm... Dobrze - spojrzałam na nią i uśmiechnęłam się szeroko.

-Cuuuuudownie! -powiedziałam śmiejąc się i posyłając jej buziaka.

Czułam, ze mam o wiele lepszy humor. Wyszczerzyłam zęby w uśmiechu.

-Aż jestem z ciebie dumna! -powiedziałam również się uśmiechając. -Później dostaniesz order uśmiechu haha

- Yay! - przytuliłam ją mocno - dziękuję.

-Heheh juz mówiłam ze nie masz za co - zaśmiałam się I poczochrałam jej włosy.

- Mam, pomogłaś mi - westchnęłam.

-Nic nie zrobiłam. Usiadłam I cie po prostu przytuliłam. To wszystko

- Dałaś mi wsparcie, nie mów że nie ma za co dziękować - wtuliłam się mocniej.

-Jesteś jak koala...-powiedziałam. -Taka.... tulająca. . Heh.. Po wsparcie możesz do mnie przychodzić o każdej porze dnia i nocy