Dziedziniec Wieży Zegarowej

- Bardzo chętnie - klasnęłąm w dłonie zadowolona. - Zatem... - sięgnęłam do torby, zaczęłam szperać i wyciągnęłam zeszyt, podałam jej. - Proszę, tu jest kilka, potem mogę jeszcze w dormitorium poszukać.

Szybko wyciągnęłam notatnik z torby i podałam dziewczynie, zabierając też od niej zeszyt.
- Na pierwszych stronach są projekty, a od tyłu opowiadania. - Powiedziałam z uśmiechem.

- Okej - otworzyłam notes zdecydowana najpierw na projekty, gdyż na nie wystarczyło spojrzeć i się przyjrzeć. Opadła mi szczęka gdy zobaczyłam pierwsze z nich. - Świetne...

Wyrwana z lektury jednego z opowiadań znajdujących się w zeszycie, podniosłam wzrok na Sophie. - Dz-dziekuję... Mój brat uważa, że są zbyt... Jak on to ujął? Delikatne? - Zaśmiałam się nerwowo. Nikt nigdy nie chwalił moich prac.
- Twoje opowiadania są wspaniałe. Dobór słów i opisy... Idealne. - Powiedziała podekscytowana.

- Właśnie ta delikatność jest tu świetna! Chciałabym to nosić, zdecydowanie - spojrzałam na nią i rozwarłam znów usta zaskoczona. - Umm... Dziękuję - odparłam z rumieńcami na twarzy. - Miło.

- Może kiedyś Ci coś uszyję... - Powiedziałam trochę ciszej. Zauważyłam jej rumieńce. Była naprawdę śliczna. Również się zaczerwieniłam i nieświadomie rozchyliłam usta.
- Nie musisz dziękować. One są po prostu wspaniałe.

- Pierwszy raz ktoś poza Raven je widział - odparłam z uśmiechem, wciąż zarumieniona. - Byłabym bardzo wdzięczna. Ta jest po prostu idealna - wskazałam na jeden z projektów.

- Dobrze, w takim razie załatwię materiały i niedługo ją dostaniesz. - Uśmiechnęłam się. - Skoro jestem drugą osobą, która je widziała, czuję się dumna i zaszczycona. - Zaśmiałam się delikatnie.

- Jeju! - zarzuciłam od razu ręce na jej szyję i ją przytuliłam mocno. - Dziękuję! - zawołałam radośnie.

Zarumieniłam się, kiedy mnie przytuliła. Niepewnie również ją objęłam. Było przyjemnie. Zaciągnęłam się jej zapachem.
- Jakich perfum używasz? - Wypaliłam.

- Swoich ulubionych, kupiłam je w Paryżu gdy byłam u mamy - odpowiedziałam i się odsunęłam, posłałam jej promienny uśmiech.

- O, byłaś w Paryżu. Podobało Ci się? Ja tam mieszkam, poza Hogwartem. - Uśmiechnęłam się delikatnie.

- Cóż, w Paryżu mieszkałam gdy byłam mała, a tak to w Calais - odpowiedziałam z lekkim uśmiechem. - Potem musiałam się wyprowadzić do Anglii - powiedziałam już ciszej, nieprzyjemne wspomnienia wróciły.

- Rozumiem... Nie chcesz o tym rozmawiać, prawda? - Spojrzałam na nią. Na moją twarz znowu wkradła się powaga.

- Cóż... Podobno lepiej jest się wygadać, niż tłumić w sobie emocje - przygryzłam wargę. - Więc... obojętnie.

- Jeśli chcesz, możesz mi powiedzieć. Raczej Ci nie pomogę, bo co ja mogę zrobić, ale przynajmniej będzie ci lżej. - Uśmiechnęłam się delikatnie, żeby zachęcić ją.

- Więc... Mieszkałam we Francji, tam się uczyłam, wszystko było okej. W końcu mama zdradziła ojca i wszystko się sypnęło, a ojciec ze mną się wyprowadził... - zacisnęłam zęby.

- Przykre. Sama doświadczyłam czegoś podobnego więc mniej więcej wiem, co czujesz. Mogę tylko powiedzieć, żebyś starała się żyć teraźniejszością. Jest ciężko, wiem, ale najważniejsze jest, by patrzeć w przód, nie wstecz. - Powiedziałam. Odruchowo chwyciłam ją za rękę.

Uścisnęłam jej rękę, pokiwałam głową. - I tak się właśnie staram - odpowiedziałam cicho. - Staram się być też silniejsza. Jakoś mi to idzie...

- Jesteś silna. Wierzę w to. - Coś dziwnego ciągnęło mnie do tej dziewczyny. Kiedy ścisnęła moją rękę, zrobiło mi się tak jakoś cieplej.

Spojrzałam na nią lekko zaskoczona, posłałam jej delikatny uśmiech. - Zatem ja wierzę w to co mówisz, dziękuję - odpowiedziałam jej cicho.

Uśmiechnęłam się do niej szeroko. Coś we mnie pękło. Gwałtownie przytuliłam ją do siebie.
- To głupie, ale zdążyłam Cię polubić w trakcie tej jednej, krótkiej rozmowy... - Wyszeptałam.

Zaskoczyła mnie tym gestem, ale wtuliłam się w nią spokojnie. - Również Cię polubiłam - odpowiedziałam cicho.

Xiągnęło mnie do niej. Była ładna, miła i miała podobne zainteresowania... Marceline, stop.
- Tak trochę zabawnie. Prawie się nie znamy, a siedzimy na ławce i tulimy się do siebie. - Zaśmiałam się cicho.

- Cóż... Myślę, że nie ma czym się zbytnio martwić. Tulenie się to tulenie - odpowiedziałam ze śmiechem. - Inaczej jakbyśmy uprawiały seks czy coś - palnęłam i zatkałam sobie usta. Brawo Sophie, mistrzyni taktu po prostu...

Wybuchnęłam śmiechem, ale również szybko zatkałam sobie usta. - Jesteś chyba jedyną osobą, która potrafi mnie rozbawić. - Powiedziałam, kiedy się uspokoiłam.

- Naprawdę? Czemu jedyną? - zapytałam i spojrzałam na nią, wciąż zarumieniona po tym co palnęłam.

- To niezbyt ciekawa historia... - Powiedziałam. Jakoś nie zabolało, kiedy wspomnienia powróciły. Nie przy niej.

- Um, wybacz - spuściłam wzrok. - Nie musisz odpowiadać - wtuliłam się już nawet odruchowo, wciągnęłam powietrze do płuc. Podobały mi się jej perfumy. - A Ty jakich perfum używasz?

- Nie, nic się nie stało! To naprawdę nie jest ciekawe. Matka nie szanująca swojego dziecka, odebranie ojca i brata... Nie warto opowiadać. To wszystko po prostu mnie zmieniło. - Uśmiechnęłam się, kiedy się we mnie wtuliła. - Różanych.

- Rozumiem - odparłam i westchnęłam ciężko. - Przykro mi - przygryzłam wargę i wbiłam wzrok w ziemię.

- Już się z tym pogodziłam. Nikt o tym nigdy nie słyszał, ale jakoś... Przy tobie nie jest mi trudno o tym mówić. - Zaśmiałam się cicho wpatrując się gdzieś w dal.. Przypomniałam sobie te wszystkie momenty, kiedy brakowało mi właśnie takiej osoby.

- Cieszę się, że jakoś mogę Ci pomóc - oparłam głowę o jej obojczyk. - Jeśli będziesz potrzebowała jeszcze kiedyś o czymś porozmawiać, to śmiało, zawsze spróbuję Cię wesprzeć jeśli będę mogła.

-Dziękuję. Ja też zawsze postaram się Ci pomóc, jeśli tylko będziesz tego potrzebować. - Objęłam ją ramieniem, a drugą ręką zaczęłam gładzić jej włosy.

- Dobrze, dziękuję - odparłam i przymiliłam się do jej ręki, którą poruszała po moich włosach. - Nawet jest mi o wiele cieplej - zaśmiałam się lekko.

To był jeden z tych rzadkich momentów, kiedy byłam naprawdę szczęśliwa. Wpatrywałam się w nią jak w obrazek i mimo tego, że byłam tego świadoma, jakoś nie chciałam tego zmieniać.
- To dobrze. - Również cicho się zaśmiałam.

- Wszystko okej?- zapytałam lekko zmartwiona gdy się tak wpatrywała, jednak wciąż się uśmiechałam. - Masz cudne włosy. Naprawdę.

- Tak, wszystko w jak najlepszym porządku. - Uśmiechnęłam się i oderwałam od niej wzrok. - Dziękuję. Twoje też są wspaniałe.

- Twoje mają lepszy kolor - odparłam z uśmiechem. - Sama miałam kiedyś w tym kolorze. Ale podrosły i tak dalej i musiałam zmyć farbę - westchnęłam.

- Ja farbuję regularnie. Jak chcesz, to mogę załatwić Ci farbę. - Mrugnęłam do niej.

- Nie trzeba, ale dziękuję za propozycję - odpowiedziałam i zaczęłam bawić się kosmykiem jej włosów.

- Skoro tak mówisz. - Bardzo lubiłam, kiedy ktoś bawił się moimi włosami. - Lubisz czytać? - Spytałam.

- Kocham! - znacznie się ożywiłam. - Uhm... Mam nadzieję, że nie przeszkadza Ci to co robię - speszyłam się i przygryzłam wargę. - Najchętniej fantastykę i horrory. A, no i podróżnicze. A Ty?

- Nie, nie przeszkadza mi! Ja też bardzo lubię czytać. W sumie, to dzięki mojemu bratu, który ma tyle książek, że kiedyś sama zaczęłam czytać. Zdecydowanie najbardziej lubię fantastykę, ale kryminały i horrory też lubię. - Odparłam wesoło.

- Jaka jest Twoja ulubiona książka? Może znam? - zapytałam kontynuując zabawę jej włosami.