Pokój spotkań

- Ciekawie. - zaśmiałem się.
Jest naprawdę ciekawą i wciągającą osobą.
- Każdy myśli, że jestem starszy. - na mojej twarzy po śmiechu pozostał tylko szeroki wyszczerz - Niegdyś startowała do mnie trzydziestolatka. - przeszły mnie dreszcze - Myślała, że jestem tylko rok młodszy od niej. - znowu puściłem się w śmiech.

-Ciekawe? Na serio?-zaśmiałam się, z reguły takie pytania mnie onieśmielały ale tym razem czuje się jakoś swobodniej.
-Aż tylu to bym ci nie dała, nie ma mowy! Myślę, że to był pretekst do zagadania. Niby myślała, że masz przed sobą trzydziestkę, a tak na prawdę miała chrapkę na młodego wilka-Zaśmiałam się.

- O nie, co jeżeli tak było naprawdę!? - zaśmiałem się ponownie, nie potrafiłem po prostu zamknąć tej jadaczki ze śmiechu - Właśnie mnie uświadomiłaś, że starsza miała na mnie ochotę, bo byłem młody... najgorzej.

Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu
-Ała....mój brzuch-Poczułam jak ból spowodowany głupawką dopada moje mięśnie
-Koniec z tym, prosze-Śmiałam się dalej. Przez chwile nawet wyobraziłam sobie scene gdzie Luke jest podrywany przez hot trzydziestke
-O nie. Wyobraziłam to sobiee-momentalnie przestałam się śmiać, a na mojej twarzy pojawił się lekki grymas.

Spoważniałem w sekundę, patrząc zdezorientowany na Viktorię.
- Trzy... dwa... - nie doliczyłem, znowu karuzela zaczęła się kręcić, a ja nie potrafiłem przestać się śmiać - Boże, nie pamiętam kiedy ostatnio tak się śmiałem. - złapałem się za brzuch.

-Nieee koniec, koniec, koniec-Wzięłam kilka głębokich wdechów i polowi wypuszczałam powietrze nosem. Pomogło, przestałam się śmiać, a chłopakowi poradziłam to samo. Trzymałm się za bolącą część ciała i prawie że położyłam się na kanapie.
-Uff.....Myślałam, że zaraz polegnę-odetchnęłam z ulgą i spojrzałam na sytuacje chłoapaka.

- 5 minut śmiechu to godzina dłużej życia... Widocznie dla tej hot trzydziestki musiałem się bardzo długo śmiać. - przestawałem się śmiać - To jak dawka narkotyków, tylko jeszcze bardziej brzuch boli. - uspokoiłem się po dłuższej chwili.

-To by wyszło......-Zaczęłam liczyć ale to chyba nie szło mi najlepiej więc stwierdziłam,
że zaokrągle to lekko w górę.
-Dużooooooooo śmiechu-Powiedziałam rozbawiona. Starałam się tylko nie roześmiać, bo wtedy bym się już nie uspokoiła.
-Na prawde? Jak po narkotykach? Skad mam to wiedzieeeeć-wyszczerzyłam się i poprawiłam spadające na twarz włosy-Grzeczna dziewczynka, pamiętasz?

- No racja. - naśladowałem jej ruch poprawiania włosów - Grzeeeczna dziewczynka, zapomniałbym. - rozłożyłem się na kanapie, zginając nogi w kolanach, by nie zahaczać o Viktorię.

-Jak mogłeś zapomnieć czegoś, o czym dowiedziałeś się przed chwilą?-Mówiłam dalej rozbawiona. Skleroza nie boli ale za to śmieszy. Usiadłam wygodniej, bo wcześniejsza głupawka ułożyła mnie w totalnie niewygodnej pozycji.

- Dalej nie mogę uwierzyć w Twoje bezkarne życie. - spojrzałem na nią, przekręcając głową - Nie dochodzi to do mnie. Naprawdę.

-Ja to nie mogę uwierzyć w to, że ta trzydziestolatka myślała, że masz trzydzieści lat!-zaśmiałam się cicho.
-Dlaczego nie możesz w to uwierzyć?-przekręciłam głowe w bok, tak jak to robią urocze pieski.

- Bo nie ma anioła idealnego. - zwróciłem się do niej, posyłając jej swój zadziorny uśmieszek.
Przypominała z wyglądu anioła w dodatku jeszcze to zachowanie... Takie anielskie, po prostu. Zapytałbym czy spadła z nieba, ale byłoby to chyba nie na miejscu.

-Wcale nie jestem aniołem, jestem człowiekiem ale opcja bycia aniołkiem brzmi fajnie.-Uśmiechnęłam się, mqm nadxieje, że nie walnie teraz tekstem czy może spadłam z nieba, bo parsknę śmiechem.
-W sumie posiadanie anielskich skrzydeł byłoby bardzo przydatne-Stwierdziłam z uśmiechem, tym najbardziej niewinnym jai miałam.

- To prawda. - zamyśliłem się - Mieć takie skrzydła... Nie musiałbym wychodzić na lekcje jeszcze godzinę przed ich rozpoczęciem.

-Godzinę?-Zdziwiłam się. To prawda ja potrezbuje dużo czasu na przygotowanie się do lekcji ale nawet mi dojście na nią nie zajmuje tyle czasu.
-Dlaczego aż godzine?-zapytałam już z normalnym wyrazem twarzy.

- Zależy gdzie się odbywają. - przymrużyłem oczy - Zazwyczaj zajmuje mi godzinę, bo się w tym wszystkim gubię. - rozejrzałem się po pomieszczeniu - Są tu tak ciekawe zakamarki, że żąl ich nie zwiedzić.

-Rozumiem, viekawskie jajo co?-wyszczerzyłam się, rozejrzałam jeszcze raz po pomieszczeniu.
-Ja grzecznie ide proato na lekcje, nie lubie się spóźniać, bo potem cała uwaga jest na spóźnialskim.-Jwszcze troche z nieśmiałej Viktori zostało.

- Ja tam zawsze jestem perfekcyjnie na czas, a dziewczyny zazwyczaj się za mną oglądają. - skomentowałem pewny siebie - Trochę spojrzeń na Twoje ciało Ci nie zaszkodzi. - puściłem jej oczko.

-Tobie sie to podoba? Mnie to strasznie krępuje, tak na parwde nie mam pojęcia dlaczego-wzruszyłam ramionami i lekko się zarumieniłam. Serio, teraz musiałam tak zareagować?

- A miałoby mi się nie podobać? - uniosłem ze zdziwienia brew - Jeżeli ktoś się za Tobą ogląda, to znaczy, że dałeś jej ku temu powód. Czy to spóźnienie na zaklęcia czy całkiem ponętne atuty. - odchrząknąłem, widząc rumieńce dziewczyny.

-No tak, chłopcy to lubią. Ale ja niezbyt jak już mówiłam to strasznie krępujące gdy czujesz te spojrzenia na sobie. Kilanaście osób wlepia w ciebie swoje oczy, a ty musisz udawać, że ich nie widzisz-Zaśmiałam się już ogarniając policzki.

- Dlaczego musisz udawać, że ich nie widzisz... niby krępujące, ale pomyśl jaką dają Ci satysfakcję. - uśmiechnąłem się do niej - Jesteś dla tych osób atrakcyjna i z jakiegoś powodu musiałaś ściągnąć całą uwagę kilkunastu osób na siebie... - przeczesałem ręką włosy, wpatrując się w Viktorię.

-No wiem, nie sadze ze jestwm atrakcyjna, a kilkanaście innych osób, ktore na mnie patrza nic z tym nie zrobia. Czuje sie jakby sie śmiali czy pokazywali mnie palcami-Wzruszyłam ramionami. Tak, to kompleksy uczyniły ze mnie taką szarą, cichą myszkę.-Uśmiechnęłam się lekko.
-Nie umiem nic na to poradzić-

- Musisz się uspokoić i wyluzować. - stwierdziłem - Wyobraź sobie, że masz ich w jednym palcu. - zaśmiałem się - Ba. W najmniejszym paluszku i potrafisz z nich zadrwić, natomiast jeżeli ktokolwiek spojrzy się na Ciebie z innego powodu niż Twoja atrakcyjność... Powiedz mi to, a moje ego się z nim zmierzy. - uśmiechnąłem się do niej szeroko.

-W małym paluszku?-uniosłam właśnie ten palec i uważnie się mu przyjrzałam. Pewność siebie wzrosła mi natychmiastowo. To dziwne, że zwykłe słowa mogą tyle zdziałać.
-Zotaniesz moim prywatnym ochroniarzem?-zaśmiałam się i spojrzałm na chłopaka.

- Już nim zostałem moja droga. - naprężyłem się teatralnie, posyłając jej szeroki uśmiech - Więc jeżeli ktokolwiek będzie Ci podskakiwał, już wiesz do kogo możesz się zgłosić. Już on sobie do mnie poskacze. - stwierdziłem sarkastycznie, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

-Okej! Zapamiętam to sobie, a i mały paluszek oczywiście też będę pamiętać. Ostatnio dużo mam do zapamiętania.-Zaśmiałam się i napięłam ramię chcąc pokazać bicepsa-Ups chyba muszę poćwiczyć.

- Ja też sporo rzeczy muszę zapamiętać... - na moją twarz wkradł się grymas - Na przykład to, że nigdy nie złamałaś prawa... Ślizgon sobie tego nie wyobraża, a ja jestem wręcz pewny, że jesteś puchonką. Mam rację? - zmarszczyłem czoło

-Puchonka jak się patrzy!-Wyszczerzyłam się, chłopak był w sumie całkiem słodki. Ale też czasem zabawny, myśle, że nigdy mi się tu nie będzie nudzić.

- Wiedziałem. Po krótkiej rozmowie da się określić dom każdego. - prychnąłem śmiechem - Szczególnie puchoni... ostatnio też po kilku zdaniach odgadłem dom krukonki. - posłałem jej zadziorny uśmiech - Jestem w tym naprawdę dobry. Deal with it.

-Ja tak nie potrafie, stwierdziłabym, że jesteś Krukonem-zaśmiałam się, nie zachowywał się jak ślizgon, a no tak ślizgoni ostatnio są bardzo mili. Dziwne.
-Jesteś zbyt miły i pomocny na ślizgona-stwierdziłam.

- Też myślałem, że trafię do Ravenclawu. - zaśmiałem się - Ale chyba moje nastoletnie problemy sprawiły, że jestem gdzie jestem. - zagestykulowałem rękoma - Zresztą ktoś mi kiedyś powiedział, że związki między ślizgonami a puchonami są najbardziej trwałe. Ile w tym prawdy. - nie zapytałem, rozejrzałem się po pomieszczeniu jakby w celu uzyskania odpowiedzi.

-n.nie mam pojęcia-To chyba nie była żadna aluzja, a może chciałam żeby była? Nie. Nie powinnam tego brać do siebie, on tylko żartuje. Za czym się rozgląda
-a ty jak myślisz? No wiesz niedawno dołączyłam i nie zbyt orientuje się w sprawach dotyczących domów-powoedziałam lekko skrępowana i spojrzałm na mały palec. Może na to też zadziała, dziwnie, poczułam się znowu swobodnie.

- Jestem tutaj tyle czasu, ale nie znam innego związku niż Annabelle z Azazelem... urodzony ślizgon z Gryffindoru i przysłowiowa gryfonka. - zaśmiałem sie znów - Połączenie idealne, jaka szkoda, że wyjechała. - wzruszyłem ramionami - Przeciwieństwa się przeciągają. - spojrzałem na nią podczas gdy ona swój wzrok zawiesiła na małym paluszku, nie pierwszy raz od czasu kiedy jej to powiedziałem.

-Niestety nie zdążyłam poznać tej dwójki, a szkoda. Im więcej ludzi znam tym coraz bradziej przekonuję się do tego miejsca-Uśmiechnęłam się juz opanowując swoje emocje.
-Przeciwieństwa się przyciągają ach tak?-powtórzyłam słowa chłopaka.
-Może i masz rację-Wzruszyłam ramionami.

- Mam rację. - uśmiechnąłem się pewny siebie - Tak to jest, im więcej osób znasz, tym większą masz kontrolę. - wyprostowałem się, krzyżując ręce tym razem za głową.

-Jesteś chyba zbut pewny siebie-Zaśmiałam się i lekko zastanowiłam nad tym co powiedział.
-Tu mogę się zgodzić w stu procentach. Od kiedy jesteś w Hogwarcie?-Zainteresowałm się.

- Sam nie wiem. - stwierdziłem obojętnie - Przyjęli mnie z dwa miesiące przed zakończeniem roku szkolnego, jakoś tak. - wzruszyłem ramionami - Trzeba być pewnym siebie, inaczej się zgubisz wśród nieprawdziwych uwag na swój temat. - skomentowałem jej uwagę.

-Ale nie można być teżzbyt pewnym siebie, bo czasem można przesadzć-Wzruszyłam ramionami. Dla osoby o pewności siebie równej zero taka pewność siebie jest lekko przytłaczająca.

Uśmiechnąłem się, podsumowując temat pewności siebie.
- Widocznie komuś brakuje takiej zawziętości. - swój wzrok przeniosłem na jej spojrzenie, by wyłapać jakiekolwiek uczucia.

-Mówisz o mnie?-zdziwiłam się, może i nie kryłm się z nieśmiałością ale dlaczego tak dziwnie ma mnie patrzy. Znów przenikliwy wzrok chłopaka spoczywał właśnie na mnie. Czy on próbuje mnie rozgryźć alboo cokoliwek wyczuć? Niezbyt mu się to uda, z reguły nie pokazuje uczuć i nakładam przysłowiową maskę obojętności.

- Nie, nie mówię do Ciebie... - rozejrzałem się po pomieszczeniu - A nie, czekaj, jednak mówię do Ciebie, bo jesteś jedyną żywą duszą w tym pokoju nie licząc mnie. - prychnąłem śmiechem, dalej się w nią wpatrując.

-No wiesz, ja podobno nie mam prawa istnieć!-Zawtórowałam mu, musiałam się nieźle wygłupić tym co przedtem powiedziałm. Mówi się trudno i trzeba żyć dalej nie?
-Wcale nie brakuje mi pewności siebie!-Paluszek paliszek gdzieś się schował?

Przewróciłem oczami, jednocześnie się uśmiechają.
- Bingo. - zacząłem - Właśnie się zbuntowałaś, krzyknęłaś czy jakoś tak. To wychodzi ponad prawo. - starałem się utrzymać powagę.