Pokój spotkań

-Niedozwolone krzyczenie w pokoju spotkań? Coś nie mogę w to uwierzyć-Zaśmiałam się, on próbuje mnie wyprowadzić z równowagi czy jak.
-a jeśli nawet to twoja wina, demoralizujesz mnie!-Pogroziłam mu zabawnie paluszkiem.

- No przecież ludzie ze Slytherinu tylko to potrafią. - mój głos mimo śmiechu zmienił się na jeszcze bardziej męski - Demoralizować biedne i śliczne puchonki.

-Biedne i śliczne puchonki? Czekaj czekaj bo ja chyba nie do końca wiem kogo ty właściwie demoralizujesz-Wyszczerzyłam się. Niezła próba kolego.
-Nie dam się zdemoralizować młodzakowi-Pacnęłam go lekko w czoło.

- Oj dasz. - skomentowałem ciszej niż zwykle - Zresztą... Jakiemu młodziakowi? - prychnąłem śmiechem - Wiek to tylko liczba. - puściłem jej oczko.

-Ale mam satysfakcję z tego, że jestem starsza. Daj sie chwile pocieszyć-Zaśmiałam się nie reagując zupełnie na komentarze chłopaka.

- Masz satysfakcję? - uniosłem pytająco brew - Jestem na dobrej drodze do całkowitego zdemoralizowania Cię... biedna, śliczna, urocza puchonko. - podkreśliłem w szczególności ostatnie słowa.

-Nie jestem biedna, śliczna ani urocza-Mruknęłam widocznie niezadowolona. Nie ma mowy nie może mnie sprowokować.
-I nie dam się zdemoralizować ślizgonowi-Wzruszyłam ramionami zachowując spokój. Oparłam się o oparcie kanapy i uśmiechnęłam się wesoło.

- Oj przestań depresyjna duszyczko. - poczochrałem jej włosy ze śmiechem - Jestem pewny, że dałabyś się zdemoralizować każdemu, kto twe serce by przejął. - uniosłem prawy kącik ust w lekkim uśmiechu.
Nie jestem pewny jak mogła odbierać takie zachowania, ale cóż... taki jestem, mówię co myślę, niekoniecznie każdy odbiera to w ten sam sposób co ja.

-Nie sądze by komukolwiek sie to udało i wcale nie jestem depresyjna- Zaprzeczyłam. Zaśmiałam się teraz próbując ogarnąć latające wszędzie od czochrania włosy. Nie wiem o co mu chodzi ale jestem ciekawa jego osoby...

- Jeżeli kogokolwiek do siebie dopuścisz, do swego serca... sama zdecydujesz o komu ma się udać... - powiedziałem dumnie, odszukując wzrokiem jej spojrzenia - Twierdzisz, że jesteś brzydka i nieurocza... to stan przed depresyjny, poważnie. - zaśmiałem się, przedstawiając jej swoją diagnozę.

Spojrzałam na niego zdziwiona, skąd u niego takie przemyślenia? Może i ma racje, raczej nie chciałam nikogo dopuszczać do mnie na relację bliższą niż kolega/koleżanka.
-Bawisz się w psychiatrę?-Zapytałam cały czas na niego patrząc.
-To po prostu niska samoocena, nie depresja.-Wzruszyłam ramionami.

- Nie bawię się w psychiatrę. - stwierdziłem obojętnym głosem - Chyba nie muszę mówić czym jest niska samoocena w stosunku do depresji... A raczej, której częścią depresji jest takie mniemanie o sobie. - spojrzałem na nią poważnie - Paluszek? Gdzie jesteś? - udawałem jej głos.

-Nie wiem, nie znam się na tym ale nie sądze, że mam depresję.-Nie, to nie jest możliwe żebym miał depresję. To tylko samoocena, nie każdy ma ją taką wysoką jak on. To normalne.
-Nie śmiej sie z tego, to co wcześniej mówiłeś serio mi pomogło-Wzruszyłam ramionami.

- Nie śmieję się. - stwierdziłem - Ja się przeogromnie cieszę. - wyszczerzyłem zęby w uśmiechu.

- Na prawdę? To w sumie miłe-Uśmiechnęłam się ciepło. Chyba zbytnio się rozluźniłam, można spróbować i tak.

- Nie czujesz czegoś takiego... że tracisz przeze mnie czas? - zapytałem badawczo, marszcząc czoło

-Trace...co? Tracę przez ciebie czas? Raczej spędzam go milej niż mogłabym bez ciebie-Wzruszyłam ramionami. Powiedziałam po prostu co teraz czuje. Mam nadzieję, że jakoś dziwnie tego nie odbierze.
-a ty? Tracisz ze mną czas?

- To miłe. - stwierdziłem - Gdybym tak sądził już dawno by mnie tu nie było, nie poleciłbym Ci książki, nie opowiedział Ci o pedofilce, która myślała, że mam 25 lat... - zacząłem wymieniać z poważną miną - Nie traciłbym czasu na osobę, która nie potrafiłaby mnie zaintrygować. A Ty to zrobiłaś.

-Zaintrygowałam cie? Pewnie opowieścią o nie łamaniu praw i byciu istnym aniołkiem-Zaśmiałam się cicho. Tak, to prawda, też bym tu nie siedziała i nie mówił o tylu prywatnych rzeczach. Polubiłam go, nawet bardzo. Patrxyłam na niego lekko uśmiechnięta.

- Przede wszystkim o tym, że jesteś przysłowiowym aniołkiem. - zaśmiałem się, ponownie wspominając o tym samym

-Serio myślałam, że to normalne u ludzi. No, że nie wszyscy są zdemoralizowanym społeczeństwem slytherinu-Zaśmiałam się i dźgnęłam go lekko w brzuch pokazując dokładniej o kim mówie.

- Każdy ma coś za uszami. - również dźgnąłem ją w brzuch - A Ty chyba masz... - przejechałem dłonią po jej uchu, wyczarowując dostojną różę z białymi płatkami.
No cóż.
- To chyba Twoje. - podałem jej różę.

Gdy usłyszałam pierwsze słowa chłopaka już wiedziałam o co chodzi. Łatwy trik z różą. Zachichotałam cicho. To w sumie nawet urocze.
-Dziękuję-Przyjęłam różę, dostałam tym sposobem kilka ładnych kwiatów w życiu ale ta była inna. Podobała mi się bardziej niż te pozostałe. Wpatrywałam się w nią tak przez dłuższą chwilę.

- Biała róża kojarzy mi się z Tobą. - mruknąłem wesoło, kiedy wpatrywała się w kwiat - Jest taka nieskazitelna, nie dotknięta niczym złym i brudnym. - dotknąłem róży, specjalnie zahaczając o kolce - Coś nawet tak nieskalanego ma swoją drugą stronę. Niby maleńkie kolce przy jakimś zwykłym kwiatku, ale jak przypadkowo złapiesz tam gdzie nie powinnaś, zaboli, a wtedy będziesz tylko uważała, nic innego już nie będzie tak dostrzegane jak te ostre kolce. Piękno tego kwiatka zniknie gdzieś za tą niepotrzebną ostrożnością. - włączyła mi się chyba jakaś poetycka inteligencja.

-To co powiedziałeś...To było piękne-Uśmiechnęłam się mimowolnie. Już nie patrzyłam na róże, mój wzrok spoczywał na twarzy chłopaka.
-Mam nadzieję, że nigdy nie ukłujesz się moimi kolcami-Powiedziałam ciszej niż zwykle.

- Dla takich osób jak Ty warto zranić się kolcami. - odwzajemniłem spojrzenie - Kilkukrotnie. - dodałem z uśmiechem.

Czułam się conajmniej dziwnie. Moje policzki momentalnie się zaróżowiły. Nie, dlaczego w takich momentach muszę się peszyć?!
-To wszytsko co mówisz jest na prawde piękne i nie wiem co mam więcej powiedzieć..-Wciąż mówiłam ciszej. Miałam tylko nadzieję, że Luke jest ze mną szczery..

- Piękne i szczere. - zapewniłem ją, widząc jej rumieńce - No i nic nie mów, przecież tak robią ochroniarze puchonek. - uśmiechnąłem się szeroko.

-Na prawde?-Zaśmiałam się cicho.
-Nie miałam nigdy ochraniarza, a no i pierwszy raz jestem puchonką. Nie wiem jak to działa-Czy serio w ogóle istnieje coś takiego jak ochroniarz puchonek? To brzmiało conajmniej na jakąś bajeczke dla dzieci. Tylko dlaczego chciałam w to wierzyć?

- Ochroniarze puchonek to bardzo wdzięczna "praca" - zagestykulowałem w powietrzu.

-Znasz innego ochroniarza puchonek?-Zainteresowałam się. Do tej pory poznałam trzy puchonki i o żadnym ochroniarzu się nie dowiedziałam.

- Tak znam. - spojrzałem na nią nieodgadnionym wzrokiem - Jest wysoki, umięśniony, robi tanie triki z różą i zamienia się czasem w totalnego poetę. - zagwizdałem, rozglądając się po pomieszczeniu.

-Hmmm chyba nie miałam okazji go spotkać-Zaśmiałam się cały czas na niego patrząc.
-Dlaczego to wymyśliłeś-Wskazałam na niego palcem-Już miałam w to wierzyć-zmiałam się cicho.

- Przecież to logiczne, że nie ma takiego zawodu jak ochroniarz puchonek. - zaśmiałem się - Głuptasie.

-Jestem łatwowierna!-Zaśmiałam się i oparłam bokiem o poarcie kanapy-Uwierzę we wszystko, niestety.

- Nieprawda. - spojrzałem na nią - Nie uwierzyłaś w moje słowa kiedy mówiłem Ci, że jesteś śliczna i urocza. - pogroziłem jej palcem - Tu Cię mam Viktorio.

-Łatwo uwierzę we wszystko co możliwe okej?-Także pogroziłam mu paluszkiem
-Tu cie mam Luke, Luku? Jak mam to odmienic-Zaśmiałam się.

- Luke. - zaśmiałem się - Luke, tak to się odmienia moja miła - W takim razie... serio uwierzyłaś, że jest taki zawód jak ochroniarz dziewczyny z Hufflepuffu?

-Serio, jestem głupia nie? Znaczy myślałam, że to taki samozwańczy zawód-Wzruszyłam ramionami widocznie rozbawiona
-Nie wkręcaj mnie już więcej bo wychodzę na idiotke!-poprawiłam spadające na twarz jasne kosmyki włosów.

- Może nie na idiotkę... - zawtórowałem jej śmiechem - Ale warto było Cię.. "wkręcić", co prawda było to niezamierzone, ale no.

-Warto było mnie wkręcić? Co zyskałeś hę?-Zainteresowałam się.

- Twój śmiech i zakłopotanie w jednym. - uśmiechnąłem się zadziornie.

-To żadne korzyści. To zwykły śmiech i zwykłe zakłopotanie zupełnie zwyczajnej Viktorii Evans-Wzruszyłam ramionami.

- To niezwykły śmiech i niezwykłe zakłopotanie biednej, uroczej i ślicznej puchonki. - stwierdziłem, wzrokiem wypatrując jej reakcji.

-Jak zaprzeczę to i tak nie podziała nie? To miłe, że tak uważasz.-Lekko się uśmiechnęłam ale tym razem całkiem spokojna. Może jednak byłam na swój sposób ładna?