Pokój spotkań

-Nie przyglądam się, tylko patrzę, a to zupełnie co innego. Kto wie? Może kiedyś zobaczę w tobie "to coś"- Zaczęłam się śmiać, bo chłopak dźgając mnie w brzuch równocześnie mnie łaskotał. Łaskotki są okropne ale niestety każdy taki dotyk wywoływał u mnie śmiech.
-Przestań, łaskoczesz-Mówiłam przez śmiech.

- Łaskoczę... tak? - zwiększyłem prędkość naparzania moich palców pomiędzy jej żebrami - Co to łaskotanie... - mówiłem, ze śmiechem.

-Przstaaaaań-Przeciągnęłam rozbawiona słowo i zaczęłam się śmiać w niebo głosy.
-Przestań, przestań, przestaaaaań!-Śmiałam się nadal.

Nagle zaprzestałem, śmiejąc się niemal do łez z jej reakcji.
- Nigdy nie widziałem osoby, która tak reaguje na łaskotanie jak Ty. - potwierdziłem, mimowolnie machając głową.

-Nienawidze osoby, która wymyśliła łaskotki-Powiedziałam próbując wyglądać na groźną ale przez śmianie się raczej wyszedł mi uroczy grymas. Złapałam się na brzuch i spojrzałam na Luke'a
-Jestem niezwykła, bo ciągle powtarzasz, że nie widziałeś nigdy takiej osoby jak ja-Wyprostowałam się dumnie

- No i taką reakcję na moje słowa lubię. - wykonałem to samo co ona, prostując się... na leżąco - Jeżeli ciągle to powtarzam, to jednak coś w tym jest... nie sądzisz?

-Nie za wygodnie ci Luke?-Zaśmiałam się cicho patrząc na to co robi. Pan wygodnicki ech, no cóż trzeba się troszkę przesunąć. Pomyślałam rozbawiona i tak też zrobiłam. Usiadłam przodem do niego krzyżując nogi.
-Może coś w tym jest-Wzruszyłam ramionami, nadal nie wiedziałam po co mówi to wszystko. Chce mnie w taki sposób pocieszyć?

- Całkiem wygodnie. - rozciągnąłem się, ziewając jak na zawołanie - O i jeszcze więcej miejsca, no cudownie.
Przyglądałem się jej, każdy szczegół jej ciała był taki... interesujący? Czy to dobre słowo?
- Może na pewno coś w tym jest. - uśmiechnąłem się mimowolnie.

-Widzisz jaka ja jestem dobra?-Zaśmiałam się i wbiłam wzrok w jego twarz. Chciałam go jakoś rozszyfrować ale jak? Zupełnie go nie rozumiałam, po co to wszystko, z litości?
-Nie znam się na takich rzeczach-Ponownie wzruszyłam ramionami, starałam się wyglądać obojętnie.

- Na jakich rzeczach...? - zapytałem zaciekawiony. Co mogła mieć na myśli?

-A o czym mówimy?-Zaśmiałam się sama z siebie. Jak mogłam zapomnieć?
-Wybacz, na prawde zapomniałam o czym mówiłam-Powiedziałam rozbawiona i oparłam głowę o kanapę. To wszystko mnie już zmęczyło.

- W sumie to ja chyba też nie pamiętam. - usiadłem podobnie jak Viktoria, przodem do niej. - Zresztą, gdyby to nie była jakaś błahostka to byśmy pamiętali... - zamilczałem na chwilę, myśląc intensywnie - Czyli nie było to nic ważnego. - parsknąłem śmiechem

-Chyba tak-zaśmiałam się i spojrzałam na chłopaka. Zmienił swoją pozycje, na taką jaką ja przyjęłam jakiś czas temu.
-Co już nie wygodnie?-Uniosłam brew i cicho się zaśmiałam. Wyjęłam różdżkę i przywołałam ciepły, biały koc po czym się nim okryłam. Zrobiło mi się trochę zimno.

- Niewygodnie tak cały czas leżeć i leżeć... Zresztą teraz mamy jeszcze lepszy kontakt wzrokowy. - różdżką przywołałem kolejny koc, aby poleciał bezwładnie na ramiona Vik - Teraz będzie Ci jeszcze cieplej... Chwila. - machnąłem kijaszkiem, a na stoliku pojawiły się kubki z gorącą czekoladą. - Mam nadzieję, że lubisz. - mrugnąłem w jej stronę.

-Dlaczego zależy ci na kontakcie wzrokowym?-uniosłam brew zdecydowanie go unikając, nie wiem dlaczego ale po prostu się speszyłam. Myślałam, że już się oswoiłam z jego pewnością siebie i tym jak się zachowuje. Jednak nie, ale dalej będę próbować. Uśmiechnęłam się lekko gdy przywołał kolejny koc i gorąca czekoladę.
-Proszę cię, kto jej nie lubi?-Zaśmiałam się cicho i poprowadziłam kubek różdżką prosto w moje dłonie.

- Oj uwierz mi, że istnieją ludzie, którzy na widok gorącej czekolady dostają dreszczy. - zaśmiałem się - Tak jak istnieją takie bezkarne aniołki jak Ty. - napiłem się łyk, ignorując gorąc napoju - A kontakt wzrokowy? To chyba normalnie? - zdziwiłem się nieco - To wykazanie szacunku i ty podobne. - spojrzałem na nią.

Znów podkreślił to, jakim grzecznym aniołkiem jestem. Serio, to było aż takie dziwne? Jestem po prostu no dobrze wychowana? Oczywiście nie twierdze, że inni nie mieli dobrego wychowania, ale to moje było chyba bardziej rygorystyczne.
-Nie lubię kontaktu wzrokowego, peszy mnie-mruknęłam cicho i uniosłam kubek by się napić. Czekolada nie była już tak bardzo gorąca, więc spokojnie mogłam upić łyk nie bojąc się o oparzenie języka.

- No cóż, na to już nic nie poradzę. - mruknąłem, odwracając wzrok, skoro nie lubi to po co mam szukać na siłę kontaktu wzrokowego. Znowu napoiłem swój organizm czekoladą, rozkoszując się smakiem.

-Przepraszam, ale dziwnie się czuje gdy mam komuś patrzeć w oczy-mruknęłam cicho upijając kolejny łyk. spojrzałam na chłopaka, jednak nie prosto w jego oczy i uśmiechnęłam się przepraszająco.

- Nie przepraszaj mnie za takie rzeczy, nie masz kompletnie powodu. - posłałem jej ciepły uśmiech, zerkając na swój zegarek - Musiałbym się już pożegnać... Tak miło mi sie rozmawiało. - spojrzałem na nią, uważać by nie wpatrywać się zbyt długo.
Wstałem powoli, a puste kubki przeobraziłem w dwie całkiem białe róże.
- Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. - wręczyłem jej kwiaty, pozostawiając buziaka na czubku jej głowy.

-No dobrze-Odwzajemniłam uśmiech i uważnie go obserwowałam. Kolejne, piękne, białe róże. Ucieszyłam się na ich widok i z uśmiechem wzięłam je do ręki. Identyczne jak ta poprzednia, mam zamiar dbać o nie jak o dziecko. Zaśmiałam się w duchu ze swojego porównania.
-Też mam taką nadzieję-Uśmiechnęłam się jeszcze raz.
-Więc do zobaczenia.

Na koniec posłałem jej najserdeczniejszy uśmiech na jaki było mnie stać. Naprawdę, cudowna osoba.
Np. Dormitorium

Wybiegłam z Wielkiej Sali. Czułam się zraniona, jednak wiedziałam, że to moja wina. Z westchnieniem pchnęłam drzwi i weszłam do pokoju. Wpatrując się w podłogę zaczęłam iść przed siebie. Po głowie huczały mi słowa chłopaka. Widziałam, że zezłościł się na mnie. Co ja narobiłam. Odniosłam wrażenie, że nie jestem sama i podniosłam głowę. Zauważyłam siedzącą ładną dziewczynę- Cześć...Nie przeszkadzam?- zapytałam zamykając drzwi za sobą.

Chłopak wyszedł, a na jego miejscu pojawiła się biało włosa dziewczyna, myślałam, ze ludzie nieczęsto tutaj bywają.W sumie lepiej dla mnie, polubiłam to miejsce, ale też chciałam poznać jak najwięcej ludzi.
-Um.... nie, nie skądże- uśmiechnęłam się wesoło i w tym momencie eliksir wielosokowy przestał działać. Moje włosy znów stały się krótkie i zmieniły odcień z białego na jasny blond. Oczy stały się niebiańsko niebieskie, a moja twarz przybrała uroczy wyraz. ugh nie lubiłam tego, że jestem taka urocza, wolałam siebie po wypiciu eliksiru jednak moje zapasy już się skończyły.

Gdy spojrzałam na dziewczynę, ta nagle zaczęła się zmieniać. Nie wyglądała na zadowoloną. Po chwili usiadłam na miejscu przyglądając się jej- Wszystko gra? Wyglądasz trochę inaczej- powiedziałam nieśmiało. Może ona też wypiła eliksir, a zmiany wyglądu to jakiś skutek uboczny?

-Eliksir wielosokowy, niezbyt lubię swój naturalny wygląd-Wzruszyłam ramionami i z przyzwyczajenia zaczesałam kosmyki włosów za uszy. Zdziwiłam się, gdy włosy tak szybko się skończyły, zawsze zapominam, ze w prawdziwym wyglądzie moje włosy są trzy razy krótsze niż po eliksirze, a szkoda. Westchnęłam w duchu i spojrzałam na dziewczynę.

Niewiele mi to mówiło aczkolwiek pokiwałam głową z zrozumieniem-Moim zdaniem tak wyglądasz lepiej- wypaliłam po chwili zastanawiając się, co ja do cholery powiedziałam. Przeniosłam swój wzrok z dziewczyny na jeden z regałów. Czemu. Dlaczego i jak. Po głowie latało mi mnóstwo pytań, jednak wciąż pozostało jedno z ważniejszych. Czemu tak dziwnie się czułam w jej obecności?

-Um dziękuję, chyba- Pomimo tego, ze był to komplement nie zarumieniłam się ani nie speszyłam. nie wiem czy to przy dziewczynie czuję się pewnie czy to mój wygląd dodaje mi pewności siebie. Chyba powinnam się przedstawić. Bez dłuższego rozmyślania wyciągnęłam dłoń w jej stronę i się uśmiechnęłam. Oczywiście jak za każdym razem, moja twarz ukazała urocze oblicze, meh.
-Jestem Viktoria, a ty?-Zainteresowana przechyliłam głowę lekko w bok.

Viktoria. Powtórzyłam parokrotnie jej imię w myślach, aby zapamiętać- Aiden- odparłam dopiero po chwili delikatnie ujmując jej dłoń. Zaraz potem puściłam ją i spojrzałam na nią przejeżdżając ręką po karku- Więc co tutaj robisz?- spytałam w ostatnim momencie gryząc się w język aby nie powiedzieć jej imienia.

-Bardzo ładne imię- Zabrałam rączkę i skrzyżowałam nogi w formację " po turecku" i oparłam się wygodnie o ramię kanapy. Co ja tu robię, co ja robię, co ja, co? Ach no tak, prawie zapomniałam.
-Siedziałam z kolegą i rozmawialiśmy-Wzruszyłam ramionami obracając trzy białe róże, które od niego dostałam. Powinnam znaleźć dla nich jakiś wazon, aby nie uschły.

Zerknęłam na to, co dziewczyna trzyma w ręku- Kiedyś czytałam o symbolice kwiatów i o ich kolorach. Na temat białych róż, pisali, że podobnie jak kremowe, oznaczają uduchowioną miłość, pokorę, niewinność, czystość i sekret. Tradycyjnie z białych róż składa się ślubny bukiet, który symbolizuje szczęśliwą miłość. Białe róże wyrażają szacunek, symbolizują honor i pokój- powiedziałam uśmiechając się lekko- Ale nie oznacza to, że te róże znaczą to co powiedziałam. Może nie było innych kolorów?- dodałam próbując zażartować, ale nie jestem pewna czy mi to wyszło.

-Miłość?-Zaśmiałam się cicho, to nie jest możliwe, żeby Luke coś do mnie czuł. Bez przesady, dopiero co się poznaliśmy, prawda? Po prostu wie jakie kwiaty podobają się dziewczynom.
-Wyczarował je, ale to nie możliwe, żeby mnie kochał-Powiedziałam dokładnie to, o czym wcześniej myślałam. Wstałam i wzięłam jakiś wazon po czym różdżką napełniłam go wodą. Postawiłam naczynie na stole i włożyłam do niego kwiaty.

-Albo najzwyczajniej na świecie uznał, że ten kolor będzie pasował, więc takie wybrał- odparłam obserwując poczynania dziewczyny. Nic niezwykłego, a jednak miałam wrażenie, że to niezwykłe jest. Można powiedzieć, że wszystko co się dzieje jest niezwykłe. Druga taka sama chwila ponownie się nie zdarzy. Choć wiele osób chciałoby niektóre rzeczy zmienić, albo wrócić, nic nie jest takie same. Choćbyśmy chcieli coś odwzorowywać, to nie będzie takie same jak oryginał. Jedynie zbliżone.

-Możliwe, jest też to-Uśmiechnęłam się delikatnie i wróciłam na swoje miejsce ponownie szukając najwygodniejszej pozycji.
-A ty? Co tutaj robisz?-Zapytałam zainteresowana, w końcu nikt nie zjawia się gdzieś bez powodu, lub przypadkiem. Zawsze jest jakiś powód, albo okoliczność.

-Cóż zdarzyła się pewna niezbyt przyjemna konwersacja, z moim starym przyjacielem i cóż. Po prostu szłam i szłam, w poszukiwaniu odpowiedzi na pytania- powiedziałam, pomimo szczątkowych odpowiedzi, przed oczami widziałam całą sytuację, chociaż wolałabym ją wymazać z pamięci.

-Och rozumiem, znalazłaś odpowiedź?- Zainteresowałam się całą sytuacją. Może nawet uda mi się pomóc dziewczynie i na chwilę zapomni o przykrym wydarzeniu. Tym razem ja wyczarowałam różę i wręczyłam ją dziewczynie.
-Nie wiem co oznacza różowa róża, ale może to cię pocieszy-Uśmiechnęłam się wesoło.

-Wciąż szukam- odparłam po czym dziewczyna wręczyła mi różową różę- Dziękuję- powiedziałam unosząc kąciki ust. Było to naprawdę miłe z jej strony. Wzięłam różę w dłoń i zaczęłam ją obracać-Jest to kwiat słodkich myśli. Symbol wdzięczności, szlachetności, uznania i podziwu- dodałam, a po chwili odłożyłam go do wazonu. Wyglądał dziwnie wśród tych trzech białych jednak nie ośmieliłam się tego skomentować.

-To racja, podziwiam cię za to jak znasz się na kolorach róż-Zaśmiałam się lekko i spojrzałam na wazon. Trzy białe róże i tylko jedna różowa. Dla kogoś mogło to wyglądać zabawnie, ale nie dla mnie.
-Jest wyjątkowa, inna, nie sądzisz? Chociaż cię jeszcze nie znam, to myślę, że idealnie do ciebie pasuje.- Stwierdziłam z uśmiechem.

-Tak uważasz?- zapytałam dalej patrząc na kwiat.- Moim zdaniem wyróżnianie się, nie jest zawsze dobrym wyjściem. Inni boją się czegoś, co nie znają. Z strachu rodzi się agresja, bo inaczej nie mogą sobie z tym poradzić. Koniec końców, inna niż wszystkie trafia do miejsca, gdzie dostać mogą się tylko ci nie pasujący. Niby każdy jest inny, jednak prawda jest odmienna. Człowiek, boi się, coś lubi, czegoś nie. Po prostu zmieniają się dane. W grupie siła. Lepiej być w drużynie niż jeżeli samemu, bo kwestią czasu będzie niż oni będą chcieli pozbyć się w tobie inności- mówiłam patrząc dalej na różową różę-Kwiaty są idealną metaforą naszego, życia nie uważasz?

Byłam zaskoczona tym wszystkim co mi powiedziała dziewczyna. Byłam zaskoczona jej inteligencją, można by powiedzieć, że nawet ponadprzeciętną inteligencją.
-Może i masz rację, jednak dla mnie inność jest cudowna. Jeśli wszyscy ludzie byliby tacy samo, to na ziemi byłoby cholernie nudno i nic nigdy by się nie działo. Dlatego mam zamiar zebrać wszystkich "innych" ludzi i stworzyć stowarzyszenie inności!-Zaśmiałam się, oczywiście to był żart o stowarzyszeniu inności, ale tak na prawdę to całkiem dobry pomysł.

-Nie uważasz, że osoby inne wolą siedzieć w cieniu?- zapytałam uśmiechając się delikatnie. Może i był to żart, jednak zdawałam sobie sprawę z tego, że ten plan raczej by nie wypalił. Ludzie lubią rzeczy, które znają. Jak jest coś czego nie znają, doszukują podobieństwa z tym co już jest im znane. Nie zawsze to, co jest nieznane, ale z nowymi rzeczami, które są dobre, dochodzą też te złe. Nie ma tylko jednej strony.

-Nie mogę się z tobą zgodzić niestety- Mruknęłam nieco smutniej myśląc o swojej odmienności. Jednak ja nie chowam się w cieniu, jak to powiedziała Aiden. Moja odmienność jest chyba na innym poziomie niż inny kolor włosów, lub inna wiara i karnacja. Jestem dwoma w jednym, dwie osoby w jednym ciele, kto by pomyślał. Niezbyt chciałam mówić o swojej "chorobie".

-W takim razie, co myślisz na ten temat?- zapytałam zaciekawiona przenosząc wzrok znad kwiatów.-To nawet lepiej, że się nie zgadzasz. Można o tym porozmawiać- dodałam poprawiając włosy. Mogłam w tym momencie przyznać, że w krótszych czuję się o wiele lepiej. Oparłam się wygodniej i patrzyłam na dziewczynę z wyczekiwaniem. Dziewczyna naprawdę była bardzo ładna. Te oczy, West, skup się.

-Nie, nie chcę o tym mówić. Może kiedy indziej wrócimy do tego tematu, dobrze.- Zapytałam z widoczną niechęcią do tematu. Złączyłam prawą dłoń z lewą i zaczęłam bawić się palcami. Zawsze robiłam tak gdy się denerwowałam, teraz nie wiedziałam czy Den odpuści, czy może zechce drążyć temat.

-Okej. Przepraszam- powiedziałam patrząc na swoje dłonie. Nie chciałam jej urazić. Czemu za każdym razem gdy coś powiem muszę kogoś obrazić? Westchnęłam- Mniejsza- po chwili dodałam. Zapanowała cisza, a ja nie wiedziałam co zrobić i powiedzieć.- Więc...Czym się interesujesz?-zaczęłam próbując zmienić temat.