Pokój spotkań

- Rian, szczerze? - zapytałem
- Mam dosyć, że się do ciebie przywiązałem - zaśmiałem się bez krzty wesołości
- Każde twoje słowo trafia do mnie i gdy gadam z tobą, myślisz, że chce iść innej, więc zamierzam ci dać to czego chcesz - odparłem
- Może jednak chcesz innych... - dodałem

— Przywiazales?— powtorzylam cicho.
— Bo... Wiem ze inne sa lepsze.. ale jestem samolubna.. I nie chce zebys szedł do innej... Ja... Ja cie lubie...— powiedziałam zaczynajac szczypać sie w nadgarstek.
— Nie zostawiaj mnie... Hm? Bede juz cicho... Odezwę się wtedy gdy mi pozwolisz... Przysięgam! Ja... — zaczelam znow nerwowo błądząc wzrokiem wszędzie.
— Jesli mnie zostawisz... Nic mi nie zostanie...

Powoli podszedłem do niej i złapałem ją za policzki
- Tego też mam dosyć - stwierdziłem - tego, że chcesz bym ja decydował co masz robić.
- Nie zamierzam też całkowicie tego kończyć - odparłem - lubię cię i to bardzo, dlatego zostaniemy przyjaciółmi, jeżeli będziesz tego chciała

Jego słowa wcale mnie nie uspokoiły. Zacisnelam powieki rozplakujac sie na głos. Pomrecilam głowa i opuściłam ją.
Nie odzywałam sie dosyc długo. Nie potrafiłam się opanować.
— Ja.... Dobrze. — powiedziałam miedzy kolejnymi falami płaczu.
— Nie bede cie do siebie zmuszać...— dodałam. — Ja wracam do Chin... Nie zniosę innej przy tobie. Tak. Jestem samolubna. Nie zniosę...

- Nigdzie nie wracasz - stwierdziłem - chcę cię widywać codziennie, nawet z innym.
- Nie puszczę cię tam - mruknąłem - a teraz pojdziesz spać - stwierdziłem i złapałem ją za nadgarstek i otworzyłem drzwi.

— Ale ja ciebie nie! Nie rozumiesz?! Nie mam ochoty widzieć innej przy tobie, za toba, przed toba czy... Czy pod i nad toba!— krzyknęłam.
— Puszczaj mnie! Chcesz mnie zostawic to zostaw! Ja wracam do tamtej szkoły. Nie ide spac! Ide się spakować. — powiedziałam z płaczem, szarpiąc nadgarstkiem do bólu.

- Uspokój się - stwierdziłem, przyciągając ją do siebie tak że nasze klatki się stykały, a nogą zatrzasnnąłem drzwi
- Nie pojedziesz do Chin - odparłem, ale te słowa wypowiedziałem w jej ojczystym języku

— Pojadę! Pojade wszędzie!— krzyknęłam rowniez przechodzac na koreański.
— Byle dalej od ciebie o twojej... Twojej nowej zdobyczy!— dodałam.
— Puszczaj mnie! Skoro to kończysz to mnie nie dotykaj! Nie przytulaj i nie dotykaj!— nadal krzyczałam w swoim języku w którym łatwiej było mi wszystko oddać. Tonacja lepiej oddawała wszystko.

- Nie powiedziałaś jednej bardzo ważnej rzeczy - usmiechnąłem się przebiegle i pchnąłem ją na drzwi
- Przy tym nie muszę cię dotykać, ani przytulać - stwierdziłem i z namiętnością wpiłem się w jej usta.

Czy go teraz nienawidziłam? Nie.
Nawet gdybym chciała to nie wiedziałam jak to się robi... Nie w jego przypadku..
Gdy pchnął mnie na drzwi, wytarłam łzy dłońmi.
Gdy zaczął mnie całować, oddałam pocałunek po chwili się ogarniając. Dlaczego mi to robi? Dlaczego tak mnie dręczy?
Polozylam dłonie na jego torsie chcac go odepchnac.

Usmiechnąłem się w trakcie pocałunku, cały czas napierając na jej usta. Zastanawiałem się nad tym czy wytrzymałbym chociaż jeden dzień bez jej ust. Uzależniłem się od niej jak cholera. Czując jej dłonie na torsie, nie zaprzestałem czynności

Nie chciałam zeby przestawał. To znaczy chciałam. Ale tez i nie... Bolała mnie jego zabawa. Ciezko mi się oddychało z nerwow.
Uderzyłam go w piers czujac jak tracę oddech. Zaczynało kręcić mi wie w głowie a główna przyczyna były jego usta. Boże w co ja sie wpakowalam.

Jej pełne usta smakowały tak dobrze, jednak jej pięść na mojej klacie, wtedy dopiero się oderwałem od niej, ale nie odszedłem. Patrzyłem jej w oczy, uśmiechając się jak idiota.
- Nigdzie nie wyjedziesz - odparłem - Nie wytrzymam dnia bez twoich ust...twoich pięknych, pełnych, malinowych ust - odparłem i przejechałem kciukiem po jej nabrzmiałych wargach, zagryzając swoją

Gdy przestał mnie całować nabrałam powietrza.
Na jego słowa nie wytrzymałam. Uderzyłam do lekko w twarz. Chciałam mocniej. Ale rece miałam jak z ołowiu. Wiec skoczyło się na tym ze głownie przejechałam mu po policzku paznokciami i opuszkami palców.
— Nie... Skończyłeś to. Wiec co Ty wyprawiasz?! Hę?!— znow krzyczałam w swoim języku.
— Jak cos kończysz, to odchodzisz. A nie całujesz...

Złapałem się za policzek, który mnie lekko zapiska
- Gdy wyjdę nie zobaczę cię już tu, tak? - spytałem
- Wyjedziesz? - spytałem, przerzucając się na mój język.

Przytaknelam głowa, nie patrzac na niego.
Było mi goraco, dłonie miałam zimne, cała się trzęsłam i szczerze mowiac to miałam ochotę umrzec na jakis czas.
— Porzuciłeś mnie. Wiec odejdź tak jak powinieneś... Jak wyrzucasz papierek po batoniku ro kosza to nie wyjmujesz go i nie chowasz z powrotem do kieszeni...

- Nie porzuciłem - stwierdziłem i oparłem na kolana - zakończyłem to przez to że źle się czułaś przy mnie, ale nie umialas skończyć
- Nie porównuj się do śmieci, które potem umierają

— Nie czułam sie zle. — powiedziałam.
— Czułam się lepiej niz kiedykolwiek. Potrzebna. Nawet jako sex-friend. Ale byłam... Czasami nawet dostałam od ciebie cos miłego. Jak ten pocałunek w czoło..— odparlam przełykając ślinę.
— Teraz jestem tylko papierkiem. Batonika juz zjadłeś. Zostal papierek umazany czekolada... ktorego trzeba się pozbyć bo mozna pobrudzić sobie ciuchy. Nie bede ci się narzucac. Mimo ze miałam zamiar przywiązać się do ciebie najsilniejszym zaklęciami jakie znam... Ale nie zrobie tego... Nie jestem zła. Ja cie rozumiem...— powiedziałam po raz kolejny wycierając łzy ktorych produkcja na nowo się uruchomiła. Polozylam dlon na klamce. — Zakończyłeś, wiec porzuciłeś. Wysle ci słodycze z Chin... Ty w zamian... Zapomnisz.

Przez to że siedziałem na podłodze złapałem ją za kostkę.
- Nie pojedziesz do Chin - mruknąłem - A ja z pewnością nie zapomnę o Tobie
- Nie jesteś żadnym papierkiem od batonika, jesteś cudowną dziewczyna - wstałem i złapałem ją w talii - która zasługuje na kogoś lepszego niż taki chuj jakim ja jestem - odparłem i oddaliłem się od niej - ale nie jedź nigdzie, proszę, zostań tu

— Masz racje. — odpowiedziałam. — Jie zasługuje na ciebie. Ale nie dlatego ze jestes chujem. Tylko dlatego ze to ty jestes tym najlepszym. — powiedziałam patrzac na niego. — Nie rozumiesz ze nie moge tu zostac?! Nie minie kwadrans a ty juz jakas znajdziesz... Nie rozumiesz ze nie bede w stanie na was patrzeć?! Zostane. Ale nie wiem jak długo wytrzymam w dormitorium.

- Żartujesz sobie chyba ze mnie - powiedziałem - Ja ...dla ciebie...tym najlepszym? - spytałem
- Nie wiem czy wytrzymałbym bez ciebie dzień, a co dopiero tydzień - odparłem
- Chcesz wiedzieć dlaczego zakończyłem to co było? Odpowiem ci. Nie myślisz w ogóle o sobie. Dlatego pomyślałem za ciebie - odparłem - Chcę byś znalazła chłopaka, który cię pokocha i którego ty pokochasz oraz na którego zasługujesz. Dlatego to zakończyłem, nie dlatego, że tego chcę

– Nie żartuje. Nie teraz. — odparlam.
— Widzisz? Mówisz ze nie mysle o sobie... A ty? Robisz to? Myślisz o mnie? Pomyślałeś czy ja wytrzymam bez ciebie? Nie. Po co. — powiedziałam.
— Masz racje. Zakończyłeś to. Okej. Nie bede z toba. Ale nie bede tez z nikim innym. — dodałam.
— Tak.... Nie zasługuje na ciebie. Dobrze ze to zakończyłeś.

- Nie chcesz ze mną innej relacji? - spytałem, patrząc z nadzieją w oczach
- Cały czas myślę o tobie - odparłem
- Byłem pewien, że wytrzymasz beze mnie, bo nie jesteś ode mnie uzależniona.

— Innej? Jakiej "innej"? Och... PRZYJAŹNI... No tak... Zebym mogła powoli umierać w kazdej sekundzie kiedy bedziesz z inna... W porządku. Możemy się przyjaźnić. Masz mi wysłać kartkę na święta. Nie. Dwie kartki. Bo lubie kartki. — powiedziałam ledwo łapiąc oddech prze płacz.
— Gówno wiesz Tyler... Gdybym wiedziała... Nic nie wiesz.

- A czego chcesz? - spytałem - Relacji sex-friends?
- Raczej nie - odparłem - Chodź cię połowę - mruknąłem - a potem pogadamy

— Tak! Bo tylko wtedy bede pewna że bedziesz...— Znow urwałam. — Nie chce spac!— powiedziałam chwytając wazonik ze stolika i rzucając go o ziemie.
Woda rozchlapała się na nas. Na sukience zostały plamy.
Osunęłam się na kolana w szkiełka.
— Idz... Jak porzucisz to odchodzisz... Idz. Ona gdzies tam na ciebie czeka... Ja schowałam juz swoja dumę do kieszeni... Znajdzie się tam miejsce na moje uczucia. Przepraszam... Ale nie zostane tu.

Patrzyłem jak osłupiały na jej poczynania. Podszedłem do niej i jak najdelikatniej uniosłem ją, tak, że wylądowała w moich ramionach, w stylu panny młodej.
- Nigdy cię nie zostawię - mruknąłem cicho i skierowałem się do mojego pokoju

Next > Dormitorium Puchonów

Nic mi nie przeszkadzało. Odłamki szkła. Krew. Zaplamiona sukienka.. Nic.
Przez moment dzwoniło mi w uszach.
Słowa Tylera były okropne. Właśnie skończył wszystko... A teraz...

Next: Dormitorium Puchonow

Gdy przebralam sie w obcisła, czarna sukienkę na ramiączka sięgająca do połowy uda, z wiązaniami na biuście zamiast zwykłego dekoltu, poszłam po obiedzie do pokoju spotkań i rzuciłam sie na kanape na brzuchu, przy okazji gubiąc buta na obcasie,którego nie zapielam na paseczek bo po prostu mi sie nie chciało, ktory wylądował na podłodze. Księżna pobiegła gdzies zostawiajac mnie sama wiec musiałam zając sobie jakos czas.

Zaraz po tym jak zostałem chwilę na łące, poszedłem do pokoju spotkań.
Alarica zostawiłem na dworzu, by się nie nudził i mógł pobiegać.
Widząc znajomą dziewczynę na kanapie, przysiadłam się, siadając na drugim końcu kanapy.
- Za często się spotykamy - odparłem, patrząc w przestrzeń.

Jęknełam zamykajac oczy na moment gdy usłyszałam jego głos.
— Bo za często za mna chodzisz zboczeńcu. — odparlam. — Jak tu wszedłeś i zobaczyłeś ze tu jestem, trzeba było sobie isc. Chyba ze sie zgubiłeś to powiedz. Powiem ci dzieciaku w ktora stronę jest piekło.

- To mogłabyś powiedzieć - odparłem - poza tym dam sobie rękę uciąć, że jesteś młodsza, więc nie wyjeżdżaj tak z dzieciakiem, bachorze - mruknąłem.

— Pierdol sie bękarcie. — warknelam.
— Przychodzisz tu i od razu zaczynasz mnie obrażać. — powiedziałam. — Nie sadze zeby tak cie rodzice wychowali. Marnujesz to co dla ciebie zrobili gowniarzu.

- Bękart to nieślubne dziecko - odparłem - a uwierz mi nie wiem jak u Ciebie, ale ja byłem po ślubie - mruknąłem.
- To ty marnujesz czas poświęcony przez rodziców - warknąłem.

— Ja tez nie wiem. — odpowiedziałam nim zdążyłam sie pohamować.
— Pewnie ze marnuje. Według losu juz dawno powinnam nie zyc.

- O no proszę, to podobnie jak ja, tyle że ja według zegara biologicznego - odparłem, patrząc na nią kątem oka.
W sumie u mnie to była prawda tyle, że ja byłem blisko śmierci, jednak właśnie to kim jestem teraz mnie uratowało.
- Według losu? - spytałem

— Nieważne. — powiedziałam.
— Szkoda ze jednak przeżyłeś. — mruknelam przeciągając sie lekko i uderzając go stopa w udo.
— Sorry

- Zaczęłaś to dokończ - odparłem.
Popatrzyłem na nią, a następnie przewróciłem oczami.
- Raczej szkoda, że Cię poznałem ... jesteś tak negatywnie nastawiona do większości rzeczy - mruknąłem.

— Zmuś mnie. — mruknelam.
— Nikt ci nie każe ciagle na mnie wpadać. Jak widzisz ze gdzies jestem, to wyjdź. — powiedziałam. — Pokazać ci gdzie sa drzwi przez które masz wypierdalac?

- Nie zamierzam Cię do niczego zmuszać, bo zaraz znowu się rozryczysz - odparłem.
- Chodzę tam gdzie chcę i nie zamierzam zmieniać miejsca, bo "księżniczka" przyszła i sobie tu usiadła...Jedyna osoba która może stąd wypierdalać to ty - mruknąłem.

Zacisnelam usta gdy wrócił do zdarzenia z nad jeziora.
— Byłam tu pierwsza. — powiedziałam podnoszac sie do siadu. — A to tobie cos wiecznie nie pasuje dupku. Wiec stad idz. Bo jak patrze na ciebie to czuje obrzydzenie i zaczynam zazdrościć twoim rodzicom.

- To nie przedszkole, że pierwszy zajmuje - odparłem.
- To Tobie wiecznie coś nie pasuje - dodałem.
- Widzę, że już nie masz argumentów, więc trzymasz się ostatniej deski ratunku, bękarcie - mruknąłem.

— Tak. Jestem bękartem. — powiedziałam szukając wzrokiem buta. Gdy go znalazłam założyłam i pochyliłam sie by zapiać pasek.
— Takie słowa juz nie robia na mnie wrażenia Salvatore. Słyszałam je codziennie. Teraz bękart zamienił sie w szlame. Ale oprócz tego nic sie nie zmieniło.

- W takim razie, nie umiem Cię porządnie zranić - odparłem szczerze.
- A jak ktoś nazywa cię sz... - nawet jej nie umiałem tak nazwać. To słowo powinno zaginąć dawno temu, jednak są tacy czarodzieje, którzy uważają się za niewiadomo kogo - czarownicą o mugolskim pochodzeniu...Rani cię to? - spytałem, patrząc na jej twarz.

— Nie. — powiedziałam prostując sie i kładąc dłonie ma kolanach.
— Dlaczego miałoby? Jesli jest sie kims... Jesli jest sie niczym w świecie ludzi, to jesli staje sie niczym w świecie czarodziei, nic sie nie zmienia. Nic.