Błonia Hogwartu

-Cześć Is-powiedziałam uśmiechając się-Nad czym? Nie wiem co narysować-westchnęłam i uniosłam głowę w niebo.-Masz może jakiś pomysł?-spytałam bawiąc się warkoczem.

- Hmmm... Może chomika? - rozglądałam się za czymś ciekawym. - Albo może tą bramkę od quidditcha co widać w oddali? - spojrzałam na nią.

-W sumie mogłabym poćwiczyć rysowanie portretów... Chociaż nie, to głupi pomysł...-wymamrotałam patrząc na kartkę-Mówisz, że bramkę? Postaram się.-powiedziałam niepewnie i zaczęłam robić szybki szkic.

- Portret też byłby dobry... - zastanowiłam się. - Tylko kogo?

Nie odpowiedziałam dziewczynie i skupiłam się na szkicu. Z zamyślenia zagryzłam wargę i mrużyłam oczy aby dostrzec szczegóły.

Westchnęłam i ziewnęłam, czułam, że robię się śpiąca.

Coraz bardziej nie podobał mi się szkic. Był krzywy i niechlujny. Westchnęłam patrząc to na bramkę, a to na bazgroł.

- Może lepiej portret pójdzie? - skomentowałam patrząc na niezadowolenie Sam. Moim zdaniem, jej rysunek wyglądał dobrze.

-Nie dzisiaj- pokręciłam głową odkładając szkicownik obok siebie.

- Wierzę w Ciebie - powiedziałam i uśmiechnęłam się do niej promiennie, znów ziewnęłam.

-Nie to jednak nie jest dzień na rysowanie-powiedziałam zrezygnowana po kolejnej próbie narysowania czegoś. Położyłam się na trawie i wpatrywałam się w niebo.

- Jutro na pewno Ci się uda - powiedziałam ziewając i zasnęłam w sekundę, osunęłam się na Sam, głową lądując na jej piersiach.

Znowu to samo...-Hej Is, obudź się-powiedziałam dość głośno czując się strasznie niekomfortowo, że dziewczyna na mnie leży.

- Tak ciepło... Przyjemnie... - przez sen złapałam ręką jej pierś. - Tak miękko... Serca nie masz?... - wciąż mówiłam przez sen.

-Is!-pisnęłam czerwieniąc się- P-Puść mnie- próbowałam zabrać jej rękę.

- Nie rób mi tego... - odezwałam się przez sen smutno, twarz włożyłam między jej piersi.

-Isobel to nie jest śmieszne. Zostaw mnie..-powiedziałam próbując ją zepchnąć.

Owinęłam jej ciało rękami i nogami niczym pijawka i leżałam, oddychałam spokojnie przez sen, poruszając trochę głową na jej piersiach, nieświadoma, że powoduję u niej pewne doznania.

Wstałam powoli i ze śmiechem podeszłam do Sam i Isobel.
- Przykleiła się? - zapytałam - Pewnie niezbyt ci teraz wygodnie.

-M-Mogłabyś mi pomóc?-spytałam patrząc na nią błagalnie.

Złapałam znów za piersi, lekko ścisnęłam. - Jak przyjemnie... Ciepło... Miękko... Hmmm... Jędrne - kontynuowałam przez sen uśmiechnięta.

-C-Chris proszę p-pomóż- powiedziałam i zaczerwieniłam się na słowa Isobel- Nie śmiej się Chris...

- Tak mi tu dobrze, nie przerywajcie mi tego... Serca nie macie... - mówiłam jakbym majaczyła, intensywniej złapałam jej piersi, poruszyłam też głową intensywniej. Nosem przejechałam między jej piersiami. Uśmiechałam się przez sen.

-Isob...- nie dokończyłam, bo...Chwila, czy ja jęknęłam?

Nagle ją puściłam i zsunęłam się na ziemię. Włosy rozleciały się w artystycznym nieładzie jak i ręce, spałam sobie wciąż spokojnie.

Gdy dziewczyna mnie puściła odetchnęłam z ulgą. Podniosłam się i zauważyłam, że Is leży na trawie i w sumie... Wzięłam szkicownik i otworzyłam na wolnej stronie gdzieś na środku. Zaczęłam ją szkicować. Naprawdę ładnie wyglądała na trawie... Jako modelka!

- Kooooocham seeeer - powiedziałam przez sen wciąż spokojnie leżąc niczego nieświadoma, nawet tego, że zostałam Anją Rubik i jednocześnie głowną bohaterką Titanica.

Zaśmiałam się słysząc wyznanie Isobel. Zdążyłam już naszkicować głowę i włosy. Jak wcześniej chciałam aby się obudziła to teraz tego nie chcę.

- Ijooooo - dodałam jedynie, zanim zapadłam w głębszą fazę snu.

Miałam problem z rysowaniem twarzy. Po chwili jednak się udało. Nie było tak dobrze z rysowaniem dłoni. Po dłuższym czasie naszkicowałam Isobel i o dziwo wyszło to dobrze.

- Gdzieee mój hajs... Gdzie koks... Koooooochaaaam seeeeer - znów powiedziałam wychodząc z głębokiej fazy snu, zaczęłam się powoli przebudzać.

Zamknęłam szkicownik i odłożyłam go tam gdzie był. Podniosłam głowę wpatrując się w niebo.

Usiadłam i się sennie rozejrzałam. - Zasnęłam? - zapytałam Sam.

-Taak..-powiedziałam czując jak policzki mnie pieką.-Coś ci się śniło?

- No... Dużo... Coś się stało? - zapytałam widząc jej policzki. Miałam nadzieję, że nie doszło do tego co ostatnio.

-Jakby to powiedzieć... Znowu byłam twoją poduszką- zaśmiałam się nerwowo i odgarnęłam kosmyki włosów za ucho. Unikałam wzroku dziewczyny, bo wciąż przypominała mi się tamta sytuacja.

Złapałam się za głowę. - Przepraszam! - odezwałam się zakłopotana. - Znów mi odwaliło... Jestem porąbana... - westchnęłam zrezygnowana.

Obudziłam się na środku łąk. Przemoczona do ostatniej, najmniejszej nitki. Kaszlnęłam parę razy i przetarłam oczy, psując i tak rozmyty makijaż. Arii nie było obok, zapewne poszła wraz z innymi. Dlaczego mnie tu zostawili? Znowu się przeliczyłam? Pomyślalam, wyciskając z bluzki nadmiar wody.
Wstałam powoli, trzymając się mocniej na nogach, które trzęsły mi się jak dwie galaretki.
- Okej, spokojnie, dasz radę, jest okej co nie? - powiedziałam drżącym głosem sama do siebie - Tak, tak, jest świetnie. - przeklnęłam cicho pod nosem, oszukując samą siebie.
Ruszyłam w stronę budynku, nie miałam humoru, poczucia czasu czy jakiejkolwiek chęci do życia. Wyglądałam jak przemoczony długowłosy pies. Śmiedziałam trawą i w niektórych miejscach byłam uwalona błotem.

- Nelly! - zawołałam i pobiegłam za nią. Przypomniało mi się, że została z Chris. Zdjęłam z siebie górną część szaty, na tyle długą by ją okryć. Przykryłam nią jej ramiona.

- Eh, dzięki. - warknęłam, ale opatuliłam się szatą dziewczyny, było mi cholernie zimno.

- Wybacz, musiałam pójść na chwilę, liczyłam na to, że ktoś Cię obudzi, weźmie czy coś... - westchnęłam zła na siebie i innych. - Gdybym wiedziała, to bym została... Przepraszam, już nie pozwolę kolejnej takiej sytuacji mieć miejsca...

Coś w jej uroczym głosie do mnie przemawiało, spojrzałam na nią krótko i westchnęłam. Dzisiejszy dzień jest na tyle dziwny, że jedna rozmowa więcej czy mniej już nie zrobi na mnie różnicy.
- Niech będzie, całkiem nieźle się tłumaczysz, a dajmy na to, że Ci wierzę. - posłałam jej szeroki uśmiech, ukazując szereg białych ząbków.

Przytuliłam ją z radości, że udało mi się ją przekonać do siebie z powrotem, mocno przytuliłam, by było jej też ciepło. - Jeśli będzie trzeba, to do końca życia będę pilnować byś tak nie zmokła podczas snu - powiedziałam przytulając mocno. Starałam się tak dopasować siłę swojej euforii, by mogła oddychać.

- Szybko kopytkujesz majestatyczna gazelo. - zaśmiałam się i delikatnie odsunęłam - Idę coś zjeść, chcesz dotrzymać mi towarzystwa? - po prostu zaproponowałam - Brzuch mnie boli albo od głodu, albo coś naprawdę jest ze mną nie tak. - uśmiechnęłam się blado.

- Pewnie, jeśli chcesz, możesz po drodze skoczyć pod prysznic, poczekam - odpowiedziałam lekko zakłopotana tekstem z kopytkowaniem. To nie tak.. Miałam już to na końcu języka, ale stwierdziłam, że lepiej nie. Uśmiechnęłam się jedynie.