Błonia Hogwartu

- Myślisz za mnie, całkowicie zapomniałam, że stoję tu mokra i brudna. - palcem nieświadomie roztarłam tusz na policzku - Chodźmy do mnie.

- Dobrze, tylko poczekam pod waszymi tymi no... Nie chcę mieć kłopotów jak Carl - powiedziałam i poszłam za Nelly.
NP: Kamienna Ściana (przed wejściem)

Podążyłam wzrokiem za Is i dziewczyną z białymi włosami. Gdy Isobel zniknęła na błoniach zrobiło się dość pusto... Wstałam z trawy i skierowałam do dormitorium gdzie skończę swój szkic.

No i zostałam sama. Świetnie. Znowu rzuciłam się twarzą do ziemi i mimo tego, że byłam głodna, nie poszłam do zamku.

Przyszedłem na błonia, zauważyłem leżącą Chris. Nieprzytomną? - Cholera! - rzuciłem się do niej biegiem. - Chris, nic Ci nie jest?

- Na Merlina! Azazel! Co ty odwalasz! - krzyknęłam gwałtownie obracając się na plecy - O co wam wszystkim chodzi!

Odetchnąłem z ulgą. - I kto to mówi, to Ty tu leżysz jakbyś straciła przytomność, została trafiona Avadą Kedavrą albo kto wie co jeszcze - usiadłem. - Na włosy Morgany, wystraszyłaś mnie.

- Ja ciebie? Ja ty tylko leżę i wącham trawę, gdy nagle ty przybiegasz i się drzesz - powiedziałam - Nic mi nie jest.

- Nałóg czy jak? - zaśmiałem się i odruchowo, nawet nieświadomie, przeczesałem włosy, spojrzałem w niebo. Na szczęście już nie padało.

- No właśnie, taki nałóg - zaśmiałam się - Uwielbiam zapach trawy po deszczu.

- Jak u Isobel ser - odpowiedziałem z rozbawieniem, osobiście nic nie widziałem w trawie po deszczu, ale, co kto lubi. O gustach się przecież nie dyskutuje.

- Aha - powiedziałam z uśmiechem. Nie wiedziałam co mam zrobić. Nadal byłam na niego obrażona, ale jak już przyszedł to nie mogłam sobie pójść.

- Przepraszam za to co Ci zrobiłem. Nie chciałem by to tak wyszło, nawet nie wiedziałem że ona coś do mnie poczuje. Nie traktuj tego jak zdrady, było to przed tym jak coś do siebie poczuliśmy, potem nawet jakoś jej unikałem... Gdybym wiedział, że tak będzie... - zacisnąłem zęby, spojrzałem na nią. - Jeśli to możliwe dla nas obojga, to zostańmy po prostu przyjaciółmi.

- Nie wiem, czy to jest możliwe - powiedziałam - Bo to było trochę krzywdzące. A nawet bardzo krzywdzące. Co będzie, to zobaczymy. W sumie, mam ochotę cię udusić. Domyślam się, że jeszcze się z nią spotykasz, co?

- Tak. Powiedzmy, że jest to skomplikowana sytuacja i... Nie chcę o tym rozmawiać. Nie chciałem Cię skrzywdzić - usiadłem i popatrzyłem na nią przepraszająco.

- Nie patrz tak ja mnie - mruknęłam - To nic nie da. Ale to twój wybór ... i nic mi do tego.

Westchnąłem i spojrzałem znów w niebo. - Życzę miłej fazy przy wąchaniu trawy - powiedziałem z lekkim uśmiechem i poszedłem.
NP: Wieża Astronomiczna

Świetnie. On też sobie poszedł. Nie, żebym chciała żeby tu został, no ale jednak samotność mnie dobijała. Wstałam i poszłam coś zjeść.

NP Wielka Sala

Obudziła się po całym dniu leżeniu na trawie. A właściwie to straciła rachubę czasu od kiedy przyszła na błonie.

Przesiedziała kolejny dzień na błoni.Już jej się nudziło. Nie było nikogo w pobliżu. Wstała i chwyciła miotłę. Wzniosła się lekko i nagle wystartowała w stronę szkoły.

NP: Gdzieś w szkole

Rozejrzałam się i nikogo nie dostrzegłam.. W sumie to chyba dobrze. Trzymając swój szkicownik skierowałam się w stronę drzewa. Usiadłam w jego cieniu, a z rękawa szaty wyskoczył Nels.-Cześć kolego- zaśmiałam się i zaczęłam się z nim bawić, odkładając szkicownik obok.

Po jakimś czasie zrobiło się chłodno, a ja wstałam z Nelsem i szkicownikiem. Nie zauważyłam, że z szkicownika wypadła mi kartka z niedokończonym rysunkiem Isobel. Udałam się do dormitorium zmęczona i od razu położyłam się spać.

Przyleciała na błonie. Spojrzała w górę i wzbiła się w powietrze. Wisiała tak parę minut i nagle zaczęła lecieć ku ziemi. Przy samej ziemi poderwała się gwałtownie do góry, ale trochę za wcześnie. Po za tym trochę za dużo czasu zajął jej zwrot do góry i wyhamowanie. Wzleciała jeszcze raz i ćwiczyła dalej.

Raz za razem, nurkowała w dół. Średnio wychodziło. Za którymś razem, gdy wszystkie trybiki manewru idealnie pasowały, przy samej ziemi, nie hamowała. Leciała tak nisko i tak szybko, że by nie wyhamowała. Nie trzeba było długo czekać, zaryła przodem miotły o ziemię. Odrzut był tak silny, że puściła miotłę i przeleciała nad krzakami. Wylądowała na lewej ręce i przetoczyła się turlając jakieś parę dobrych metrów. W końcu zatrzymała się na drzewie. Miotła leżała gdzieś na trawie, a jej właścicielka ledwo przytomna gdzieś dalej parę metrów.

Leżała tak kilka godzin, nie wiedziała właściwie ile czasu była nieprzytomna. Nikt nie zauważył. Ocknienia się, wodziła wzrokiem leżąc na trawie pod drzewem. Miała wrażenie jakby wszystko ją bolało, bo bolało. Zwłaszcza lewa ręka. Podniosła się z trudem z ziemi. Przeszła do miejsca, gdzie wyrżnęła. Zobaczyła miotłę i podniosła ją. Rozejrzała się i cała poobijana ruszyła w stronę szkoły, podpierając się miotłą.

NP:pokój puchonów

Przyszłam na błonia i usiadłam wygodnie na trawie. Nie było nikogo, niebo było spokojne i bezchmurne. Widać było pełnię księżyca. Byłam cała czerwona na twarzy przez to, że nas przyłapała.

Podbiegłam do niej i siadając przy niej, szturchnęłam ją łokciem.
- Coś Ty taka zestrachana? - zaśmiałam się widząc jej czerwoną buzię

- Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw - zaśmiałam się już rozluźniona. - Pięknie tu, prawda?

- Tutaj zawsze jest pięknie. No chyba, że budzisz się mokra z błotem na ciele. - zaśmiałam się wspominając popołudnie dzisiejszego dnia. - To wtedy nie jest pięknie. - dodałam, dalej się śmiejąc.

- Przepraszam za tamto.. Naprawdę - odpowiedziałam cicho. - Ale gdyby nie to, nie wiadomo czy byłybyśmy tu w takiej relacji - dodałam.

- Nie przepraszaj mnie głupolu. Tylko sobie wspominam. - uśmiechnęłam się zawadiacko - No nigdy nic nie wiadomo.

- Nie mów tak na mnie - odpowiedziałam lekko urażona i się wtuliłam znów, stanik położyłam gdzieś obok.

- Nie spoczywaj tylko na laurach i ładniutkich przezwiskach kruszyno. - objęłam ją rękami

- Skoro tak mówisz - odpowiedziałam. Bluzka mi się zsunęła ukazując śnieżnobiałe ramię. W jej objęciach było mi najlepiej.

- Nie jest Ci chłodno? - zapytałam z troską, wtulając ją w siebie bardziej

- Dziś jest o wiele cieplej niż wcześniej. Nawet robi mi się gorąco, szkoda, że spodenek nie założyłam - westchnęłam patrząc na księżyc. - Jest tu tak romantycznie.

- W sumie jest cieplej, masz rację. A! W moim pokoju suszy się Twoja szata, zapomniałam Ci powiedzieć. - położyłam się na trawie, ciągnąc za sobą Isobel.

Przewróciłam się razem z Nelly na trawę, głowę położyłam na niej wciąż wtulona. - Przy okazji mi ją tam oddasz - powiedziałam. Było mi nieznośnie gorąco, a o wiele lepiej znosiłam chłód niż gorąc. Wpadł mi do głowy pomysł, i tak nikt tu nie przychodził o tej porze, byłyśmy dyskretnie pod drzewami, a Nelly to była przecież Nelly. - Jest mi strasznie gorąco, nie będziesz miała nic przeciwko jeśli... - przełknęłam ślinę zbierając się na śmiałość. - Zdejmę bluzkę?

- A zdejmuj. - rzuciłam swobodnie - Wiesz, że nie masz na sobie biustonosza?

Zaczerwieniłam się momentalnie na twarzy. Odwróciłam się do niej plecami, zdjęłam bluzkę i założyłam stanik. Położyłam się na niej. - Był problem, nie ma problemu - powiedziałam z dumą i rozbawieniem z samej z siebie.

- Wiesz, że jednym ruchem potrafię odpiąć Ci ten biustonosz? - prychnęłam pod nosem - Sama tego przecież doświadczyłaś jakieś 20 minut temu, jak nie więcej.

- Wiem, nie mam nic przeciwko - odpowiedziałam z łobuzerskim uśmieszkiem.

- Ale chyba już masz coś przeciwko temu? - delikatnie i powoli zaczęłam ją łaskotać, a w zasadzie tylko głaskać palcami po boku jej brzucha.

Dygnęłam. - Neeelly! To łaskocze! - zaśmiałam się.

- Aż tak jesteś wrażliwa? - udawałam zatroskaną - Jak mi przykro... - chwyciłam ją mocniej w talii, przysuwając do siebie.