Błonia Hogwartu

Spojrzałam na nią, gdy mnie przysunęła, uśmiechnęłam się i lekko się podniosłam. Pocałowałam ją namiętnie.

Wstałam. Widziałam nastrój Diany oraz Azazela z jakąś dziewczyną, którą widziałam pierwszy raz w życiu. Założyłam szybko bluzkę, przełknęłam ślinę. Już drugi raz nauczyciel, czemu do jasnej cholery? Czułam się mocno wnerwiona. Brat nie był Sam, a jego dziewczyna była wściekła, plus była z nim jakaś inna. Zdradził Dianę, ale jak do tego doszło? Nigdy nikogo nie zdradzał, potrafił się oprzeć każdej będąc z kimś w związku. Kim ona była dla niego?
- Chodź na eliksiry - powiedziałam cicho do Nelly i poszłam za nauczycielką, piorunując brata spojrzeniem.
NP: Klasa Eliskirów

Wbiegłam na błonia z miotłą w ręku. O Merlinie, jak ja tęskniłam za zapachem trawy i za wiatrem we włosach. Usiadłam na miotłę i pierwszy raz od bardzo dawna mogłam trochę polatać.

Przyszłam na błonia, nie zauważyłam, że nie byłam tu pierwsza. Usiadłam i znów założyłam okulary do czytania, duże kujonki. Zaczęłam czytać.

Podniosłam wzrok i zobaczyłam Chris, przygryzłam wargę przypominając sobie ostatnie zdarzenia na wieży. Nie zamierzałam przebywać z kimś, kto mnie dobił w nieszczęściu. Zdjęłam okulary, wzięłam książkę i poszłam do Wielkiej Sali.
NP: WS

Latałam nad błoniami, gdy nagle zobaczyłam Is idącą do zamku. Kiedy ona tu przyszła? Nieważne. Nie chciałam mieć z nią nic wspólnego. Na łące zauważyłam ludzi. Zazwyczaj nikt tam nie przebywał. Poleciałam zobaczyć co się tam dzieje.

NP łąka

Z łąki szedłem na pieszo. Mruknąłem zaklęcie, a obok mnie przyleciała miotła. Moja cudowna! Wsiadłem na nią bez problemu i zacząłem unosić się nad ziemią. Zaciągnąłem się zapachem świeżej trawy. Tego mi brakowało. Szybowałem w górze. Czułem jak wiatr rozwiewa mi włosy na różne strony, a jedyne co słyszałem to szum. Nie miałem żadnych myśli. Zaśmiałem się. Czułem się tu naprawdę świetnie. Zacząłem robić okrążenia.

Gdy skończyłem i zeskoczyłem z miotły. Przy użyciu zaklęcia miotła poleciała, a ja skierowałem się do sali transmutacji.

NP Sala transmutacji

Przyszedłem na błonia i się przeciągnąłem, wciągnąłem powietrze. Takie świeże i przyjemne.

Dogoniłam Azazela, który zdecydowanie wyprzedził mnie swoim szybkim krokiem. Obróciłam się wokół własnej osi, napawając się czystym powietrzem. Wydawało mi się, że nie byłam poza Hogwartem miesiące...

Odwróciłem się do Annabelle i objąłem ją oburącz w pasie, przysunąłem do siebie. - Masz mi coś... Do powiedzenia? - zapytałem patrząc w jej oczy.

Nie wiedziałam co powiedzieć. Tyle słów cisnęło mi się do ust, ale brakował mi odwagi by je wymówić. Spojrzałam w górę, napotykając jego wzrok.
- Nie sądzisz, że znamy się... za krótko? - mówiłam z lekką gulą w gardle - Jest mi tak dobrze, ale boję się, że po prostu będę tego żałować. - powiedziałam to wszystko na jednym wydechu, nie tracąc kontaktu wzrokowego.

- Czemu miałabyś tego żałować? - zapytałem marszcząc brwi.

- Rina wspominała coś o haremie, pamiętasz? - mrugnęłam kilka razy, zanim ponownie spojrzałam w jego oczy - Nie wiem czy nie jestem lub nie będę tylko jego częścią, nie znam Cię. - mówiłam te słowa z żalem w głosie - A mam problem ze sobą, niestety, boję się o siebie. - wymruczałam to pod nosem, zdecydowanie ciszej niż mówiłam wcześniej.
Potarłam palcem wnętrze swoich dłoni, zahaczając nimi o zaschniętą krew.

- Gadała głupoty, nie pamiętam bym cokolwiek takiego mówił. Nawet nie wiem, czy nie jest jakoś wiesz, uchybiona. Ann... Dla mnie liczysz się tylko Ty. A jeśli masz problemy ze sobą, to jestem od tego, by Cię wesprzeć i żebyś razem ze mną sobie z nimi poradziła. Nie znasz mnie ani ja Ciebie, ale wciąż się poznajemy coraz bardziej - odpowiedziałem jej, obejmując ją ciepło.

- Nawet jeżeli chciałabym sobie z nimi poradzić to byłoby mi ciężko. - westchnęłam - Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak ciężko. - mówiłam cicho, wtulona w jego tors. - Powiedz mi coś o sobie, chcę Cię poznać. - nie ruszałam się ze swojego miejsca.

- Pytaj, co chcesz wiedzieć - zacząłem głaskać ją po włosach. - Jestem tu od tego, by nie było już Ci ciężko. Jedynie muszę wiedzieć, o co chodzi.

- Masz jakieś nawyki? - usiadłam na trawie, ciągnąc go ze sobą aby usiadł na przeciwko - Albo uzależnienie, cokolwiek?

- Byłem uzależniony od nikotyny. Przez Hogwart musiałem jakoś dać radę to rzucić - odpowiedziałem patrząc na nią.- Teraz nie mam uzależnień. No dobra, z jednym wyjątkiem - rękami oparłem się o ziemię, patrząc na nią.

- Sugerujesz coś? - zaśmiałam się, patrząc mu prosto w oczy.

- Ja? Skądże, moja kokaino - zaśmiałem się.

- Oj, no weź. - trafiłam pięścią w jego obojczyk - Brałeś kiedyś narkotyki? - spojrzałam na niego przenikliwie.

- Tak. Ale przed tym dyskretnie rzuciłem zaklęcie, którego nauczył mnie ojciec. Dzięki temu się nie uzależniłem i było to... No, jeden raz - zaśmiałem się. - Czekam na kolejne pytania.

Zamyśliłam się, kierując wzrok ku górze.
- Wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia? - ponownie spojrzałam na niego.

- Dzięki Tobie w nią uwierzyłem - odpowiedziałem patrząc poważnym wzrokiem na nią.

Uśmiechnęłam się w odpowiedzi.
- Aty? Chcesz coś o mnie wiedzieć? - położyłam dłonie na swoje kolana, lekko się kołysząc.

- Opowiedz mi skąd jesteś i jak się dowiedziałaś o swojej mocy - zapytałem kładąc się na trawie i patrząc w niebo.

- Jestem z Irlandii, dokładnie z Dublinu. W domu dziecka jako jedyna czytałam książki. - westchnęłam - Dużo czytałam o magii, czarodziejach, o mitologii, pociągało mnie to, gdy jeszcze nie wiedziałam co to papieros. - zaśmiałam się krótko - Wkurzona weszłam do pokoju. Hmm, w sumie to wkurzona to mało powiedziane. - przewróciłam oczami - Drzwi same się za mną zatrzasnęły, ale zrzuciłam to na przeciąg. Upadłam na środku pokoju, płacząc i krzycząc. W tej samej chwili wszystkie książki zaczęły spadać z regałów. Przestraszyłam się. - opowiadałam zawzięcie swoją historię życia - Byłam wściekła, wszystko latało w pokoju, łacznie z obrazami, poduszkami i ubraniami. Podziałało to na mnie uspokojąco, wszystko opadło z grzmotem na podłogę, a przede mną spadła wyrwana kartka. "Hogwart - szkoła dla takich jak Ty". - zacytowałam - Nie wiem z jakiej książki to było, ale było to bardzo creepy. - skończyłam swój monolog, który mógł całkowicie zanudzić mojego ukochanego.

- Ciekawie - powiedziałem i usiadłem obok niej. Objąłem ją. - Wiesz, ja wiedziałem o swojej mocy od dzieciństwa. Rodzina czarodziejów w końcu - wzruszyłem ramionami.

- Ja swoich nawet nie poznałam. - mówiłam to spokojnie i z lekkim uśmiechem - Ale jestem szlamą, tylko mugole mogliby zrobić takie świństwo noworodkowi.

- Szlama czy nie szlama, to bez różnicy - wtuliłem ją w siebie, by czuła moją obecność. Nie było to dla niej łatwe, więc chciałem ją wesprzeć jak mogłem.

Uśmiechnęłam się lekko i wtuliłam się w chłopaka. Brakowało w moim życiu osoby, której mogę powiedzieć wszystko. I o to jest, Azazel Tokisaki, chodząca perfekcyjność.
Oddychałam głeboko, tak aby do moich nozdrzy dostało się jak najwięcej jego perfum.

- I widzisz, Annabelle Tokisaki, zaczyna się wszystko układać. Skądkolwiek byś nie była, mnie interesuje to jaka jesteś dla mnie - zamruczałem jej do ucha z łobuzerskim uśmiechem. - Więc się niczym nie martw totalnie.

- Annabelle Tokisaki, wow. - otworzyłam usta ze zdziwienia - Annabelle. Tokisaki. - powtórzyłam sobie to jeszcze raz, wolniej.

- Chcesz takie nazwisko? - uniosłem pytająco brew. Nie mówiłem na poważnie, czysto by zobaczyć jak zareaguje. Wyglądało na to, że jej się spodobało. - Annabelle Kokaina Tokisaki.

- No przestań, jaka kokaina. - zaśmiałam się - Annabelle Tokisaki, zdecydowanie wystarczy. - posłałam mu pełen miłości uśmiech.

- Więc... Postanowione? - zaśmiałem się razem z nią i wyczochrałem włosy.

- Ej ale od włosów won. - skarciłam jego ręce i pokiwałam groźnie palcem.

- Powiało grozą, łooooooooo - zaśmiałem się na widok palca. - Są takie zadbane i piękne. Ahhh - westchąłem.

- Nienawidzę Cię. - udawałam naprawdę oburzoną.

- Nie wydaje mi się. Dopiero co słodziłaś się perspektywą posiadania mojego nazwiska - uśmiechnąłem się bezczelnie i znów położyłem na trawie.

Burknęłam pod nosem, kładąc się obok Azazela a głowę opierając o splecione ze sobą dłonie.
- Masz jakieś marzenia? - kontynuowałam poznawanie mojego wybranka.

- Ja? Mieć dużo sera i chomików - wzruszyłem ramionami. - A Ty?

- Jakoś szczerze nad tym nie myślałam. - zamilkłam na chwilę, a usta zacisnęłam, tworząc z nich prostą linię - Jedyne co przychodzi mi na myśl to nigdy więcej nie być ofiarą przemocy, hmm i odnaleźć swoją siostrę. - lekko uniosłam swoje kąciki ust.