Błonia Hogwartu

Przyciągnąłem ją do siebie. - Oh dziewczyno, kiedy Ty zrozumiesz, że nie będziesz nią przy mnie? Mam użyć confundusa na Tobie albo imperiusa? - westchnąłem.

- Nic takiego nawet nie powiedziałam, pytałeś mnie o moje marzenia... - westchnęłam ciężko.

- Ale marzysz o nie byciu ofiarą przemocy, ja też o tym mówię - mruknąłem patrząc na nią.

Milczałam w jego ramionach, już nie chciałam nic mówić a tymbardziej wyjaśniać mu pojęcie przemocy wobec mnie. Wtuliłam się mocniej, dbając o to by było mu wygodnie.

- Nie dam nikomu Cię uderzyć, poniżać, nie. Każdy kto spróbuje - zapłaci - powiedziałem wtulając ją w siebie.

Na chwilę się odepchnęłam i złapałam jego twarz w swoje dłonie. Patrzyłam w jego oczy, szybko mrugając. Zmusiłam go do pocałunku, łącząc nasze usta. Już nie walczyłam o wysoką pozycję w bitwie naszych warg i języków, potrzebowałam takiej bliskości.

Odwzajemniłem namiętnie i czule pocałunek, objąłem ją. Starałem się być dla niej czuły, ale jednocześnie nie być miękki. Kto by chciał facetkę, nie? Miałem być dla niej murem, oparciem, a nie jakąś bawełną.

Rozluźniłam się w jego ramionach, delikatnie poruszając kciukiem po jego policzku. Było mi teraz tak cholernie dobrze, że nie wyobrażałam sobie skończyć tego pocałnku.

Kontynuowałem pocałunek, zatracając się w jej ustach i bliskości z nią. Wplotłem swoją dłoń w jej włosy.

Przejechałam jedną ręką wzdłuż klatki piersiowej chłopaka. Zahaczyłam zimnym kolczykiem o jedną z jego warg, następnie ją przegryzając.

Skończyłem pocałunek i spojrzałem w jej oczy. - Pamiętaj, jestem zawsze przy Tobie, co by się nie działo, zrozumiano? - szepnąłem.

Przytaknęłam tylko ruchem głowy, czując jak oblewa mnie dreszcz, mocny i wyczuwalny jak zawsze.

- To dobrze. Zimno Ci? - zmarszczyłem brwi widząc jak ma dreszcze. Spojrzałem z troską w oczach.

- Nie. Ty tak na mnie działasz. - uśmiechnęłam się uspokojająco - Czy jesteś w stanie policzyć ile w swoim życiu miałeś dziewczyn? - popatrzyłam mu w oczy.

- A co, chcesz zobaczyć mój numer telefonu? - wziąłem ją za ręce, również patrząc w jej oczy. Za każdym razem gdy w nie patrzyłem, miałem wrażenie, że czas się po prostu zatrzymał.

Zaśmiałam się mimowolnie. Ten człowiek potrafił doprowadzić mnie do łez podczas śmiechu.
- Jestem którą? - pomyślałam w głowie - 726928726? - podałam przypadkowe liczby, zapowietrzając się.

- Owszem - roześmiałem się razem z nią. - Ale spośród nich wszystkich pierwszą tak wyjątkowo - odpowiedziałem i pocałowałem ją krótko.

- To zaszczyt Azazelu Tokisaki. - powiedziałam tonem pełnym wyrafinowania - Zdradzić Ci sekret? - szepnęłam mu do ucha.

- Jaki? - odszepnąłem zaintrygowany.

- Za to Ty jesteś moim pierwszym chłopakiem. - powiedziałam z lekkim zawstydzeniem - Chłopakiem... Przepraszam, czy to już tak oficjalnie?

- Niech będzie i oficjalnie. Podoba mi się taki stan rzeczy - zamruczałem jej do ucha, rozbawiony jej zawstydzeniem.

Spojrzałam na niego, a na mojej twarzy pojawił się uśmiech szeroki od ucha do ucha. Ucałowałam jego policzek, przypominając sobie o istotnej rzeczy.
- Azazel? Zdajesz sobie z tego sprawę, że siedziałeś w wielkiej sali, a następnie poszedłeś aż tutaj z oznakowaniem na kości policzkowej? - zaśmiałam się cicho

- Tak. Niech ludzie zdają sobie sprawę z tego, że jestem zajęty i nici ze związku ze mną - zaśmiałem się i znów rozłożyłem na trawie patrząc w niebo.

- Taak, bo każda marzy aby z Tobą być. - droczyłam się z nim.

- W Japonii tak było. We Włoszech mniej, ale no... - patrzyłem w chmury.

- Przecież nawet nie przypominasz mi Japończyka. - uniosłam lewą brew - Za to najbardziej przypominasz mi chłopaka z moich snów. -zaśmiałam się ze swoich słów, patrząc na leżącego chłopaka.

- Geny dostałem bardziej po ojcu, dlatego prawie wcale nie widać jakichkolwiek azjatyckich rysów twarzy - wzruszyłem ramionami. - Ale seńczykiem to ja nie jestem - zaśmiałem się.

- Seńczykiem nie, ale moim snem owszem. - położyłam się na brzuchu obok Azazela, opierając się na łokciach - A może jest coś o czym nie wiem, a powinnam wiedzieć na Twój temat?

- Jakiego typu jest to coś? Nie mam totalnie pojęcia, co by to przykładowo mogło być - położyłem się na boku i oparłem głowę o rękę, patrząc na nią swoim przenikliwym wzrokiem.

- Co się tak patrzysz, kochanie. - dodałam po chwili zastanowienia i odwzajemniłam jego wzrok, delikatnie przegryzając swoją wargę.

- Bo wciąż nie mogę uwierzyć, że można aż tak olśniewać pięknem? - spojrzałem w jej oczy oczekując zawstydzenia.

- Tylko mi słodzisz. - nie dałam się sprowokować, bo wiedziałam co chce uzyskać - Masz fetysz na moje zawstydzenie czy co? - mówiłam poważnym tonem.

- Ja? Skądże! - rozłożyłem niewinnie ręce. - Nie wiem skąd u Ciebie takie... Hmmm... Oskarżenia. Może głodnemu chleb na myśli?

- Czy Ty potrafisz się zawstydzić? Chciałabym zobaczyć Azazela z rumieńcami. - na samo wyobrażenie cicho się zaśmiałam.

- Obawiam się, że to niemożliwie - zaśmiałem się i przejechałem palcem po jej policzku, patrząc w jej oczy. - Nikomu się to do tej pory nie udało. Może jestem totalnie bezwstydny?

- Robiłeś to ze mną, dziewczyną, której praktycznie nie znałeś. W szkole, w pokoju gdzie każdy i w każdej chwili mógł wejść. - chwyciłam jego rękę, która gładziła mnie po policzku - Tak, jesteś bezwstydny. - podsumowałam z uśmiechem.

- Widzisz, więc na swoje pytanie czy się da mnie zawstydzić masz już odpowiedź - odparłem i ją złapałem, przyciągnąłem na siebie by leżała na mnie. - Widzisz, Annabelle Tokisaki, tak poznałaś już jedną moją stalową cechę.

- Zawstydzenie Cie to moja misja życia. - uśmiechnęłam się cwaniacko - Nie wiem jak mam to zrobić, ale wnioskując po moim nowym nazwisku, mam na to sporo czasu. - schyliłam się do jego ust, aby ugryźć jego dolną wargę.

- Podobno marzenia się spełniają... Ale zawsze do czegoś są jakieś wyjątki, nieprawdaż? - odpowiedziałem i pocałowałem ją, rękę położyłem na jej pośladkach.

Moje ciało wzdrygnęło się na jego dotyk. Wygrał. Poczułam jak moje policzki oblewa fala ciepła. Nie dawałam poznać tego po sobie, całując go najlepiej jak potrafiłam, zahaczając zimnym kolczykiem o jego wargi.

- Kątem oka to widzę - uśmiechnąłem się zwycięsko pod nosem, gdy na sekundę przerwałem pocałunek, po czym znów wróciłem do niego. Dobijając pomasowałem lekko jej tyłek.

- Oh no weź, serio? - znowu zaprzestałam na chwilę pocałunek, uderzając go w klatkę piersiową.

- Nie, na niby - odpowiedziałem i się roześmiałem. - Nawet nie poczułem tego uderzenia - dodałem i wróciłem do pocałunku.

- Jeszcze kiedyś będę Cię torturować. Tylko nie tymi małymi rączkami. - zacisnęłam je na jego ramionach - Tylko tym. - wyciągnęłam różdżkę ze specjalnej kieszeni do tego przeznaczonej i przystawiłam mu do skroni, uśmiechając się szyderczo.

Błyskawicznym ruchem wytrąciłem jej różdżkę z ręki, złapałem w locie i położyłem za sobą wyprostowaną rękę. - Czyżby?