Jezioro Hogwartu

- A jakże gościnne to jezioro. Chris by ci opowiedziała, jaką tu miała przygodę z druzgotkami. Chociaż i tak mi się z tym zawsze kojarzę hentaie, choć nie powinny - westchnęłam i objęłam swoje nogi, podsunięte do brody i utkwiłam swój wzrok w dali.

-Chyba wole nie słyszeć tej historii twojej koleżanki-Zaśmiałam się i dalej wpatrywałam w gwiazdy. Uwielbiam odprężać się w taki sposób, nikt nie przeszkadza, można spokojnie porozmawiać. Odpoczynek idealny.

Odwróciłam się do niego przodem, siadając między jego nogami po turecku, kontynuując pocałunek przerwany przed chwilą. Jego usta były z natury słodkie i jak kawałki puzzli, pasowały do moich idealnie. Przynajmniej ja odczuwałam takie wrażenie, kręcąc sobie jego włosy wokół palca.

— Racja, wolisz tego nie słyszeć - zgodziłam się z nią, kiwając głową i oparłam podbródek na swoim kolanie, patrząc przed siebie.
— Długo się znałaś z tą swoją przyjaciółką? - spytałam zaciekawiona.

-hmmmmm dokładnie dwanaście lat i pięćdziesiąt osiem dni. Ale tego nie było po niej widać, wziąż młoda i piękna. To nie sprawiedliwe-Zaśmiałam się odpowiadając dziewczynie na pytanie i w końcu wstałam z koca, ponownie przysiadając się do towarzyszki.

— To... Długo. No i wciąż żyjesz... - odparłam, nieco zaskoczona tym. Może jednak nie było tak źle i grunt, żebym sama nad sobą popracowała sporo? Westchnęłam cicho i popatrzyłam w nocne niebo na krótką chwilę.
— To straszne, tak jak sobie pomyślę. Gdybym znalazła sobie faceta bądź kobietę... Osiemdziesięcioletnia staruszka z prawie że jeszcze nastolatą.... - powiedziałam w zadumie.

-dokładnie i dlatego wiem, że ty też nie musisz być potworem, jak ty to mówisz i swobodnie możesz poruszać się pośród ludzi. -Powiedziałam zdecydowanie i spojrzałam na dziewczynę z uśmiechem.
-Cóż, na pewno zabawnie by to wyglądało, ale liczy się przecież miłość.

— To będzie bardzo, bardzo trudne, Phoebe - odpowiedziałam, po wywróceniu oczami. Byłam sceptycznie do tego nastawiona, czułam, że ja sama nie będę miała na tyle silnej woli by to opanować. Najwygodniej było mi uciec od ludzi i nie wracać. Po co ja tu się wciąż męczyłam? Mogłabym nawet rzucić szkołę.
— Ale i tak przeżyję ukochaną osobę, potomstwo jeśli by było, wnuków... - westchnęłam i splotłam ze sobą swoje dłonie.

-Jeśli chcesz, to mogę ci pomóc, może nie zrobię zbyt dużo, ale wsparcie kogoś na pewno trochę pomoże, hę?-Zapytałam wciąż patrząc na nią z lekkim uśmiechem.
-Chyba, że twoja druga połówka też byłaby wampirem-Pomyślałam, jednak dosyć głośno i nawet tego nie zauważyłam.

— Nie da mi się pomóc, już ci mówiłam. Tylko ja jestem w stanie coś z tym zrobić - wzruszyłam ramionami i zacisnęłam usta w wąską linię, wciąż nie spuszczając wzroku z wody. Na jej odpowiedź odnośnie drugiej połówki, westchnęłam ciężko.
— Już i tak przez ten czas nie trafiłam na żadnego wampira. A co dopiero miałabym jakiegoś poderwać? - przewróciłam oczami.

Ehh komuś się tu chyba spodobało. Zasmialam sie w myślach, kładąc dłonie na jej biodrach. Po chwili odsunąłem się.
— Chciałaś przyjść nad jezioro. A nie się całować.

- Wszystko jedno. - machnęłam od niechcenia ręką - Ale skoro tak Ci przeszkadzają moje usta... To będę to robić dalej. - w pełnej powadze pocałowałam go, delikatnie, niemal niewyczuwalnie unosząc kąciki ust w uśmiechu.

-Nie wiem czy wiesz złocie, ale wampiry zwykle się kamuflują, ukrywają i takie tam-Parsknęłam śmiechem, w sumie dla dziewczyny może i nie było to zabawne, ale mi przypomniała się jej mina, gdy zrozumiała, że wiem co ukrywa. Słodziutka, zaskoczona minka, zabawne, nie zalewam.
-A co do pomagania, to zwykły człowiek tez jest w stanie pomóc, hamowałam już słodziutkie wampirki, które nie potrafiły się jeszcze uspokoić na widok i zapach krwi.

Zaśmiałem się ujmując jej twarzyczkę w dłonie. Całowałem ja czule i delikatnie, na koniec cmokajac ja kilkakrotnie w usta.
— Masz w zwyczaju całować obcych chłopaków?— zapytałem ciekawy.
— Widze ze naprawde ci przeszło.

— Racja. Zdecydowanie lepiej się ukrywają niż ja, przez co czuję się samotna i jedyna z tym problemem. To takie śmieszne... - pokręciłam głową i spuściłam wzrok na swoje kolana. Potrzebowałam także mentora. Nie takiego jak Ilaria. Kogoś, kto czuł dokładnie i konkretnie to samo.

-Wampiry są wszędzie, możesz znać je i nie wiedzieć, że są w pobliżu, wiesz? Nie jesteś samotna, tylko musisz wpasować się w odpowiednie towarzystwo.- Zasugerowałam, oczywiście nie powiem jej, że wampir siedzi tuż obok mnie, nie powinnam się ujawniać. Jest miła, ale nie jestem pewna czy mogę wyznać jej swoją tajemnice, sama nie miała zamiaru mówić mi o niczym....

- Zatem czemu żaden do tej pory się ze mną nie skontaktował, skoro tak kiepsko się maskuję? - zapytałam z frustracją w głosie. Wzięłam do ręki kamyk, by rzucić kaczkę. Patrzyłam na poruszoną wodę w zadumie, z ponurym wyrazem twarzy.

-Może waha się, czy ujawnić swoje prawdziwe ja?- Powiedziałam mówiąc co na prawdę czuje, jednak byłam pewna, że dziewczyna nie ma pojęcia o tym, że mówię o sobie. Spojrzałam w niego u ujrzałam samotną, spadającą gwiazdę. Szturchnęłam lekko dziewczynę i poleciłam.
-Powiedz życzenie, z reguły się spełnia- Powiedziałam lekko uśmiechając się

- Mam to w zwyczaju. - przypomniałam sobie mój pierwszy raz z Azazelem, dumnie wypinając klatkę piersiową - Ale mimo wszystko jestem wierna ludziom, którzy są dla mnie. - odsunęłam się lekko i promiennie uśmiechnęłam, uspokajając swój rozradowany ton głosu.
Jego wyraz twarzy i gesty jakie robił sprawiały, że zapominałam o wszystkich problemach, jakie jeszcze przed momentem miały miejsce. Ułożyłam schludnie jego nieład, który pozostawiłam na jego włosach.

— Ale czemu miałaby się wahać? Nie gryzę przecież! Znaczy się... Nie gryzę swoich - prychnęłam i spojrzałam w bok. Po co taki wampir miałby ukrywać przede mną swój wampiryzm? Wbiłam pusty wzrok w ziemię. Na słowa Phoebe podniosłam głowę i spojrzałam na spadającą gwiazdę. Kiedyś bym sobie zażyczyła być najsilniejszą i najbardziej znaną nekromantką na świecie. Teraz?
— Chcę zaznać w końcu spokojnego życia oraz doznać szczęścia - powiedziałam cicho, z wzrokiem utkwionym w ciele niebieskim.

Patrzyłem na nia z lekkim rozbawieniem. Słodka ślicznotka.
— Aaa... rozumiem. — przeciągnąłem ja na swoje uda tak, by oplatala mnie nogami w pasie.
Splotłem palce na jej lędźwiach przyglądając się jej fryzjerskim poczynaniom.

- Chociaż. - zatrzymałam swoją rękę na jego włosach - Wolę ten rozgardiasz. - cofnęłam swoje działania, na nowo tworząc nieład z jego kosmyków.
- Dawno nie czułam czegoś takiego. - rozmyślałam, unikając jego wzroku, lecz uśmiechając się lekko.

-Może powinnam jej powiedzieć? -Mruknęłam prawie niesłyszalnie, oczywiście zapominając o tym, że jest wampirzycą, a jej słuch jest wręcz idealny. Szybko zagłuszyłam wypowiedziane wcześniej słowa kilkoma kaszlnięciami udając przeziębienie. A że aktorka ze mnie idealna, to pewnie mi się udało, byłam prawie przekonana, że udało mi się wybrnąć z sytuacji.
-Jestem pewna, że to się spełni-Uśmiechnęłam się delikatnie i pogłaskałam dziewczynę lekko po włosach, coraz bardziej ją lubiłam, jest świetną towarzyszką.

- Co powinnaś powiedzieć? - zapytałam, ignorując kaszel i głaskanie mnie po głowie. Utkwiłam spojrzenie spod zmarszczonych brwi w dziewczynie. Przechyliłam z zaciekawieniem głowę. Dobrze wiedziałam co usłyszałam.

-Nic po prostu głośno myślę, paczka od mamy miała przyjść, ale nie dotarła-Obojętnie wzruszyłam ramionami szybko i umiejętnie wykręcając się z niebezpiecznej sytuacji. Westchnęłam w duchu z ulgą i ponownie oparłam się na dłoniach przechylając ciało do tyłu.

Westchnalem zrezygnowany i sam przeczesalam włosy palcami.
— Czego nie czułaś?— spytałem ciekawy znow splatając palce na jej lędźwiach.

- Rozumiem. Lepiej będzie, jak jej powiesz - stwierdziłam i się położyłam na trawie, spojrzałam na nocne niebo.
- Dopiero teraz do mnie dociera, jak niemożliwe jest moje życzenie. Skąd jesteś? - zapytałam i spojrzałam na nią.

-Tak....Chyba tak- Mruknęłam cicho i chwile zastanawiałam się nad odpowiedzią. Gdzie ja tak właściwie się urodziłam. Było to dosyć dawno temu, ale zapomnieć skąd się jest to wielka sztuka.
-Eeeem chyba z Nowego Yorku, tak zdecydowanie.-Przytaknęłam sama sobie dumna z cudownej pamięci.

- Takiej beztroski. - zatrzymałam swój wzrok na jego ustach - Takiej obojętności. Zawsze problemy były na pierwszym miejscu, a dragi ponad to wszystko. A teraz? - posunęłam swój wzrok nieco wyżej, by zagłębić się w jego oczach - Jakoś tak to wszystko znika przy Tobie, masz jakąś moc sprawczą czy coś. - wzruszyłam ramionami.

Słuchałem jej uważnie, zapamiętując każde ze słów.
- Czy ty się przypadkiem we mnie nie zakochałaś?- zapytałem szczerze ale i ostrożnie, patrząc mu w oczy.

- Czy to ważne? - powiedziałam melancholijnym głosem, unikając nawet mi nieznanej odpowiedzi na pytanie.

— Wazne.... moze i nie ale chciałbym wiedziec. — odparłem.
— Jesli tak jest

- Sama nie wiem czy to miłość. - oparłam czoło o jego obojczyk - Czy Ty czujesz coś do mnie?

— Znam cie... Hmm... dwa dni? Juz sam się gubię. Ciezko mi na to odpowiedziec. Na pewno nie jestes obojętna. — powiedziałem powoli.
— Przypominam ci ze to nie ja cie pocałowałem...

- Ale nie odrzuciłeś mnie ani nie uznałeś mnie za ladacznicę. - po chwili ciszy dodałam szybko - Chyba. Zresztą, czego ja oczekuję.
Zsunęłam się z Jasona, siadając obok i zatrzymując swój wzrok na jeziorze.
- Próbowałam się odbić od dna, na jakie spadłam jakiś czas temu. Próbowałam poczuć szczęście jakie swego czasu było przy mnie. - odgarnęłam włosy ze swojej twarzy, zakładając kosmyk za ucho - Wybacz ten pośpiech. - mój wzrok przemieszczał się razem z lekkimi falami na tafli wody.

- Chyba? - zapytałam ze zmarszczonymi brwiami, przechyliłam bardziej głowę i utkwiłam w niej swój badawczy, przeszywający wzrok.
- Nie pamiętać miejsca pochodzenia? Musiałoby minąć bardzo dużo czasu, by zapomnieć o czymś takim, nieprawdaż?

— wybacz ze to powiem. Ale to się robi żałosne. Nic nie powiedziałem a ty juz znowu zaczynasz. — gwałtownie przeczesalem wlosy palcami gdy usiadła obok.
— Cos mowie... ostrożnie zeby cie nie zranić teraz czy pozniej a ty znowu zaczynasz. Chcesz się odpbic od dna czy tylko udajesz Annabelle.

- Nic nie zaczynam. - spojrzałam na niego z wyrzutem - Po prostu masz rację. Ludzie lubią jak się im ją przyznaje. - nie odrywałam od niego wzroku.
Nerwowo zacisnęłam swoje dłonie, by po chwili wypuścić z siebie wraz z głębokim oddechem, część mojego zdenerwowania.

— Posłuchaj. — powiedziałem chwytając jej łapkę i splatajac nasze palce.
— Musisz się wziąć w garść. Inaczej nawet ja cie nie odbije od tego dna.

- Próbuję to zrobić, okej? - mówiąc te słowa, "wyplułam" z siebie całą agresję jaka się we mnie pojawiła - Zbyt gwałtownie próbowałam zmienić swoje nastawienie do życia i zrobić z siebie dawną Annabelle. - mówiłam to jakbym komentowała swoje drugie oblicze, jakby rozdwojenie jaźni - Przez chwilę wszystko było w porządku, lecz ponownie pojawiły się wątpliwości. Znowu jakieś problemy, z którymi będę musiała się zmierzyć. - spuściłam swój wzrok na nasze dłonie, lekko unosząc prawy kącik ust ku górze.

-Too eee skleroza? Tak to sie nazywa? To jak sie nie pamięta wielu rzeczy, to chyba tak. -Próbowałam się jakoś z tego wyjaśnić, ale nie chciałam dłiżej jej okłamywać, może powinnam jej powiedzieć? W sumie ja też nie spotkałam żadnego wampira od dosyć długieczo czasu...

— Skleroza? W tym wieku? Zdarza się - mruknęłam w odpowiedzi, odpuszczając sobie wnikanie głębiej w to. Dobre wytłumaczenie, tak to uznałam. Jeszcze minie z... Dwieście lat? Zanim tak poznam ludzi, by tak świetnie wyłapywać kłamstwa. No i między innymi tak wyłapywać odgłosy z otoczenia, by w mig się zorientować, że serce Phoebe nie bije. Może i teraz bym to wyłapała, ale słyszałam Annabelle i Jasona, ich bicie serca, nie potrafiłam ich rozróżnić, dlatego uznałam że i Caulfield bije serce.

— Dobrze. W porządku. — powiedziałem delikatnie.
— Nie rób tego na sile. Bo nic ci z tego nie wyjdzie. A bedzie jeszcze gorzej bo zaczniesz się gubić.

Uśmiechnęłam się tylko, podsumowując tym naszą rozmowę. Kciukiem miziałam jego zewnętrzna część dłoni, w końcu unosząc wzrok, zagłębiając się jego oczy.

— No dobrze...— Westchnalem lekko pochylając głowę i patrzac na dziewczynę.
— Co moja księżniczka chce dzisiaj robic?— zapytałem.
— Hm? Masz na cos ochotę? Kaprys?