Jezioro Hogwartu

Wtuliłem ciało dziewczyny w swoje, mogła odczuć pewne ciepło bijące prosto ode mnie. Spodobała mi się ta pozycja, uniosłem dłoń i lekko głaskałem miękkie włosy dziewczyny. Uśmiechnąłem się i wpatrywałem w spokojną taflę wody.

Siedziałam tak czując jak po ciele przechodzi mnie przyjemna fala ciepła. Aktualnie w głowie była pustka. Trwałam w tej chwili jakby czas się zatrzymał. Czułam charakterystyczny zapach, który był nad jeziorem i męskich perfum. Te akurat nie sprawiały, że miałam ochotę kichnąć. Poczułam jak chłopak gładzi mnie po włosach. W odpowiedzi jedynie oparłam głowę o jego ramię wpatrując się w jeden punkt.

Gdy oparła głowę o moje ramie, wiedziałem już, że nie przeszkadza jej to, co robiłem. Postanowiłem to kontynuować, uczucie tych miękkich kosmyków było na prawdę przyjemne. Pachniała także ładnie, słodko ale nie był to przesłodzony zapach. Pasował do niej idealnie.
-Na co tak patrzysz?-Zainteresowałem się przechodząc wzrokiem na jej delikatną twarz.

-Przyszłość- odparłam nie odrywając wzroku z jednego miejsca- Niby nieznaczące słowo, a jednak. Nikt nie wie co może stać się za tydzień, miesiąc, a co dopiero za parę lat. Nie umiem sobie tego wyobrazić. Na przyszłość można mieć plany, ale kto wie czy one się nie pokrzyżują, racja?

-Przyszłość?-Nie powiem, zainteresowała mnie tym. Patrzeć na przyszłość, widzieć przyszłość...
-Nie wiem co się stanie, ale wiem co chciałbym, żeby się stało. Masz rację, ale zawsze można robić wszystko, żeby nikt nie pokrzyżował nam naszych planów, prawda?-Uśmiechnąłem się dalej wpatrując w twarz dziewczyny.

-Nikt tak naprawdę nie wie co może się stać. Nie wiesz czy w momencie, w którym wybierasz się po bułki, nie potrąci Cię auto. Wszystko jest zbiegiem okoliczności, który spowodowany jest przez decyzję każdego z nas. W końcu trzepot skrzydeł motyla, może spowodować w innym miejscu huragan- powiedziałam przenosząc wzrok na chłopaka.

-Widziałaś kiedyś motylka wywołującego huragan?-Zaśmiałem się cicho, nigdy o tym nie słyszałem, ale może to ma jakieś głębsze znaczenie? Nigdy nie umiałem czytać między wierszami, trzeba przyznać, to jest trudne. Mimowolnie nasze spojrzenia się spotkały na co się uśmiechnąłem.

-Nie- parsknęłam- To jest tak zwany efekt motyla. Czyli nawet najmniejsza nassa decyzja ma wpływ na naszą przyszłość jak i innych.

-Już myślałem, że świrujesz-Zaśmiałem się, miała rację, ale zawsze możemy przemyśleć dokładnie wszystkie nasze decyzje i wybrać tą, która wydaje się najodpowiedniejsza.
-Jest w tym jakiś sens, ale nigdy nie słyszałem o efekcie motyla-Wzruszyłem ramionami rozbawiony.

-Chociaż wiesz coś na temat wielowymiarowości?- westchnęłam patrząc na niego. Naprawdę zdziwiło mnie, że o tym nie wiedział. No cóż. Nie każdy spędza swoje życie w książkach.

-Wielo...co?-Zmarszczyłem nos, nie wiedziałem zupełnie o co chodzi. Niezbyt lubię spędzać czas na czytaniu, czy książkach. Wolę raczej rozmawiać z ludźmi i ich poznawać, albo próbować nowych zaklęć, książki nie są dla mnie.
-Zawsze możesz mi opowiedzieć-uśmiechnąłem się niewinnie.

-Merliniee- jęknęłam ukrywając twarz w dłoniach. Zanim ponownie spojrzałam na chłopaka musiałam policzyć do trzydziestu. Wypuściłam głośno powietrze, a potem spojrzałam na chłopaka- Postaram ci się to wytłumaczyć jak najprościej. Wielowymiarowość, inaczej alternatywna rzeczywistość. We wszechświecie będzie występować mnóstwo innych alternatyw, przykładowo tej sytuacji. Gdzie mogłabym mieć, krótkie włosy. A w jeszcze innej miałabym je do pasa, o kolorze czerwieni. Nie wiem czy kiedyś słyszałeś o terminie deja vu- zmierzyłam go wzrokiem- Istnieje teoria, że sny, gdzie wydaje nam się, że coś się zdarzyło. Były wspomnieniami naszej osoby z innej rzeczywistości. Czy coś w tym stylu. Możesz o tym poczytać, jest tego na potęgę w bibliotece.

-Okej rozumiem, czyli w innej rzeczywistości mogłabyś być chłopakiem, a ja urocza dziewczynką? Interesujące-Parsknąłem śmiechem, może i to było interesujące, ale raczej będę nalegać, żeby to Sam mi o tym opowiedziała. Na pewno nie sięgnę do takich książek. Wole raczej jak w czymś co czytam jest jakaś akcja, a nie twarde fakty i założenia.
-Wiem co to jest deja vu, masz mnie za idiotę?-Zmarszczyłem brwi udając oburzenie ale po chwili parsknąłem śmiechem.

-Dokładnie- skinęłam głową uśmiechając się. Zaraz potem roześmiałam się- Nie, skądże! Absolutnie tak nie uważ-urwałam zanosząc się śmiechem, widząc jego minę.

-Na sto procent?-Zaśmiałem się i poczochrałem jej włosy, takie miękkie i błyszczące. Samo dotykanie ich jest przyjemne, jakbyś bawił się puszystą chmurą z nieba.
-Nie śmiej się!-Sam nie mogłem powstrzymać się od śmiechu.

-Nie potrafię- wydusiłam z siebie łapiąc się za brzuch. Dopiero po kilku minutach, gdy brakowało mi tchu, uspokoiłam się- Na sto procent- odparłam poważnie- Dlatego powinieneś się douczyć, co znaczy tyle, że przez jakiś czas moje notatki, będą twoimi.

-Czyli nie muszę nic robić, żeby je zdobyć hę? Już myślałem, że mówiłaś serio- Zaśmiałem się cicho, dziewczyna chyba zapomniała o tym, że powiedziała mi coś takiego. Albo po prostu sama chciała dać mi te notatki, ach ten urok krukona. Pomyślałem wciąż rozbawiony. Ręką wyszukałem wcześniej zrobionego wianka z miejscowych kwiatów i znów włożyłem go na głowę dziewczyny.
-Nie mów, że masz uczulenie bo wiem że nie- Spojrzałem na nią udając powagę.

-Żartowałam- odparłam patrząc na jego minę. Gdy diametralnie się zmieniła nie potrafiłam powstrzymać śmiechu- Nie dostaniesz ich, jeszcze- powiedziałam poprawiając wianek na głowie.-A to, że mam uczulenie to był specjalny zabieg-dodałam przyciszonym, konspirancyjnym tonem.

-Och nieeeee, co jeszcze muszę zrobić?-Westchnąłem i uniosłem brew. Mam nadzieję, że nie będzie to nic trudnego, nie mam ochoty robić nic męczącego, co to to nie! Uśmiechnąłem się w duchu, w tym wianku wyglądała bardzo ładne. Chyba myślę o niej w zbyt dziwny sposób, raczej nie powinienem..
-Specjalny zabieg?- Zdziwiłem się, ciekawe co miała na myśli mówiąc o tym "zabiegu"

-Wszystkiego dowiesz się w swoim czasie- odparłam z niewinnym uśmiechem-Zabieg? Nie wiem o czym mówisz- dodałam z udawanym zaskoczeniem. Rozmowa z Mathew była lekka i przyjemna, aczkolwiek z tyłu głowy słyszałam głos, który mówił jedynie, abym się nie przyzwyczajała.

-No niee wzbudziłaś moją ciekawość- Dźgnąłem ją w mięciutki, różowawy policzek. Oh urocza, zaśmiałem się i oparłem plecy o drzewo, które znajdowało się tuż za mną.
-Przed chwilą mówiłaś o jakimś zabiegu mała sklerotyczko-Zaśmiałem się i pacnąłem ją lekko w czoło.

-To tym bardziej ci nie powiem- szepnęłam, a gdy dotknął mnie w policzek, a następnie w czoło, moje rozbawienie zniknęło, pozostała jedynie śmiertelnie poważna mina i morderczy wzrok, a powiadam wam, że takiego spojrzenia w życiu u Samanthy Drought nie zauważył.- Nie uważasz, że aż za bardzo naruszasz moją strefę osobistą?- spytałam dość niemiłym tonem. Sama nie rozumiałam dlaczego w taki sposób się zachowałam. Nic nie zrobił. Po chwili uświadomiłam sobie, że powiedziałam coś nie tak- Przepraszam, nie wiem co we mnie wstąpiło- zwiesiłam głowę i spojrzałam na trawę.

Cofnąłem się lekko gdy tak wybuchła. Nie widziałem w tym niczego złego, sama przecież przed chwilą się do mnie przytulała, ale cóż kobiety takie są. W stu procentach ją rozumiałem.
-Jeśli ci to przeszkadza, to nie ma sprawy mogę przestać-uśmiechnąłem się lekko. Przeprasza? Ale za co, nie ma takiej potrzeby, to moja wina, a nie jej. Dobra może jednak nie rozumiem kobiet w stu procentach.
-Nie masz za co przepraszać, to nie twoja wina. Może i nie powinienem tego robić.

-Nie wiem, naprawdę nie rozumiem jak to się stało- powiedziałam patrząc przed siebie. Skąd się wzięło...tyle agresji ode mnie? Ja...Ja przecież muchy bym nie tknęła, co dopiero aż takie słowa?-Przepraszam- powtórzyłam.

-Hej, już mówiłem, nie przepraszaj mała-Uśmiechnąłem się ciepło w stronę Samanthy. Na prawdę nie mam jej tego za złe, stało się i się już nie odstanie. Trudno. Poczochrałem jej włosy uważając na różowy wianek, na szczęście nawet się nie przesunął. Zaczesałem kilka kosmyków dziewczyny z twarzy za ucho i zabrałem dłoń.

-Po prostu...Eh- westchnęłam patrząc na to co robi- Uważaj, bo jeszcze ci znowu wybuchnę- parsknęłam spoglądając na Mathew. Żarty sytuacyjne czasami jednak mi mogą wyjść, jednak nie wiedziałam czy tym razem mi się udało.

Zaśmiałem się, niezły żartowniś z tej małej trzeba przyznać. Uniosłem dłonie na wysokość głowy w celu pokazania gestu "rączki mam tutaj" i ponownie się zaśmiałem.
-O to się nie martwię- Pstryknąłem dziewczynę w nos rozbawiony, próbując się nie roześmiać.

Zaśmiał się. Czyli nawet wyszło. Po pstryknięciu w nos zmarszczyłam brwi- Może powinieneś- powiedziałam przechylając głowę. Możliwe, że ton głosu brzmiał inaczej niż zwykle jednak nie zwróciłam na to uwagi.

Spokojnie zabrałem dłonie dalej od dziewczyny i lekko się uśmiechnąłem. Głowę przechyliłem w lewą stronę, tak bym mógł dokładnie widzieć całe jezioro. Na spokojną dotychczas taflę spadło kilka kropelek jednocześnie zaburzając idealną powierzchnię wody. Zaczyna padać...

-Dobry wybór- skomentowałam przenosząc wzrok na spokojną taflę jeziora. Często żałowałam, że nie potrafię pływać. Dostrzegłam jak spadają krople wody. Czyżby padało, czy tylko mi się zdaje? Wyciągnęłam dłoń aby to sprawdzić, gdy na nią spadły chłodne krople, wiedziałam, że mi się nie wydawało, jednak nie zamierzałam tego skomentować.

-Wracamy do zamku?- Zapytałem upewniając się co dziewczyna zamierza. Mnie osobiście deszcz nie przeszkadzał. Może i zrobiło się trochę zimniej niż kilka minut temu ale pod drzewem nie było czuć spadających kropel wody, więc jak dla mnie mogliśmy tu zostać.

-Nie jestem z soli, więc nie ma sensu iść- parsknęłam patrząc jak tafla jeziora staje się coraz bardziej nierówna. Lubiłam spędzać czas na obserwowaniu deszczu, było to kojące... Pomagało przy przemyśleniach. Z resztą cudowny zapach miało powietrze po deszczu. Uwielbiam wtedy wychodzić i jedyne co czuć to tylko tamto. Westchnęłam opierając brodę o kolana.

Przyszedłem nad jezioro. Cong Cong nie czekając na moją reakcję zaczął biegać wokoło. Wyglądał na szczęśliwego. Odgarnąłem włosy i westchnąłem ciężko. Czułem jakby wszystko, co się dzisiaj działo, całkowicie opadło na moje barki. Niewyobrażalny ciężar na sercu. Nie potrafiłem tego określić. Położyłem się na plecach przyglądając się niebu. Co w tym momencie było prawdziwe? Czy ja zaczynam wariować? W życiu nie czułem się gorzej. Ale było to brzemię, z którym muszę żyć. Czy nie byłoby prościej, będąc dzieciakiem, który o nic nie musiał się martwić? Może wszystkim wydawać się, że Nathan Collins to chodząca bryła lodu. Była to jedynie kreacja. Za każdym razem gdy spoglądam w lustro widzę, to czym kiedyś byłem. Najgorszym z najgorszych. Nic nie wartym śmieciem. Po chwili przed twarzą pojawił się Cong Cong i położył łepek na mojej klatce piersiowej. W odpowiedzi jedynie pogłaskałem go.

Zabrałem Annabelle z WS nad jezioro. Tam poprowadziłem ja pod jedno z drzew po czym usiadłem, opierając się o pień i ciągnąc ją za soba aby mogła oprzeć się o mnie lub drzewo.

- Nie. - szepnęłam i jakby rozłożyłam jego nogi, weszłam między nie, plecami opierając się o jego klatkę piersiową - Tak.

Przewróciłem oczami. I zrób tu dobrze kobiecie...
- Niech ci będzie. - zaśmiałem się obejmując ją w pasie i krzyżując ręce na jej brzuchu.
- Zadowolone dziecko?

- Wypraszam sobie "dziecko". - oparłam się bardziej o jego prawe ramię, starając się podnieść wzrok by spojrzeć na twarz Jasona - No chyba, że Twoim ukrytym marzeniem jest bycie pedofilem.

Prosto z dormitorium udałyśmy się nad jezioro niedaleko Hogwartu. Gdzieś dalej zauważyłam pewną parę, ale byli na tyle daleko, że nie mogłam ich rozpoznać. Koc rozłożyłam niedaleko wody, nie na tyle blisko, by mógł zamoknąć, ale na tyle, żeby można było wystawić nogi do wody.
-W tym krajobrazie zakochałam się od pierwszego wejrzenia.- Westchnęłam i spoglądają na dziewczynę, poklepałam dłonią miejsce obok siebie.

— Ahh... Ja juz jestem pedofilem. — powiedziałem teatralnie wzdychając.
— Nie jest ci zimno?

- W Twoich objęciach? Nigdy. - powiedziałam schlebiający głosem, wiercąc się między jego ramieniami.

Przyszłam równo z Phoebe. O ile ona nie zwróciła uwagi na tamtą parkę, ja nie mogłam ich nie słyszeć. Annabelle. Siostra mojej byłej miała to do siebie, że mocno zapadała w pamięć.
— Cóż, to bardzo fajne miejsce. No i to jezioro nie jest byle jakie. Raz prawie jedna dziewczyna tu zginęła, raz Carl Claws się tu utopił, ale cudem uratowała go moja pierwsza kraszi - powiedziałam, zajmując miejsce obok niej i utkwiłam spojrzenie w tafli jeziora.

-Hmmm, to idealne miejsce na spędzenie tu czasu.....jezioro prawie samobójców-Parsknęłam śmiechem i obserwowałam jak dziewczyna siada obok mnie. Gdy już tak razem siedziałyśmy, mój wzrok poprowadził mnie do gładkiej tafli wody. Nie było wiatru, więc woda nie miała prawa się ruszać, a właśnie taki widok lubię najbardziej. Westchnęłam cicho, po chwili położyłam się do tyłu i przypatrywałam gwiazdom.

— Ehh głupia... Nie podlizuj się. — parsknąłem śmiechem opierając podbródek na czubku jej głowy.
— Mam nadzieje ze mrówki pogryza cie w tyłek.

- A Ciebie w ten niewyparzony jęzor. - odwróciłam się prędko i złapałam zębami jego wargę, a następnie język - Wredota. - pokazałam mu język.

Gdy zaatakowała mnie niczym żmija, w następnej chwili złapałem ją za włosy, nachylając się nad nią i całując czule w usta. Uniosłem lekko kąciki ust, tak że mogła wyczuć uśmiech.