Jezioro Hogwartu

— Oczywiscie ze nie przeprosisz. Tylko facet x jajami jest w stanie szczerze przeprosic. — powiedziałam wzruszając ramieniem.
— Żaden morderca nie potrzebuje. — dodałam.

- Gdybym zrobił to jakiejś ładnej dziewczynie, to pewnie bym przeprosił, ale Ciebie nie mam za co - odparłem.
- Żebym był mordercą musiałbym zabić choć jedną osobę, a tego nie zrobiłem, więc ze mnie taki morderca, jak z Ciebie dziwka - mruknąłem.

— No cóż. Wybacz że jestem brzydka. Ale taka sie juz urodziłam i nic na to nie poradze. — odprarlam zrywając kilka źdźbeł trawy.
— No przeciez jestem dziwka. Wczoraj to ustaliliśmy.

- Ale ty masz niskie poczucie własnej wartości - mruknąłem patrząc na nią.
- Ja nadal nie czuje się mordercą - odparłem.

Prychnelam na jego słowa. Ciekawe czemu..
— Super. Cieszę sie. — odparlam odwracając się od niego.
Znow zaczekam patrzeć w stronę jeziora, gdziewoda łączyła sie z niebem z mojej perspektywy.

- Radziłbym Ci znaleźć jakiegoś chłopaka, ale takiego pantoflarza, albo niezwykle cierpliwego, to może podniesie twoje poczucie wartości - odparłem
- Nie wiem dlaczego się nie doceniasz - mruknąłem i popatrzyłem na Księżna i Alarica.
Pies położył się na ziemi, a Alaric siedział na jego głowie.

— Nie potrzebuje chłopaka. — warknelam. — A tym bardziej rad od Gryfona. — odparlam.
—Bo nie mam co doceniać. Odwal sie. — powiedziałam spoglądając na zwierzaki które siedziały kawałek od nad. Troche mnie kręciło w nosie ale dzięki lekom nie kichałam jak pojebana.

- Chyba jednak masz - odparłem - Jak możesz twierdzić, że nie masz co doceniać. Nie rozumiem Cię - westchnąłem cicho.
- Rady też Ci się przydadzą - mruknąłem.
- Naucz się nowego słowa, a nie tylko "odwal się" - stwierdziłem.

— Wez sie człowieku zdecyduj czy jestem paskudna dziwka czy nie. Bo mam wrazenie ze walczysz ze swoim alter ego. — odparlam.
— Mozesz przestać do mnie mowic i isc sobie stad w pizdu?

- Mhm - odparłem tylko.
No i znowu się zaczyna jej paskudny nastrój. Albo jest miła, albo okropna. A widać, że zaczyna się ten drugi.

— "Mhm"— przedrzeźniłam go. Zepsuł mi humor. Znowu czułam jak to nieprzyjemne uczucie mnie wypełnia. Nie dość ze nie miałam nikogo w tej szkole, to jeszcze chłopak z którym byłam przez kilka lat, i nic nie zapowiadało sie zeby cos miało się zmienic. A jednak,.. Jestem "wybrykiem natury w koncu...

- A co chcesz usłyszeć? Chciałaś, żebym siedział cicho to siedzę - odparłem, odwracając twarz w jej stronę.
Naprawdę nie wiedziałem jak mam się przy niej zachowywać, bo nastrój jej się zmieniał strasznie szybko.

– Przeciez nic nie mowie.— powiedzialam cicho.
Odchyliłam sie do tylu i położyłam zarówno na macie jak i trawie, zakładając w tej pozycji noge na noge i bujając jedna z nich. Zamknęłam oczy, składając dłonie na nagim brzuchu.

- Tylko przedrzeźniasz - odparłem.
Popatrzyłem na dziewczynę, która się położyła, będąc na trawie i macie.
- Dlaczego nie możesz...- zacząłem, ale nie skończyłem, bo nie było sensu wymuszać na niej rozmowę.

— Czego nie moge?— zapytałam nie otwierając oczu.
– Jak zaczynasz to kończ bo to irytujące. — dodałam wzdychając.

- Już nic - odparłem.
Mój wzrok utkwiłem w wodzie, lekko falującej na tle błękitnego nieba.
Chyba tylko natura była tak bardzo nieprzewidywalna jak dziewczyna.

— No powiedz. — powiedziałam.
— Nie zachowuj sie jak prostak i po prostu to powiedz. — rzuciłam, otwierając oczy.

- Dlaczego nie możesz być miła choć przez godzinę? Co takiego w Ciebie wstępuje, że zaczynasz być opryskliwa? Jeżeli jesteś typem samotnika to trzeba było powiedzieć - odparłem, przekręcając twarz w jej stronę.
- I dlatego tak bardzo przeszkadza Ci patrzenie w oczy? - spytałem.

— Nie zawsze taka jestem. — odparlam patrzac na niego.
— I na pewno nie jestem typem samotnika. — dodałam.
— Po prostu tego nie lubie. Z bliska. Z daleka jakos przeżyje. Zreszta dotyczy to zazwyczaj facetów.

- A teraz jesteś taka przeze mnie czy przez tą samą sytuację co wczoraj? -spytałem i wstałem z maty odchodząc na dużą odległość i siadając przodem do dziewczyny.
- Zapomniałem, że przez spojrzenie ciskamy w was gromy - odparłem.

— A co to za różnica?— zapytałam. Uniosłam sie na łokciu i spojrzałam na chłopaka gdy odszedł kawałek.
— Powiesz mi co miałeś na mysli?— zapytałam.
— Tak. I piorunami.

- Ale co miałem na myśli? O co Ci chodzi? - spytałem, patrząc na nią, gdy uniosła się łokciu.
Gdy przypomniała o wczorajszych piorunach, o mało co nie wybuchmąłem śmiechem, w ostatniej chwili jednak się powstrzymałem.
- No patrz...to ja się nie dziwię, że tak bardzo boisz się mężczyzn - odparłem

— A nie... Juz nic. Odpowiedziałeś. — powiedziałam.
— Widze ze troszkę cie to bawi... ciesze sie ze zapewniam ci rozrywkę...

- Mnie cieszy to bardziej niż Ciebie - odparłem.
- Bawi mnie to tylko troszkę - powiedziałem i uśmiechnąłem się do niej.
- Zapewniasz mi większą rozrywkę niż myślisz - westchnąłem.
- Czegoś jeszcze się boisz? Oprócz piorunów - spytałem.

— Brzydka dziwka a do tego klaun!— powiedziałam z udawanym entuzjazmem.
— Chyba zartujesz myśląc ze ci powiem. — prychnelam. — Mysle ze jestes ostatnia osoba ktorej powinnam to mowic.

- Jak wolisz i tak się dowiem, wcześniej lub później. Zasada prób i błędów - odparłem szczerze.
- Skończ z tym poniżaniem samej siebie, bo czuje że gadam z zakompleksioną nastolatką - powiedziałem.

– Powodzenia dziecko. — prychnelam.
— Jak ci sie nie podoba to mozesz sobie isc. — odparlam. — Nie pogniewam sie.

- Zobaczymy kto będzie się śmiał ostatni - odparłem.
- Nie zamierzam nigdzie iść, po prostu widać że masz aż za duże kompleksy - mruknąłem.
- A jaki jest twój stosunek do pająków? Chodzi mi o to czy coś Ci się stanie, jak go zobaczysz? - spytałem.

— Nie mam kompleksów. — odparlam krzywiąc sie.
— Damon. Czy ty masz do mnie jakis problem?— zapytałam na poważnie, podnoszac sie do siadu, leko zbyt szybko.
— O co ci chodzi Hm?

- A mówisz, tak jakbyś je miała - odparłem.
Na jej kolejne słowa, przechyliłem głowę na bok. Czy miałem z nią problem. Nie, na razie nie. Choć bardzo mi przeszkadzała wiedza o tym, że dziewczyna choruje na hemofilię. Tylko przez to, iż wiedziałem że przez wbicie w nią kłów, mogłem ją zabić, a nie chciałem zostać mordercą tej dziewczyny.
Więc podsumowując nie miałem z nią żadnego problemu.
- To że się pytam, czego się boisz, nie oznacza, że mam z Tobą problem. Jakbym miał to wykorzystał bym na Ciebie najsłodszą broń, a mianowicie mojego kotka - na te słowa Alaric uniósł uszka i patrzył się na mnie wielkimi oczami.

— Na twoja naslodsza broń biorę silne leki. — odparlam patrzac na kota ktory lezal na głowie Księżnej. Zdziwiło mnie to ze mu na to pozwala.
— Nie jestes typem człowieka z którym mogłabym sie zadawać. Dlatego mysle ze masz cos do mnie

- A z jakim typem człowieka się zadajesz? - spytałem, słysząc jej wypowiedź.
- Nic do ciebie nie mam Choi - odparłem, przypominając sobie nazwisko dziewczyny, które było zapisane na obroży labladora.

— Nie chodzi o to. — odparlam.
— Z różnymi ludzmi. Ale chodzi o to ze nie wydajesz sie kims kto moglby sie ze mna zadawać. Po prostu.

- Nie muszę się z Tobą zadawać, by z Tobą gadać, prawda? - spytałem, unosząc brew.
- Czyli twierdzisz, że nie jestem typem osoby, która może się z Tobą zadawać i dlatego mam mieć do Ciebie problem? Im dłużej z Tobą siedzę tym więcej ciekawszych rzeczy się dowiaduje - odparłem.

— Oczywiscie ze nie. Rozmawiać mozna. — odparlam.
— Nieważne. Olej to. — mruknelam i machnęłam ręka.
– A ty? Boisz sie czegoś?

- Jak wolisz - odparłem.
Przez chwilę zastanawiałem się czy mówić jej o czymkolwiek.
- Byłbym naprawdę zapatrzony w siebie, gdybym się czegoś nie bał. Myślę, że wszyscy się czegoś boją, tyle, że jedni są odważni i powiedzą o tym, a inni bardziej skryci w sobie i powiedzą, że niczego się nie boją - wyjaśniłem.

— A jak jest z toba?— zapytałam ciekawa.
— Jestes odważny czy skryty?— dodałam znow die kładąc.

- Raczej do skrytych osób nienależę - odparłem spokojnie.
- A dlaczego pytasz? - spytałem.

– A dlaczego ty pytałeś?– zapytałam unoszac brew.
— Po prostu. Bo moge. – powiedziałam unoszac sie lekko i puszczając mu oczko.

- Bo byłem ciekawy - odparłem.
Popatrzyłem na dziewczynę, jakbym ją pierwszy raz na oczy widział.
- Ale ja Ci niczego nie zabraniam - powiedziałem z uśmiechem na ustach.

— Raczej nie posluchalabym twojego zakazu. — odparlam.
— A tak szczerze to dlaczego tu przyszedłeś?

- Może byś nie posłuchała, ale od czego jest magia? - spytałem.
- Chciałem odpocząć i wyjść na świeże powietrze, nienawidzę siedzieć w pokoju - odparłem.
- A ty przyszłaś tu po to by się porozciągać? -spytałem i podszedłem do dziewczyny. Usiadłem blisko niej na macie, ale wpatrywałem się w horyzont.

— Nie używaj jej przeciwko mnie. Skoro sama nie chce jej używać to nie chce zeby ktos używał jej w stosunku do mnie. — odparlam.
— No tak. Zazwyczaj tak robię. Te dormitoria sa okropne. Ciezko sie tam siedzi samemu.

- Nie używasz jej, bo nie umiesz - odparłem
- No mówię, że nie da się tam wysiedzieć - mruknąłem.
- Masz przy sobie różdżkę czy nadal jej nie nosisz? - spytałem, przypatrując się jej sylwetce.

– Umiem. — powiedziałam cicho. — po prostu nie chce tego robic. – odparlam szczerze.
— Nie mam. Nie miałam gdzie wsadzić. – mruknelam zamykajac oczy.