Jezioro Hogwartu

- Nie no to bosko, popatrzeć sobie - mruknąłem siadając na trawie na przeciwko niej - Umiesz chociaż pływać? - zapytałem

— A czy gdybym umiała, to topienie się miałoby jakikolwiek sens?— zapytałam retorycznie.
— Dlatego nie chciałam żebyś mnie tu wrzucał. Ale chyba mocno chcesz mojego zgonu

- Wiesz ile dobrych pływaków się utopiło? Multum - mruknąłem patrząc w taflę jeziora
- Nie, nie chce twojego zgonu - stwierdziłem - Chciałem zobaczyć czy w chwili aż takiego niebezpieczeństwa twoja magia, by ci pomogła - mruknąłem. Co poradzić na to że należę do ciekawskich osób.

— Nie wiem...— powiedziałam szczerze, zastanawiając się nad tym.
— W sumie to nie pomyslałam o tym... To dosyc ciekawe. — dodałam. Podniosłam się, ociekajac woda.
— Zaraz to sprawdzimy. — powiedziałam wzywając swoja miotle.

- Zlecisz z niej? - zapytałem wskazując na miotłę - Po jakim czasie cię wyciągnąć? - spytałem - tak jakby co - dodałem. Naprawdę byłem ciekawy co jej magia zrobi, nie to że chciałem by dziewczyna umarła czy coś, tylko jak już wspomniałem należę do osób ciekawskich.

— Tak. — powiedziałam wsiadając na miotle.
— Mmm... Nie wiem ile człowiek moze byc pod woda... po jakichś... 3 minutach? Moze dam radę... Jak się nie uda... To lubie białe róże. — odleciałam mniej wiecej na srodek jeziora gdzie woda była najgłębsza i stanęłam ostrożnie na miotle, następnie z niej zeskakując i wpadając w glebie jeziora.
Zaczelam się miotać pod woda - naturalny odruch, czekajac az cos się wydarzy... ale nic się nie działo.
Zaczelam panikować chcac wypłynąć na powierzchnie jednak wpadałam coraz głębiej.

- Okej - mruknąłem tylko patrząc jak wskakuje na miotłę. Gdy na niej stanęła wlaczyłem już zegarek by odmierzał czas wiec zanim jeszcze wskoczyła do wody minęło już kilka sekund. Patrzyłem jak jej ciało wylatuje do wody. Ona 3 minut na pewno by nie wytrzymała więc jakby tylko było kilka sekund przed 2 minutami zamierzałem po nią wskoczyć.

To prawda ze w obliczu śmierci całe swoje zycie widzisz w formie klatek filmowych, które szybko migają ci przed oczami. Nie dałam rady. Magia nie zadziałała. Wciągnęłam wodę ktora zalała mi płuca. Dwa wdechy. Tylko dwa. I zaczelam tracić świadomość. Moje ciało juz bezwładnie opadało na dno.

Minęło już półtorej minuty, a ja się niecierpliwiłem. Bo niby jak magia, która przywłaszcza inną magię nie może uratować właścicielki. Już dłużej nie zamierzałem siedzieć, zdjąłem koszulkę i położyłem ją na trawie, tak samo postąpiłem z różdżką i zegarkiem oraz butami, które by mi tylko przeszkadzały. Wskoczyłem do wody, która była lodowata i otworzyłem oczy, rozglądajac się za dziewczyną, w ułamku sekundy coś mi mignęło, szybko zanurkowałem głębiej. Jednak widząc ją jak opada na dno, byłem zły na siebie i na nią, złapałem ją w talii i podpłynąłem na brzeg. Wyciągnąłem jej ciało na trawę i podniosłem jej głowę lekko nią trząsąc.

Tak cicho. Juz cicho.
I to uczucie. Jak latanie ja miotle. Ale pierwsze latanie... Adrenalina, lekki strach ale i euforia.
Niesamowite. Najlepsze na świecie.
Ale nie lubie ciszy. Nigdy nie lubiłam. Nawet nie słyszę własnego głosu... Gdzie miotła? Wynurzyłam się czy nie?

Ona sobie chyba żartuje, tak? Chwyciłem ją za ręce i przyciągnąłem do siebie tak, że jej głowa była oparta o Mój bark. Ułożyłem rękę w tzw. łódeczkę i zacząłem mocno ją oklepywać, aby woda z płuc się wydostała

Znacie to uczucie kiedy stoicie sobie z kubkiem gorącego napoju i ktos nagle wpada na was z bara i jest problem bo albo się polejecie i poparzycie albo się polejecie a zaraz macie spotkanie..
tak się poczułam. Jakby ktos mocno mnie potrącił.
Zaczelam się krztusić wypluwając duża ilośc wody. Otworzyłam oczy nadal kaszląc.

Poczułem ulgę w momencie, gdy zaczęła kaszleć. Wstałem i wzięłam swoje rzeczy z trawy i przeniosłem je blisko dziewczyny. Schowałem różdżkę do kieszeni i podszedłem do brunetki, kładąc ją lekko na trawie. Usiadłem przy niej i patrzyłem na nią, w sumie tylko tyle teraz mi pozostało, przez szkok, który mnie nie opuścił.

Gdy wykaszlalam cała wodę, poczułam ze kładę się na czyms twardszym.
Podniosłam się i usiadłam drżąc z zimna.
Spojrzałam na Tylera.
— Nie udało się?

Popatrzyłem na nią, kilkakrotnie mrugając. Ona ze mnie kpi, tak?
- Udało ci się - mruknąłem - napędzić mi straha - dodałem, patrząc na nią. Widząc że drży z zimna zabrałem moją koszulkę z trawy i podałem ją dziewczynie
- Przebierz się - powiedziałem, trzymając wyciągniętą dłoń z bluzka.

— Wybacz... Mozesz wracać do dormitorium. Ja spróbuje jeszcze raz. — powiedziałam przywołując znow miotle.
— Moze jak bede wiedziała ze nikt mnie nie uratuje to się uda. — pociągnęłam nosem, odgarniając mokre włosy z twarzy

Złapałem ją za nadgarstek
- Nawet o tym nie myśl - powiedziałem przez zęby - po prostu twoja magia cię nie uratuje - mruknąłem. Chciałem coś jeszcze dodacy, ale się powstrzymałem.

— Uratuje... na pewno uratuje...— powiedziałam z nadzieja. Musiała. Skoro juz ją miałam to musiała byc przydatna.
— Da radę... Idz do zamku a ja wysle ci Magnusa jak wroce tez

- Nie uratuje - mruknąłem i przeciągnąłem ją do siebie - Nie rób głupot - powiedziałem spokojnie. Choć najchętniej nakrzyczałbym na nią, ale wiedziałem, że w tej sytuacji to nie pomoże, a nawet pogorszy sprawę.

— A moze jednak?— zapytałam.
— Moze w wodzie to nie działa... — powiedziałam gdy mnie przytulił.
— Moze zadziała w powietrzu? Jak zacznę spadać... To zatrzymam się tuz nad ziemia!

- Gdyby tak było, nie wpadłabyś do wody - mruknąłem - A nie mam zamiaru patrzeć jak niszczysz sobie życie przez złamany kręgosłup - dodałem i odsunąłem się lekko od niej, widząc że nie chce się przytulać.
- Po prostu pogódź się z tym - dodałem i wstałem. Dopiero teraz dotarło do mnie, że mam szczęście, gdyż list wysłałem przed jej skokiem do wody. Jednak bardzo zdziwiło mnie, że tak potężna magia nie potrafi ratować.

— Moze woda to nie moj żywioł... — mruknelam.
— To dlaczego mam te magię? Przeciez nie dlatego zeby robic cos złego... Nie jestem zła..— spojrzałam na niego do góry gdy wstał. Nieeeeee
Wyciagnelam rece w jego stronę zaciskajac i rozluźniając dłonie kilka razy.
– Nie idz.... I tak juz jestes mokry wiec mocniej cie nie zamocze... Mmm...

Przykucnąłem przy niej i złapałem jej twarz w swoje dłonie
- Może do czegoś kompletnie innego - mruknąłem - Musisz się zapytać bliskich, ja ci nie pomogę - dodałem, lekko się uśmiechając. Chciałbym jej pomóc, ale co mogłem zrobić.

— Nie odpowiedzą... Albo moja magia nie działa kompletnie... Albo... Albo to nie bez powodu jest czarna magia...— mruknelam patrzac na niego i szczękając zębami. A następnej chwili rzuciłam się na niego, powalając na trawę i przytulając mocno.

- A może musi się jeszcze rozwinąć - mruknąłem, przytulajac ją
- Opowiesz mi swój sen ze mną? - zapytałem, zmieniając temat

— Tak. Po moim trupie. — powiedziałam szybko.
– To był tylko sen i nigdy się nie spełni. Na szczescie

- Aż tak źle? - spytałem, śmiejąc się - Skoro aż tak, to chyba zabiłaś mnie w tym swoim śnie - mruknąłem. Nie mam bladego pojęcia co mogło jej się snić, ale chyba nie chciałem wiedzieć.

— Ooo wręcz przeciwnie...— powiedziałam wczepiajac się w chłopaka tak by na pewno mnie teraz nie zostawił.
— Myślisz ze moja magia jest... Czarna?

- Nie wiem - mruknąłem - A mam być szczery? - zapytałem patrząc na nią. Była urocza gdy się bala.

— No. Inaczej bym nie pytała...— powiedziałam cicho jakbym bała się ze ktos usłyszy...
— Mow

Położyłem na jej plecach rękę i zacząłem ją głaskać
- Słońce, myślę, że skoro ta moc jest w tobie - powiedziałem - skoro jest z tobą połączona to znaczy - mruknąłem - cholera nie wiem jak to określić. Chodzi mi o to że skoro nie potrzebujesz różdżki by ją z siebie wydobyć, to jest bardziej czarna niż biała - wytłumaczyłem - ale to od ciebie zależy jak będzie używana - dodałem szybko.

— Czyli jednak jestem zła...— powiedziałam wzdychając.
— Tak myślałam ze tak to się skończy... Drodzy przodkowie. Dzięki bardzo

- Nie jesteś zła - mruknąłem - po prostu twoja magia nie należy do białej - dodałem.

— Wiec i ja nie należę...— powiedziałam.
— Nie powinno mnie tu byc... W Hogwarcie. Wsród was

- Wręcz przeciwnie, powinnaś być tu bardziej niż ktokolwiek z nas - mruknąłem i pocałowałem ją we włosy - by ją opanować - stwierdziłem

— Nie potrafie jej opanować. — powiedziałam.
– Mam nadzieje ze moje głupie sny się nie spełnia bo jesli tak to moje dzieci beda biedne

- Potrafisz - mruknąłem - przecież już mi to pokazałaś - dodałem.
- Dlaczego biedne? Co ci się śniło? I do jasnej cholery. Z kim te dzieci? - spytałem

– Chłopiec nie panował nad mocą... czasami uaktywniala się w złych momentach... a dziewczynka nie miała w ogole magii...— powiedziałam szybko znow zaczynajac drzeć.
— Co... Z-z nikim... Zimno mi...

- Po Pierwsze co to za historyjka, a po drugie z kim te dzieci, że takie biedne były? - spytałem

— Co? Nic... Nieważne. — powiedziałam wtulajac się w niego mocno.
— Nie jestem ci za ciężka?

- Rian, no weź powiedz - mruknąłem przeciągle
- Nosiłem cię wiele razy wiec chyba już się przyzwyczaiłem - usmiechnąłem się, wiedząc że jest we mnie wtulona.

— Nie bo bedziesz na mnie zły. — powiedziałam.
— a nie chce żebyś był na mnie zły bo wtedy zaczynam się ciebie bać

- Nie będę - mruknąłem - Słowo Puchona - obiecałem. Podniosłem jej podbródek tak by na mnie patrzyła.

— No...— spojrzałam na niego zastanawiając się.
— Była dwójka dzieci... Wyglądało na to ze No moje... Starszy chłopiec i młodsza dziewczynka... Około 4 lat... I.. Mała nie miala mocy... i był jeszcze moj mąż... Ktory kochał nad zycie córkę...... Jak rodzinka... nawet pies był... No... Itymmężembyłeśty.

- " I tym mężem był..." - powtórzyłem, nie rozumiejąc, ostatniego słowa, w zlepce jej zdania.