Jezioro Hogwartu

- W spodnie albo dać Księżnej do pilnowania - mruknąłem.
- Dasom jesteś czarownicą, musisz mieć przy sobie różdżkę zawsze, nawet jeśli jej nie używasz, zrozum to - westchnąłem i opadłem na trawę, tak że leżałem w podobnej pozycji co dziewczyna.
- A jeżeli będziesz chciała to nauczę Cię kilku czarów - dodałem.

— Nie mam kieszeni. To sa legginsy ignorancie. — prychnelam.
— A czy ty nosisz ze sobą sedes jak go nie używasz?— zapytałam retorycznie.
— Damon. Ja naprawde potrafie czarować. Ale bie chce tego robic.

- Wiem, że to są legginsy - odparłem i usiadłem na macie.
- Właśnie dlatego mogłabyś nosić różdżkę w nogwawce - mruknąłem i pociągnąłem za jej jedną nogę, kładąc ją sobie na kolanach. Następnie wyciągnąłem swoją rożdżkę i włożyłam ją z wewnetrznej części legginsów.
- Raczej nie porównałbym różdżki do sedesu, ale do paralizatora albo sztyletu - powiedziałem.
- Ale magia to fajna sprawa, dlaczego nie chcesz? -spytałem, nie rozumiejąc dziewczyny w ogóle.

— Byłoby mi niewygodnie. — odparlam patrzac na niego.
— Ale chodziło mi o sam sens. A nie o jakies dokładne porównanie. — wyjaśniłam.
— Bo... Po prostu nie chce. Rozumiesz? Nie chce. — powiedziałam zaczynajac sie denerwować.

- Skoro mówisz, że nie chcesz czarować, jednocześnie odrzucasz bycie pełnoprawną czarownicą, to po co przyjechałaś do Hogwartu? Teraz pewnie byś kończyła szkołę wraz z innymi mugolami - odparłem.
- Nie rozumiem Cię, bo nie spotkałem jeszcze osoby, która będąc tu nie chce czarować - mruknąłem

Podniosłam sie do siadu, nadal trzymajac noge na jego kolanach.
— Zerwał ze mna bo jestem wybrykiem natury. — odparlam cicho.
— Nie odrzucam... Po prostu nie chce tego robic...

Wyjąłem z jej nogawki różdżkę i wsadziłem do tylnej kieszeni, a nastepnie spojrzałem na nią, gdy dotarły do mnie jej słowa.
- Dasom nie jesteś wybrykiem natury, jesteś wyjątkową, jak każdy w tej szkole - odparłem.
- Pamiętaj, że to my jesteśmy stworzeni do wielkich rzeczy, nie oni - powiedziałem, gładząc ją po nodze.
- Nie wiem jakim debilem trzeba być by rzucić czarownice, będąc mugolem...

— Tak. Pewnie. — powiedziałam cicho.
— Nie jest debilem...— mruknelam. – Poprawisz mi sznurówkę?– zapytałam wskazując na swojego buta.

Postanowiłem nie komentować tego, że nadal broniła swojego byłego.
- Nie przypominam sobie by był dziś dzień dobroci dla zwierząt - powiedziałem z uśmiechem, kończąc tym także poprzednie tematy.

—Okej. — powiedziałam schylając sie i zawiązując buta.
— Brzydka dziwka... albo raczej suka to bedzie zwierzak i dziwka w jednym, ktora rozbawia cie do łez. Co jeszcze wymyślisz?

- Wkurwiasz mnie tym jak sama z siebie się poniżasz - odparłem - pożartować z Tobą nie można - dodałem.
- Wytłumaczę Ci coś, radzę słuchać uważnie, bo nie powtórzę - powiedziałem i wykorzystałem moment w którym się schylała, by przybliżyć się do niej jeszcze bardziej.
Gdy już zawiązała sznurówkę, odparłem jedną dłoń przy jej biodrze, będąc teraz niebezpiecznie blisko siebie.
- Nie jesteś suką ani dziwką, bo jak na razie nic nie słyszałem o tym byś przewinęła się przez choćby 10 łóżek w Hogwarcie. Nie jesteś brzydka i o tym to już powinnaś dobrze wiedzieć. Jesteś zabawna, to prawda, ale nie w tym sensie w jakim siebie postrzegasz...nie jesteś klaunem. Jeszcze masz jakieś kompleksy? - spytałem.

— Nie poniżam. I mozna ze mna żartować do woli. — odparlam.
Wstrzymałam oddech gdy znalazł sie tak blisko. Skupiłam na nim swoja uwage słuchając tego co ma do powiedzenia.
– Nie mam kompleksów. Po prostu mowie to co mysle na głos. I tyle. Chyba lepsze to niz dusić cos w sobie.

- Nie mówię, że należy to w sobie dusić, bo akurat to jest niezdrowe - mruknąłem i odsunąłem się od niej, cały czas trzymając jej nogę, która była położona na moich kolanach.
- Czyli to wszystko? - spytałem, oglądając na trawę.

— Co to wszystko?– zapytałam nie rozumiejąc o co mu chodzi. Z biustonosza wyjęłam balsam do ust o smaku miętowo-czekoladowym i odkręciłam go, smarując nim usta.
— Chcesz?— zapytałam wyciągając do w stronę Damona.

- Czy to już wszystkie wady? - spytałem.
Popatrzyłem na wyciągnięty przez dziewczynę przedmiot i pokręciłem głową.
- Czy ja Ci wyglądam na wazeliniarza? - uniosłem brew.
- Ale z chęcią go spróbuję - dodałem i oparłem się na łokciach - z twoich ust - powiedziałem z uśmiechem.

— Czy ja wiem..— mruknelam. — Duzo tego. — odparlam.
— No nie ale jest fajniutkie..— wzruszyłam ramieniem w następnej chwili lekko sztywniejąc po jego słowach.
Poczułam wypieki na policzkach. Wyciagnelam balsamik przed siebie i posmarowałam nim ładnie wykrojone usta chłopaka.
— Tak jest lepszy...— powiedziałam szybko i znow schowałam go miedzy piersiami.

- Nie, nie jest tak lepszy - odparłem i wytarłem dłonią usta, pozbywając je balsamu.
- Czy ty się właśnie zarumieniłaś? - spytałem cicho
- To dawaj wymieniaj po kolei te swoje wady, z chęcią posłucham, jak niektóre powtarzasz - mruknąłem.

— Ja sie nie rumienie. — warknelam.
— Jestam mała, boje sie sama spac, w szkole dostałam łatkę damulki, jestem niezdarna, nie radzę sobie na żadnych zajęciach bo nie potrafie sie skupić, zniechęcam do siebie ludzi, jestem irytująca, upierdliwa,głośna, tępa, kapryśna, irytująca, naiwna i dalej mi sie juz nie chce..

- Nie wcale - odparłem.
- Ty widzisz tu tylko wady, a ja w większości zalety. Gdybyś była wysoka, to była byś równa z połową mężczyzn, a uwierz mi nie chcesz. Patrząc po Tobie nigdy nie śpisz sama, bo masz Księżną, ale jeżeli będziesz chciała zmienić psa na osobę to jestem chętny i od razu pokażę Ci, że bycie głośnym nie jest wadą. Tępa też nie jesteś, bo wtedy Alaric by Cię nie polubił. A co do zajęć to mogę Ci pomóc - mruknąłem.
- Widzisz mówiłem, że którąś wadę powtorzysz - westchnąłem.

— Bo jestem podwójnie irytująca. To nie był błąd. — odparlam.
— Wybacz ale nie mam w zwyczaju sypiać z nieznajomymi. Ale dzięki za chęci. To miłe. — powiedziałam i poklepalam go po ramieniu.
— A Księżna... Tak jakby lubi robic co chce. A ja jej na to pozwalam.

- No nie, a już myślałem że będę coś miał z tej rozmowy - zaśmiałem się.
- Pod względem zachowania macie z Księżna podobne charaktery - odparłem
- A jak masz problem ze snem to przychodzić do nas możesz i spać na kanapie - zaśmiałem się.

— Ponoć zwierze dostosowywuje sie do swojego imienia...— odparlam.
— Poradze sobie. — dodałam. – To nie byłoby chyba zbyt normalne gdybym spała w męskim dormitorium. I to u Gryfonow..

- Czyli ty też dostosowujesz się do imienia swojego psa - odparłem.
- W tej szkole raczej nie ma nic normalnego - stwierdziłem.
- Ogólnie byłoby dziwnie gdybyś spała w jakimkolwiek męskim dormitorium, nawet u Krukonów - mruknąłem.

— No właśnie o tym mowie...– odparlam.
— Wiec chyba zostane przy spaniu na wieży zegarowej. — powiedziałam lekko sie uśmiechając.
— A ja zawsze byłam księżna..– dodałam odrzucając włosy do tylu.

- To pewnej nocy przyjdę do Ciebie na wieżę zegarową, byś mogła spokojnie zasnąć - odparłem cicho.
- Czy ty śpisz tylko na wieży? - spytałem.
- Ty i księżna? Jakoś nie widzę - zaśmiałem się.

— Nie. Czasami w pokoju spotkań. — odparlam.
Zamilklam ignorując jego żarcik.
— Dlaczego?— zapytałam w koncu.
— Dlaczego chcesz mi pomagac?

- Sam nie wiem - odparłem.
- Może mi się podobasz, może chcę Ci pomóc bo jesteś w większości mugolem, a może jest jakiś inny czynnik - mruknąłem.

– Nie sadze zebym ci sie podobała. Nie jestes typem osoby ktora pomaga szlamom. – odparlam. — Ciekawa jestem tych innych czynników. — dodałam. — Jesli zamierzasz mnie przelecieć i olać to nie próbuj nawet. Juz raz przez to przeszłam.

- No prawie poznałaś mój plan - westchnąłem.
- Tyle że chciałem Cię 2-krotnie przelecieć i dopiero wtedy zostawić - mruknąłem.
- Czyli przez to zakończył się "związek" twój i mugolaka? - spytałem.

— Oo... az dwa? Ale sam?— zapytałam dla pewności.
— Powiedziałam ci juz przez co sie zakończył. — odparlam.
— Jadłeś juz śniadanie?

- No sam na sam z Tobą - odparłem.
Na jej pytanie, nie odpowiedziałem najpierw, bo co miałem powiedzieć...Tak, wczoraj najadłem się aż na kolejne 3 dni?...No właśnie, raczej nie.
Popatrzyłem na zegarek, a widząc że śniadanie już trochę trwa, przytaknąłem głową.
- Za to ty chyba nie jedałaś - dodałem

—W obrządku. Tak czy siak... Przykro mi.— powiedziałam wzruszając ramieniem.
— No właśnie nie. — odparlam.
— Przez ciebie wczoraj nie zjadłam kolacji. — mruknelam mrużąc oczy na niego.

- Z jakiego powodu Ci przykro? Jeżeli chodzi o moją poprzednią wypowiedź, to to był żart, sarkazm, co tam jeszcze przychodzi Ci do głowy - odparłem.
- To idź zjedz coś, bo jeszcze mi tu padniesz - mruknąłem.

– Wiem. Zrozumiałam. — powiedziałam.
— Zaraz pojde. A ty nie idziesz?— zapytałam podnoszac na niego wzrok.

- Nie - odparłem - mówiłem, że już jadłem - powiedziałem i położyłem się, dotykając łopatkami trawy.
- Przypilnuję Ci przynajmniej maty i Księżnej - powiedziałem uśmiechając się.

— Księżna pojdzie ze mna. I tak muszę wejsc do dormitorium i sie przebrać troche. — powiedziałam i rowniez sie polozylam.
— Ale zaraz. Teraz mi sie nie chce. — dodałam.

- Mi by się nie chciało przebierać - odparłem i zamknąłem oczy.
- Jak może Ci się nie chcieć jeść skoro od wczoraj nie jadłaś, a dziś zaczęłaś się rozciągać na sucho? - spytałem.

— Chce mi sie jeść. Nie chce mi sie wstać. To różnica. — odparlam prekrecajac głowę na bok i uśmiechając sie.
— A mozna sie rozciągać na mokro?

- To ty nie wiesz, że można? - spytałem, unosząc brew.
- Mogę Ci to nawet zademonstrować - odparłem spokojnie.
- Będzie Ci tak mokro, że rozciąganie będzie deszcze łatwiejsze - uśmiechnąłem się.

Minela sekunda nim zorientowałam sie ze Gryfon znowu mowi o tym samym... Znow sie zaczerwieniłam i chrząknęłam, odwracając głowę.
— Zboczeniec...

- Ale ja mówiłem o wrzuceniu Cię do jeziorka - odparłem.
- A ty tylko o jednym - mruknąłem, przymykając oczy - Człowiek próbuje być poważny, ale z Tobą się chyba nie da - westchnąłem.

— Co? Nieprawda! Przyznaj sie ze miałeś na mysli cos innego!— oburzyłam sie, podnoszac na łokciu.
— A wal sie!

- Naprawdę miałem na myśli jeziorko - uśmiechnąłem się do niej - Zobacz i właśnie w takiej rozmowie wychodzi kto jest zboczony - poruszyłem brwiami.
Słysząc jej kolejne słowa, aż szkoda by było nie wplątać w zdanie dwuznaczności.
- Tak przy Tobie nie wypada - odparłem.

Zacisnelam usta i uderzyłam go otwarta dłonią w brzuch.
— Świnia jestes wiesz. — mruknelam, odsuwając sie od niego.

- Chodziło mi, że nie ładnie się bić w towarzystwie - odparłem spokojnie.
- Nie ładnie też jest kogoś bić, za nic - powiedziałem oburzony.