Jezioro Hogwartu

— Byłeś ty...– powiedziałam cicho.
Teraz zwieje nie ma bata. Mogłam siedzieć cicho.

Zaczęłam się nie kontrolowanie śmiać, gdybym nie miał balastu pewnie bym zaczął się tarzać
- Masz bardzo nierealistyczne sny - oparłem pomiędzy salwami śmiechu - Już rozumiem dlaczego przez cały sen się usmiechałaś, a niekiedy jęczałaś -mruknąłem, nadal się śmiejąc.

Zdziwiła mnie jego reakcja. I to całkiem moc o...
Zmarszczyłam lekko brew.
— Nie jęczałam... Nie kłam

- Nawet nie pamiętasz - droczyłem się z nią. Trochę się uspokoiłem i zacząłem normalnie oddychać
- Jeżeli myślisz że to fauny podryw to się zdziwisz, słońce - mruknąłem.

— Nie podrywam Cie.. I nie jeczalam. — powiedziałam zastanawiając się czy sobie nie pójść. Miło ze mnie wyśmiał.

- Jasne, jasne wmawiaj sobie - zaśmiałem się - a jeszcze niedawno mówiłaś, że w życiu nie będziesz moją żoną - stwierdziłem zgodnie z prawdą - a sny to nasze marzenia - dodałem.

— Bo nie bede. — prychnelam.
— Nie sądze. Śni mi się wiele rzeczy ale żadna nie jest moim marzeniem.

- To ten był - mruknąłem
- Masz zjebane sny - dodałem. W sumie ciało mi już wyschło wiec mogłem założyć koszulę, a nie jednak nie, bo ktos na mnie siedział

— Nieprawda. Nie marze o zyciu z toba. — powiedziałam dalej trwając przy swoim.
— Tak, są. I to bardzo. Ten jeden raz ci przyznam racje

- Jeszcze wiele razy mi przyznasz racje - mruknąłem
- Zechcesz może zejść z mojego ciała? - spytałem.

— Nie chce... ale skoro pytasz to pewnie chcesz zebym spadała...— mruknelam i podniosłam się z niego niezbyt szczęśliwa.
Podniosłam swoja miotle i spojrzałam na jezioro.
Moja magia musi działac.

- Chyba cię coś pojebało słońce - mruknąłem, widząc jej wzrok - moje dzieci muszą mieć matkę - dodałem ze śmiechem, nawiązując do jej snu

— Bardzo zabawne..— powiedziałam nie odrywając wzroku od wody.
— Nie powinieneś juz isc spac?

- Nie, przecież jest przed dobranocką, mamusiu - zaśmiałem się i wstałem. Sięgnąłem po koszulkę i nałożyłem ją na siebie, cały czas bacznie obserwując dziewczynę.

— Dzisiaj masz karę. — powiedziałam.
— Idziesz spac w srodku dnia. — dodałam przejeżdżając dłonią po miotle.
Westchnęłam i wsiadłam na miotle.
— Masz mnie stamtąd nie wydostawać... Moze moja magia nie potrafi mnie uratować.. ale moze ożywić..

Złapay natomiast za trzonek miotły i przeciągnąłem do siebie.
- Nie - powiedziałem stanowczo - Jeszcze raz na nią wsiadziesz z tą myślą, a będę miał w dupie ile kosztowała i ci ją połamię - dodałem i zacisnąłem mocniej rękę na drążku.

— Co? O co ci chodzi?— zapytałam patrzac mu w oczy.
— Przestan. Jezu nie dramatyzuj. Wiesz ile jest chętnych dziewczyn w Hogwarcie które zycie oddadzą abyś je tylko dotknal?

- Nie o to mi kurwa chodzi - mruknąłem - Możemy przestać być na takich relacjach jakich jesteśmy, proszę cię bardzo - stwierdziłem - Po prostu nie próbuj, bo jak widziałaś twoja magia jest akuratwtym aspekcie podobna do mojej - powiedziałem, tracąc cierpliwość

— Jak chcesz to prosze bardzo. — warknelam. — Nie bede cie trzymać na sile. Nie chcesz mnie to nie. — powiedziałam nadal patrzac mu w oczy.
— Co? W jakim sensie?

- Jak na razie to ty chcesz zakończyć to co jest pomiędzy nami - dodałem z zaciśniętymi zębami
- Chodzi mi o to, że ci nie pomoże bez różdżki - mruknąłem

— Nie. To ty ciagle o tym wspominasz. — powiedziałam dźgając go palcem w piers.
— To ty ciagle mówisz o kończeniu. Wiec skoro tak ci zalezy na tym to po co ciagle tu jestes? Daj mi miotle i masz mnie z głowy.

- Już ci mówiłem ja tego nie zakończe, rozumiesz? - mruknąłem i złapałem za jej palec, który dotykał mojej klatki - I nie oddał ci miotły, bo masz jakieś pojebane pomysły z tą swoją magią - dodałem wściekły.

– A ty nie rozumiesz ze ja tez nie?!— krzyknęłam juz.
— Sam jestes pojebany! Ty i twoj brak serca!— dodałam. — Puść mnie i miotle

- Skoro nie mam serca,to po co sieyze mną zadajesz, mhm? - zapytałem
- Wolę nie mieć serca a mieć rozum - miałem już dosyć tej kłótni,nie sądziłem że może coś takiego powiedzieć, no a jednak

— Bo cie lubie!— krzyknęłam omal nie podskakując ze złości.
— A ja wole mieć serce. Bo dzięki temu nikt przeze mnie nie płacze. A ty... Szkoda gadac...— powiedziałam odwracając się i siadając na trawie. Uspokój się kobieto.

- Nie powinnaś lubić chłopaka, który nie ma serca - powiedziałem, trzymając jej miotłę. Następne jej słowa uderzyły we mnie jak zimny prysznic, patrzyłem na nią z rozszerzonymi oczami.
- To po co gadasz? - zapytałem

— Wszystko ci we mnie przeszkadza. Nawet gadanie. — prychnelam czujac jak zaczynam drzeć ze złości.
— I masz racje. Nie powinnam. Ale to ty masz rozum. Nie ja. Ja mam tylko serce.

- To ty twierdziłaś, że szkoda gadać - powiedziałem pewnym siebie głosem
- No właśnie, przynajmniej przez ciebie nikt nie płacze - powtorzyłem jej słowa z kilku minut.

— Dokładnie. I nikt nie bedzie. — powiedziałam.
— A ty swoja obojętnością potrafisz dojebać człowiekowi. A nie... sorry... Szlaufowi..

- Masz coś jeszcze do dodania? - zapytałem, zastanawiając się czy nie złamać jej miotły. Wystarczył mocniejszy uścisk i pociągnięcie w dół a po miotle mało by zostało.

— Tak. — powiedziałam.
— Chciałabym cie nienawidzić. — odparlam wbijając wzrok w tafle wody ktora się poruszyła przez wiatr.

- To zrób to - mruknąłem - Chyba, że mam ci w tym pomóc - powiedziałem i podszedłem do niej. Pochyliłem się, kładąc miotłę obok brunetki, a następnie wyprostowałem się i odsunąłem się.

— Gdybym potrafiła to bym to zrobiła. — warknelam na niego znow. Katem oka zobaczyłam jak kładzie obok mnie miotle. Ale nawet na nia nie spojrzałam.

- Przykro mi - mruknąłem. Patrzyłem tępo na krajobraz, który rozpościerał się przed moimi oczami. Nadal zastanawiałem się dlaczego żadne z nas sobie stąd nie poszło.

— Mam nadzieje. — powiedziałam cicho, zagryzajac wargę na tyle mocno ze po chwili poczułam smak krwi.
Westchnęłam i opuściłam głowę, pocierając dłonią kark. Głupia jestem... jak cholera..

No tak trochę ... Tak trochę nie wyszedł nam ten spacer. Zaśmiałem się cicho, gdyż dopiero teraz widziałem, co o mnie myśli i muszę szczerze przyznać, że wcale mnie to nie zaskoczyło.

Ciśnienie skoczyło mi chyba dosyc wysoko bo miałam wrazenie ze zara rozsadzi mi głowę. Byłam pewna ze jestem cała czerwona przez to na twarzy dlatego nie podnosilam głowy.
— Przepraszam..

- Za co? - zapytałem lekko zaskoczony - O ile mnie pamięć nie myli, nie masz za co przepraszać - powiedziałem, patrząc na nią, dokładnie na jej sylwetkę.

— za wszystko...— dodałam ciszej.
Oparłam czoło o przedramię które z kolei oparte było na podciągniętych kolanach. Zaczelam wyrywać źdźbła trawy.

- Jak już wspomniałem, nie masz za co - dodałem - wypowiedziałaś jedynie swoją opinię - powiedziałem, patrząc co wyczynów - nie powinnaś, przepraszać za to, że powiedziałaś swoje zdanie - mruknąłem

— Wiec czemu to robię?— zapytałam. Nie wiem tylko czy siebie czy jego.
— Moze naprawde wroc juz do zamku... — westchnęłam unoszac głowę. Nie chciałam zeby szedł, ale moja ciągła potrzeba przebywania z nim była straszna.

- Nie pytaj się mnie - oparłem - może masz coś na sumieniu - powiedziałem.
- Jeżeli chcesz to idę - mruknąłem i zacząłem się od niej oddalać. Skoro chciała zostać sama to nie zamierzałem się narzucać.

Spojrzałam na niego przełykając ślinę gdy zaczął sobie isc.
— Nie...— zaczelam ale urwałam szybko. Nie moge komuś mowic zeby sobie poszedł a potem mowic ze nie... Ehh... Nieważne. Jak juz powiedziałam to powiedziałam.
Usiadłam po turecku, pociągając nosem. Po chwili jednak wstałam i wzięłam miotle idąc w stronę jeziora by usiąść na samym brzegu. Szkoda ze nic mnie tam nie pożarlo.

- Co nie? - spytałem cicho, odwracając się
- Nie odwal nic głupiego, miło by cię było zobaczyć jeszcze kiedyś - stwierdziłem i żeby dziewczyna wiedziała o co mi chodzi wskazałem na miotłę, a następnie na jezioro

Stanęłam i odwrocilam się do niego.
— Nie..— powtorzylam ale nic oprócz tego.
Spojrzałam na miotle gdy na nia wskazał.
— Przeciez wiesz ze nie mam rozumu... Ludzie bez rozumu się nie boja. Wiec mogą robic wszystko. A jak jeszcze są przepełnieni czarna magia....