Jezioro Hogwartu

Krew dosłownie we mnie zawrzała. Zgniotłam papierosa w dłoni i rzuciłam go na ziemię.  Szybkim krokiem ruszyłam za chłopakiem. 
Next: Idę po Vala żeby zamknąć go w lochach.

W ogóle nie przemyślałam tego, co robię. Rękami oplotłam jej kark i pogłębiłam pocałunek.

Ucieszyłam się na pogłębiony pocałunek, czułam motyle w brzuchu, radość, euforię. Jej usta były takie miękkie... Ta chwila mogłaby nie kończyć się nigdy. Przywarłam do niej i się zachwiałam z nią, przez co się przewróciłam na bok razem z Puchonką.

Oderwałam się od niej na chwilę, bo zabrakło mi powietrza. Oddychałam ciężko, tak jak ona. W sumie, nie zorientowałam się nawet, kiedy wylądowałyśmy na trawie. Bez zastanowienia znowu złączyłam nasze usta i zamknęłam oczy. Byłam szczęśliwa i... Nie umiałam za bardzo określić tego uczucia, ale było wspaniałe.

Uśmiechnęłam się do niej szeroko, jak głupia, ale szczerze i od ucha do ucha w przerwie. Wpatrzyłam się w jej oczy, czując ten sam zachwyt co wcześniej i przypływ uczucia, któremu dałam upust w kolejnym pocałunku. Świat ograniczał się już tylko do jednego metra w okół, mnie, Marceline i szczęścia.

*Po ugryzieniu mnie prawie w dupe przez wilkołaka idk*
Wyszłam na błonia, nad jezioro ubrana w swoja ciepła, biała kurtke.
Śnieg zaczął padać tym samym sprawiając ze chociaz na chwile zapomniałam o tym co sie stało.
Zaczelam spacerować wzdłuż jeziora.

*po rozmowie w SS*
-Kim były czerwone płaszcze.....Co od nas chcą? I dlaczego właśnie od naszej dwójki?!- Dajen nie miała pojęcia o kolejnej trojce zaatakowanych. Szła brzegiem jeziora myśląc jak można odkręcić całą tę sytuację.

— Co? — zapytałam słysząc znajomy opis. Odwróciłam się widząc różowowłosą dziewczynę.

-um? Jest tu ktoś?-podskoczyła z przerażenia. Kto tu może być o tej porze, w takim miejscu ?-Haloo?-pokrążyła jeszcze po miejscu, w którym słyszałam głos i zauważyłam ciemnowłosą dziewczynę-um...cześć?

— Cześć? — wyglądała trochę jakby zobaczyła ducha.
— O czym mówiłaś przed chwilą?

-Ja? Nie..o niczym takim-uśmiechnęłam się tuszując całą sprawę. Nie mogłam jej powiedzieć o wydarzeniach z herbaciarni. Mam nadzieję, że nie będzie nalegać i dopytywać

— Kto od was czegoś chce? — zapytałam podchodząc bliżej.
— Słyszałaś o tym co się stało w Hogsmeade?

-Um...Słyszałam ale to...tylko pogłoski-mruknęłam okłamując dziewczynę. Może ona tam była? Może wie co się stało? Może zna szczegóły-Ty coś wiesz? Byłaś tam?- mówiłam lekko przerażona.

— Byłam. I nawet poczułam co sie dzieje. — powiedziałam.
— A ty nie kłam.

-Nie kłam?-Kurde...wpadłam... Dobrze muszę jej chyba wszystko powiedzieć-widziałaś...em wilkołaki i wampiry? No te.. czerwone płaszcze.

—Widziałam... Jeden mnie ugryzł. — powiedziałam. Dziewczyna cos wiedziała.

-Na prawdę? Było więcej osób? -zainteresowałam się, może wie coś więcej? -Mnie też.....Wiesz może coś więcej ?

—Tak. Wiem że podczas pełni będę się zajebiście bawić.— mruknęłam zdejmując kaptur. — Jestem Mia.

-Ja tak samo-mruknęła cicho i podała jej dłoń-Dajen-uśmiechnęła się wesoło, no chociaż próbowała się uśmiechnąć, wyszedł jej bardziej zabawny grymas.

Przyjęłam jej dłoń.
— To siedzimy w tym razem... Ktoś jeszcze?— zapytałam chowając zmarznięte dłonie z powrotem do kieszeni kurtki. Niby powinno mi to troche pomóc. To że wiem że nie jestem z tym sama. Tylko dlaczego tak nie było? Dlaczego nie czułam się lepiej? Dlaczego nadal miałam wrażenie że jestem z tym sama i że sobie nie poradze przy najbliższej pełni?

-Alessandro został ugryziony przez wampira.....i więcej o nikim nie wiem, a ty?-cały czas mówiłam ściszonym głosem, nie chciałam, żeby ktoś nas usłyszał.- Wie jeszcze pani Illaria i mamy się do niej zgłosić po eliksir.... A i ani słowa nikomu.-musiałam się upewnić, że nie rozpowie tego w szkole.

— Naprawdę? Mówisz mi ze mam nikomu nie mowić o ty co sie stało? — zaśmiałam sie.
— Zabawne... Kim jest Ilaria?

-Nikomu kto nic o tym nie wie, wiesz chodzi o to, że potem po Hogwarcie będą chodzić plotki, a uczniowie będą przerażeni.-wyjaśniłam spokojnie- To nauczycielka od eliksirów-powiedziałam na jednym wdechu

— Uczniowie juz sa przerażeni... Po tym przez jakis czas pewnie nie bedzie wycieczek do Hogsmeade. — powiedziałam.
— Eliksiry? Wiec pewnie chodzi o tojad...— powiedziałam bardziej do siebie.
— Pechowa jestem...

-Nic nie mów.....-mruknęłam cicho-tak wycieczki są teraz zabronione, a my musimy się trzymać razem.-spojrzałam na nią z wielką powagą-Szczególnie w czasie pełni.

— Wiesz... Mam zamiar niedożyć pełni. Jeszcze nie wiem jak.. Ale cos wymyślę. — westchnęłam.
— Bedzie cieżko.

-Nawet o tym nie myśl!-powiedziałam szybko. Zależało mi na czyimś życiu czy może nie chciałam być sama? Teraz to chyba nie ważne-nie możesz tego zrobić! Musimy iść po te eliksiry...

— Myślisz ze one cos dadzą? Opoźnia troche. Nadal będziemy bestiami które beda chciały wszystkich rozszarpać.

-Tak wiem to.....ale nie da się odwrócić efektu ugryzienia-powiedziałam zaciskając wargi. Też bym chciała cofnąć czas..

— Chyba że..— zastanowiłam się.Pod moją koszulką spoczywał zmieniacz czasu który kiedyś działał. — A w sumie to już nieważne...— powiedziałam.

-Jeśli masz jakikolwiek sposób na odwrócenie tego to mów!-nakazałam będąc śmiertelnie poważną.-prosze....

— Nie mam. Gdybym miała i była pewna że to zadziała to nie rozmawiałabym tutaj z Tobą tylko już bym to naprawiała. — powiedziałam najbardziej oczywistą rzecz na świecie.

-Na pewno?-nie umiem wykrywać kłamstw u innych ludzi, właśnie się dowiedziałam, że to bardzo przydatne. No cóż, już trudno, muszę się jakoś z tym pogodzić-W porządku.

— Tak jak mówiłam. Jeśli na coś wpadne, a wpadne to dam ci znać. - powiedziałam.— Nie martw się

-Też będę myśleć, od razu cię powiadomię. Kogoś jeszcze ugryzł wilkołak?-zapytałam z nadzieją w głosie. Oczywiście miałam nadzieję na odpowiedź typu "na szczęście nie".

— nie mam pojęcia. Nie wiem co się tam wydarzyło..Wiem tylko że mnie ugryzł... Tym samym uroczo urozmaicając mi żywot...

-Rozumiem....-nie wiedza jest gorsza od okropnej prawdy. Będę musiała się dowiedzieć czy są inne ofiary tego wypadku. -Doprawdy uroczo-mruknęłam niezadowolona.

—Tak.— powiedziałam. Lzy pojawiły się w moich oczach. Znikąd. Odwróciłam się w stronę jeziora.
—Nikt nie powiedział że życie jest sprawiedliwe

-Tylko nie płacz......Mia-położyłam dłoń na ramieniu dziewczyny i odgarnęłam jej włosy z twarzy-musisz być silna. Nie poddawaj się-uśmiechnęłam się pocieszająco.

— nie płacze przecież. To przez to zimno. — skłamałam.
— Jest dobrze. Serio serio. — zaśmiałam sie

— Wiesz.. W sumie to chyba muszę odpocząć.. Ewentualnie nie wiem. Wroce juz do zamku. — powiedziałam nakładając kaptur.
— Miło było poznać Dajen. — uśmiechnęłam sie ciepło i odeszłam w stronę zamku.
Z/t

Przyszłam nad jezioro rozmawiając w tym samym czasie z Mathew. Próbowałam mu przybliżyć to, jacy nauczyciele aktualnie są i jacy byli. Wspomniałam, również, że jeśli chciałby przejrzeć notatki z wcześniejszych lekcji to może zgłosić się do mnie.-Więc jesteśmy-powiedziałam poprawiając szatę.

-Uroczo tu, pasujesz do tego miejsca. Mała, niewinna krukonka-Uśmiechnąłem się lekko rozbawiony.
-A i z propozycji chętnie skorzystam, nie chciałoby mi się ganiać za nauczycielami i tłumaczyć dalczego czegoś nie rozumiem .

-Ile razy będziesz zaznaczać, że jestem mała?-spytałam patrząc na niego z uniesionymi brwiami. Skąd możesz wiedzieć, czy na pewno jestem aż taka niewinna?-Może dam ci te notatki-powiedziałam wzruszając ramionami.

-ouć wkurzona krukonka-Dotknąłem jej ramienia palcem i udałem, że się oparzyłem.
-Auć! Może?-Zaśmiałem się i spojrzałem na nią noo tak lekko z góry bo jednak serio była malutka. Uśmiechnąłem się jak najbardziej uroczo jak umiałem.
-Proooooosze?