Jezioro Hogwartu

Spojrzałam na uroczy uśmiech krukona, który odwzajemniłam.-Tak łatwo, to ich nie dostaniesz-zaśmiałam się wymijając go i kierując się bliżej samego jeziora.

-Tak łatwo? Ten uśmiech kosztował mnie więcej niż myślisz!-Zaśmiałem się idąc za dziewczyną.
-Tak więc co musiałbym zrobić, by dostać cudowne zapiski Samanthy Drought?-Udawałem śmiertelnie poważnego. Ręce skrzyżowałem na klatce piersiowej i wpatrywałem się w dziewczynę.

-Mhhhm-pokiwałam głową z rozbawieniem.-Czy ja wiem? Muszę się zastanowić nad ceną- powiedziałam siadając na trawie.

-Ceną? Myślałem, że trafiłem na milutką duszyczkę, a ja tu widzę niezła cwaniarę.-Zaśmiałem się i usiadłem na przeciwko Samanthy. Złapałem jakiś mały patyczek i zacząłem rysować nim w ziemi.

-Nie ocenia się książek po okładce-odparłam patrząc jak rysuje. Pomimo, że znamy się dosyć to polubiłam go.

-Wybacz ostatnio robie to często. I w sumie równie często moja intuicja mnie zawodzi-Parsknąłem śmiechem i rzuciłem gałązką prosto do wody. Mój wzroj znów spoczął na twarzy dziewczyny. Zamyśliłem się zawieszając spojrzenie na niej.
-Opowiadałaś mi o szkole, o nauczycielach. Teraz opowiedz coś o sobie.

-Nie mam co- odparłam wzruszając ramionami. Nie miałam zbyt wiele o sobie do powiedzenia, na pewno mógłby więcej się dowiedzieć ode mnie o Hogwarcie.

-No dalej, na pewno jest coś co możesz o sobie powiedzieć. Chciałbym cie poznać-Wzruszyłem ramionami, polubiłem ją, a że jest jedyną osobą, którą tu znqm to postanowiłem ją bliżej poznać. Kto wie może to początek wspaniałej przyjaźni? Zaśmiałem się w myślach.
-Zamieniam się w słuch-Wyszczerzyłem się nie dając jej chwili na odmowę.

Nie uniosłam wzroku znad trawy, którą powoli wyrywałam. Co mogłabym powiedzieć. Hej, jestem Sam, nie mam ojca, całe swoje życie spędziłam w książkach i zakochałam się dwukrotnie po czym z każdym straciłam kontakt! Jestem słaba i naiwna, nikt by nawet nie zauważył, gdybym zniknęła. Jestem niezwykle szarą i niepotrzebną postacią, która w zagrożeniu życia nic nie zrobi, bo będzie za bardzo się bać. Nie będzie w stanie uratować innych, bo nie potrafi o samą siebie zadbać. Gdy już nie bardzo miałam z czego rwać, zorientowałam się, że dość długo milczę-Chyba, nie mam nic do powiedzenia-powiedziałam dość cicho. Nie byłam pewna, czy to usłyszał.

Widziałem, ze coś jest nie tak więc postanowiłem więcej nie naciskać. Poznaliśmy się dosłownie chwile temu więc to było zrozumiałe, że mogła nie chcieć o sobie mówić.
-Hej, spokojnie, nie zmuszę cię to mówienia.-Uniosłem jej podbródek tak, by mogła na mnie spojrzeć i ciepło się uśmiechnąłem. Spojrzałem w jej oczy.
-Może innym razem, a teraz ja mogę coś opowiedzieć. Chcesz wiedzieć coś konkretnego?-zapytałem nadal z uśmiechem, nie mogłem dopuścić by siedziała taka, jak myślałem przygnębiona.

-Jest okej-odparłam lekko wymuszając uśmiech. Jesteś beznadziejnym kłamcą, Samantho Drought. Unoszenie mojego podbródka oraz samo spojrzenie chłopaka prosto w oczy sprawiło, że na policzkach pojawił się delikatny rumieniec- Opowiedz, co chcesz- powiedziałam opierając się o pień drzewa.

-Nie sądzę, żeby było okej ale nie będę drążył tematu-Nadal się uśmiechałem, puściłem podbródek Samanthy widząc jej różowe poliki. Urocze. Co ja ma o sobie opowiedzieć? Nie jestem zbyt interesujący.
-Hmmmm Jestem Mathew McCourtney, mam dziewiętnaście lat i nie lubię jak małe, słodkie cwaniary nie mają humorku-Zaśmiałem się i poczochrałem włosy dziewczyny. Próbowałem ją chociaż trochę pocieszyć.

-Małe cwaniary?-parsknęłam ignorując już sam fakt, że chłopak ponownie rozwalił mi włosy. Nie jest to jakaś tragedia. Po prostu wzruszyłam ramionami- Coś jeszcze? Bo tak to niewiele się o tobie dowiedziałam-dodałam.

-Hmmmm nie mam pojęcia co mogę o sobie powiedzieć, nie miewam ulubionych filmów czy kolorów, lubię wszystkie na swój sposób, moje zainteresowana to serio rozweselanie ludzi, nie lubię smutku. To chyba tyle, nie jestem zbyt interesujący. -Wzruszyłem ramionami i zauważyłem jakieś różowe, małe kwiatki. Zerwałem parę i zacząłem pleść z nich wianek. Kiedyś moja siostra mnie tego nauczyła i kazała je sobie robić co chwila. Uśmiechnąłem się na to wspomnienie i ułożyłem go na głowie dziewczyny. Pasował idealnie.

W trakcie gdy chłopak robił coś z różowych kwiatków, zaczęłam bawić się sznurówką od buta. Wypuściłam powietrze i spojrzałam ponownie na Mathew, a w tym momencie miał w rękach wianek, który zaraz potem założył mi na głowę.-Dziękuję- powiedziałam uśmiechając się. Po dłuższej chwili postanowiłam sama coś powiedzieć-Jak już wiesz, mam na imię Sam. Skończyłam 16 lat. Czytam książki, rysuję-zamyśliłam się...czy aby na pewno dobrym pomysłem byłoby to powiedzieć-Czasem też śpiewam- dodałam poprawiając wianek na głowie.

-Śpiewasz?-Uśmiechnąłem się na informacje o pięknym talencie dziewczyny. Miałem ochotę zapytać czy mi coś zaśpiewa ale widziałem z jaką niepewnością to powiedziała.
-Chciałbym żebyś kiedyś mi coś zaśpiewała-Oparłem się o pień drzewa i uważnie przyglądałem Sam.

-Może kiedyś-zaśmiałam się przenosząc wzrok ponownie na wodę.

-Lubisz tu bywać?-Zainteresowałem się nadal uważnie ją obserwując. Mój wzrok był przenikliwy, chciałem ją bliżej poznać ale najpierw musiałem oswoić ją ze swoją obecnością.

-Czasem- odparłam patrząc się na taflę wody- To miejsce jest wyjątkowe na swój sposób, niby zwyczajnie, a jednak szczególne. Jedyne w swoim rodzaju. Nic nie relaksuje bardziej człowieka niż siedzenie tutaj wcześnie rano, gdy jeszcze jest mgła. No i ta cisza. Przerywana czasem dźwiękami wydawanymi przez owady- powiedziałam.

-Będę musiał wybrać się tu któregoś ranka.-Powiedziałem spokojnie przenosząc wzrok na jezioro. Delikatne wiatr formował równie delikatne fale.
-Nie jest ci zimno?-Zapytałem czując ów wiatr na policzkach.

-Nie bardzo- odparłam. Rzadko kiedy było mi zimno, zwykle miałam przy sobie po prostu jakiś sweter- Jeśli tobie jest zimno, możemy wrócić-powiedziałam patrząc na chłopaka.

-Nie odczuwam zimną, no nie tak słabego ale poczułem lekki wiatr i pomyślałem, że może..a nieważne-Machnąłem ręką i uśmiechnąłem się sam do siebie.

-Że może? Mów!-zaśmiałam się uderzając go w ramię.

-Nic nic-Wyszczerzyłem się, może niewiedza ją trochę poddenerwuje? Tylko czekać i zbywać temat.

-Jesteś okropny- jeknęłam z frustracją. Naprawdę drażniło mnie to, gdy czegoś nie wiedziałam i nie mogłam się dowiedzieć- Jesteś okropny.

-Tak! Znalazłem coś co cię denerwuje! Wohoooooo- Zacisnąłem dłoń w pięść i zrobiłem charakterystyczny gest zwycięstwa. Będę mógł wykorzystać tą informacje do denerwowania Samanthy. Zaśmiałem się złowieszczo.

-Jeśli uważasz to, za zwycięstwo- parsknęłam kierując swój wzrok na bardzo ciekawy punkt jakim była trawa. Zdjęłam wianek z głowy, nie był jakoś aktualnie przydatny.

-Ubierz goo-Spojrzałem na nią gdy akurat ściągnęła ozdobę. Wyglądała w nim bardzo ładnie, tylko dlaczego go zdjęła. Mam nadzieję, że nie chodzi o to, że jej się nie podoba. Przysunąłem się do dziewczyny i nałożyłem jej wianek na głowę.
-Na twojej głowie wygląda o wiele lepiej niż na trawie-Uśmiechnąłem się wesoło.

Po raz kolejny zdjęłam wianek ignorując co mówi. Powinnam znaleźć sposób na zdenerwowanie go.

-Jeśli ci się nie podoba, to mogłaś powiedzieć-Wzruszył ramionami. Trudno, nie każdy lubi kwiaty i ozdoby na głowę. Uśmiechnąłem się i wziąłem wianek w dłonie. Zacząłem się bim bawić, obracałem go w rękach.

Odniosłam wrażenie, że w jego głosie można Było usłyszeć...Zawód? Po części poczułam się winna. Jak zwykle Samantha Drought, nawet nieświadomie rani czyjeś uczucia. Patrzyłam w wodę dopóki obraz mi się nie zamazał przez ogromne krople. Czy ja płaczę? Przetarłam prędko oczy rękawem i oparłam głowę o kolana.

Kątem oka zauważyłem kilka gwałtownych ruchów dziewczyny. Uniosłem wzrok znad wianka i spojrzałem na Sam. Powiedziałem coś nie tak? Dziewczyna płakała, próbowała to ukryć wycierając oczy dłońmi.
-Hej, co się dzieje?-Zapytałem, w moim głosie można było wyczuć pewną.... troskę?

-Nic- odparłam nie patrząc na niego. Ton jego głosu się zmienił. Merlinie, czy on właśnie nade mną się lituje? Pewnie tak. Oczywiście, że tak. Nie jesteś w stanie nawet ukryć własnych emocji. Żałosne. Spojrzałam w dół tym samym zakrywając większość swojej twarzy włosami. Czemu jestem taka bezsilna? Nie potrafię niczego zrobić.

-Nic-Pokiwałem głową w celu pokazania "rozumiem, że mam nie pytać". Jednak po chwili nie wytrzymałem, polubiłem ją więc nie mogłem patrzeć jak płacze. Musze wymyślić coś, co rozweseli ją przynajmniej na chwilę.
-Więc tak sobie płaczesz nad jeziorem bez powodu, no chyba, że powodem tego jest uczulenie na kwiaty z wianka, to mogę zrozumieć.-Uśmiechnąłem się lekko i wpatrywałem w dziewczynę.

-Teraz już wiesz czemu nie chciałam ich mieć na głowie- odparłam półgłosem. Próbowałam w jakikolwiek sposób pokazać, że to poprawiło mi humor, jednak wymuszanie uśmiechu nie najlepiej mi wyszło.

-Co jak co ale kłamać to ty nie potrafisz w ogóle-Spojrzałem na dziewczynę, chciałem jej pomóc ale nie wiedziałem nawet o co chodzi. Uniosłem jej podbródek tak, żeby patrzała na mnie po czym zabrałem dłoń nie chcąc jej krępować.
-Powiedz co się dzieje...

-Nic, nie masz czym się martwić-odparłam wzruszając ramionami.-Przecież, nie musi mi się stać coś złego abym płakała. Może po prostu wpadło mi coś do oka? Z resztą nawet jeśli by to coś było to nie jest nic istotnego-mówiłam dość szybko, bardzo niewyraźnie. Po chwili westchnęłam przylegając plecami do drzewa-Czytałeś gazetę, prawda? Było coś o jakimś zagrożeniu-urwałam na moment bawiąc się palcami-Po prostu boję się-dodałam ciszej. Po ciele przeszedł nieprzyjemny dreszcz a oczy po raz kolejny zalały się łzami. Dlaczego, ja się tak zachowuję?

Nie, żadnej gazety nie czytałem albo powiedzmy, że tak. Może to jakoś zatrzyma ten temat, inaczej musiałaby opowiadać, o tym co się wydarzyło, a to jeszcze bardziej ją przerazi. Jakby tu ją hmm rozweselić? Albo może bardziej odciągnąć od tematu? Mam!
-Tooo może ja Zostanę twoim ochroniarzem co? Tak to pomysł idealny! Prywatny ochroniarz Samathy Drought.-Przysunąłem się do niej i objąłem ją przyjacielsko jednym ramieniem.

-Tylko, że ty nie rozumiesz- powiedziałam przyciągając kolana bliżej do siebie.-Jesteś w stanie, sam sobie zapewnić bezpieczeństwo. Poradzisz sobie. Nie będziesz potrzebował osoby, na której musisz polegać. A jeśli, stracisz ją, nie będziesz całkowicie bezsilny. Może osłabiony, ale dasz radę.-przeniosłam wzrok na niego- Nie chcę abyś się narażał. Bo jeśli upadniesz, nie wybaczę sobie tego. Nie warto.

-Ale ja chcę się narażać, nie upadne, a jeśli nawet to wstanę. Polubiłem cię i nie ch e widzieć tego-W tym momencie otarłem ostatnią, samotną łzę spływającą po ciepłym plliczku dziewczyny. Uśmiechnąłem się i tym razem nie czochrając włosów Sam, pogłaskałem jej głowę delikatnie.
-Na twojej uroczej buźce. Powinno się troszczyć o przyjaciół, prawda? Mam nadzieję, że kiedyś zostaniemy przyjaciółmi-Dokończyłem dalej uśmiechnięty

-Jest to bardziej kwestią czasu. Przyzwyczaję się do twojej obecności, ba będziesz dla mnie bardzo ważny. Potem skończy się to tak samo jak z innymi. Znikną, czy to dlatego, że powiedziałam coś nie tak, czy po prostu. Bez przyczyny. Puf. Wróci po raz kolejny sama Sam z pierwszego roku na Hogwarcie. Są rzeczy, które jednak się nie zmieniają.- mówiłam patrząc pusto przez siebie.

-Twierdzisz, ze zniknę? Chyba we mnie nie wierzysz-Zaśmiałem się cicho i spojrzałem na nią z ciepłym uśmiechem. Oczywiście, że jej nie zostawię, nie mógłbym sprawić jej przykrości. Nie wiem dlaczego ale czułem, że to przy niej powinienem zostać i ją wspierać.
-nie ma mowy, zostaje tu, no znaczy jak sobie pójdziesz to będę za tobą-Wyszczerzyłem się pokazując białe, równe ząbki.

-Każdy tak mówił. Zostanę z tobą. Widzisz kogoś? Nie? Ja też nie. Powinnam przywyknąć do tego, że znajomi są krótkoterminowi. Może będziesz tym, który przetrwa najdłużej. Ale potem i tak znikniesz.-powiedziałam dalej na niego nie patrząc- Tak samo jak tata, jak Mort, jak Letycja, jak Val, jak Luke- z każdym kolejnym imieniem czułam jak coraz bardziej boli w sercu- Najgorsze jest jednak to, że im na to pozwoliłam. Nie powstrzymałam- mówiłam, twarz była po raz kolejny zalana łzami.

-Nie widzisz nikogo? To nie dobrze, pomogę ci zauważyć. JA tu jestem, ja tu będę, żałuję, że nie poznałem cię wcześniej.-Powiedziałem zupełnie szczerze, nie mogłem patrzeć jak cierpi przez tych wszystkich ludzi. Ująłem jej twarz w dłonie niczym porcelanową lalkę, delikatnie, jakbym bał się czegoś nie uszkodzić. Otarłem kciukami policzki dziewczyny i uśmiechnąłem się ponownie.
-Mam nadzieję, że mi nie pozwolisz. Chociaż ja i tak ci na to nie pozwolę, po prostu nie stworzę sytuacji, w której będziesz musiała podejmować takie działania. Zaufaj mi, proszę.

Odniosłam wrażenie, że już nic aktualnie nie czuję. Uczucie zmęczenia naprawdę się nasiliło. Nie byłam w stanie powiedzieć już czegokolwiek. W odpowiedzi na słowa chłopaka, skinęłam głową, a potem przytuliłam się.