Wielka Sala

— Super chłopaka z nieziemskim uśmiechem?— zapytałem szczerząc się lekko.

— Soo, twierdzisz, że ja mam cycki? Patrz jaką jestem deską - przewróciłam oczami i przygryzłam wargę. Po chwili namysłu, ponownie się napiłam ze swojej buteleczki. Im częściej i więcej piłam, tym łatwiej było mi przebywać wśród ludzi, co mnie wyjątkowo cieszyło i zauważyłam dopiero niedawno.

- A w dodatku niesamowicie skromnego. - pociągnęłam go delikatnie za policzek - Wracamy do Wielkiej Sali, idziemy na błonia czy nad jezioro? - dałam kilka pomysłów, opierając się o ścianę.

— To inaczej.... Nie tykam babeczek. — zasmialam się.
— Ciebie moge jak chcesz. — odparlam trzepocząc rzęsami.
— Miotła.

— Cóż, ja jestem jedyna w swoim rodzaju - odparłam z udawaną dumą i podniosłam ręce do góry, jakbym była gotowa tu i teraz do macania.
— Bierz i korzystaj! - dodałam z rozbawieniem.

— Nie mam miotły. — powiedziałam wciskając jej do ust kawałek banana.
— Masz. Zapchaj się brzydalu. Znaczy sie desko...

— Ale po co ci miotła? - zdążyłam jedynie spytać, kiedy nagle w moich ustach znalazł się banan. Och, super. Wyjęłam go szybko.
— Jaki gorzki - mruknęłam z przyzwyczajenia, dopiero po chwili się ogarnęłam i poczułam się niezręcznie.

Wszedłem do pomieszczenia ktore oni nazywają tu "Wielka sala". Rozejrzałem się szukając jednej osoby.
Usiadłem przy stole Grygonow tak, by moc ja obserwować bez przeszkód. Nie zmieniła się. Przynajmniej kierując się zdjęciami.
Ciekawe z ktorej strony geny na nia wpłynęły. Nalałam sobie czego go picia i wziąłem łyk, nadal na nia patrzac. Siedziała w towarzystwie blondyna i świeżej wampirzycy. Niezle towarzystwo dongsaeng.

— No... Zeby cie nia dotknąć. — zasmialam sie.
— Wiem... Dlatego wcisnęłam ci go do ust..— uśmiechnelam sie.
— No przeciez wiem ze ci to nie smakuje. Spokojnie skarbie

Przewróciłam oczami, wystawiając bezradnie ręce w takim "no chyba żartujesz!".
— W tym bananie bardziej widziałam podtekst seksualny - mruknęłam. Serio, miotła żeby mnie dotknąć? Aż tak szkaradna jestem?
— A ja głupia myślałam, że chcesz mnie tą miotłą zgwałcić.

— Zgwałcić? Miotłą?• zdziwiłam się.
— Chora jestes?— mruknelam. Poczułam na dobie czyjś wzrok. Rozejrzałam się dostrzegając na przeciwko siebie kogos kto wpatrywał sie we mnie z uniesionymi brwiami. Nie miał na sobie szaty wiec trudno było stwierdzić z jakiego domu jest. Znam go? Czy nie znam? A jesli to jemu mam przyłożyć, jak to stwierdziła Isobel? Jesli to on to ja chyba podziękuje. Gdy nasze spojrzenia się spotkały, speszona spojrzałam w inna stronę.

— A gdzie byś chciała Kapibaro?— zapytałem zakładając jej włosy za ucho.
— Hm?

Weszłam nieco pewniej niż zwykle, ale wciąż z pewnym niedoborem pewności siebie, do wielkiej sali. Rozejrzałam się na szybko, gdy nie dostrzegłam nikogo znajomego poza Nathanem i Soo oraz tą przerażającą Isobel (tak, ciężko mi było ją rozpoznać, jako że sporo się zmieniła), zdecydowałam się na najwygodniejsze w tej sytuacji wyjście i usiadłam przy stole gryfonów. Nalałam sobie kawy, włożyłam tosty na talerz i zaczęłam spokojnie konsumpcję. I oczywiście dopiero po chwili dostrzegłam kogoś przy naszym stole.
— O, hej. Jesteś nowy? - zagaiłam go niepewnie.

- Kapibaro? - zmarszczyłam brwi - Już nawet akceptuję formę Belle, ale kapibara? Toż to zwierze niewinne! - założyłam ręce za plecy - To ja się spytałam gdzie chcesz iść, więc nie odpowiadaj pytaniem na pytanie.

— Nie jestem chora - odparłam, marszcząc brwi i przenosząc wzrok na Soo. - Sama mi podsuwasz takie pomysły. No jak to wygląda? Miotła, banan? Nie powiesz mi że nie - dodałam i wzruszyłam ramionami. Już odruchowo chciałam sięgnąć po kawę, ale odpuściłam sobie zatrzymując rękę w połowie i wycofałam ją. Usłyszałam czyjeś przyspieszone bicie serca i zauważyłam Sophie. Gdyby nie to, zapewne nie rzuciłby mi się w oczy pewien Azjata, którego do tej pory nie widziałam. No i wzrok utkwił w Soo, dlatego i ja wbiłam swój w niego, z pytającym wyrazem twarzy.
— Co do niego, nie wiem czy powinnaś go walnąć czy nie - mruknęłam cicho.

— Kapibara pojawiła sie w mojej głowie bez przyczyny wiec po prostu to powiedziałem. — zaśmiałem sie.
— Wiem ze pytałaś ale chce znać twoje zdanie. Osobiście wolałbym WS bo chce żebyś cos jeszcze zjadła... Ale znając cie jakas chwile... Chuj z tego bedzie...

Zauważyła mnie. Bardzo dobrze. Niech zapamięta. Nie oderwałem od niej wzroku ani na moment analizując kilka rzeczy.
Slyszac cienki głos przy stole na moment spojrzałem na dziewczę.
— Owszem. — odparłem beznamiętnie, wracając wzrokiem do Ślizgonki.

— A właśnie ze powiem ze nie. — pokazałam jej jezyk.
— Jemu? To nie znamy go?— zapytałam zerkając na niego. Dlaczego się tak gapi?
— Mam cos na twarzy?— zapytałam Isobel.

- Ja jestem już najedzona. - przewróciłam oczami - Mój żołądek strasznie się skurczył i naprawdę nie mogę jeść więcej niż zjadłam. Chyba, że po raz kolejny chcesz zobaczyć mnie w skrzydle szpitalnym... - skrzyzowalam swoje ręce na klatce piersiowej.

— Nie groź mi!— ostrzegłem.
— Od tego jestem ja. — powiedziałem.
— To. Gdzie. Idziemy. Masz 5 sekund na odpowiedz

-Umh chyba masz rację-Wzruszyłam ramionami i ponownie sięgnęłam po dzbanek z sokiem pomarańczowym. Napełniłam nim szklankę i odłożyłam na miejsce. Mniejsze naczynie chwyciłam w dłoń i przybliżyłam do ust. Po chwili milczenia upiłam z niego łyk i ponownie postawiłam na stole.
-Dziękuję, to miłe z twojej strony-Uśmiechnęłam się delikatnie i dopiero teraz dotarły do mnie te wszystkie sytuacje jakie miały tu miejsce. Często mam tak, ze się wyłączam i nie słucham kompletnie nikogo oprócz osoby, z którą aktualnie rozmawiam. To jest całkiem użyteczne w takich pomieszczeniach jak Wielka Sala, bo dzieje się tu na prawdę sporo.

Nie wiem co tu się właściwie stało, ale własnie się obudziłam. To głupie zmęczenie, chyba powinnam się gdzieś przejść.
- Hej, miło było was poznać, ale już muszę iść- Kiwnęłam dziewczynom i szybkim krokiem zniknęłam z Wielkiej Sali.
ZT

— Nie, nic nie masz. Sama nie wiem kto to, ale jest dziwny i już coś czuję, że go nie lubię - odparłam, nie chcąc się już dalej mieszać w dyskusję czy jestem chora czy nie. To było bezcelowe, a ja swoje wiedziałam w tej kwestii. Przyglądałam się Azjacie dalej, ze zmarszczonymi brwiami. Kto to do cholery jest? No i co ważniejsze, gdzie jest Azazel?

- Chyba sobie kpisz. - wydęłam usta - Idziemy nad jezioro. - zadecydowałam - Prowadź. - powiedziałam to niczym rozkaz.

— Jak masz na imię? - spytałam z mniejszą pewnością siebie, widząc jego chłód. Chciałam dać mu ostatnią szansę w tym zakresie, jeśli nie chciał totalnie gadać, to nie. Czy to związek z Clary zwiększył moją odwagę? Pewnie gdyby nie to, to nie zagadałabym do niego w ogóle.

- Kim. Woo Bin. Kim to nazwisko. - odparłem chłodno obrzucając ją wzrokiem.
- A ty to kto że próbujesz się ze mna zapoznać? - zapytałem. Hmm... Źle Bin. Źle.
- Długo jesteś w tej szkole?

- Ahhhh.... Może się zakochał...- powiedziałam rozmarzona.
- Jeszcze nigdy nie dałam nikomu kosza.... Czy dałam?- zapytałam patrząć na Is.

- Okej. -scisnąłem ją pewniej za dłoń i pociągnąłem w strone wyjścia z zamku.

next: Jezioro

Przygryzłam nerwowo wargę na jego odpowiedź. Chłodno. To był zdecydowanie zły pomysł, by do niego zagadać. I akurat gdy miałam dać sobie spokój, on mnie zapytał dwukrotnie.
— Jestem Sophie Neveu, chodzę tu już niecały rok do szkoły - odpowiedziałam i wróciłam do popijania swojej kawy. Cóż, nic na siłę.

— Niewykluczone. Choć na jego miejscu interesowałabym się Europejkami. Swego czasu pewnie miał mnóstwo Azjatek w okół siebie. Skorzystałabym z szansy na jakiś taki egzotyczny romans właśnie. No ale jego wybór - odparłam, wzruszając ramionami. Na jej pytanie się zamyśliłam chwilę.
— Mi dałaś kosza, raz dałaś Carlowi, co do reszty... Raczej nikomu więcej.

— Isobel. To był zart..— przewróciłam oczami.
— Ja tam juz mam swoja śpiąca królewnę. — machnęłam lekko głowa w stronę Collinsa ktory uciął sobie drzemkę.
— Czekaj co? Zarywałaś do mnie..?

- Sophie.- powtórzyłem. - Bardzo ładnie. Znasz tu dużo osób bo ja na razie tylko Ciebie. - powiedziałem patrząc na Gryfonke i próbując jakiejś potrawy którą losowo nałożyłem na talerz.

O, jednak stopniała jego pokrywa lodowa. Aż poczułam ulgę.
— Dość sporo, prawie wszystkich, ale głównie z widzenia i imienia - odparłam, z lekkim uśmiechem i ugryzłam tosta.
— Nic dziwnego, że tylko mnie. Jesteś nowy.

— Faktycznie ostatnio straciłam poczucie humoru - mruknęłam i przeniosłam wzrok na Soo. Tajemniczy Azjata zabrał się za rozmowę z Sophie, z której też nie było nic o mnie czy ślizgonce. W takich sytuacjach kochałam swój słuch. Spojrzałam na nią z rozbawieniem, najpierw kiedy mówiła o "księżniczce", a potem gdy zaskoczona spytała o moje próby podrywu.
— Owszem, na początku roku szkolnego.

Irytowała mnie ta mała. Posługując się swoją mocą, rzuciłem zaklęcie wyciszające wokół mnie i Neveu po czym kontynuowałem.
- To tak. To można było wywnioskować bez problemu...- powiedziałem.
- Kwon SooAh. Da sie z nią normalne porozmawiać? Skąd ona jest?- zacząłem ostrożnie.

- Co.. Dlaczego?- zapytałam. Zaczęlo mnie naprawdę zastanawiać jak do tego doszło w ogóle.
- Nie miałaś innych obiektów westchnień?

— Miałam. Socjopatyczną nauzycielkę, potem znalazłam w końcu jakąś dziewczynę, potem się rozstałyśmy, potem była jeszcze pewna kochana wiewiórka. A teraz jestem singielką... - westchnęłam ciężko.
— Polubiłam cię wtedy z charakteru, stylu bycia, podobałaś mi się - wzruszyłam ramionami, decydując się nie opowiadać o tym, jak kiedyś przez nią płakałam itd.
Moją uwagę przykuła cisza pomiędzy Sophie, a Azjatą. On wciąż mówił, co oznaczało zaklęcie wyciszające. Po co? Gdy rudawowłosa się odwróciła, posłałam jej dość niemiłe spojrzenie mówiące "ani słowa". Czułam większy niepokój.

Rozejrzałam się krótko, sprawdzając czy jest może Clary tutaj, ale spotkałam się ze spojrzeniem Isobel, od którego aż przeszły mnie ciarki. Przełknęłam ślinę i spojrzałam ponownie na Gryfona.
— Nie wiem, rozmawiałam z nią tylko dwa razy. I nie wiem skąd pochodzi, ale imię i nazwisko brzmi mi bardziej na chińskie niż japońskie - odpowiedziałam niepewnie, starając się powiedzieć i tak trochę mniej niż wiem. O co tu chodziło?
— Czemu pytasz?

- Yyy... aha. okej...-powiedziałam po czym zajęłam się karmieniem psa który od dłuższej chwili się tego domagał.

- Chińskie niż japońskie?- uniosłem brew po czym wybuchnąłem śmiechem. Dobrze chociaż że wie że Japonia jest w Azji.
- Taak... Może faktycznie...- powiedziałem uśmiechajac się do siebie. Spojrzałem na Kwon która karmiła psa.
-To jej pies?- zapytałem ciekawy.

Nie odpowiedziałam nic, na jej jakże wylewną wypowiedź. Założyłam nogę na nogę i utkwiłam badawczy wzrok w Azjacie. Jeśli nie słuchem, to oczami spróbuję coś wybadać. Coś, co cokolwiek mi powie o nim, podsunie pomysł, czemu wygląda na aż tak zainteresowanego nami.

Otworzyłam lekko usta, gdy wybuchnął śmiechem. Super, zbłaźniłam się. A on był ewidentnie nieprzyjemny. Nie chciałam już z nim tutaj i przy nim siedzieć ani nawet rozmawiać.
— Nie wiem - odpowiedziałam mu, zanim wzięłam talerz oraz kawę i odeszłam od stołu Gryfonów, by przejść na drugą stronę barykady. Zajęłam miejsce obok Isobel, to które zajmował wcześniej jej brat.
— Hej... - wydusiłam z siebie i spuściłam wzrok w dół. Z dwoga złego, wolałam już towarzystwo ślizgonek niż tamtego Gryfona.

-Nie przyzwyczajaj się do mojego bycia miłym- ostatnie słowo zaznaczyłem w powietrzu cudzysłowiem. W czasie gdy dziewczyna zamyśliła się zerknąłem na nią ukradkiem. Po Kim widać było zmęczenie całą bieganiną po lesie, pomimo, że tego nie mówiła. Najwidoczniej mamy coś wspólnego. Potarłem czoło wierzchem dłoni. Odsunąłem talerz od siebie i zacząłem przyglądać się osobom w Wielkiej Sali. Ogólnie rzecz biorąc kompletnie nie interesowały mnie ich życia, jednak patrzyłem na nich bardziej jak na zjawisko. Ewidentne było ich tutaj za dużo.

-Dobra spróbuje, ale jesteś taki coraz częściej, więc jak chcesz grać niemiłego Ślizgona, to powinieneś z tym uważać-Posłałam mu delikatny uśmiech i ponownie upiłam parę łyków z niewielkiego naczynia.c
Może i byłam lekko zmęczona tym niby spacerkiem po zakazanym lesie, ale jakoś nie lubię tego pokazywać. Oparłam łokcie na blacie stołu, a głowę na dłoniach i wpatrywałam się przed siebie. Ponownie się wyłączyłam, do moich uszu dojdą tylko słowa Kaia i nikogo więcej, to na maksa użyteczne w tym miejscu.

Gdy dziewczyna umilkła wróciłem do własnych myśli. Dręczyło mnie, co działo się w zakazanym lesie. To co robiłem, było dla mnie jak za mgłą. Chciałem wiedzieć, jednak gdy próbowałem sobie cokolwiek przypomnieć, czułem promieniujący ból w czaszcze. Dawno nie byłem po prostu zmęczony. Przetarłem oczy. Potrzebuję snu, a nie zamierzam robić drzemki na ławie jak tamten blond włosy kretyn. Podniosłem się z miejsca i udałem ku wyjściu.
/zt/