Wielka Sala

Moje kocisko jednak było głodne. Ten mały potwór zeżarł trzy ryby! Poważnie. Dopiero potem zaczął się przeciągać drapiąc mnie w nagie uda.
– Ty spaślaku...— mruknelam do kota. Gdy podniosłam głowę, spojrzałam na Tylera ktory chyba gapił się na mnie od jakiegoś czasu.
Z tego go zrozumiałam bedzie czekał przed WS. Przytaknelam głowa i dokończyłam jeszcze picie herbaty, wstając następnie wraz z kotem i kocem.
Wyszłam z WS szukając chłopaka ktory okazał się byc w sali wejściowej.

Annabelle de Violine napisał:

- W takim razie na co jeszcze czekamy? - uśmiechnęłam się szczerze i radośnie, chwytając jego dłoń w swoje.

— Naprawde chcesz?— zapytałem wolna dłonią głaszcząc jej policzek.
— Nie przyjmuje reklamacji...— dodałem żartobliwie.

Wszedłem do sali i usiadłem przy swoim stole. Mimo późnej pory było sporo uczniów. Zacząłem na spokojnie zjadać kanapki, które były na tacy, nie nakładając ich nawet na talerz. Nalałem sobie kawy do pucharu i zacząłem powoli z niego pić, co chwila zagryzając kanapką, wziętą do ręki. Gdy już skończyłem jeść wstałem z miejsca i ruszyłem do miejsca, które obiecałem wczoraj odwiedzić

Next > Skrzydło szpitalne

Kolejny raz w tym samym miejscu, kolejna nieprzespana noc, chyba naprawdę załatwię sobie eliksir słodkiego snu. Nie mogłem już się doczekać wyjazdu, bo miałem nadzieję iż, jak wyjadę nigdy jej już nie spotkam i nie usłyszę słów, które cały czas łażą mi po głowie i nie dają spać. " Czuje się przy Tobie jak gówno". Tyle mi wystarczyło, by już jej nie widywać. Skoro przeze mnie czuła się jak gówno, to już mnie nie zobaczy.
Popchnąłem drzwi prowadzące do wielkiej sali i usiadłem przy swoim stole. Po raz kolejny ignorowałem uwagi, że mam zapadnięte oczy. Dlaczego akurat ona na mnie tak działała? Może właśnie przez to, że się przywiązałem do niej.
Zacząłem nakładać sobie przypadkowe jedzenie i nie zwracałam uwagi na otoczenie, tylko jadłem powoli to co miałem na talerzu.

Weszłam do wielkiej sali pewnym krokiem, dzwoniąc dzwoneczkami. Stanęłam jak wryta gdy zobaczyłam znany profil na drugim końcu sali. Kate wpadła na mnie lekko a ja jakby natychmiastowo obudzona przywołałam na twarz lekki usmiech, nie mogąc się ruszyć.

Weszłam do sali zaraz za nią, przez co wpadłam na dziewczynę, bo ta się zatrzymała. Popatrzyłam w stronę, w którą patrzyła brunetka i nie mogłam uwierzyć co tu się odjebało.
Naprawdę, nie wiedziałam kto gorzej wyglądał. Bo Rian miała strasznie bladą cerę, za to Tyler strasznie podkrążone oczy. Popatrzyłam na dziewczynę i oprzytomniałam, gdy zdałam sobie sprawę, że stoimy na środku sali.
- Rozdzielamy się czy nie? - spytałam, widząc że dziewczyna się dalej nie rusza.

Nie sądziłam ze jego widok tak mocno mnie zaboli. Jedyne co chciałam teraz zrobic to podbiec do niego, zapytać jak się czuje i czemu do cholery znowu nie spał. Boże..
— Ja... Nie jestem juz głodna...— powiedziałam kompletnie bez związku z jej pytaniem i ruszyłam do swojego stołu, potykając się po drodze dwa razy.

Widząc jak idzie do swojego stołu, zastanawiałam się czy nie pójść do swojego stołu, ale widząc, ze dziewczyna potyka się co chwila postanowiłam mieć ją na oku. Popatrzyłam ostatni raz na Tylera i ruszyłam w stronę stołu Ślizgonów, zajęłam miejsce na przeciwko Shin, będąc plecami zwrócona do Rhodesa.
- Wszystko w porządku? - spytałam widząc jej minę. Nie wiem czy oznaczała ona oszołomienie, że on tu jest czy raczej zmartwien.ie, bo na pewno nie obojętność

— Dlaczego tu usiadłas?— zapytałam ukradkiem zerkając na stol Puchonow.
Przełknęlam ślinę, marszcząc brwi. Tęsknie za toba...
— Mozesz usiąść z nim. On cie bardziej potrzebuje. Idz... Dopilnuj zeby zjadł dobrze....

- Rian, on umie o siebie zadbać, jak na razie jestem z Tobą - mruknęłam, uśmiechając się do niej
- W przeciwieństwie do ciebie Rhodes je - zaśmiałam się, odwracając głowę i patrząc na kompletnie odłączonego od świata rzeczywistego Puchona
- Miałaś się nie martwić - mruknęłam.

— Ja tez jem. — odparlam krótko.
— I jak widać nie potrafi o siebie zadbać. — dodałam. — Znowu nie spał... Nawet się nie uczesał porządnie...

- Jak na razie nic nie ma na twoim talerzu - odparłam, uśmiechając się, może coś z tego wyjdzie, może wcale to nie jest koniec.
- Myślę, że jakoś nie przejął się fryzurą gdy wychodził z dormitorium - powiedziałam, odwracając się do stołu Puchonów, dopiero po jakiejś chwili ponownie usiadłam jak wcześniej i zaczęłam się śmiać cicho bo cicho, ale widok jaki zobaczyłam przy stole Puchonów był przezabawny.

Spuscilam wzrok na swoj talerz. Slyszac słowa dziewczyny westchnęłam tylko.
— Z czego się śmiejesz?— zapytałam nalewając sobie kawy.

- Z Puchonów - zaśmiałam się ponownie - uściślając to z Puchonek, które starają się przebić do Rhodesa, ale on ma je głęboko w dupie - odparłam.
- Chyba stwierdziły, że skoro nie kręci się już przy Tobie, to że jest wolny. Boże jakie one są tępe - mruknęłam, nalewając sobie soku i biorą z tacy zapiekankę.

Poczułam ukłucie gdzies w srodku. Wychyliłam się lekko w bok by ponad ramieniem Kate, zobaczyc wszystko co robiły puchonki. Z racji tego ze nie miałam przy sobie różdżki, nawet nie wiedziałam na jakim świecie się znajdowała, skorzystałam ze swojej magii, petryfikując każda z tych przy stole Puchonow ktora mi przeszkadzała.

Kolejny koszmar znowu się zaczął, ileż można odmawiać dziewczynom, by zrozumiały, że nie są w moim typie. Heleno zabierz je ode mnie, bo prędzej zginę iż jedna z nich wyląduje ze mną w łóżku. Uniosłem wzrok i zacząłem powoli sprawdzać stół Ślizgonów, jak to miałem w zwyczaju. Jednak nie spodziewałem się, że ją zobaczę, jej piękne ciemne oczy, błyszczące na tle innych ponurych barw. Wyglądała pięknie, naprawdę pięknie. Posłałem jej lekki uśmiech bo tylko na taki miałem siłę. Widziałem, że ma tez na sobie lekki makijaż, mimo, ze wolałem ją naturalną, tak też ślicznie wyglądała. Widać, ze te dni beze mnie, były dla niej wybawieniem, przynajmniej nie była przy mnie i nie czuła się jak gówno. Gdy o tym pomyślałem szybko spuściłem wzrok, cały czas wpatrując się w swój talerz, na który nałożyłem jeszcze dwie kanapki.

Uchwycilam jego wzrok w pewnym momencie. Sparaliżowało mnie gdy zobaczyłam jego lekko usmiech. Łzy które stanęły mi w oczach, rozmazały jego obraz.
Czułam jak żołądek wywraca mi się do góry nogami.
— Nie dam rady...— powiedziałam zaciskajac dłonie na udach w pieści. Kilka dzbanów z woda przy każdym stole jakby wybuchło, oblewajac tych którzy siedzieli najbliżej. Powinnam się uspokoić. Ale nie mogłam. W WS zrobiło się chłodniej. Temperatura najpierw spadła o kilkanaście stopni, prawie zamrażając wszystko a juz w następnej sekundzie wzrosła gwałtownie po to by w koncu wrócić do normalności.

Gdy zaczęły pękać dzbanki, widziałam, że Ślizgonka jest cała spięta, a później ta temperatura...to wszystko było dziwne.
- Rian to ty? - spytałam, mając na myśli dzbanki i temperaturę w sali. Ale jak, przecież nie miała różdżki, to niemożliwe by to była ona.
- Odczaruj te dziewczyny - rzuciłam cicho
Aż tak zabolał ją widok Tylera...myślałam, że będzie inaczej...inaczej zareaguje.
Spojrzałam jak Rhodes się podnosi i szybko wychodzi z sali
- Już cię nie będzie denerwował - odparłam

Słysząc wybuchające dzbanki i gwałtowne wahania temperatur, wiedziałam, że to Rian, tylko ona miała taką moc. Nie myślałem, że aż tak się zdenerwuje gdy mnie zobaczy, miałem nadzieję, ze zniesie to trochę lepiej, ale jak widać tak się nie stało. Zostawiłem swoje niedokończone kanapki i szybko wyszedłem z sali, nie zamierzałem jej denerwować jeszcze bardziej, tym, że nadal tu jestem

Next >...

Cofnęłam zaklęcie z dziewczyn które rozglądali się zdezorientowane zapewne szukając sprawcy.
Widzac ze Tyler podnosi się i wychodzi rowniez wstałam, chcac isc za nim, ale w ostatniej chwili dotarło do mnie ze nie wolno. Nie wolno mi robic takich rzeczy. Wyszedł bo nie moze na mnie patrzeć. Powoli usiadłam na swoim miejscu, spuszczając głowę i nie wydając z siebie najmniejszego dźwięku, zaczelam płakać. Nawet nie drgnelam. Kate nie miała racji. Nie przyjdzie do mnie. Juz nigdy wiecej. Dzisiaj wieczorem muszę spakować resztę rzeczy i wynieść się stad.

Położyłam dłoń na jej dłoni, lekko ją masując, gdy dziewczyna się rozpłakała.
- Naprawdę aż tak się zdenerwowałaś, ze go zobaczyłaś? - spytałam, głaszcząc ją po dłoni, mając nadzieje, że to ja uspokoi.
- Rian dopóki nie dojdzie do swojego dormitorium, muszę, go złapać i pogadać z nim - odparłam patrząc na dziewczynę - daj mi 20 minut, w między czasie zjedz coś na spokojnie - mruknęłam.

Zaprzeczyłam głowa. Nie zdenerwowałam się...
Gdy powiedziała ze musi z nim porozmawiać kiwnęłam głowa.
Przeciez mowilam ze nie musi tu ze mna siedzieć. Mi w samotności dobrze.
Zawsze...

- Poczekaj tu na mnie - mruknęłam i wstałam ze stołu kierując się do wyjścia. Chociaż raz chciałam wiedzieć o co chodzi. Ich przypadek był trudny, a ja chciałam to rozwiązać i znać przyczynę, dla której się nie spotykają już ze sobą.

Next > ...

Jak do dziecka... "zaczekaj. Mamusia zaraz wroci" albo do psa "Burek, zaczekaj na panią".
Zaczelam się zastanawiać czy tu czekać czy lepiej isc i przytulić butelke ognistej w dormitorium.

Weszłam do sali i zajełam znów miejsce naprzeciwko Rian.
- Musimy poważnie pogadać - stwierdziłam i napełniłam swoje kubek kawą, a na talerz dałam trzy różnorodne kamapki, które zamierzałam zjeść.

— Nie obchodzi mnie to. — powiedziałam sięgając po puchar ktory zdążyłam napełnić ognista whiskey tuz przed tym jął dziewczyna się zjawiła. Butelka spoczywała juz w mojej kieszeni zmniejszona do wielkości zapalniczki.
Puchar ognistej na dzien dobry nie jest zły.

- To Cię zainteresuje - mruknęłam i zaczęłam spożywać jedzenie, które leżało na moim talerzu. Jedząc kanapki, popijałam je kawą ii patrzyłam na dziewczynę.

— Oho... Kolejna rzecz ktorej jestes pewna..— mruknelam pociągając z pucharu.
— Ja tez ci cos powiem. Dzisiaj wieczorem stad wyjeżdżam. Zatrzymam się na razie w hotelu w Londynie. Przez trzy dni. Potem wroce do Seulu

Zdziwiłam się mocno jej decyzją, nie sądziłam, że podejmie decyzję tak szybko.
- Dlaczego? Dlaczego magle dzisiaj? - spytałam patrząc na nią.

— Bo nie dam rady czekać az on wyjedzie. Gdy go widze jest jeszcze gorzej. Bo wtedy przypominam sobie ze mimo tego co mowil, mnie nie chce. I nie jest w stanie nawet wytrzymać ze mna w tak wielkim pomieszczeniu jak wielka sala... Nie chce mu ciążyć. Poddaje sie.

- To już ci odpowiadam - mruknęłam - Po pierwsze nigdzie nie wyjeżdżasz, po drugie twierdzi, że wyglądasz dziś pięknie, poza tym on wiedział, że to ty to zrobiłaś i nie wyszedł ze względu na to, że Cię nie chce, tylko dlatego iż twierdzi, że czujesz się przy nim źle. Wyszedł bo obawiał się iż jesteś na niego zła. - mruknęłam
- A wyjeżdża tylko dlatego, że nie może znieść myśli, że czujesz się przy nim jak gowno, a to jest pidobmo najgorsze co usłyszał od kobiety - dodałam.

Na moment stanelo mi serce. Boże... Ale chwila..
— Kate. Nie mow mi takich rzeczy bo to nie jest zabawne ani troche. — powiedziałam pewna se dziewczyna to zmyśliła abyśmy się zeszli.

Naprawdę myślała że żartuje? I jak mam ją do tego przekonać. Dobra Kate, powiedz jej to jeszcze inaczej.
- Rian, wasza krzywda nie jest dla mnie niczym zabawnym - odparłam patrząc jej w oczy.
- Nie jest takim dupkiem na jakiego wygląda - mruknąłem, uśmiechając się lekko
- Ale z jednym miałaś rację - westchnęłam - nie przyjdzie do ciebie, ponieważ nie chce byś się czuła, jak nic nie warta szmata, tylko dlatego będzie Cię unikał - stwierdziłem.

— Wiem ze nie jest. Nie jestem idiotką Kate. — mruknelam.
— I dobrze. Niech nie przychodzi. — powiedziałam wychylając puchar do dna i rozglądając się za kims z kim mogłabym się zabawić zanim wyjadę.
— Jak mnie unika to od razu czuje się jak księżniczka...— powiedziałam sarkastycznie.

- Może i jak księżniczka nie mam podjęcia - mruknęłam
- Jakbym usłyszała takie słowa od osoby, na której mi zależy, odpuściłabym całkowicie - odparłam z pretensją

Zacisnelam usta po czym parsknelam śmiechem.
— No tak... Zapomniałam przeciez ze to moja wina. — odparlam.
— Masz racje. Zranilam go i robię z siebie niewiniatko. Ups. No cóż... Wiec juz moge przestać udawac zraniona prawda?— powiedziałam ze słodkim uśmiechem po czym znow zaczelam się rozglądać, wodząc wzrokiem po stole Gryfonow. Puściłam puchar i schowałam dlon pod stol gdy poczułam ze drży.

- Nie mówię, że ty zawiniłaś - odparłam - To nie twoja wina, ale po co było to mówić? - spytałam
- Nie mówię, że go zraniłaś, bo pewnie nie, ale zraniłś sama siebie - stwierdziłam po chwili

— Tal. Masz racje. Powinnam byc wdzięczna za ro ze mnie pieprzy i milczeć prawda?— zapytałam patrzac dziewczynie w oczy.
— Posłuchaj. Ja wiem ze to jest twoja rodzina i go bronisz. Ja sama bym go broniła będąc kims obcym... Ale nie mow mi ze mi pomożesz, ze jest dupkiem i ze mam mu pokazać co stracił a potem wyrzucasz mi ze powiedziałam mu to co powiedziałam. — odparlam wstając od stołu.
— Zajmij się Tylerem. I nie udawaj kogos kto mnie niby lubi. Nie badz fałszywa Kate. — powiedziałam wychodząc z ławki. — Nie zbliżaj się do mojego dormitorium. — dodałam ruszając do wyjścia.
Szybkim krokiem wyszłam z sali kierując sie na balkon na czwartym pietrze.

Zaskoczyło mnie to co powiedziała, nie spodziewałam się takich słów. Gdy tylko wstała otrząsnęłam się i ruszyłam za nią.

Next > Balkon na czwartym piętrze

Rutynowo, typowo, wybrałam się tutaj na posiłek. Nie spodziewałam się jednak, kogo będzie mi dane tutaj zobaczyć. Kierowałam się właśnie do stołu krukonów, kiedy nagle usłyszałam czyjś głos i zmarszczyłam brwi. Omamy? Rozejrzałam się, szukając źródła głosu, jak mi się zdawało, Noelle. Nie były to jednak omamy. Siedziała z jakimś chłopakiem. W pierwszym przypływie niemiłych emocji, zacisnęłam zęby. Potem obeszłam stół i usiadłam na przeciwko niej, bez słowa, po prostu patrząc jej w twarz.

Mój melodyjny śmiech ucichł gdy zobaczyłam kto pojawił się przy MOIM stole. Panna "Spiłam się i przez to zapomniałam że mam dziewczyne dlatego lizałam się z byle kim na błoniach bo nie mam serca"... Spojrzałam na dziewczynę gdy usiadła przede mną. Rzuciłam papryczkę którą trzymałam w dłoni, na talerz.
- Czego?- warknęłam.

— Czego? Miłe przywitanie. Po miesiącach rozłąki zaczętej twoim zniknięciem bez słowa, nie wróceniem do Hogwartu, pełnych mojej tęsknoty i łez po nocach. Nie spodziewałam się tego — odpowiedziałam, z całych sił starając się zachować kamienną twarz. To bolało, niestety. Jej reakcja, zachowanie. A wszystko było tak dobrze...

-Lepsze takie niż żadne. Ciesz się że cię nie spetryfikowałam. - powiedziałam i pomachałam do chłopaka który stwierdził że musi już iść.
- Co? Wszystkie sowy zdechły? Papieru zabrakło? Miałaś połamane obie rączki? Czy tym razem już poszłaś na całość i tym razem byłaś zajęta cipką jakiejś szmaty?- zapytałam z uśmiechem.

Ciężko mi było tego słuchać. Już pierwsze słowa były bolesne, a co dopiero kolejne. Zacisnęłam mocno pięść pod stołem. Wciąż była dla mnie ważna, na tyle, by łatwo doprowadzić mnie do łez. A ja nie chciałam dopuścić, by były chociaż szkliste. Najciężej było z zarzutami o sowy, wtedy już nie wytrzymałam.
— Nie, to ty mi nie odpisywałaś, ignorowałaś wszystkie moje listy, które wysyłałam najrzadziej co dwa dni i czekałam z utęsknieniem na odpowiedź! Wiele osób stąd może potwierdzić, że tak było, czy to Isobel, Alessia, czy nawet i Luke! — odpowiedziałam jej nieco podniesionym przez emocje tonem, zaczęłam drżeć. Skąd mogłam wiedzieć, że durna sowa stale myliła adresy.

- Jakie listy?! Nie dostałam od ciebie ani jednego listu! Inaczej od razu przyjechałabym do Hogwartu a nie zastanawiała się czy rezygnować ze szkoły czy może jednak nie.- warknęłam. - Jeden list. Jeden list wystarczyłby a nawet w wakacje pojawiłabym się pod twoimi drzwiami i jeśli byłoby to konieczne, spałabym na progu i czekała na ciebie. A teraz zmywaj się do swojej nowej zabawki.