Wielka Sala

Zatkało mnie. Nie, nawet Noelle by nie udawała w takiej sytuacji. Ona faktycznie nie dostawała tych listów. Więc gdzie one były? Podniosłam się z krzesła i pochyliłam nad stołem.
— Wysyłałam dziesiątki listów do ciebie, multum! Mówiłam, mam nawet świadków na to, że tak było! Nie wiem czemu nie dotarły, jakim cudem, ale wysyłałam! I nie mam nikogo, żadnej zabawki czy kogokolwiek. Odkąd odeszłaś, nie miałam nikogo i myślałam o tobie — odpowiedziałam jej, pod koniec, przy ostatnich chyba najbardziej bolesnych słowach, przegrałam ze łzami. Już się pojawiły w moich oczach.

— Ojej... Chyba było ich tak wiele ze schowały się pod łóżkiem i zdechły. — prychnelam. Nie wierzyłam jej ani troche. Jesli naprawde by je wysłała to zorientowałaby się ze cos jest nie tak ze nie odpisuje.
— I co? I niby nie zdziwiło cie to ze nie odpisuje? A moze umarłam i nie odpisuje? Nie? Nic? No cóż. Widocznie miałaś to w dupie. — prychnelam. Odwrocilam głowę w bok widzac łzy w jej oczach. Nie potrafiłam tego znieść u nikogo. A u niej juz w ogole. Ale nie zamierzałam się poddać. Nie bede juz taka miękka pałką jak wcześniej. Przy niej miękłam zawsze i wszędzie. Ale nie dam się. Nie komuś kto mowil ze mnie kocha a potem zdradził i do tego zapomniał o moim istnieniu.

Nie zapomniałam o jej istnieniu, cała zadrżałam, zaciskając mocno ręce na krawędzi stołu, aż zbielały mi kłykcie.
— Odeszłaś z Hogwartu bez słowa wyjaśnień dla mnie, myślałam, że wszystkie te listy docierały, a nie było odpowiedzi. Wcale nie mogłam uznać, że nie chcesz mnie znać, tak? Dopiero po dwóch miesiącach pisania mimo twojego braku odpowiedzi rodzice z troski o mnie zabrali mi sowę, bo wiedzieli, że nie przestanę i jeszcze bardziej się załamuję! — odpowiedziałam jej z trudem już panując nad głosem, który zaczął drżeć. Pociągnęłam głośno nosem, nieświadomie nie dając jej ucieczki. Mogła odwrócić głowę, ale słyszała pociąganie nosem przez płacz i późniejszy, cichy szloch, który mi się niekontrolowanie wymsknął.

Czy chciałam czy nie, musiałam sluchac tego co mowi. Gdy poczułam ze warga zaczyna mi drżeć, zacisnelam zęby. Spokrzalam na szlochająca juz dziewczynę. Miałam ochotę mocno ja przytulić, powiedziec ze nadal ją kocham i ze jest dla mnie wszystkim. Nie ma mowy. Juz nie dam się wkręcić.
— Nie rób scen... Ludzie się patrza. — powiedziałam bez najmniejszej emocji w głosie.

Jak mogła być tak bezduszna? Jak mimo tych łez mogła wciąż mi nie wierzyć? Została mi już tylko ostatnia deska ratunku. Chwiejnie, jako że było mi cholernie słabo z emocji i ogromnego bólu psychicznego, ruszyłam ku wyjściu z wielkiej sali. Może się mogła zmartwić, puszczeniem mnie w takim stanie, ale to już inna kwestia. Wyszłam.
***
Wróciłam dopiero po dziesięciu minutach, droga na wieżę, choć biegiem, trochę mi zajęła. Wróciłam z wykradzioną kiedyś buteleczką veritaserum, przetrzymywaną na samym drugim dnie w moim kufrze. Uznałam, że kiedyś mogło mi się to przydać. Nawet miała jeszcze domowo zrobioną etykietę przez dyrektorkę. Odkręciłam i podałam dziewczynie buteleczkę.
— To veritaserum. Sprawdź sobie, powąchaj, wypiję to i wszystko powiem jeszcze raz, zobaczysz, że będzie to zgodne z prawdą — wydusiłam z siebie trudem, łamiącym się głosem.

Gdy dziewczyna wyszła, spojrzałam na nia z lekko zbolała mina. Ehhh... Przykre ze tak to się potoczyło. Ale cóż. Ona wybrała.
Jednak nie. Nie mogło byc tak łatwo kurwa. Krukona po chwili wróciła podstawiając mi pod nos buteleczkę. Prychnelam niedowierzając w to co robi i chwyciłam butelke. Czubkiem języka spróbowałam eliksiru co nie było zbyt mądre. Dopiero po chwili zdałam sb sprawe ze mogło to byc cos co by mnie zabiło.... Ale wracając. Po smaku zorientowałam się ze to eliksir prawdy. Oddałam jej butelke.
— Nawet dobry. I co? Myślisz ze powiesz mi to a ja powiem ze cie kocham i pojdziemy do składziku robic sobie dobrze nawzajem? Masz wybujała wyobraźnie w takim razie. Zmiataj stad bo nie moge na ciebie patrzeć. — skłamałam.

Kolejne słowa rozbijały moje serce, już i tak rozbite, w coraz to mniejsze kawałeczki. Wiedziałam jednak, że nie mogę się poddać, że muszę spróbować tego. Bo co innego mi pozostało? Wypiłam veritaserum duszkiem do samego końca, po czym spojrzałam na nią.
— Przez cały ten czas naprawdę wysyłałam ci listy i nie wiem jakim cudem nie dotarły. Wątpię, że udajesz, bo wiem, że nie jesteś taka. Kochałam cię, kocham i będę kochać, nie myślałam przez te miesiące o nikim innym poza tobą, Noelle, z nikim nie miałam żadnego romansu czy chociaż flirtu. Nie myślałam, że to zrobimy i nawet się nie łudziłam. Chciałam, byś, skoro jak mówisz już mnie nie kochasz i nie możesz na mnie patrzeć, chociaż znała prawdę i wiedziała o mojej wciąż prawdziwej i żywej miłości do ciebie. Nie będę cię już denerwowała, jestem tak rozchwiana, że nie wiem czy skończę ze sobą czy stchórzę. Przepraszam cię za swoją egzystencję — odpowiedziałam dziewczynie, z trudem dociągając do końca. Nie mówiłabym o śmierci, gdyby nie veritaserum. Wyrzucałam z siebie wszystko o czym myślałam naprawdę, tak było i tu. Zrozpaczona, wybiegłam z wielkiej sali.
/zt do wieży zegarowej

Patrzyłam jak wypija eliksir a potem mówi to wszystko bez zająknięcia. Poczułam ukłucie w sercu, uścisk w żołądku a dłonie znów zaczęły się pocić ze stresu. Nie byłam w stanie nic powiedzieć. Nie odezwałam się nawet słowem. Patrzyłam tylko na nią, zapominając o mruganiu.
Gdyby nie to że była pod wpływem eliksiru, nie ruszyłabym się nawet z miejsca gdy wyszła z sali. Jednak to co powiedziała, zmartwiło mnie trochę. Nawet największemu wrogowi nie życzę śmierci a co dopiero jej.. Prędzej zjadłabym własne serce niż pozwoliła by stała jej się krzywda. Wstała z miejsca i wyleciałam z sali, by znaleźć tę okropną babe.


next;wieża zegarowa

Tuz przed WS puściłam jego dlon. Korytarze były puste, ale nie wiedziałam czy bedzie chciał zeby ktos go ze mna widział.
Ruszyłam w stronę swojego stołu przy którym zasiadłam, posyłając tym co się gapili, urocze az do rzygania uśmiechy.

Puściła mnie i odeszła do swojego stolika. W innej sytuacji, bym poszedł do swojego, ale nie tym razem. Ruszyłem pewnym siebie krokiem do stołu Ślizgonów, a gdy znalazłem się przy dziewczynie, nachyliłem się nad jej uchem.
- Jeszcze raz coś takiego zrobisz, a zerżnę Cię na środku Wielkiej Sali, na oczach wszystkich - szepnąłem i zająłem miejsce obok dziewczyny. Nastpnie pod stołem, chwyciłem jej rękę i splotłem nasze palce. Podniosłem nasze ręce do swoich ust i pocałowałem wierzch jej dłoni, patrząc jej w oczy. Później położyłem nasze splecione dłonie na stole i spojrzałem jej głeboko w oczy.
- Mówiłaś, że masz gdzieś to czy się o nas dowiedzą czy nie - odparłem

Znieruchomialam slyszac jego szept. Rozchylilam wargi gapiąc się na niego.
— No... Ja tak ale Ty...— zaczelam.
— Poza tym.. Ja nic nie zrobiłam...— powiedziałam. Nie zebym się go bała ale troche zrobiły na mnie wrazenie jego słowa.

- Zamknij te słodkie usteczka kochanie, bo inaczej będą czymś zajęte - mruknąłem uśmiechając się. Dziwne było jak szybko moja pewność siebie wzrosła, może trochę aż za bardzo. A dwuznaczność sama wpływała mi na język.
- Zrobiłaś, zrobiłaś - mruknąłem, patrząc na jej usta.

Szybko zamknęłam usta, gapiąc się na chłopaka wielkimi oczami.
— Nieprawda... No chciałeś isc na śniadanie!— powiedziałam a gdy zauwazylam ze na preciwko przy stole Puchonow jakas blond laleczka omal nie ślini sie na widok Tylera, wolna ręka rzuciłam na nia zaklęcie peteyfikujace.
— Wez jedz ju..— mruknelam do chłopaka.

- Przed wejściem puściłaś moją rękę jakbyś się mnie wstydziła - mruknąłem
- Kochanie, a teraz ładnie proszę, odczaruj Puchonkę - odparłem. Widziałem kątem oka jak dziewczyna została spetryfikowana, a jedyną osobą, która mogła to zrobić była moja cudowna bogini, siedzącą obok mnie

– Wstydziła? Ja ciebie?— zapytałam. — Zrobiłam ro bo nie...— zmieniłam myśl w trakcie mówienie. Moj wewnętrzny diabeł uśmiechnął się.
— Jestes taki brzydki ze nie miałam wyjścia...— powiedziałam trzepocząc rzęsami.
— Ale ze co? Jaka puchonke?— zapytałam. W tym czasie zdążyłam juz spetryfikowac kolejne dwie. Slizgonke i Krukona tez.

- Dobrze, że ty jesteś ładna - odparłem krótko i spojrzałem po sali.
- Odczaruj je wszystkie - mruknąłem i zabrałem swoją rękę z jej ręki - Teraz - dodałem, chowając dłonie pod stół.

— Przeciez żartowałam. Jestes najlepsza dupa w tej sali. — powiedziałam z uśmiechem ktory zniknal kiedy zabrał rękę.
— Dlaczego mnie puściłeś?— zapytałam smutno.

- Sama na początku mnie puściłaś, więc... - odparłem, patrząc przed siebie
- Rian, odczarujesz je? - spytałem wskazując ręką na 3 uczennice

– Puściłam cie bo nie byłam pewna czy ch raz zeby widzieli ze trzymam cie za rękę. – powiedziałam.
Patrzyłam na niego dłuższa chwile a gdy nawet nie zerknął w moja stronę, odczarowałam uczniów i zajęłam sie swoim pustym pucharem, po chwili wzywając Ognista i napełniając go nia.

Gdy tylko dziewczyna, odczarowała uczennice, zrozumiałem, dlaczego je spetryfikowała. Była zazdrosna, bo te dziewczyny gapiły się na mnie.
- Rian - powiedziałem, uśmiechając się do dziewczyny - czy ty byłaś o te dziewczyny zazdrosna? Dlatego je spetryfikowałaś? - spytałem, patrząc jej w oczy.

Spojrzałam na niego gdy wymówił moje imię.
— Wal się. — odparlam i wychyliłam trunek z naczynia.
Zmniejszyłam butelke i schowałam ja do kieszeni spodni. Rozejrzałam się po sali, łapiąc kilka spojrzeń.

Widziałem, że zmniejszyła butelkę ognistej. Zmartwiło mnie to co robiła i szczerze mówiąc byłem zawiwdziony. Nawet inni uczniowie się patrzyli. Nie dość, że wczoraj piła, to i dziś to robi. Patrzeć na to nie mogłem, a i tak nic do gadania nie miałem. Wstałem od stołu Ślizgonów i spojrzałem na Rian.

Od razu spojrzałam na Tylera gdy poczułam ze wstał z ławki. Popatrzyłam na niego pytająco.
— Gdzie idziesz?— zapytałam łapiąc go za rękę.

- Do swojego stolika - odparłem, patrząc na nią z góry.
- Wiesz, że nie lubię połączenia Ciebie i ognistej - stwierdziłem
- A tym bardziej, że pijesz ją tu, przy wszystkich i przy mnie - mruknąłem
- Wolę się od takiego połączenia oddalić

Patrzyłam na niego z lekko rozchylonymi ustami. No tak. Po co najpierw powiedziec. Lepiej od razy sobie odchodzić..
— Dobrze. — powiedziałam i powoli puściłam jego rękę.
Usiadłam prosto i wbiłam wzrok w talerz, czekajac az odejdzie. Poczułam pieczenie w nosie i pod powiekami, a wiedziałam czym to zwiastuje.

Skoro tylko tyle była w stanie mi powiedzieć, to nie zamierzałem nic odpowiadać. Jak chce to niech pije, mam to gdzieś, ale niech nie liczy, że będę patrzył jak pije ognista. Poszedłem do mojego stolika i usiadłem miedzy chłopakami, nie chciałem jej wkurzyć. Zamiast zacząć jeść zacząłem rozmowę, która schodziła na coraz lepsze tematy.

Gdy tylko odszedł, po moich policzkach pociekły łzy. Opuściłam głowę na bok, udając ze robię cóż z butem. Zakryłam się włosami zeby nikt tego nie widział. Rozpłakałam się bezgłośnie, czujac jak rośnie mi ciśnienie. Było mi przykro ze tak się zachowywał. Wystarczyło słowo a do konca zycia nie ruszyłaby ognistej. Zrobiłam to odruchowo. Po prostu.
Ale Tyler.. nadal zachowywał się jakbyśmy byli dla siebie obcy.... Nie traktował mnie tak jakbyśmy byli razem...

Mimo, że gadało mi się z chłopakami zajebiście, nadal nie potrafiłem, tak po prostu bie patrzeć na Rian. Była dla mnie ważna, ale z ognistą przesadziła. Jednak nadal nie umiałem tak po prostu zignorować Ślizgonkę. Najchętniej poszedłbym z nią do mojego pokoju i wyjaśnił, że ognista nie jest rozwiązaniem, ale już raz jej to mówiłem i nie zadziałało. Nie chciałem już jej się narzucać.

Nie wytrzymałam. Miałam wrazenie ze wszyscy się na mnie patrza. Nie odważyłam sie spojrzeć na Tylera. Czułam się podle jak nigdy. Jeden błąd... Jeden błąd wystarczył.
Schyliłam sie tak, ze prawie znalazłam się pod stołem i drżącymi rękoma zaczelam raz za razem rozwiązywać i zawiązywać sznurowadła butów.

Puchoni, zaczęli się pytać o Rian, co doprowadzało mnie do szału. Ja rozumiem, że jest śliczna i w ogóle, ale jest moja i nie mają prawa na nią patrzeć. Już widziałem w ich oczach pożądanie, przez co chciałem im wpierdolić. Jedyne co mnie trzymało w tej sali to moja cudowna Ślizgonka, o której nie mogę przestać myśleć. Kolejne ich pytania mnie irytowały, ale stwierdzenie, że Rian może wylądować w łóżku innego, już mnie wkurwiło. Wstałem i na raziw bez rękoczynów zacząłwm sierna niego wydzierać.

Podniosłam gwałtownie głowę, waląc nia od spodu w blat stołu gdy usłyszałam krzyk Tylera. Jeknelam i wyprostowalam się juz bez robienia sobie krzywdy.
Rozmasowalam tył swojej głowy i spojrzałam na chłopaka ktory wykrzykiwał słowa które powinny byc ocenzurowane. Nie wiedziałam o co chodzi ale po chwili się zorientowałam z tego co mu odpyskowala jego ofiara.
No ładnie. Nie chciałam zeby uznali Tylera za jakiegoś szajbusa wiec chcac nie chcac, wstałam i podeszłam do niego od tylu, ciagnąc go za rękawek bluzy.

Na jakiego debila trafiłem. No pożal się Boże. Czując, że ktoś ciągnie mnie za rekaw, odwróciłem się tej osoby. Widząc, że to Rian, uspokoiłem się trochę.
- Tak? - spytałem łagodnie, choć w środku cały się gotowałem. Miałem ochotę przeskoczyć stół i zacząć go napierdalać.

— Mmm... Jakas laska mnie podrywa... Chodz usiądziesz obok mnie..— powiedziałam cicho, noe patrzac mu w oczy.
— Chodz Tyler...

Wiedziałem, że to nie była prawda, ale podążyłem za nią bez słowa, a następnie usiadłem przy niej.
- Po co mnie stamtąd zabrałaś? - spytałem, patrząc na nią - Bym mu tylko wpierdolił nic, więcej.- odparłem cicho.

— Bo nie warto. — powiedziałam cicho.
Po tym zamilklam i nałożyłam mu kilka rzeczy do jedzenia na talerz.

- Rian, skabie, nie ignoruj mnie, proszę - mruknąłem cicho, patrząc na wszystko tylko nie na mnie.
- Wygadywał takie rzeczy, że warto było by go pobić - mruknąłem, a następnie położyłem swoją dłoń na jej, złączając nasze palce.
- Nie obrażaj się ne mnie - odparłem

— Nie ig..ruję cie. — powiedziałam cicho prze co moj głos lekko zanikł. Chrząknęłam.
— Mowil je na moj temat czy na twoj? Jesli na moj to nie masz powodów by go bić. W koncu zdecydowałeś ze nie traktujesz mnie tak jakbyśmy byli razem. — powiedziałam przełykając ślinę.
— Nie jestem obrażona. To nie ja odeszłam od twojego stołu.

- Rian, mam większy powód do pobicia go, bo nie mówił o mnie - odparłem, patrząc na nasze zlączone ręce
- Nic nie decysdowałem. Traktuje nas jakbyśmy bylia razem - westchnąłem, pochylając się w jej stronę
- Racja, bo ty nigdy tam nie usiądziesz - mruknąłem - wiesz, dobrze, że nie poszedłem do swojego stolika, tylko dlatego, iż się obraziłem. Dobrze wiesz, że nie lubię, gdy przy mnie pijesz - powiedziałem, patrząc na jej ust.

— Nie traktujesz..— powiedziałam ze smutku w.
— Wiec trzeba było mi to powiedziec. A nawet zbesztać, skrzyczec. Ale nie tak jak to robisz...— mruknelam.
— Jedz juz. Mi przeszła ochota na jedzenie

- Rian, traktuje - westchnąłem cicho.
- Już Ci mówiłem, że nie lubię gdy pijesz przy mnie - mruknąłem - a skoro zaczynasz już pić przy wszytkich to znaczy, że chcesz to robić, a ja nie zamierzam Cię ograniczać - odparłem
- Mi chyba też.

—Nie. Nie mówiłeś. Mówiłeś ze nie powinnam tego robic. A nie ze ci to przeszkadza. — powiedziałam.
— No tak. — prychnelam podnoszac głos.
— Bo moje zycie to moje zycie a twoje go twoje. Ale jakby ktos chciał mnie wyruchac to nie nie... Bo jestem twoja. — powiedziałam.
— No to nie jedz. Umrzyj z głodu.

- W takim razie przeszkadza mi to - odparłem i puściłem jej dłoń, słysząc jej kolejne słowa.
- Masz rację nie jesteś moja - mruknąłem - Ja jestem twój, ale ty moja nie jesteś. Jeżeli chcesz się pieprzyć z innym to nie będę Cię zatrzymywał, jak już znajdziesz czas i będziesz chciała chociaż pogadać to wiesz, gdzie mnie znaleźć - powiedziałem i nalałem sobie kawy.

Przytaknelam głowa na jego wyznanie. Wiec nie bedzie picia.
Na jego kolejne, i to mocno obraźliwe dla mnie słowa, cos we mnie pękło. Miałam dość zapewniania go ze nie chce zeby ktokolwiek inny mnie dotykał i ze kocham go bardzo mocno.
Moja dlon niespodziewanie wystrzeliła i uderzyła chłopaka w policzek na którym został czerwony ślad. Podniosłam się gwałtownie i wybiegłam z sali roztrzęsiona i zdenerwowana jak nigdy.


Next: Jezioro

Złapałem się za piekący policzek i wstałem. Długo się zastanawiałem czy iść za nią czy może jednak ndo swojego pokoju. Jednak nie wiedziałem dlaczego dostałem, więc postanowiłem iść i się jej o to spytać, a potem odejść.

Next > Jezioro

Lykon szedł przed siebie, z otępiałym wzrokiem, cholera wie co się z nim ostatnio działo, tak jak i teraz. No i znane było jego nastawienie do mugoli, a tymczasem w swojej dłoni niósł rewolwer. Naładowany, odbezpieczony. Wyszedł na środek wielkiej sali, nie patrząc na to czy ktoś tu był czy nie. Przystawił sobie do skroni. Padł strzał.