Wielka Sala

Otworzyłem drzwi do Wielkiej Sali, by nakarmić kociaka. Jednak gdy tylko poczułem zapach świeżej krwi, natychmiast zatrzasnąłem je i odszedłem. Głupio by było rzucić się na oczach kilku osób na martwego już człowieka.
Postanowiłem wrócić do pokoju i tam nakarmić Alarica, zeykłą karmą dla kota.

Next > Dormitorium Gryfonów

— Kurwa mać jak do tego doszło? — zaczęłam ostro, wchodząc do wielkiej sali. Pozwoliłam sobie na wulgaryzmy, jako że sytuacja była poważna. Samobójstwo nauczyciela w sali. Tak, na sto procent samobójstwo. Kilku pracowników, towarzyszących mi, szybko się zabrało za zabranie ciała stąd, wytarcie krwi i usunięcie wszelkich innych śladów. A ja wciąż nie mogłam uwierzyć, że ktoś taki jak Lykon był w stanie się zabić. To wydawało się tak niemożliwe, ale dowody były niezbite. A zwłaszcza list samobójczy, który niewiele mówił o powodach podjęcia takiej, a nie innej decyzji.

— Pewności nie mam ale jak cos to moge zademonstrować. — powiedziałam stając obok dyrektorki w taki sam sposób jak ona.
— Nie powiem... Widowisko było... Nikt nie ruszył sie nawet z miejsca. W sumie to się nie dziwie. Nie za bardzo go lubili...— mruknelam.
— Ale jak pani sie cos stanie to mysle ze wiele osob sie zmartwi...— powiedziałam lekko kiwając głowa.
— Na razie nie ma się co martwić. Jest pani młoda, dosyc ruchliwa...

Zmarszczyłam brwi, kiedy uczennica stanęła obok mnie i zaczęła swoje wypowiedzi. Spojrzałam na nią na poły zdziwiona, na poły zaintrygowana. Cóż, miło, że chociaż po mnie ktoś będzie rozpaczał. Mimo że byłam nauczycielką z piekła rodem.
— On stary nie był, ruchliwy był i co? — mruknęłam i odprowadziłam wzrokiem personel. Westchnęłam. Będzie trzeba przygotować jakąś mowę na ten temat na kolację.

— Nie był stary? A te zmarszczki?— zapytałam unoszac brew.
— Ruchliwy? Gumowej lalki by nie wyruchal. No i nir miał cycków. — odparlam. — Poza tym. On sie zabił. Ma pani mysli samobójcze? Chce pani o tym porozmawiać?

Po drodze na sale, zgarnęlam Magnusa z korytarza ktory chyba jedzenia szukał a nie wolno mu było zganiać samemu jedzenia ze stołów.
Gdy weszłam do srodka, rzuciłam szybkie powitanie do pani dyrektor i usiadłam przy stole Puchonow zeby nakarmic moje jedyne, wiecznie głodne dziecko.

Weszłam do Wielkiej Sali. Po moim długim śnie nie do końca zimowym byłam strasznie głodna.
- Soo, miłości moja! - krzyknęłam podchodząc do ślizgonki. Stanęłam obok niej i widocznie wkurzonej dyrektorki.
- Co tu się stało?

Odwrocilam sie lekko slyszac swoje imię.
— Hej. — powiedziałam.
— Lykon wreszcie padł a dyrka sie wkurwia. Spokojnie pani profesor. Nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem... A raczej nad rozlanym Norrisem...

Zacisnęłam usta w wąską linię, słysząc jej komentarz odnośnie Lykona. Nie denerwuj się, Ilaria, spokojnie.
— Póki co nie mam myśli samobójczych. Wszystko przede mną — mruknęłam, odpowiadając na dwa powitania przy okazji.
— Dowiesz się wieczorem — rzuciłam do puchonki, po czym szybkim krokiem wyszłam z sali.
/zt

- Cholera, mamy nauczyciela trupa - mruknęłam - Ciekawe rzeczy się tu dzieją.
Patrzyłam jak dyrektorka wychodzi z wielkiej sali.
- Nawet nie wiem czego on uczył.

Wszedłem do Wielkiej Sali, by coś zjeść, o dziwo wcale nie byłem głodny, ale trzeba chociaż sprawiać wrażenie, że się je ze smakiem.
Podszedłem do swojego stołu i o dziwo zauważyłem przy niej Ślizgonkę. Westchnąłem cicho i opadłem na miejsce obok niej.
- Co tu robisz? - spytałem, wpatrując się w nią.

— Szczerze mowiac... Nikt nie wie..— powiedziałam wzruszając ramieniem.
— Ciekawe jak wygladal jego mózg od srodka kiedy strzelił.

Zesztywniałam lekko slyszac jego głos. Zastygłam z kawałkiem kurczaka trzymajac go miedzy dwoma palcami.
Zniecierpliwiony Magnus mialknal i wyrwał mi jedzenie praktycznie je połykając.
– Mam sobie isc?— zapytałam.

- Nie - odpowiedziałem na jej pytanie.
- Zdziwiło mnie, że akurat tu usiadłaś - odparłem i nałożyłem dwie kanapki na talerz.

Przytaknelam głowa i kontynuowałam karmienie kota, probujac zwrócić na siebie jego uwage, bo właśnie wbijał wzrok w talerz Tylera. Wiecznie głodny ja pierdole...

Przez chwilę wgapiałem się w swój talerz. Gdy już się otrząsnąłem, nalałem sobie kawy do pucharu i wypiłem całą jego zawartość, następnie ponownie zapełniłem puchar.

W koncu Magnus mnie olał i i opierając się o moja rękę, zaczął drapać łapa ramie Tylera.
Spojrzałam na chłopaka.
— Moge sie do ciebie odzywać?

Gdy tylko poczułem drapanie, od razu się odwróciłem, patrząc na dziweczynę.
- Kiedyś Ci nie pozwoliłem? Ah no tak zapomniałem jestem potworem, który Ci wszystko odbiera - odparłem i podałem kanapkę Magnusowi, którą zjadł w mgnieniu oka.

— Dlaczego tak mówisz?— zapytałam marszcząc brew.
— Dobrze wiesz ze nie mam cie za potwora. Nie o to mi chodziło.... Naprawde.

- Inaczej to wczoraj brzmiało - odparłem, biorąc do reki kanapkę.
- Ale nieważne...Wyspałaś się? - spytałem, biorąc gryz kanapki.

— Dla mnie ważne. — powiedziałam. — Niełatwo mnie zranić. Tylko twoimi słowami sie przejmuje. Wczoraj byłam zła i mowilam wiele rzeczy nie tak jak powinnam. Zle zrobiłam ze cie pokochałam, to prawda. Ale postaram sie to zmienic. — powiedziałam cicho.
— Nie jestes potworem. I nigdy nie byłeś. Jestes najlepszym co mogło mnie spotkać.

- Rian, skończ kłamać , wystarczy tego - odparłem spokojnie, popijając kawą.
- Jedno zdanie zaprzecza drugiemu - mruknąłem
- Ale w jednym masz rację, źle zrobiłaś, że mnie pokochałaś - dodałem i zjadłem do końca pierwszą kanapkę.

– Ale... Ja nie kłamie. — powiedziałam na moment wstrzymując oddech.
— Tak... Wystarczy tego. — dodałam po chwili.

- Brałaś leki? - spytałem widząc, że jedyne kto tu ciągle je to jej kot.
Czułem się winny, temu, że przeze mnie jej stan się pogorszył. Nie potrafiem być na nią obojętny, zbyt bardzo się od niej uzależniłem.

- Stawiam na to, że wyglądał jak sos pomidorowy - zaśmiałam się wskazując na wazę pełną sosu stojącą na najbliższym stole - Ale na pewno nie smakował równie dobrze.

Co robi Alessia gdy się nudzi? Szuka towarzystwa! Tak więc weszłam do wielkiej sali, rozejrzałam się chwilę, po czym udałam się w stronę stołu gryfonów. Gdy jednak usłyszałam, a potem dostrzegłam Chris, podeszłam do niej od tyłu i się nachyliłam.
— O czym gadacie?

- Az ... znaczy - zaczęłam się jąkać - Cześć?
Chris, co ty odpierdalasz. Trudno się przyzwyczaić, prawda, ale jakoś sobie z tym poradzisz.
- Profesorek się zabił.

— Hej Chris — przywitałam się jak gdyby nigdy nic i usiadłam obok. Kiedy usłyszałam, że zabił się nauczyciel, od razu zmarszczyłam brwi.
— Który?

– Wzięłam wczoraj. — powiedziałam zgodnie z prawda.
— Wszystkie ktorych nie brałam wcześniej. — dodałam nie patrzac na niego.

— Sos. Ale z kluskami. — zasmialam sie lekko.
Spojrzałam na Tokisaki lekko marszcząc brew po czym prychnelam i rzuciłam sie na miejsce po drugiej stronie Chris, odsuwając sie kawałek.
I chuj wam w dupe.

— Hej dongsaeng — przywitałam się z nią z delikatnym uśmiechem, po czym zaczęłam jeść sobie obiad. — Czego w ogóle uczył ten nauczyciel?

Słysząc jej słowa od razu usiadłem prosto. Nieświadomie położyłem dłoń na jej udzie i przekręciłem ją w swoją stronę.
- Rian, w lekach chodzi o regularne dawkowanie, a nie gdy się o nich zapomni brać całą paczkę - wyjaśniłem spokojnie.
- Nie możesz tak robić, bo je przedawkujesz - odparłem, patrząc na boginię siedzącą przy mnie.
- Nawet mam w lekarstwach Cię kontrolować i Ci je podawać o odpowiedniej porze? - spytałem.

Uśmiechnelam sie sztucznie na powitanie i zaczelam gwałcić widelcem kurczaka, przeklinając pod nosem.
Nie sądziłam ze jak ktos pozbywa sie jednej czesci ciała to i pozbywa sie kawałka serca i mózgu.

Akurat upijałam łyk kawy, świeżo sobie nalanej, kiedy zobaczyłam jej uśmiech i aż się zakrztusiłam. Spojrzałam zaskoczona na Soo.
— Czemu tak uważasz? Co zrobiłam? — Nie musiała nic mówić, widziałam od razu po jej wyrazie twarzy, że zarzucała mi coś w tym stylu.

— Tak. — powiedziałam patrzac na niego w koncu. To znaczy ze bede go cześciej widywać.
— A jesli przedawkuje to co? Ciebie to juz nie obchodzi, prawda?

- Dlaczego uważasz, że mnie to nie obchodzi? -spytałem
- Gdyby mnie to nie interesowało to bym nie pytał - mruknąłem, patrząc na nią i pocierając powoli jej udo.

— Bo mnie juz nie chcesz wiec...— powiedziałam patrzac na jego dlon.
— Wiec nie powinno cie to obchodzić...Kiedy wczoraj wyszedłeś... To jakby koniec...

- Chcę Rian, nikogo innego nie chcę, tylko Ciebie - odparłem i przysunąłem się bliżej.
- Odchodzi mnie to bardziej niż myślisz, skarbie - wyjaśniłem
- To nie był koniec, przynajmniej nie dla mnie - mruknąłem ciszej - nie lubię, gdy się denerwujesz przeze mnie i gdy nawet nie chcesz na mnie spojrzeć, choć to rozumiem...Po prostu nie wytrzymałem i wyszedłem - westchnąłem.

— Wiem... Doprowadzam cie do kresu wytrzymałości... — powiedziałam cicho.
— Przepraszam. Ja.... Po prostu chce rzeczy ktorych nie moge mieć... I muszę to sobie wbic do głowy. Ze jest to nie osiągalne...— dodałam.
— Zrobiłam ci przykrość...

- Tak trochę doprwadzasz mnie do szału - odparłem szczerze, choć bałem się co może nastąpić - ale wiwm, że tak samo jest ze mną i że ty też już nie wytrzymujesz - mruknąłem.
- Nie masz za co przepraszać, niestety nie sterujesz ani swoimi ani moimi uczuciami - wytłumaczyłem
- Kochanie, niestety wina leży po obu stronach i oboje siebie zraniliśmy - dodałem
- Przepraszam Cię Rian - powiedziałem, a następnie spojrzałem jej w oczy i zdjąłem rękę z jej uda.
- Może miałaś rację z tym co wczoraj powiedziałaś - westchnąłem zrezygnowany.

— Nie! Nie miałam racji!— powiedziałam szybko łapiąc go za rękę.
— Naprawde jej nie miałam. Dotrzymam słowa i juz wiecej nie usłyszysz o moich uczuciach ale nie zostawiaj mnie. — powiedziałam patrzac mu w oczy. — Powiedz mi co mam robic a to zrobie.

- Rian wcale nie chodzi o twoje uczucia do mnie - mruknąłem cicho, kładąc jej dłoń na policzku
- Ale powiedziałaś wczoraj, że lepiej by było gdybyśmy to skończyli. Myślałem nad tym całą noc i chyba miałaś rację - westchnąłem.

— Co? — zapytałam i chwyciłam go za nadgarstek.
— Nie chce. Prosze. — powiedziałam przysuwajac sie jeszcze blizej.
— Bede posłuszna. Obiecuje.

- Ja też tego nie chcę - odparłem
- Ale też wiem, że choćbyś nie wiem jak się męczyła nie zerwiesz tego wszystkiego - mruknąłem
- Po twoich słowach doszedłem do wniosku, że chyba tak bedziee łatwiej nam oboje - westchnąłem
- Codziennie się kłócimy o te same rzeczy a dopiero wczoraj powiedziałaś co tak naprawdę czujesz - odpowiedziałem.

— Nie chce wie z toba rozstawać...— powiedziałam cicho.
— Bez ciebie to wszystko nie ma sensu...