Wielka Sala

-Ja ci nie dziękuję. Posłuchaj mnie..-owinelam jej włosy wokół swojej dłoni i pociągnęłam do tyłu, odchylajac tym samym jej głowę w swoją stronę. -Jeśli jeszcze raz mnie dotkniesz to tym razem się nie powstrzymam. Lepiej od razu powiedz o co ci chodzi. Czego chcesz?

Jęknęłam czując przyjemność, spojrzałam na nią. - Pomagać Ci, poznać się lepiej, jeśli chcesz to stale pomagać pod różnymi względami... - odpowiedziałam szybko. Ona była piękna... Czemu wszędzie tutaj są same seksbomby?! Zapytałam siebie samą w myślach.

-Co? Dziewucho, czy ty masz nie po kolei w głowie? !-powiedziałam ignorując jej jęk. -Powiedz prawdę. Ktoś kazał ci to robić? ! Kto ci powiedział o fobii dotyku hm?! Odpowiadaj puchońska szmato. .. juz.

- Nikt! Sama byłam zaskoczona, naprawdę! - spojrzałam na nią błagalnie. Proszę, mocniej, ostrzej... Myśli wysypywały się w mojej głowie jakby tą czynnością odkręciła prysznic z myślami. Oddychałam szybciej. - Sama z własnej woli podeszłam wtedy! Pozwól, że pójdę do łazienki - powiedziałam czekając aż puści moje włosy.

-Jeszcze raz mnie dotknij... a dopiero później poczujesz co to znaczy kiedy ja się mszcze. -szarpnelam znowu jej włosami i puściłam. -Pilnuj się dziwko, bo będziesz bardzo biedna. Spróbuj się poskarżyć komuś. ..-odwróciłam się i odeszłam , odrzucając włosy na plecy po czym wyszłam z sali.

Następny post.. gdzieś tam...

Patrzyłam za nią, zrobiło mi się gorąco. Przygładziłam sobie swoje włosy, jakby zadowolona że pociągnęła za nie. Aż miałam ochotę poczuć jej zemstę na sobie. Pieprzona masochistka... Pomyślałam o sobie i wstałam, byłam już najedzona więc wyszłam na korytarz.
Następny post: jakiś korytarz.

Chłopak otworzył drzwi i rozejrzał się po sali, gdy przeszłą obok niego wściekła Azjatka. Po jej odpowiedzi do niego oraz plotkach, wydedukował że to Ślizgonka, przewrócił oczami i poszedł do stołu, witając się z Isobel po drodze. Usiadł i nałożył sobie płatków, nie zwracając uwagi na resztę uczniów.

Dokończywszy jedzenie, wziął z dwa tosty i odszedł od stołu. Miał nadzieję że Lyros'owi było lepiej.

Następny post w pokoju wspólnym gryffindorów.

Przyszłam z powrotem do Wielkiej Sali by coś zjeść, zgłodniałam. Tradycyjnie wzięłam się za tosty, aż szczęście sprawiło że przyleciała sowa z przesyłką. Przede mną upadła książka, którą chciałam. Tak! W końcu! Mam cztery dni by coś wykombinować i zabłysnąć. Dam radę! Odsunęłam "Zielarstwo dla opornych" i wróciłam do pałaszowania tostów. Nigdy mi się nie przejadały, kochałam ten smak. Nalałam sobie dodatkowo kawy do kubka.

Weszłam do Wielkiej Sali i rozejrzałam się. Usiadłam mniej więcej na środku stołu Slytherinu i odłożyłam szatę obok. Nalalam sobie wody i napilam się. Kiedy zgasilam pragnienie sięgnęłam po naleśniki z serem i czekoladą. Uśmiechnęłam się. Mniam! Swoją drogą to ciekawe ze potrafię śmiać się do jedzenia a do ludzi nie... No tak.. Naleśniki nic mi nie mogą zrobić. .. zapomniałam.. Zajęłam się jedzeniem.

Spojrzałam na SooAh. Jej uśmiech... Czemu nigdy tak do ludzi się nie uśmiecha? Ja mogłam liczyć jedynie na uśmiech, podczas którego pewnie wyobrażała sobie jak stoję w płomieniach. Westchnęłam i oparłam głowę na ręce, wyjęłam książkę w małym wydaniu, horror i fantastyka, wyciągnęłam na stół i zaczęłam czytać. Miałam małą nadzieję, że ona tu przyjdzie, choćby i nawet by mnie sponiewierać. Definitywnie coś jest ze mną nie tak, ale... Jestem jaka jestem, musiałam siebie zaakceptować.

Zauważyłam Isobel. Wyjelam różdżke i wycelowalam w książkę która czytała. -Accio książka. .-szepnęłam a przedmiot powędrował do mojej dłoni. Wlozylam książkę między uda i położyłam szatę na kolanach po czym kontynuowałam jedzenie.

Widziałam jak moja książka leci do niej. Duchy... Nie! Po co... Akurat SooAh moja książka? Pomyślałam zdziwiona. Książkę od zielarstwa położyłam na ławce i usiadłam na niej. Nalałam sobie soku i zaczęłam pić.

Ej no... Ja się bawie! Wycelowalam różdżke lekko w górę i powiedziałam -Avis. -z różdżki wylecialo stado ćWycelowalam różdżke lekko w górę i powiedziałam -Avis. -z różdżki wylecialo stado ćwierkających ptaszków. -Owierkających ptaszków. -Oppugno. -szepnęłam i schowałam różdżkę.  Ptaszki poleciały do Isobel i zaczęły ja ciągnąć za włosy.

Poleciały one do mnie od strony SooAh, jęknęłam gdy mnie ciągnęły za włosy, ból znowu zmieszał się z przyjemnością, wywołaną świadomością, że to ta anielska Koreanka to spowodowała. Powstrzymywałam się od dziękowania jej, zamknęłam oczy.

Cholera. Az mam ochotę ją trzasnac. Usunęłam ptaszki i zaczęłam znowu jeść. Coś wymyśle. .. grzebałam w talerzu bez celu. Czasami żałowałam że jestem sama... Czasami chciałabym z kimś porozmawiać. . Może nie tulic ale.. w sumie to czasami chciałabym się przytulić. . Tylko to niemożliwe Cholera. .

Coś mi mówiło, że specjalnie zwraca na siebie uwagę. Wstałam i poszłam do niej, usiadłam obok niej trochę oddalona, by się nie obawiała, że ją dotknę. - Fantasy i horror w jednym, mam nadzieję że Ci się spodoba.

-Tez tak myślę. -powiedziałam biorąc kawałeczek naleśnika do ust.-Lecisz na mnie co? -dodałam przekrzywiajac głowę na bok i wysuwajac powoli widelec z ust.

- Hmmmm... To nie tak... - odpowiedziałam byle co zakłopotana, zaczęłam się nieświadomie bawić włosami. Czy ona mi właśnie normalnie odpowiedziała? Czułam wielkie zaskoczenie. - To długa historia i dużo by o tym gadać, możliwe że nawet nie chce Ci się słuchać.

-No to jak to jest? -zapytałam odkładając widelec i opierając łokcie o stół. Spolotlam palce i spojrzałam spojrzałam na nią. -Jak to jest? Co z tobą jest nie tak?

- Mam słabość do osób, które dominują, są sadystyczne i lubią się znęcać, w większości w stosunku do dziewczyn to się ma - odpowiedziałam szybko na jednym dechu, zawstydzenie objawiło się i na twarzy, w końcu teraz i na niej byłam ruda. Traciłam pewność siebie gdy na mnie patrzyła. - Jestem cholerną masochistką - powiedziałam wzdychając ciężko.

-Czyli lubisz jak ktoś zadaje ci ból. .. rozumiem. -poprawiłam zsuwajace się ramiączko koszulki i wyjęła książkę na ławkę. -Dlaczego się do mnie dowaliłaś? Co ja Ci takiego zrobiłam? Jeśli czegoś chcesz to chciałabym żebyś mi to jasno powiedziała.

- Nic mi nie zrobiłaś. Chciałam Ci wtedy pomóc, pocieszyć... Po tym jak złapałaś mnie za włosy i pociągnęłaś zaczęło mnie ciągnąć do Ciebie jak ćmę do ognia. Przepraszam - westchnęłam znów odwracając wzrok. Powiedziałam jej prawdę o sobie, nie mogłam przewidzieć jak to odbierze i co z tym zrobi, czułam obawę.

-Lubisz jak robie ci krzywdę? -zapytałam marszczac brwi.-Tak w ogóle to dlaczego chciałaś mnie pocieszyć? -powiedziałam. Wpadł mi do głowy pewien pomysł.... W sumie to czemu nie...

- Tak... Lubię... - przyznałam się opuszczając głowę w dół. - To miejsce i ludzie mnie zmieniają, kiedyś bym tylko przeszła i nic nie zrobiła, jak zawsze trzymałabym się z daleko czysto jako obserwatorka. Tym razem czułam że powinnam.

-Ale dlaczego ja? Wiesz ile dziewczyn jest w tej szkole? Dlaczego akurat ja? Wiesz że nic nic tego nie będzie nie?-zapytałam odwracając się do niej przodem. -Nie ta drużyna słonko

- Żadna mi do tej pory tak nie zrobiła, wątpię by ktokolwiek miał takie skłonności i upodobania. Poza tym... Jesteś piękna. Inne niby też, ale... Może przez dorastanie w Azji bardziej mi się podobasz? Nie wiem. Jeśli mogę Ci jakoś pomóc albo dać Ci rozładować emocje na mnie, zrobię to - wbiłam wzrok w puchar z sokiem przed sobą, przeszły mnie dreszcze od jej wzroku.

-No fakt... Ładna jestem... -zaśmiałam się do siebie.-Kurde, twoja propozycja brzmi tak , jakbyś troszczyla się o mnie... a tak naprawdę robisz to z myślą o korzyści dla siebie.. bo lubisz ból. .

- Podstawą... Mojej uległości jest... Zadowolenie tej osoby dla której... Robię, to, wszystko - wydukałam z trudem z siebie, sama nie wiedząc czy chcę brnąć dalej w swój sekret. Byłam cała czerwona na twarzy, którą zasłaniały włosy. To było wstydliwe, ale paradoksalnie chciałam jej to wyznać.

-Zdajesz sobie sprawę sprawę z tego jak bardzo żałosna jesteś w tym momencie? Czy mam ci to uświadomić? -przewróciłam oczami i napilam się wody.-Serio... aż mi się żal. .

Nie odpowiedziałam nic, tylko drżałam. Robiło mi się gorąco, i od wstydu i od jej słów. Nalałam znów sobie kawy i szybko wypiłam. - Ja... Byś była zadowolona, mogłabym zrobić dla Ciebie wszystko, sprzątać, przynosić różne rzeczy... Jestem walnięta, wiem - dodałam krótko i cicho.

-Sprzątać mówisz. .? Zrobić wszystko...? -no no no. ..robi się ciekawie....-Z jakich przedmiotów jesteś dobra?-zapytałam. Coś czuje ze w tym roku sobie odpoczne. .

- Z onms, z zielarstwa planuję podbić w górę jak i eliksirów, zaklęcia łatwo mi szły zawsze... - spojrzałam na nią niepewnie. Wyglądała przepięknie.

-Dobra... Eseje i tego typu sprawy piszesz za mnie z Opieki i Zielarstwa. .. -odrzuciłam włosy na plecy.-Nie dotykasz mnie choćby nie wiem co... Choćbym nawet umierała. .. Generalnie.. przynieś, wynieś, pozamiataj. ..-dodałam patrząc na nią pytająco.

- Z przyjemnością! - odpowiedziałam z uśmiechem. Teraz się nie dziwiłam, że się uśmiechnęłam. Udało mi się!

-Mówisz poważnie? -byłam naprawdę zaskoczona... wow...-Naprawdę chcesz być. .. sługą? Jesteś beznadziejna. ... Naprawdę. ..

- Tak, chcę... Mówiłaś poważnie, prawda?... - yzapytałam zaniepokojona. Ona chyba nie żartowała wtedy?.... Czułam jak moje serce jest gotowe w każdej chwili wyskoczyć.

-Nie. Nie żartowałam. Ja rzadko kiedy żartuje. -odpowiedziałam przewracajac oczami.-Dobra. Umowa stoi. Tylko bądź świadoma tego że jesteś na każde moje zawołanie, i jeśli coś mi się nie spodoba.... To się pożegnamy. Dotarło?

Pokiwałam głową. - Tak! Dziękuję - powiedziałam, zdjęłam z szyji swój naszyjnik i podałam jej. - Jeśli go potrzesz palcem, poczuję to i będę wiedziała kto i gdzie tak zrobił. Wtedy będę przychodziła, dobrze?

Spojrzałam na przedmiot i uniosłam brew.-Na szyi noszę tylko w wyłącznie jeden naszyjnik.-wyjęłam spod koszulki wisiorek i przytrzymałam go jednym palcem.-Nigdy go nie zdejmuje. Będziemy się kontaktować w inny sposób. -Wiesz... Przydałoby się w końcu poukładać moje rzeczy w dormitorum... Hmm.. ale to może nie dzisiaj..

- Nie musisz go zakładać, możesz w kieszeni go trzymać. Nie wiem czemu on tak działa, rodzice mi powiedzieli że wyjaśnią mi to w weekend. Swoją drogą, pięknie Ci w tych ubraniach - dodałam ciszej komplement. Podobno naszyjnik powiązany jest z luką w mojej pamięci, kiedy miałam 7 lat.

Spojrzałam na dziewczynę. -Serio....? Komplementy? Pominmy juz fakt że ja w każdych ciuchach wyglądam dobrze bo chodzi o figurę i twarz. A to mam idealne. -wyciągnęłam dłoń po naszyjnik.-I tak go pewnie zaraz zgubie. ..

- Raczej go znajdę, gdy gubię, intuicja pomaga mi go znaleźć. Dziwnie, że taka sytuacja jest - powiedziałam. - I racja, idealne.

-Skoro już się ty przypałętałaś to chociaż zrób coś żebym się nie nudziła. -powiedziałam chowając naszyjnik do kieszeni. -To tez jedno z twoich obowiązków.

- Czym się interesujesz? Jako jest Twój ulubiony przedmiot? - zaczekam temat, nalałam sobie z dzbana sok z winogron, spojrzałam pytająco na Koreankę. Podobał mi się ten układ, pozostało mi się modlić by jej się wszystko spodobało.