Wielka Sala

Mruknelam zdziwiona kolejnym gestem z jego strony. Łapczywie calowalam jego usta. Nie wiadomo kiedy znow bed wzmogła ich dotknąć.
— Przeciez.. wiem. — mruknelam.

- Nie wygląda mi na to skarbie - zaśmiałem się, odsuwając od niej.
- Mogę spędzić u ciebie noc? - spytałem, patrząc jej w oczy.
A następnie zjechałem wzrokiem na stronę szyi, której nie całowałem. Nadal był czerwony znak.
- Boli? - spytałem, przejeżdżając po rance opuszkiem palca.

Jeknelam niezadowolona gdy sie odsunął.
— Jesli chcesz..— powiedziałam starając sie nie brzmieć jak podekscytowane dziecko przed gwiazdka.
Gdy tylko musnął moja szyje na ktorej nadal była rana, uderzyłam go w nadgarstek i odsunęłam sie. Bolało. Kazdy dotyk rany.
– Przepraszam. To odruch... Nie boli. Az tak.

Widząc jak odtrąca moją rękę, natychmiast się odsunąłem.
- Przepraszam - powiedziałem, patrząc w talerz.
- Ale jednak boli - dodałem za nią.

— Nie nie... Nie przepraszaj. — powiedziałam łapiąc go za rękę i przykładając do rany.
– Nie boli. Nie boli. — dodałam patrzac mu w oczy.

- Wiem że boli - odparłem z lekkim uśmiechem i zabrałem rękę z rany.
- Ale jeżeli ty się tym nie przejmujesz ja się będę tylko troszkę więcej od ciebie - mruknąłem.

Zagryzłam wargę wpatrując sie w niego.
Przysunelam sie do niego odrobine.
— Jest okej?

- A dlaczego ma nie być? - spytałem, kładąc dłoń na jej kolanie.
- Tyle, że nie mam siły już do tego Gryfona - odparłem.
- Martwię się o Ciebie - dodałem.

— T-tylko pytam. Sobie. — powiedziałam.
— Nie martw. Por... On chyba sie odczepi. — dodałam. Chciałam powiedziec ze sobie poradze ale w to to mi juz chyba nigdy nie uwierzy.
— Juz wyszedł ze skrzydła..

- Rian on się nie odczepi dopóki nie dasz mu tego czego chce - odparłem, patrząc na nią kątem oka.
Słysząc kolejną wiadomość, schowałem jedną rękę pod stół i zacisnąłem w pięść.
- Mhm - mruknąłem tylko.

Dobrze znałam ten wyraz twarzy. I żyłkę na czole.
Nie odrywając wzroku od jego twarzy, sięgnęłam ręka pod stol i polozylam ja na jego pieści, probujac ja rozluźnić.
— Kocham cie.

- Wiem Rian - odparłem i rozluźniłem dłoń, później łapiąc ją za dłoń, łącząc nasze palce.
- Wymyśl coś co ja mógłbym mówić, gdy mówisz mi, że mnie kochasz - mruknąłem.

— Hmm... Cos co mógłbyś odpowiadać...— mruknelam.
— Nie wiem... "No trudno"?— zażartowalam. — Nie musisz nic mowic.

- No tak, co mógłbym odpowiadać - odparłem.
- Serio? No trudno? - popatrzyłem na nią z powątpiewaniem.
- Mogłem nie pytać - zaśmiałem się.

— Nie wiem... zna pewno nie mozesz kłamać wiec moze...— zawahałam sie.
— Jak powiem "kocham cie" odpowiedz "jestes moja"?— zaproponowałam niepewnie.

- Brzmi jakbyś była rzeczą - odparłem.
- Nawet sama się zawahałaś - mruknąłem.
Popatrzyłem na nią, a następnie uśmiechnąłem się lekko.
- Chyba jednak zostanie tak jak jest - dodałem.

– Nie... Nie o to mi chodziło..— powiedziałam.
— No przeciez jestem twoja. Nie jestem juz?— zapytałam wpatrując sie w niego.

- Oczywiście, że jesteś moja - odparłem.
- Ale to brzmi tak dziwnie - dodałem.
Popatrzyłem się na nia, a następnie położyłem nasze splecione dłonie na stoliku.
- Ale jeżeli Tobie pasuje...

— Ehh... Po prostu mow że wiesz. I tyle.— powiedziałam i wysunęłam dlon z jego uścisku.
— Zjedz jeszcze. — poprosiłam z lekkim uśmiechem.

- Jeżeli Tobie się to podoba, to będę to chętnie mówił - odparłem.
Następnie zaczałem powoli jeść mieso, które wcześniej nabiłem na widelec.

— Wygladasz jak chomiczek. — powiedziałam podpierając policzek zdrowa dłonią.
– Słodziuśki, puchatkowy, pulchniasi chomiczuś..

Przełknąłem jedzenie i popatrzyłem na nią.
Nic nie powiedziałem na jej komentarz...po prostu brak słów.
Odsunąłem od siebie talerz i ostatni raz napiłem się kawy.
- Już zjadłem, ale ty nie - odparłem, wskazując na jej talerz.

Przestałam sie uśmiechać jak pojebana gdy tak na mnie spojrzał. Usiadłam przodem do stołu.
— Juz.. Juz...— mruknelam i wzięłam sie za jedzenie, zasłaniając włosami z jednej strony i nieporadnie nabijając jedzenie na widelec

- Mhm - mruknąłem i zacząłem się patrzeć przed siebie.
Kolejny zwyczaj kiedy nie wiedziałem jej minimum 2 dni.

Spojrzałam na niego kątem oka ale widząc jak wbija wzrok przed siebie, skupiłam sie wyjątkowo mocno na jedzeniu.
Gdy skończyłam, odłożyłam widelec ale nie ruszyłam sie.
Przejechałam wzrokiem po sali, łapiąc kilka neutralnych spojrzeń.

Nadal patrzyłem przed siebie, w jeden punkt.
Dlaczego?
Bo najzwyczajniej się zagapiłem.
Dopiero po jakimś czasie się otrzepałem i wróciłem do rzeczywistości.

Nie mogłam tak długo usiedzieć. Juz wystarczajaco siedziałam w dormitorium w jednym miejscu.
Wyprostowalam sie lekko i spojrzałam na Tymera, przywołując na twarz lekki usmiech.
— Juz skończyłam.

Popatrzyłem na dziewczynę i natychmiast się uśmiechnąłem.
- Cudownie - odparłem.
- Co chcesz robić? Tylko nie odpowiadaj...nieważne gdzie, ważne że z Tobą - dodałem.

— Nie zamierzałam tak powiedziec. — odparlam. Tego dnia akurat nie.
– Moje dormitorium odpada. Zostaje twoje, albo... Wieża? Albo moze nie... Możemy wziąć jakis ciepły kocyk i isc nad jezioro. Albo... Do Hogsmeade.

Zaśmiałem się na jej propozycje.
- To już dycyduj - odparłem i położyłem głowę na jej ramieniu.
- Wybieraj, bo ja nie potrafię - mruknąłem.

— No i juz mam cie dość. – zażartowalam.
— Chcesz sie poprzytulać czy poobgadywac innych?— zapytałam głaszcząc go po włosach.

- Widzę po Tobie, że wolisz iść nad jezioro - odparłem.
Uśmiechnąłem się lekko i położyłem dłoń na jej udzie.
- Zrobię to co ty chcesz - mruknąłem.

– Jedź juz sobie. Wkurzający jestes. — powiedziałam udając powagę.
— Jesli chcesz... to nie musimy isc gdzies razem..

- Już spokojnie niedługo, mnie tu nie będzie - odparłem odsuwając się od niej.
- Jak wolisz..masz rację nie musimy - dodałem.

Szczerze mowiac nie tego sie spodziewałam.
Patrzyłam na niego przez chwile po czym szybko odwrocilam wzrok kiedy oczy zaszły mi mgła.
— To..— zaczelam ale musiałam chrząknąc.
— Przyjdziesz sie jutro po..żegnać?

- Ty serio mówiłaś o tym, żebyśmy nie spędzali teraz ze sobą czasu? - spytałem się zdziwiony.
Byłem pewny, że mówiła o tym na żarty, a nie...

– No... Skoro nie chcesz to przeciez nie przywiąże sie do twojej nogi... Chociaz jestem pewna ze na ten widok Hogwart lałby ze smiechu...— powiedziałam i chrząknęłam.
— Dasz mi czapkę?— zapytałam wpatrując sie w swoj talerz. — Jak cos to bede w dormitorium... A jutro bede czekać w sali wejściowej... Jesli moge.

- Rian, myślałem, że żartujesz z tym, że możemy nie spędzać z sobą czasu. Gdybym chciał by tak było, to nie szukałbym Cię, a następnie przepraszał - odparłem.
Na jej kolejne słowa zdjąłem czapkę i założyłem na jej głowę.
- Nie nadążam za Tobą - mruknąłem.

– Nie żartowałam. Ale chodziło mi o to że jesli masz dzisiaj jakies inne plany...— zaczelam urywajac w połowie. Slyszac jego odpowiedz lekko mnie zatkało.
— Dlaczego?— zapytałam zdejmując czapkę i udawajac ze skupiam sie na jej pasku.
— Czyli... Nie pożegnasz sie ze mna jutro?— zapytałam wstrzymując oddech ze łzami w oczach.

- Dlaczego co? - spytałem nierozumiwjąc jej pytania.
Przez jej następne zdanie, prawie bym wybuchł, a nie chciałem by sytuacja znów była taka jaka była.
- Nie wiesz, zabiorę się i wyjdę. Najlepiej po drodze załatwię sobie jakąś towarzyszke - odparłem z sarkazmem.

— Nie nie... Nic. — powiedziałam orientując sie ze zle usłyszałam.
— No... Okej. — dodałam. — Tylko nie byle kogo. — mruknelam zakładając czapkę i zasłaniając sie daszkiem. Odgarnelam włosy z twarzy bo wchodziły mi do ust.

Popatrzyłem na nią i westchnąłem głośno.
Nie rozumiałem jej dzisiaj kompletnie, nie wiem dlaczego.
Przysunąłem się do niej, a następnie położyłem jej rękę na udzie i zacząłem nią poruszać w górę i w dół.
- To był sarkazm - odparłem spokojnie.

Spojrzałam na jego dlon po czym pochyliłam sie i przytuliłam do niej policzek, ściskając mocno.
— Nie chce żebyś jechał. Nie chce zostac tutaj sama.

- Nie zostaniesz sama, w Hogwarcie jest kilkaset osób - mruknąłem.
- Wrócę najszybciej jak się da - dodałem.

— Kilkaset osob które mam w dupie i wzajemnie. — odparlam i pocałowałam wierzch jego dłoni, ponownie przytulając ją do policzka.
— Za miesiąc...Cztery tygodnie...28 dni..672 godziny... 40 320 minut..