Wielka Sala

— Jak wolisz. — powiedziałam zrezygnowana. Nigdy nie wierzył i nie bedzie wierzył w moje uczucia. Teraz wiem juz czego dokładnie nie wytrzymywałam w jego zachowaniu.
— Kochasz swoich rodziców Tyler?

- Nie wolę, po prostu niekiedy sama mi o tym mówiłaś - odparłem.
Jednak nie spodziewałem się takiego pytania z jej strony.
- A jak myślisz? Jak mógłbym darzyć chociażby sympatią tych ludzi...

— To Twoi rodzice. — wzruszyłam ramieniem. — Ja swoich kochałam do pewnego czasu. — odparlam. — Nieważne kto to zrobił. Ważne kto sie na to zgodził i udaje ze wszystko gra.

- Ja nie. Mi wystarczyli dziadkowie - odparłem zgodznie z prawdą.
- Ważne Rian są obie informacje...Kto to zrobił i kto się zgodził - mruknąłem.

— Po co chcesz to wiedziec?— zapytałam. — Co to zmieni? Juz i tak miedzy nami nic nie bedzie. Mylę sie?— zapytałam przekrzywiajac głowę.

Wstałem od stołu i obszedłem stół dokoła by usiąść przy dziewczynie.
- To zależy - odparłem, patrząc jej w oczy.
- Zależy jak bardzo chcesz się mylić - dodałem.

Powędrowałam za nim wzrokiem gdy wstał od stołu. Myślałam wyjdzie i zostawi mnie sama.
— Bardzo. — powiedziałam cicho przez ściśnięte gardło. — Bardzo chce sie mylić.

- To powiedz mi czy to ma sens, skoro stracę Cię za mniej więcej pół roku? - spytałem, nadal wpatrując się w jej oczy.
- Czy w ogóle chcesz to kontynuować, wiedząc kiedy to się skończy - odparłem.

— To ty mi lepiej powiedz. Czy chcesz mnie dłużej niż pół roku. — odparlam.
— Czy mnie chcesz w ogóle...— dodałam. — To wiązało by sie z kilkoma zasadami... Wyrzeczeniami... Ciezko sie z toba zyje... Z kolei bez ciebie... Nie da sie zyc..

- Chciałbym, ale nie mogę - odparłem, kładąc jej rękę na udzie.
- Myślisz, że gdybym nie chciał proponowałbym Ci to? - spytałem.
- Zależy jakimi Rian - mruknąłem

— Nie mozesz...?— powtórzyłam prawie szeptem.
— Widzisz Tyler... Najważniejsza zasada jest zawsze zaufanie. — powiedziałam. —. A ty juz teraz mi nie ufasz. Ja naprawde chciałabym z toba byc. Bez względu na zasady i inne. Zgodziłabym sie. A ty stawiasz to jako warunek. I dlatego nam nie wychodzi.

- Powiedz mi dlaczego uważasz, że Ci nie ufam bo ja tego nie rozumiem - odparłem szczerze.
- Nie mogę Rian, bo po tym czasie nie będzie Cię już przy mnie - mruknąłem.

— "Zalezy jakie". Juz na wstępie zakładasz tak jakbys miał powiedziec "o to nie. Ja jednak dziękuje".— wyjaśniłam.
— Jesli byś chciał to bym była. Do momentu az sam nie kazalbys mi odejsc.

- Może dlatego, że nie wiem co dokładnie chcesz zaproponować? - mruknąłem, unosząc jej podbródek wyżej.
- Zależy...bo obawiam się, że możesz narzucić sobie więcej wyrzeczeń niż powinnaś - odparłem

— Wyrzeknę się wszystkiego jeśli tylko powiesz ze tego chcesz. – odparłam patrzac na niego. — I kazdego. — dodałam. — Nie oczekuje od ciebie tego samego. Nie boj sie.

- Właśnie tego czego najbardziej się boję właśnie potwierdziłaś Rian - westchnąłem.
- Nie zamierzam ponownie Ci czegokolwiek zabierać - mruknąłem.

— Jedyne czego mozesz mnie pozbawić to siebie. — powiedziałam.
— Ale rozumiem o co ci chodzi. I czuje że nie chcesz sie w to ponownie wplątywać. Rozumiem to aż za dobrze. — powiedziałam ze słabym uśmiechem i pogłaskałam go po policzku. — Wystarczy mi że tu bedziesz. — dodałam i w koncu zrobiłam to co chciałam od dawna. Chociaz raz... Nachylilam sie do niego i wpiłam w jego usta, czujac słony smak własnych łez które odważyły się uwolnić i popłynąć po policzkach.

Gdy poczułem jej usta na swoich zacząłem oddawać pocałunki dopóki nie zrozumiałem skąd czuje słony smak w ustach, wtedy odsunąłem się od dziewczyny opierając swoje czoło o jej.
- To nie o to chodzi skarbie - mruknąłem.
- Chodzi mi o to, że znowu zaczniesz się bać i zastanawiać czy coś możesz zrobić...a ja nie chcę Cię ograniczać już nigdy więcej. Mógłbym Ci wszystko obiecać byleby Ci niczego nie zabierać - odparłem.

— Wiec Obiecaj mi siebie. — powiedziałam zaciskajac powieki i wydając z siebie głośny ale szybko urwany szloch.
— Nie chce cie tracić... Nie chce cie oddawać innej..

- Bardzo bym chciał - odparłem, ocierając jej policzki z łez.
- Ale wiesz obawiam się jednej rzeczy...że ze mną będziesz bardziej cierpieć niż beze mnie - mruknąłem.

— Zawsze tak mówisz... Bez ciebie tez nie bede szczęśliwa. — powiedziałam. — Tylko przy tobie moge czuć się jak żywy człowiek. Bez ciebie to nie ma sensu.

- Nie chcę Cię stracić, ale nie chcę byś cierpiała - odparłem, patrząc jej w oczy.
- Naprawdę nie wiem co robić - dodałem.

— Teraz cierpię. Bardzo cierpię. — powiedziałam zaciskajac dłonie w pięści na udach.
— Ja też nie.. Ale wiem że cokolwiek by to nie było... Nie chce byc w tym bez ciebie...

- To spróbujmy znowu...jeśli nie wyjdzie wtedy damy sobie spokój - mruknąłem, patrząc jej w oczy.
- Tylko to nam zostaje - dodałem.

— Chcesz tego?— zapytałam.
— Chcesz ze mna byc na 100%?– dodałam zaczynajac lekko drżeć.

- Tak chcę - mruknąłem.
- Teraz wiem to na pewno - odparłem, gładząc delikatnie jej udo.

Popatrzyłam na niego chwile po czym lekko musnelam jego usta swoimi.
— Tęskniłam za Tobą. — powiedziałam cicho. — Za nami

- Wiem to - odparłem i przytuliłem ją do siebie - bo ja też - dodałem.
- Powiesz mi kto Ci zabrał pamięć? - spytałem, wtulając ją w siebie.

Objęłam go mocno, mając wrazenie ze zaraz mi ucieknie.
— Dlaczego chcesz to wiedziec? To moi rodzice wie na to zgodzili i to ich wina.

- Nie takie było moje pytanie skarbie - westchnąłem, gładząc jej plecy.
- Powiedz mi kto zabrał Ci wspomnienia związane ze mną? - spytałem.

— Nie chce tego mowic...— mruknelam. Dla mnie ważne było to że moi rodzice na to przystali i pomogli jego rodzicom to zrobic, znieczulając moja magię bym nie mogła sie obronić.
— To nieważne...

- Jest ważne - odparłem, patrzą na nią.
- A skoro nie chcesz mi tego mówić to utwierdzasz mnie w przekonaniu, że to właśnie moi rodzice Ci to zrobili...choć tak naprawdę chyba nie myślą zbyt dobrze, skoro usunęli pamięć osobie z magią wrodzoną - mruknąłem.

— Tyler... To nie było zwykle usunięcie pamięci... Bo bo chyba bym sie zdziwiła gdyby uciekło mi pół roku..— westchnęłam. — Przejrzeli moja pamięć... Widzieli duzo rzeczy w ktorych brałeś udzial... Wszystkie rzeczy. Poczynając od tego kiedy po raz pierwszy cie zobaczyłam, po seks i kłótnie... Zreszta. Po co o tym pamietać? Bede udawac ze nie pamietam a nawet ze cie nie znam w domu.. I tyle.

- Nie wiem czy nie będą chcieli tego sprawdzić Rian - odparłem, patrząc na nią.
- Oni są nieobliczalni - dodałem.
- Nie wiem do czego jeszcze są w stanie się posunąć.

— To nie ma dla mnie znaczenia. — powiedziałam kładąc dłonie na jego policzkach. — Co mi mogą zrobic? Zabrac mi ciebie? I tak zabiorą. Wydać mnie za maz? I tak wydadzą. Zabija? Smialo.

- Nawet tak nie mów - mruknąłem kładąc dłonie na jej policzkach.
- Nikt nie ma prawa Cię zabić, więc nawet tak nie myśl - dodałem.

— Nie zalezy mi juz na tym. — powiedziałam szczerze, obejmując dłońmi jego nadgarstki. — Dopoki mam ciebie, bede najszczęśliwsza na świecie. A potem... Bez znaczenia.

- Ale zrozum, że mi zależy - odparłem.
- Naprawdę sądzisz, że urwę z Tobą kontakt? - spytałem, patrząc na nią i łapiąc za jej ręce, a następnie umieszczając je wraz ze swoimi na jej udach.

Popatrzyłam na niego chwile bez słowa po czym lekko kiwnelam głową.
— A bedziesz miał wyjście? Bedziesz juz z inna..

- Zawsze jest wyjście z sytuacji - odparłem.
- Tylko niekiedy trzeba się natrudzić by je znaleźć - mruknąłem.

Zasmialam sie cicho.
— Od kiedy stałeś się takim optymistą Hm?— zapytałam z lekkim uśmiechem.
— Pół roku Tyler. Przez pół roku możemy byc szczęśliwi. Nie chce tego zniszczyć...

- Od zawsze byłem - odparłem - tylko to ukrywałem - mruknąłem i cmoknąłem ją w usta.
- Myślę, że jeśli byś tego chciała to nawet dłużej - stwierdziłem.

Uśmiechnelam się na jego słowa i mimowolnie zarumieniłam gdy cmoknal mnie w usta co w jego przypadku było całkiem urocze.
— Dobrze wiesz że chce... Musisz zrozumiec... Ze jestes dla mnie kims kto mógłby stanąć w drzwiach mojego pokoju o czwartej nad ranem i powiedziec "wstawaj i niczego nie bierz. Chodz tak jak stoisz i o nic nie pytaj" a ja bym wstała i poszła za toba. Nawet do piekła.

- Dobrze wiedzieć - odparłem z szerokim uśmiechem.
- Żebyś się nie zdziwiła gdy kiedyś Cię tak obudzę i zabiorę - mruknąłem.

— Nie zdziwię. — powiedziałam szczerze, kręcąc głowa.
— Teraz bedzie dobrze... Miedzy nami. Musi byc dobrze. Nie zniosę kolejnego rozstania.