Wielka Sala

- A ile sekund? - zażartowałem.
- Rian, wytrzymasz - dodałem - Wierzę, że tak będzie - odparłem.

— Pozniej policzę. — obiecałam.
— Wytrzymam. Wiem ze wytrzymam. Innego wyjścia nie mam. — powiedziałam cicho.
— Ale to nie znaczy ze sie nie boje.

- Czego się boisz? - spytałem.
- Nie masz czego - odparłem z uśmiechem.
- Jeśli będziesz chciała to też możesz wyjechać. Mówiłaś, że chciałaś jechać do Seulu - dodałem.

— Tak... Masz racje. — powiedziałam nie ruszając sie nawet o milimetr.
— Pewnie tak zrobie...— dodałam wzdychając.

- Tak szybciej zleci Ci czas - odparłem.
- I chyba będzie bezpieczniej jak pojedziesz do miejsca, które znasz - mruknąłem.

— Tak. Wiem. — powiedziałam, tak naprawde nie skupiając sie na jego słowach.
— Tak zrobie. Moze zajme sie czyms. Z drugiej strony stracę miesiąc zajęc..

- Z twoją mocą raczej nic nie stracisz - mruknąłem.
- Może stracisz coś z eliksirów albo zielarstwa, ale i tak będziesz do przodu - dodałem.

— I pewnie znowu masz racje...— powiedziałam i w koncu wyprostowalam sie.
— Czy... Jesli jeszcze raz powiem ze nie chce zebys jechał, to cos da?

- Muszę tam jechać - odparłem.
- Sam nie chcę tam jechać, ale wystarczy mi ich jęczenia, gdy się spotkamy następnym razem - dodałem.

— Jesli... cos by ci sie stało to.. nie mógłbyś pojechać prawda?— zapytałam podnoszac głowę.
— Złamał rękę... albo... noge?

- Czy ty chcesz mi coś złamać? - spytałem z uśmiechem.
- Nic by to nie dało - odparłem - i tak musiałbym jechać - dodałem.

– A gdybys... Nie wiem...Złamał wszystko?— zapytałam wpatrując sie w niego.
— Ehh.. to bezsensu...— mruknelam podnoszac sie i wslizgujac na jego kolana bokiem. Objęłam go w pasie i oparłam głowę o jego piers.

- Jakbym złamał wszystko to pewnie bym leżał przez 2 miesiące w skrzydle i wyglądał jak pojeb - mruknąłem.
Usmiechnąłem się, gdy tylko usiadła na moich kolanach.
- A co chciałaś zrobić? - spytałem z uśmiechem.

– Nie wiem... Cokolwiek żebyś został...— mruknelam. Podniosłam głowę i pocałowałam go w obojczyk.
— Ale chyba nie jestem zbyt inteligentna.

- Urocza jesteś - mruknąłem.
- Oczywiście, że jesteś inteligentna, ale nie wiem czy była byś w stanie złamać mi kości - odparłem, głaszcząc ją po włosach.

– Po prostu... Przypadkiem zepchnelabym cie ze schodów.. Boże jestem okropnym człowiekiem...— jeknelam.
Poprawiłam sie na nim, podnoszac wyżej by moc dotknąć ustami jego szyi.
— Jak bedzie ci za ciezko to powiedz. — powiedziałam i zaczelam składać małe pocałunki na jego szyi.

- Nie wiem czy po zepchnięciu miałbym wszystko złamane skarbie - mruknąłem.
- Z Tobą jest to niemożliwe - dodałem po jej kolejnych słowach i odchyliłem lekko głowę.

— Czyli i tak wyjedziesz..— mruknelam. Spojrzałam na niego gdy odchylił głowę i z lekkim uśmiechem zaczelam bardziej namiętnie pieścić jego szyje.

Odsunąłem ją trochę od siebie, by móc spojrzeć jej w oczy.
- Naprawdę muszę skarbie. Nawet jeżeli miałbym wszystko złamane to spotkanie by było tyle że przełożone - wyjaśniłem i cmoknąłem ją szybko w usta.
- Więc może póki mamy siebie to coś porobimy, zamiast siedzieć w sali i być obiektem wielu spojrzeń? - dodałem, rozglądając się po sali i chwytając kilka spojrzeń.

— A co? Znowu jakas dziwka sie na ciebi.. — urwałam i kiwnelam głowa, niechętnie i niezdarnie z niego schodząc.
— Ciekawe od kiedy jestem taka fajtłapa...— mruknelam poprawiając czapkę.

- No nie wiem, nie znam wszystkich - zaśmiałem się.
Wstałem z miejsca i wyciągnąłem do niej dłoń.
- Jedyne co to widzę, ze jacyś palanci się na Ciebie gapią - odparłem, rozglądając na sali.

— Tez mi nowość..— powiedziałam podając mu dlon a druga odgarniając włosy z ramienia reklamowym ruchem. Przywarłam do niego patrzac mu w oczy z uśmiechem, lekko przekrzywiajac głowę.

Poczułem jej ciało, które przywierało do mojego.
Jest idealna, a do tego moja i tylko moja. To chyba było najlepsze.
- Co księżniczko chcesz? - spytałem, widząc jak przekrzywia głowę.

— Księcia. – powiedziałam stając na palcach.
— Ciebie.— dodałam patrzac na niego z dołu. Gdybym wiedziała ze dzisiaj sie spotkamy, zalozylabym wysokie buty.

- No księcia nie dostaniesz, ale mnie już masz - odparłem i złapałem ją za uda, unosząc.
- Lepiej? - spytałem, widząc jak dziewczyna jeszcze przed chwilą stawała na palcach.

— Głupi jestes. To jedno i to samo. — powiedziałam. Objęłam go odruchowo za szyje i oplotłam nogami w pasie, gdy mnie uniósł.
— O wiele. Troszkę za duży jestes.

- Oj nie, to nie jest jedno i to samo - zaśmiałem się i podrzuciłem ją lekko do góry, by umiejscowić dlonie na jej tyłku.
- Do tego powinnaś już się przyzwyczaić - uśmiechnąłem się i puściłem jej oczko, kierując się do drzwi.
- To gdzie idziemy? - spytałem.

— Troche to trudne. — odparlam.
— Na chwile do ciebie. Weźmiemy stamtąd kilka rzeczy i możemy isc nad jezioro. — powiedziałam wpatruajac sie w niego.

- Okej - mruknąłem i pocałowałem ją w usta krótko, żeby się nie wywalić z nadmiaru emocji.
- Twoje żądanie jest dla mnie rozkazem - zaśmiałem się i pchnąłem nogą drzwi.

Next > Dormitorium Puchonów

— Oo... Książę zamienia sie w dżina. — zasmialam sie przygryzajac wargę. Poczułam motylki w brzuchu po jego pocałunku. Tak jak na początku.
Wtulilam sie w niego mocno kiedy wyszedł z sali.

Next: DP

Wparowalam pewnym krokiem do Wielkiej Sali, obrzucając tych, ktorych wzrok napotkałam, pogardliwym spojrzeniem. Usiadłam przy swoim atole, zabierając sie za jedzenie. Chce jak najszybciej wrócić do formy.
Co teraz czuje? Zal. Smutek. Rozbicie. Wściekłość.

Spojrzałam na Magnusa gdy wskoczył obok mnie na ławkę.
— Co?— rzuciłam do niego. Uśmiechnelam sie lekko widzac plecaczek. Uroczy.
Po chwili dopiero zauwazylam tasiemkę. Przełknęlam ślinę i mimowolnie rozejrzałam sie, szukając wzrokiem Puchona. Na marne. Rozwinelam pergamin i odczytałam jego słowa. Znow sie rozpłakałam.
— Nie gap sie. — rzuciłam do kota ktory wpatrywał sie we mnie. Musiałam sie opanować. I to juz. Wyrwałam z ręki jakiegoś pierwszorocznego Gryfona ktory przechodził miedzy stołami i napisałam na odwrocie pergaminu Gdyby ci kiedykolwiek na mnie zależało, wiedziałbyś jaka jest odpowiedz. Gdybys kiedykolwiek wierzył w moje serce, wiedziałbyś. Wiedziałbyś czego chce. Ale jestes osoba ktora w jednej chwili mowi ze jestem dla niego wszystkim, a w następnej wyrzuca z dormitorium jak szmatę. Nie przeczę ze nia nie jestem. Tylko dla ciebie ponoć nigdy nia nie byłam.
Do zobaczenia za miesiąc. ~ Shin
PS Po powrocie nie zastaniesz tej samej Rian.
Napisałam i wsunelam w kieszonkę plecaka ktorego zawartość sprawdzilam wcześniej.
— Zanieś mu to. – odparlam zawiązując czarna wstążkę na nadgarstku.

Magnus jak na grubego kota poruszał sie całkiem szybko.
Wrócił z nowa kartka ktora przeczytałam szybko. Moj humor stawał sie coraz gorszy.
" Dałeś mi nauczkę. Takiej jakiej nikt mi nigdy jie dał. Rotrzaskales to co biło dla ciebie. Teraz juz nie musi bić. Baw sie dobrze Rhodes. " odpisałam nie podpisujac sie. Po co. Wie ze to ja. Wysłałaś o niego kota, uprednio zabierając swoje mini ubrania.

Odechciało mi sie jeść. Jedzenie prawie stawało mi w gardle. Dopilam wiec herbate po czym podniosłam sie i wyszłam z WS.

NEXT: Dormitorium Slizgonek

Po drodze do WS omal nie dostałam zawału kiedy zobaczyłam mojego brata podążającego w stronę lochow. Merlinie. Dobrze ze Tyler nie wyszedł ze mna. Po przywitaniu i troche nerwowej radości po "niespodziance" mojego brata, poszliśmy do WS. Chciałam go wyciągnąć gdzies ale dowiedział sie ze byłam w skrzydle. Był u dyrki ktora mnie tam widziała wiec pewnie mu wszystko wypaplała... Swietnie.
Usiadłam z Minho, przy stole Slizgonow, zaczynajac go uspokajać ze nic mi nie jest bo ciagle pytał czemu byłam w skrzydle.

Wszedłem powoli do Wielkiej Sali i pierwsze co zrobiłem to rzuciłem szybkie spojrzenie w stronę stołu Ślizgonów i zobaczyłem to czego się obawiałem, ale nie zamierzałem robić problemów, bo to by teraz tylko pogorszyło sprawę.
Wiedziałem, że jak usiąde przodem do Ślizgonów będę się cały czas na nią patrzeć, by widzieć do czego posunie się jej towarzysz, a to byłoby dla Rian krępujące gdybym się na nią nieustannie gapił.
Dlatego też ruszyłem w stronę swojego stołu, patrząc przed siebie i usiadłem tyłem do Ślizgonów.
Standardowo nalałem sobie kawy i przez jakiś czas patrzyłem się tępo w puchar.

Zanim zobaczyłam jak Tyler wchodzi do sali, najpierw go poczułam. A raczej odczułam. Zerknęłam na niego dopiero kiedy moj brat odwrócił wzrok na talerz. Czułam ze jest zły. Niby mogłam teraz wstać i wszystko mu wyjaśnić... Ale po pierwsze.. Sam mowil ze nie chce zebysmy byli tu razem zebym "nie miała problemow". Jasne... A po drugie.. Nie chciałam zeby Minho go poznawał... Wtedy by sie zaczęło dopiero.
Nie chciałam tez zeby z kolei Tyler poznawał mokro brata... Tak jakos... Po prostu nie i juz kurwa.
Zmusiłam sie zeby cała swoja uwage skupić na bracie. Od razu zorientowałby sie ze cos kombinuje.
Przyjechał do Hogwartu na chwile bo ponoć był w Hogsmeade i sie stęsknił wiec wstąpił na chwile... Okej...Troche to dziwne.
Minho opowiadał mi co działo sie ostatnio w zespole i ze chłopcy znaleźli sobie nowy powód do wkurzanie go. Wystarczyło zapytać co tam u mnie i czy mam juz kogos... Irytowało go to od zawsze i kazdy kto probowal sie do mnie zblzyc, zazwyczaj od razu zostawał gaszony przez niego.
Zasmialam sie szczerze na jego słowa, szczypiac go w policzek.
Gdy skończyliśmy jeść Minho zapytał czy nie odprowadzilabym go do bramy szkoły bo juz musi lecieć ale zjawi sie niebawem z powrotem. Chętnie przytaknelam głowa chcac jeszcze chwilke z nim pobyć.
Gdy wstaliśmy i ruszyliśmy do wyjścia, Minho niespodziewanie chwycił mnie za uda i przerzucił sobie przez ramie, komentując złośliwie ze straszny ze mnie grubas i kupi mi powiększone kółko do biegania jak dla Jina - jego chomika. Do takiego kolka chciał kiedys przekonać Magnusa ale skoczyło sie na tym ze kot chciał mu zjeść chomika w zemście. Wiec Minho sie poddał.
Zapiszczałam ze śmiechem kiedy poczułam jak brat strzela mi w udo. Zrobiłam sie czerwona przypominając sobie klapsy Tylera... Momentalnie zalało mnie goraco. Podniosłam głowę odgarniając włosy z twarzy.
— Nawet nie trafiłeś!— zasmialam sie.
— Nieważne! Ważne zeby wiedzieli ze maja mi cie nie ruszać! — powiedział niskim głosem, rzucając srogie spojrzenie kilku siedmiorocznym którzy weszli do WS.
— Jestes dziwny...— powiedziałam machając nogami kiedy mnie wynosił.
— Nie bardziej niz ty... — dodał zadowolony i wyszedł ze mna z WS szczerząc sie jak pajac do kazdego.
Tyler mnie zabije zanim zdążę cos powiedziec.

Gdy usłyszałem jej pisk, odwróciłem się, patrząc na nią. Jednak wolałbym tego nigdy nie zobaczyć.
Teraz wiedziałem, dolaczego nawet nie protestowała, gdy powiedziałem jej, że pójdziemy oddzielnie.
Naprawdę walczyłem z sobą by nie wstać i nie wyrwać ją typkowi. Jednak najbardziej mnie zdziwiło, że nie protestowała, tylko się śmiała.
Dłużej nie zniosłem tego widoku i odwróciłem wzrok.
Wypiłem kubek kawy, a potem kolejny i jeszcze jeden. Nałożyłem sobie jedno z wielu dań i zacząłem w nim dłubać widelcem.

Okazało sie ze Minho miał czas dosyc mocno wyliczony bo kiedy tylko znaleźliśmy sie pod brama, chwile pozniej zjawili sie ludzie z jego pracy. Pożegnaliśmy sie tuląc jak najdłużej sie dało ale w koncu musiał mnie puścić co zrobił wyjątkowo niechetnie. Stałam pod brama dopoki piec osob na miotłach nie zniknęło mi z oczu. Powoli zaczelam wracać do zamku idąc jak na ścięcie. Idąc do WS w ostatniej chwili zawróciłam i stwierdziłam ze zaczekam na Tylera w na korytarzu, przed WS. W koncu nie chciał zeby ktos nas widział tam razem. 


Next: Korytarz na parterze.

Gdy już skończyłem jeść, przyłączyłem się do rozmowy, która była prowadzona przy moim stole. Jednak że temat wcale mnie nie interesował, wstałem i oddaliłem się od stolika.
Chcąc wyjść i udać się prosto do pokoju.

Next > Korytarz na piętrze.

Wszedłem do WS i od razu zająłem miejsce przy swoim stole.
Złapałem za duży kawał mięsa i położyłem na talerzu, kładąc go na ławie by Damon mógł na spokojnie zjeść.
Sam nałożyłem sobie na talerz kurczaka i ryż z sosem.
Rozejrzałem się po sali i nigdzie nie zauważyłem Rian, co w sumie nie było dziwne, bo wiedziałem, że dziewczyna nie przyjdzie na jedzenie.
Zaczęło mnie zastanawiać co teraz robi.
Jednak z otępienia wyrwało mnie pykanie w rękę. Popatrzyłem na zwierzaka i dałem mu inny rodzaj mięsa, sam zaczynając jeść swoje danie.
Gdy już oboje zjedliśmy wstałem i na czysty talerz dałem to samo danie co ja jadłem i wyszedłem z sali.

Next > Dormitorium Ślizgonek

Gdy tylko wszedłem do Wielkiej Sali, czułem, że każdy się na nas patrzy i to dosłownie każdy, bo nawet nauczyciele.
Pociągnąłem ją w stronę swojego stołu i gdy tylko usiadlem, pociągnąłem dziewczynę, tak, że wylądowała na moich kolanach.

Po wejściu do sali, obrzuciłam pomieszczenie wzrokiem, uśmiechając sie. To było zwykle wejście do sali... ale czułam sie tak cholernie.. dobrze. Przez to ze weszłam tam z nim. Trzymajac jego dlon. I usiadłam z nim, a raczej na nim, przy stole.
— Sam sobie szkodzisz...— mruknelam do jego ucha. — Dobrze wiesz ze nie mam bielizny..

- Nigdy sobie nie zaszkodziłem, więc tym razem nie będzie inaczej - odparłem, kładąc dłoń na jej udzie i zacząłem sunąć w dłonią w górę.
- Wiem Rian, wiem - mruknąłem.
- Ale, że ty nie będziesz jadła, to muszę Ci załatwić rozrywkę - dodałem.

— Tyler... Nie nakręcaj mnie ani siebie. — powiedziałam kładąc dlon na tej jego.
— Ty miałeś jeść. Wiec jedz. — dodałam.