Wielka Sala

- Będzie dobrze - odparłem.
- Może nie idealnie, ale dobrze - mruknąłem.

— Wierzysz w to? Tak na poważnie?— zapytałam cicho. — Boje się tego wszystkiego. — powiedziałam szczerze. — Jestem przerażona..

- Tak - odparłem.
- Skoro się boisz to może nie ma sensu zaczynać od nowa - mruknąłem, odsuwając się od niej na małą odległość.
- Sory chyba za bardzo się zapędziłem - dodałem, patrząc przed siebie.

— Aleś ty głupi...– parsknelam śmiechem. — Nie boje się nas. Boje się tego ślubu... I tego co się z nim wiąże..— wyjaśniłam. — Ciebie jestem pewna.

- Na razie się nim nie przejmuj - odparłem, odwracając się do niej.
- Po prostu myśl o tym jak najmniej, a najlepiej to wcale - dodałem.

— Łatwo ci mowic...— mruknelam. — To nie ty bedziesz musiał sypiać z innym...— burknelam. — Chociaz... Mogłoby to byc całkiem kontrowersyjne. — zasmialam się.

- Przecież do tego Cię nie zmuszą - odparłem.
- Konrrowersyjne powiadasz? - spytałem, patrząc na nią przenikliwym wzrokiem.

– Ta? — mruknelam krzywiąc się. — Moja matka juz zaczęła mnie "naprawiać". — prychnelam.
— No. I to jak. Twoja matka mogłaby dostać zawału.

- Naprawiać? Nie no serio? - warknąłem, mając ochotę kogoś uderzyć, jednak zamiast to zrobić przesunąłem dłonią po całej długości mojej twarzy.
- Niby dlaczego? - spytałem.

— No...— zaczęłam powoli, widzac ze zaczyna się wkurzać. — Żeby mogła mieć wnuki... Zebym mogła zajść w ciąże...

- Podobno nie możesz - odparłem, gdy już się uspokoiłem i mogłem jaśniej myśleć.
- Więc? - uniosłem brew patrząc na nią.

— Wiec chyba Ci mowie że wymyśla wszystko co się da zeby mnie naprawić...— burknelam. — Ona nie wiedziała przeciez...

Już sam nie widziałem co mam odpowiedzieć. Przerastało mnie to wszystko, a najgorsze było to, że dopiero co się w to wplątałem.
- Ona nie wiedziała przecież... - mruknąłem cicho, ale na tyle głośno by usłyszała i dokończyła.

— Nie wiedziała o... moim defekcie. — powiedziałam wzdychając. Spojrzałam na niego. Wystarczyła mi chwila bym wyczytała z jego oczu wszystko jak z otwartej księgi. Uśmiechnęłam się słabo, czujac pieczenie w czubku nosa pogładziłam go po policzku i pocałowałam krótko w usta. — Spokojnie. Nie ma problemu. Ja zrozumiem. — powiedziałam zsuwając się z jego kolan.

- Jest problem Rian - odparłem, patrząc na nią.
- Chyba nie chcę wiedzieć co jeszcze mogą Ci zrobić - mruknąłem.

— Nie ma sprawy. — powiedziałam puszczając mu oczko i sięgając po puchar z ktorego zaczęłam pic, co trwało przynajmniej tyle jakby znajdowało się w nim półtora litra soku.
— Jeśli się rozmyśliłeś to tez zrozumiem. Zawsze możemy się kolegować.

- A dałabyś radę? - spytałem.
- Dałabyś radę się kolegować? - dopytałem, mimo że wcale tego nie chciałem

— Tak. — skłamałam, napełniając ponownie puchar. Jesli to zdejmie z jego głowy i serca moje problemy to jestem w stanie byc tylko jego koleżanka. Lepiej to niz stracić go na zawsze lub męczyć go swoimi kłopotami. Były moje i musiałam się tym zając sama.

- Serio? - spytałem zdziwiony.
- Bo ja bym nie dał rady - odparłem, patrząc na nią.
- Teraz to ja się zastanawiam od czego chcesz zaczynać - mruknąłem

Odłożyłam powoli dzban i odwrocilam się w stronę chłopaka.
— Nie zaczynać Tyler. Trwać w tym. Wiem że to wszystko cie przerasta. Mnie tez. Ale to ja muszę sobie z tym poradzic. Nie ty. Dlatego jesli koleżeństwo uwolni cie od tego bałaganu, to dobrze. Ja zgodzę się na wszystko.