Dormitorium Chłopców 1

— Nie Tyler. — warknelam. — Powiedziałam "teraz". Jak nie z toba to moge isc do dormitorium obok. — dodałam, rozpinając biustonosz z przodu.
— Nie żartuje.

- Dobrze Rian - odparłem, przełykając gulę w gardle.
- Idź. Ja nie chcę być po raz kolejny winny temu, że się z Tobą kocham, a potem będziesz mówiła, że zależy mi tylko na seksie - mruknąłem.
- Ja znajduję Magnusa - dodałem, nie patrząc na nią.

— Nie! — krzyknęłam zirytowana. Z trudem zapielam biustonosz i spojrzałam na niego.
— Zapamietam to Tyler. — powiedziałam przełykając ślinę. — Zapamietam to ze wolisz zeby przeleciał mnie inny niz dać mi siebie. — dodałam probujac założyć sukienke na stojąco.
– Jesli tak chcesz to w porządku. Teraz mozesz w ogole sie do mnie nie zbliżać. Jak znajde Magnusa, wracam do Londynu. Dam ci czas na zapomnienie.

- Rian! - warknąłem i złapałem ją za nadgarstek.
- Oczywiście, że wolę dać Ci siebie, niż byś pieprzyła się z kimś innym. Ale nie chcę byś po tym wypominała mi, że byłaś nietrzeźwa i jak to ja mogłem - mruknąłem.
- I zrozum to wreszcie, że o Tobie nie zapomnę nigdy. Choćby minęło 100lat, dalej będę pamiętać - dodałem.

— Wypominała?! Twoim zdaniem tylko to potrafie?! Wypominać?! Jestem świadoma tego co robię. I tak bym przyszła. Tyle ze nie dzisiaj. — warknelam.
– A teraz mnie puść. – powiedziałam spuszczając wzrok by ukryc płacz.
— Puść... Muszę isc.

- Nie Rian, nie puszczę Cię - mruknęłam.
- Skoro mówisz, że na seks byś mi pozoliła i nie wypominała, to tego też nie powinnaś, a zapewne wcześniej dostałbym w twarz, gdybym to zrobił - zaśmiałem cicho, a następnie musnąłem delikatnie jej usta.

— Co ty robisz?— zapytałam odchylając sie do tylu.
— Zdecyduj sie Tyler. Mam dość bawienia sie z toba w kotka i myszkę. Jak sie dowiesz czego chcesz w zyciu to daj znać.

- Przed chwilą Cię całowałem - odparłem spokojnie.
- Wiem czego chcę, skarbie - mruknąłem.
- Chcę i zawsze chciałem Ciebie - powiedziałem z uśmiechem.

— To. Sa brednie. — powiedziałam.
— Gdybys mnie chciał to nie doszlibyśmy do takiej sytuacji. Czasami trzeba kurwa ustąpić. Ja juz nie bede. — dodałam. — Od kiedy ci niby na mnie zalezy co? Przemyślałes to sobie przez ten miesiąc co?

- Nie Rian to prawda - odparłem.
- A kiedy mam ustąpić, skoro nie dajesz mi możliwości - mruknąłem
- Tak! Bo to właśnie przez Ciebie nie mogłem przespać, żadnej nocy - warknąłem.
- Ale ty nawet po miesiącu nie widzenia się ze mną, nie dajesz się dłużej przytulić - stwierdziłem.

Zacisnelam zęby patrzac na niego.
— Nie było chwili zebym o tobie nie myslala. — wycedziłam przez zeby, dźgając go palcem w piers.
— To dla ciebie spędzałam na siłowni i fitnessie większość swoich dni. Ja nawet nie wiem z jakich urządzeń korzystałam! Wiedziałam ze mam wrócić do formy w trybie natychmiastowym. I to było najważniejsze. — powiedziałam.
— Nie chce żebyś mnie przytulał. Całował w usta... Nie chce bo wiem ze bede chciala do ciebie wrócić...

- A myślisz, że ja o Tobie nie myślałem? Miałem w dupie inne dziewczyny, które tam były, bo wiedziałem, że tu mam Ciebie - wyjaśniłem.
- I pięknie wyglądasz, ale ten wygląd nie powinien być przeznaczony dla mnie.
- Czyli twierdzisz, że jeśli nie będę Cię całował i przytulał, tylko będziemy ze sobą sypiać, to nie będziesz chciała do mnie wrócić? - spytałem, ukrywając jak najlepiej umiałem, że jej słowa wcale mnie nie dotknęły.
- Dobrze Rian - odparłem - skoro nie chcesz już Cię nie dotknę - mruknąłem.

— No to nie dotykaj!— krzyknęłam uderzając go w piers.
— Za duzo tego na raz...to wszystko sie skumulowało i pękło we mnie... Po prostu pękło...

- Rian, proszę Cię, połóż się i zaśnij a jak wstaniesz pogadamy - dodałem.
- Tylko nie denerwuj się - mruknąłem.

— Nie Tyler. — powiedziałam kręcąc głowa.
— Chciałam ci dać to czego oczekiwałeś od początku. Ale tego tez nie chcesz. Wiec po prostu sie mna bawiłeś. Nie mamy o czym rozmawiać.

- Tak kurwa, ale na początku chciałem seksu bez zobowiązań! Naprawdę nie zauważyłaś jak bardzo nasza relacja od tego odbiegała?! Pasowało mi to, bo była inna, nie będąc gorszą! - krzyknąłem, odsuwając się od niej.
- Twierdzisz, że ja się Tobą ba-bawi...bawiłem? - spytałem cicho, patrząc jej w oczy.
- Jeju, ty naprawdę tak myślisz - dodałem, odsuwając się jeszcze bardziej.

— Znowu na mnie krzyczysz...— powiedziałam cicho.
Na jego "odkrycie" przytaknelam głową jak dziecko które przyznaje sie ze napsociło.
— Dlatego mówiłeś ze nie umiesz kochać... Kazdy umie. Ale nie kazdy chce.

- Mhm, rozumiem - zacisnąłem wargi i usiadłem pod ścianą, a bardziej zsunąłem się po niej.
Już nie umiałem na nią spojrzeć, nie po tym co usłyszałem. Starałem się być lepszy, ale jak widać nic nie dało. Cóż mogę powiedzieć...

— Nie. Nie rozumiesz. — powiedziałam i czknelam głośno lekko sie chwiejac.
— Klamales jak mówiłeś ze wiesz kiedy ja kłamie. Wiesz skad to wiem? Bo jak miesiąc temu powiedziałam ze bede sie pieprzyć z połowa hogwartu, ze cie nienawidzę i ze juz cie nie kocham, uwierzyłeś. To juz nawet nie jest przykre... To tragiczne. Dla mnie. — powiedziałam znow czkając.
Zaczelam zakladac sukienkę od dołu. Jedna noga. Potem druga.

- Nie Rian nie w to uwierzyłem - mruknąłem.
- Uwierzyłem w to, że mnie nienawidzisz i że nie chcesz do mnie wrócić, a także w to, że nie jesteś już moja - dodałem.
- Nie umiem wyczytać kłamstwa, gdy ktoś bardzo chce je ukryć - stwierdziłem.

— Kiedys potrafiłeś...— powiedziałam zrezygnowana zapinając sukienkę.
— Uwierzyłeś we wszystko... Ale przeciez o to mi chodziło. — prychnelam wędrując do płaszcza ktory lezal na ziemi.
— Z Hogwartu wyjechałam bo zbyt wiele osob które chętnie mnie wypieprzą, zorientowało sie ze ciebie nie ma w szkole. — burknelam lądujac tyłkiem na ziemi kiedy chciałam podniesc płaszcz. Podniosłam sie na kolana, probujac sie zebrać.

- Nadal potrafię przy drobnej sprawie, ale nie gdy buzują wsię Tobie emocje i wszystko mówisz z gniewem - powiedziałem, podnosząc się i podchodząc do niej.
- Chciałaś bym w to uwierzył więc uwierzyłem - mruknąłem, kucając przy niej.
- Ale nie w to, że mnie zdradzisz, że z kimś innym będziesz uprawiać seks. W to nie dałem się nabrać. Wiedziałem, że nie dasz się tknąć nikomu poza mną - odparłem.

Machnęłam na niego ręka.
— To juz nieważne. — powiedziałam. — Teraz juz nie ma dla mnie znaczenia co sie stanie. — dodałam.
— Naprawde nie ma. Nie obchodzi mnie co i kto ze mna zrobi. Jak Bin znowu bedzie sie dopierdalal... Nawet nie zaprotestuje. Nie mam dla kogo sie bronić...

- A ja? - spytałem, patrząc na nią.
- Rian, a co ze mną? - dopytałem, patrząc jej w oczy, a następnie, usiadłem po turecku i wciągnąłem dziewczynę na swoje kolana.
- Nikt Cię nie tknie, jesteś moja - odparłem - możesz mi mówić, że nie jesteś moja, ale dla mnie i tak zawsze nią będziesz - mruknąłem, całując ją w nagą szyję.

— Co Ty? Co z toba?— zapytałam.
— Tyler Przestan...— powiedziałam odwracając głowę w druga stronę.
— Nie dam rady do tego wrócić...

- Co ze mną? Ja dalej tu jestem - mruknąłem.
- Do czego wrócić? - spytałem, nie odrywając się od jej szyi.
- Skarbie, proszę Cię - wymruczałem - wytrzymałem miesiąc, chyba należy mi się jakaś nagroda - dodałem.

— Do ciebie. Do nas. Nie chce znowu przez to przechodzić... Bo nie wytrzymam. — powiedziałam.
— Nagroda... Chcesz nagród...

- Uwierz mi już tak nie będzie. Nigdy - dodałem.
- Mówiłaś, że nie ma znaczenia co się z Tobą stanie...Jeżeli ktoś się napotoczy i będzie chciał się z Tobą pieprzyć to nie będziesz się opierać. A uwzględniłaś to, że ja będę pierwszy, drugi, trzeci, czwarty, ... i ostatni? - spytałem
- Tak chce nagród od ciebie - dodałem, zasysając jej szyję.

— Wybacz mi... wybacz ale ci nie wierze. Nie moge ci teraz uwierzyć...— powiedziałam.
— Tyler... Wiesz ze nie o to mi chodziło. I mowilam serio...— odparlam zagryzając wargę.
— Przestan...

- Rozumiem Cię Rian - odparłem - a jest szansa bym Ci to udowodnił? - spytałem z nadzieją.
- Ja też mówiłem całkowicie serio - mruknąłem i dmuchnąłem zimnym powietrzem na swoje dzieło.
- Naprawdę chcesz bym przestał? - spytałem, skupiając się na jej oczach.

— Nie wiem. — powiedziałam odpowiadając jednocześnie na wszystkie pytania.
— Boje sie Tyler... Naprawde sie boje..

- Dobrze, rozumiem to - mruknąłem, patrząc jej w oczy.
- Powiesz mi dlaczego chciałaś się pieprzyć skoro wcale nie chciałaś? - spytałem.

— Chciałam. — powiedziałam zgodnie z prawda.
— Przyszłam tu bo chciałam tego. — dodałam.

- Ale teraz nie chcesz - odparłem.
- Do tego nie chcesz mnie znać i masz gdzieś co się z Tobą stanie - stwierdziłem.
- Ja nie wiem Rian, co ja mam o tym wszystkim myśleć. Przep...- natychmiast urwałem, przypominając sobie jej słowa "z twoich ust jest to obelga" - Nie wiem na co mam liczyć, czego się trzymać - dodałem.

— A ty byś kurwa chciał?— zapytałam.
— Wszystkiego mi sie odechciewa. Odechciało. Bycia z toba. Kochania cie. Zycia. Zycia w nieodwzajemnionym uczuciu... Wszystkiego. Ja tez nie wiem. Nic juz nie wiem i nie chce wiedziec.

- Nie każę Ci tego robić przecież - mruknąłem obojętnie.
- Skoro Ci się tak odechciało wszystkiego to wyjedź i zapomnij - dodałem.
- Od samego początku mówiłem Ci, że nieodwzajemnie uczucia - odparłem, wstając.

— Nie chce zapominać...— szepnelam cicho.
— Wiem ze mówiłeś... Ale zawsze łatwiej obwinić kogos niz sama siebie..— powiedziałam podnoszac sie.
— Wybacz ze napatoczyłam sie na ścieżkę twojego szczęśliwego zycia... Nie było to specjalnie...

- Nie Rian. To ty wybacz mi to jak postąpiłem podczas naszego pierwszego spotkania. Wybacz, że zabrałem Cię do tego pokoju - mruknąłem.
- Chcesz zapomnieć o mnie i to jestnie naprawdę dobry wybór - odparłem siadając na łóżko.

— Nie chce. Chce pamietać o tobie do konca swojego zycia. — powiedziałam podnoszac sie z podłogi.
— Naprawde chciałam zeby miedzy nami było dobrze. Ale z tego widze ty jestes bardziej zagubiony niz ja...

- Chyba nigdy tak nie będzie - mruknąłem
- Nigdy nie damy sobie tego czego tak naprawdę chcemy - odparłem
- Ja nie jestem zagubiony, wiem co mam robić i wiem co powinienem, ale tego nie chce - dodałem.

— Ja jestem gotowa dać ci wszystko czego oczekujesz. — powiedziałam wpatrując sie w niego.
— Co powinieneś zrobic? Po prostu to zrob. Przestaniesz sie męczyć.

- Rian też jestem Ci gotowy dać wszystko czego będziesz potrzebowała - mruknąłem.
- Powinienem zamknąć Cię w swoim pokoju i nie wypuszczać - dodałem.

— Wiec dlaczego nie chcesz tego zrobic?— zapytałam patrzac sie na niego bez mrugnięcia.
— Powiedz prawdę. Co powinieneś zrobic?

- Chcę to zrobić Rian, całym sobą - mruknąłem.
Popatrzyłem na nią, a następnie lekko się uśmiechnąłem.
- Mówię poważnie Rian. Powinienem Cię zamknąć gdzieś, gdzie tylko ja miałbym dostęp do wejścia. Ty się naprawdę dziwisz, że skoro dowiedzieli się, że wyjeżdżam to przychodzili do Ciebie. A teraz...cholera spójrz na siebie dziewczyno. Na peronie miałem wielki problem by nie krzyczeć że jesteś moja i żeby nikt na ciebie nie patrzył. Przed chwilą prawie wybuchłem gdy musiałem Ci odmówić, a byłaś prawie naga - dodałem.

— Wiec dlaczego tego nie zrobiłeś? Dlaczego nie krzyczałeś? Dlaczego odmówiłeś? — zapytałam.
— Chciałabym zeby to wszystko samo sie zrobiło.. Zebym zasnęła na długi czas.. – powiedziałam znow siadając na podłodze.
– Ale ty nadal jestes dupkiem... Nigdy now mówisz tego co myślisz.. tylko ukrywasz!— krzyknęłam i rzuciłam butem w jego udo.