Dormitorium Chłopców 1

- Bo cały czas mam w głowie naszą rozmowę - odparłem, patrząc jej w oczy.
Złapałem buta w ostatniej chwili, żebym nie dostał.
- Bo wiele moich myśli jest nie na miejscu - mruknąłem - zrozum że mówię tyle ile mogę powiedzieć - dodałem.

— Nie. Albo mówisz w koncu wszystko albo kończymy to na zawsze Tyler. — powiedziałam.
— Musisz sie zdecydować czego ty kurwa chcesz. — rzuciłam.
— Zachowujesz sie jakbys mnie chciał ale jednocześnie nie. Albo chcesz zebym była twoja i zeby wiedział to kazdy albo bawimy sie w seks bez zobowiązań i poza łóżkiem sie nie znamy. Masz minutę na decyzje. Nie. Dziesięć sekund Tyler. Dziesięć. — powiedziałam zakładając płaszcz.

- A mam Ci kurwa mówić, za każdym razem, gdy tylko o tym pomyślę, że zdarłbym znie Ciebie te ciuchy? - spytałem, wskazując na nią.
- Widzisz są pewne myśli które lepiej zostawić dla siebie - dodałem
- A ty Rian, czego chcesz? No powiedz - mruknąłem.

— Tak. Masz mi to mowic! — krzyknęłam tupiąc noga.
— CIEBIE chce. Chce jebanego szczęścia przy twoim kurwa boku! Nie wymagam cudów! Jedynie zero kłótni i troche uczuć! A nie odwrotnie!

Przyciągnąłem ją do siebie i złączyłem nasze usta w namiętnym pocałunku.
- A ja chcę CIEBIE - mruknąłem z uśmiechem w jej usta.
- I chcę Ci to szczęście dać - odparłem.

— Wiec mi je kurwa daj...— powiedziałam uderzając go w ramie. To znaczy chciałam ale tak jakby nie trafiłam.
– I co ja mam teraz zrobic?

- W sensie? - spytałem, patrząc jej w oczy i przygryzając wargę.
- Jak to co masz zrobić? - mruknąłem nierozumiejąc.
- Dam Ci je, skarbie, dam - powtórzyłem.

— To ja sie pytam... Miałam dać ci spokoj... Zając sie czyms innym.. Zrobic ci na złość i pokazać co straciłeś i jak oboje na tym wychodzimy...

- Powiem Ci zrobiłaś mi na złość i zdecydowanie pokazałaś co straciłem, ale i odzyskałem - powiedziałem z uśmiechem.
- Jak nie wiesz czym się zająć zajmij się mną - odparłem - i zdejmij ten cholerny płaszcz - dodałem.

— Chyba jednak wole zając sie muszla klozetowa niz toba. — skrzywiłam sie patrzac na niego.
— A co z nim nie tak? Nie podoba ci sie? Wiesz ile za niego zapłaciłam zeby tak wygladal... To jest Chanel kurwa..

- Już nie kłam - odparłem, pstrykając ją w nos.
- Nie obchodzi mnie czy to Chanel czy inna firma. Chcę by go na Tobie nie było - mruknąłem.
- Rian i jeżeli ma się to wszystko udać to ty też musisz mówić co myślisz - mruknąłem - Naprawdę wszystko - dodałem.

— No to mowie.— powiedziałam powoli ściągając płaszcz.
– Lepsza muszla niz ty..— odparlam i podniosłam wzrok.

- Cholera dziewczyno, aż za dobrze kłamiesz - mruknąłem i złapałem ją za podbródek, patrząc prosto w jej oczy.
- Powtórz jeszcze raz - poprosiłem.

— Lepsza muszla niz ty.— powiedziałam marszcząc brwi. Dopiero po chwili dotarło ze mu nie powiedziałam istotnej rzeczy w rozmowie.
— Nie... Tyler... Mowie serio. Niedobrze mi..

W pierwszej chwili doznałem paraliżu, widząc w jej oczach, że cały czas mówiła prawdę.
Dopiero słysząc jej kolejne słowa odetchnąłem, a następnie się odsunąłem się od niej.
- To idź Rian - odparłem, dając jej wolną przestrzeń.

— Nie... Nie chce... Ale pomyslałam po prostu ze muszla byłaby bardziej... Miła. — powiedziałam kręcąc głowa.
Podeszłam do niego i objęłam jego tułów ramionami, po chwili obejmując go nogami w kolanach i zawieszając sie tak na nim.

- Bardziej miła? Wiesz mogę Ci załatwić z nią cały dzień - zaśmiałem się cicho i podniosłem wyżej dziewczynę, tak że teraz trzymała mnie dłońmi za szyję, a obejmowała mnie nogami w pasie.
- Tęskniłem za Tobą tak cholernie - sięgnąłem idąc w stronę łóżka, a następnie kładąc się na nim i mocno wtulając się w dziewczynę.

— Spoko... Ustawie sie z nia innego dnia..— powiedziałam patrzac mu w oczy gdy uniósł mnie wyżej.
— Ja za toba tez..— powiedziałam cicho, chowajac twarz w jego ramieniu.

- Mówiłem Ci, że pięknie wyglądasz? - spytałem, wdychając jej zapach, którego tak bardzo mi brakowało.
- Bo wyglądasz zjawiskowo - mruknąłem.
- Poza tym jak zobaczyłem Cię dziś na peronie, byłem zdziwiony i myślałem, że czekasz na kogoś innego - odparłem.

— Bo miałam dzisiaj pięknie wyglądać. — odparlam. Wczoraj byłam gdzie trzeba i depilowalam co trzeba i malowałam co trzeba i w ogole...— przyznałam.
— A na kogo miałabym czekać Tyler?

- W takim razie bardzo bardzo bardzo dobrze Ci to wyszło - odparłem, przejeżdżając dłonią po jej nodze.
- Nie wiem Rian, ale po naszej kłótni, nie sądziłem, że będziesz na mnie czekała - mruknąłem zgodnie z prawdą.

— Powiem tak... Tylko zapamiętaj bo tego ro juz na pewno nigdy nie powtórzę. — ostrzegłam.
— Bede na ciebie czekać chocbys ośmieszył mnie przed cała szkoła, zbił a nawet napluł w twarz i wrUcil do jeziora. Zawsze ostatecznie bede na ciebie czekać.

- Kochana jesteś - odparłem, całując ją we włosy.
- Ale te sytuacje są tak okropne, że nawet nie umiem sobie ich wyobrazić - mruknąłem.
Nagle poczułem jak łóżko się ugina i ktoś próbuje swoim pyszczkiem wleźć między nas.

— A... A ja tak. — powiedziałam szczerze. — Niw chodzi o to ze chce zrobic z ciebie największego chuja na świecie ale takie rzeczy mi sie śniły wiec.. Moge je sobie wyobrazić..— wyjaśniłam. Gdy poczułam ze pies chce sie miedzy nas wcisnąć uśmiechnelam sie, poluzowywujac uścisk, gotowa wpuścić zwierzaka miedzy nas.

- Ale mnie za takiego uważasz - odparłem.
- Skoro śnią Ci się takie rzeczy - dodałem, a czując, że dziewczyna poluźnia uścisk, ja wzmocniłem swój.
- Za może dwie godziny dam Ci się z Rian pobawić przez góra 10 minut a teraz sio - mruknąłem do psa, na co ten zaskomlał i usiadł, wpatrując się w nas.

— Moze troche... Ale to tez nie do konca tak. — cmoknelam.
– Dlaczego dopiero za dwie godziny? I czemu wydzielasz biedakowi czas?

- A widzisz przyznałaś się - odparłem.
- Bo dopiero wtedy będę miał Cię wystarczającą ilość czasu, by choć na chwilę Cię puścić. Bo później znów ja Cię będę miał - mruknąłem z uśmiechem.
- Damon mam dla Ciebie zadanie. Poszukaj szarego, puszystego kota i przynieś go tutaj. Sprawdź w jej pokoju - mruknąłem i wskazałem na Rian.

— Właśnie... Mag... Tyler. Pozniej sie mna nacieszysz... Muszę go poszukać...— powiedziałam probujac sie podniesc.
— Mam nadzieje ze nic mu nie jest..

- Nie - odparłem - Damon znajdzie go szybciej niż ty - mruknąłem. W tym czasie psiak zdążył obwąchać Rian i pobiec w kierunku dormitorium Ślizgonki.
- Na pewno nic mu nie jest - dodałem, wtulony w nią.

— Tak tylko mówisz...– powiedziałam wędrując wzrokiem za psem.
— Jestem idiotka. Niepotrzebnie go za toba wysyłałam.. A potem sobie pojechałam...

- Nie jesteś - mruknąłem, wypuszczając ją z objęć.
- Idź - powiedziałem z lekkim uśmiechem, patrząc jej w oczy.
Nie zamierzałem jej tu trzymać na siłę, a teraz wyglądało na to, że tak robię.

— Nie. — powiedziałam wtulajac sie w niego szybko.
— Jesli Damon go.. go nie znajdzie... Wtedy pojde. No i jak przestane widzieć takie rozmazane kształty...

- Dobrze - zaśmiałem się, przytulając ją.
- Jak już przestaniesz widzieć rozmazane kształty to powiedz wtedy Cię puszczę - mruknąłem cicho.
- Rian mogę Cię spytać o kłótnię sprzed miesiąca? Tyle że chcę prawdziwej odpowiedzi, choćby nie wiem co - odparłem.

— Hm?— mruknelam.
— Ale co konkretnie?— zapytałam podnoszac głowę zeby na niego spojrzeć.

- Jak mówiłaś, że słowo przepraszam z moich ust to obelga - mruknąłem.
- Tylko szczerze Rian - dodałem.

— No... Po prostu. Ciagle mówiłeś ze jak to powtarzam, to to słowo traci sens. Gdybys mnie znał to wiedziałbyś ze ja nie przepraszam. NIGDY. Ostatni raz prepeosilam gdy miałam siedem lat. — odparlam. — Wiec powiedziałam ze kiedy ty to mówisz to jak obelga. Bo nie robisz tego szczerze tylko z tego powodu ze nie wiesz co masz robic.

- Mhm - odparłem, zamykając oczy.
Nie wiem czy zdawała sobie z tego sprawę, ale uświadomiła mi, że żadne moje słowo przepraszam, nie trafiało do niej. Tak jakbym rzucał to słowo w błoto. Ale już miałem dość problemów, więc się nie odzywałem. Poza tym byłem jej wdzieczny, że mi o tym powiedziała, bo naprawdę chciałem wiedzieć jak ona to odbiera.
Na szczęście w tej chwili do pokoju wszedł Damon wraz z Magnusem. Psiak trzymał w pysku nie tylko kota za obroże, ale i jego patyczek.

— Widzisz... Teraz jest ci zle ze to powiedziałam.. Czasami jest lepiej jak milczę..— powiedziałam cicho.
Katem oka zobaczyłam jak Damon wchodzi do dormitorium. Widzac ze trzyma w pysku troche zmarnowanego kota za obroże, zeskoczyłam z lozka, łamiąc sobie szpilkę buta ktorego jeszcze miałam na sobie. Nieważne.
Rzuciłam sie na kolana przed psem i wzięłam kota w ramiona zaczynajac wyc.

- Lepiej jak powiesz - odparłem, puszczając ją gdy zauważyłem, że widzi Damona.
Gdy tylko Rian do niego podeszła, upuścił kota w jej ramiona, a patyk Magnusa zostawił przy jej nogach.
Usiadłem na łóżku i poklepałem miejsce obok siebie, które niemal natychmiast zajął Damon.

— Przepraszam ze cie do niego wysłałam. Przepraszam kochanie ze nie pomyślałam. — powiedziałam wtulajac w siebie kota.
— Jadłeś cos? Pewnie jestes głodny. Nie wygladasz dobrze. Serduszko moje. Przepraszam. Juz nigdy cie do nikogo nie wysle w taki sposób. Przysięgam. — obiecałam zanosząc sie płaczem.

- Widzisz to jest dobry sposób na zdobycie dużej ilości jedzenia - zaśmiałem się, klepiąc psa po głowie.
- Chociaż ty byś sobie poradził - dodałem, głaszcząc go za uchem.

— Słyszę to Rhodes...— warknelam głaszcząc kociaka ktory wreszcie zaczął mruczeć.
— Slaczego nie wróciłeś do Rian? Rian nic by Xî nie zrobiła skarbie...

- No co ty Shin - zaśmiałem się, przewracając Damona i zaczynając drapać go po brzuchu.
- A dlaczego mówisz o sobie w trzeciej osobie? - spytałem.

— Nie przeszkadzaj i nie podsłuchuj rozmowy z moim dzieckiem. — mruknelam całując kota po głowie. Zaczął mruczeć i mialczec, jednocześnie kładąc łapki na moich policzkach.

- Jesteście w moim pokoju - odparłem.
- Magnus ty to jednak myślisz - zaśmiałem się, bawiąc z psem.
Aż dziwne było jak bardzo Rian się tym zestresowała.